Αριστερά και παρακράτος στην Ιταλία των μολυβένιων χρόνων: “Η υπόθεση Feltrinelli”

H Ιταλία την περίοδο μετά από αυτή του Μάη του 1968 και μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1980, έζησε έναν αληθινό τρόμο. Βομβιστικές ενέργειες σε τράπεζες, πλατείες, τραίνα, σταθμούς και αεροπλάνα με εκατοντάδες αθώους πολίτες νεκρούς, δολοφονίες πολιτικών, δικαστών, αστυνομικών με αποκορύφωμα την δολοφονία του πρωθυπουργού Aldo Moro. Tαυτόχρονα εν ψυχρώ εκτελέσεις νεαρών εθνικιστών και πυρπολήσεις των σπιτιών τους από την «ειρηνική» αριστερά, χωρίς τιμωρία των ενόχων από το Κράτος. Αποτέλεσμα ήταν και κάποιες ένοπλες απαντήσεις από μεριάς των εθνικιστών, που ήταν το κερασάκι στην τούρτα της στρατηγικής της έντασης, οργανωμένης από το καθεστώς.

Μια από τις πολλές περίεργες υποθέσεις ήταν και αυτή του Feltrinelli . Στις 14 Μαρτίου του 1972, ο αριστερός «αντάρτης» δισεκατομμυριούχος Giangiacomo Feltrinelli , ενώ πραγματοποιούσε μια βομβιστική ενέργεια επί του τεράστιου πυλώνα στην περιοχή Segrate (Μιλάνο), κόπηκε στα δύο από την έκρηξη. Χρηματοδότης των εξεγερμένων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, φίλος του Sartre και του Castro, είχε πάντα μια σύνδεση και σχέση με τις μυστικές υπηρεσίες του ανατολικού μπλοκ, ιδίως της Τσεχοσλοβακίας, Ο Feltrinelli ήταν ένας από τους προδρόμους του εξωκοινοβουλευτικού αριστερού ένοπλου αγώνα στην ταραγμένη Ιταλία του 1970. Ένας ένοπλος αγώνας που πραγματοποιούταν κυρίως με βόμβες, θανάτους και δολοφονίες, μια εικόνα σε αντίθεση με το χυδαίο και εξημερωμένο από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ρομαντικό και ειρηνικό τρόπο, που παρουσιαζόταν για την αριστερά στη συνέχεια.

Ο Feltrinelli, όπως θα αποκαλύψουν αργότερα πολλοί σύντροφοί του, ήταν επίσης θεωρητικός της λεγόμενης «ψεύτικης σημαίας». Στην πραγματικότητα, προέτρεπε να διαπραχθούν επιθέσεις και να τις αποδίδει στους φασίστες. Αυτό το σύστημα θα εφαρμοστεί και στις 28 Μαΐου 1974 στην Piazza della Loggia της Brescia, όπου μια ομάδα παλαιών και νέων ανταρτών θα διαπράξει μια σφαγή, που θα αποδοθεί στους νεοφασίστες μέσα από την τακτική της στρατηγικής της έντασης. Σε άλλες περιπτώσεις, κάποιος από το περιβάλλον του Feltrinelli θα συλληφθεί με φυλλάδια στις τσέπες τους, υπογεγραμμένα από τις «Ομάδες Δράσης Mussolini» …Ιδρυτής της τρομοκρατικής ομάδας «Gruppi d’Azione Partigiana» GAP, ο Feltrinelli ήταν μαζί με τον παρτιζάνο Lazagna, ένας από τους πρώτους διοργανωτές του ένοπλου αγώνα. Στην πραγματικότητα υπήρχε ένας ανταγωνισμός για τον έλεγχο αυτού του νεογέννητου δημιουργήματος ανάμεσα σε αυτόν και κάποιον «αόρατο άνδρα», τον Corrado Simioni, τον επικεφαλής της Superclan, που μέσω του παρισινού Σχολείου Ξένων Γλωσσών “Hypérion”, θα αναλάβει τον έλεγχο των Ερυθρών Ταξιαρχιών.

Ακόμα κι αν δεν ήταν νεκρό ο Feltrinelli, θα είχε χάσει πάλι την αντιπαράθεση για την διοίκηση. Αρκεί να ρίξουμε μια ματιά στις πολιτικές αναλύσεις που εξέφρασαν και οι δύο, για να κατανοήσουμε την ιδιοφυΐα του Simioni και την ανοησία του Feltrinelli. Για τον θανατηφόρο τραυματισμό του Feltrinelli στο τρομοκρατικό του έργο, υπήρξε επίσης και λόγος για σαμποτάζ. Το ελαττωματικό χρονόμετρο θα του είχε παρασχεθεί από τον ίδιο τον Simioni. Κάποιος θα μιλήσει για τη CIA. Ο γιος του Feltrinelli θα πει για μια προειδοποίηση που είχε λάβει από το Κομμουνιστικό Κόμμα, ότι οι γερμανικές, ισραηλινές, βρετανικές και αμερικανικές υπηρεσίες, όλες μαζί, τον ήθελαν να πεθάνει. Είναι δύσκολο να πούμε τι ακριβώς συνέβη. Άλλος ένας χρήσιμος ηλίθιος στα γρανάζια του παγκόσμιου εντολοδόχου.

Πρέπει να θυμόμαστε ότι για την άλλη αιματηρή τραγωδία της Piazza Fontana (12 Δεκεμβρίου 1969), παρεμποδίστηκαν οι ερευνητές που σκόπευαν να ερευνήσουν τον Feltrinelli. Μάλιστα δεν είχε ληφθεί υπόψη από την αστυνομία, η γνώμη του γαμπρού του, Carlo Melega, την παραμονή του χτυπήματος αυτού. Ο ίδιος είχε καυχηθεί ότι σε ένα βενετσιάνικο μπαρ πήρε το αυτί του για κάτι πολύ μεγάλο που επρόκειτο να συμβεί στο Μιλάνο. Οι Carabinieri ήταν ικανοποιημένοι με την εναπόθεσή του, στην οποία ισχυρίστηκε απλά ότι «έχω το δώρο της μαντικής» …Ωστόσο διάφοροι σύντροφοι του Μιλάνου, για παράδειγμα το μέλος των “Ερυθρών Ταξιαρχιών” Roberto Fabbri, ανέφεραν ότι ο Feltrinelli αναζητούσε εθελοντές για να φυτέψουν βόμβες σε τράπεζες. Μερικοί από αυτούς στη συνέχεια θα εμπλακούν με διάφορους τρόπους στη σφαγή μπροστά από την Αστυνομική Διεύθυνση του Μιλάνου στις 17 Μαΐου 1973 (που συνελήφθη επί τόπου, ο Gianfranco Bertoli αναρχικός που προερχόταν από ένα ισραηλινό κιμπούτς και οπλισμένος με ισραηλινό υλικό). Δεν υπάρχει αμφιβολία για το ποιος έκανε τη σφαγή, ούτε ποιος του έδωσε την υλικοτεχνική υποστήριξη και προφανώς πρόκειται για μια σφαγή για την οποία δεν γίνεται ποτέ λόγος, γιατί θα έβγαιναν στην φόρα πολλές αποδείξεις για τους αληθινούς υπεύθυνους.

Οι κύκλοι του Μιλάνου κοντά στον Feltrinelli, θα συμμετάσχουν επίσης στην απαγωγή του δικαστή Sossi, το αποτέλεσμα του οποίου θα πυροδοτήσει την επίθεση της Brescia. Η τάση του δικτύου Feltrinelli που επεκτάθηκε στην Πράγα, θα συμμετάσχει στην έρευνα της αστυνομίας για την απαγωγή-δολοφονία του Saronio και στη βόμβα στο τράινο Italicus, άλλη μια περίεργη και αιματηρή τραγωδία. Οι υποψίες για την εκτέλεση του Alceste Campanile, ενός νεαρού αριστερού άνδρα, θα διαλυθούν από την καθυστερημένη εξομολόγηση ενός βολικού «φασίστα» (ληστής, δολοφόνος, συνεργάτης των υπηρεσιών και συνεργάτης της δικαιοσύνης, καθώς και κοντά στον Εισαγγελέα της Μπολόνια). Ο Paolo Bellini, το όνομα αυτού, ο οποίος θα κατηγορηθεί για το έγκλημα, χωρίς να χρειάζεται να πληρώσει τις συνέπειες λόγω της κατάστασης της μετάνοιας. Μία εκδοχή που βολεύει πολλούς!

Επιστρέφοντας στην βόμβα στην Piazza Fontana, οι «Ερυθρές Ταξιαρχίες» πραγματοποίησαν εσωτερική έρευνα προς τα αριστερά της σφαγής του 1969 και φαίνεται ότι έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα της συμμετοχής της ομάδας του Μιλάνου και σε τροχιά γύρω από τον Feltrinelli. Ο φάκελος ωστόσο, κατασχέθηκε από τους Carabinieri στο κρησφύγετο του Robbiano di Mediglia και έκτοτε εξαφανίστηκε με παράξενο τρόπο …Πολλά τα περίεργα σε αυτές τις υποθέσεις βομβών με δεκάδες θύματα. Τρομοκρατικές ενέργειες που έχουν αποδοθεί όλες σε νεοφασιστικές ομάδες με συνοπτικές διαδικασίες…! 

ΠΗΓΗ

Βόμβα από παγκοσμίου φήμης ιατρό: Τα εμβόλια της COVID προκαλούν τρομακτικά επιθετικούς καρκίνους - Υπαρξιακός κίνδυνος

Μια ανησυχητική προειδοποίηση απηύθυνε κατά τη διάρκεια νέας, εκτενούς συνέντευξής του στον γνωστό Αμερικανό δημοσιογράφο Tucker Carlson ο ιατρός που «έβγαλε» δισεκατομμύρια από την εφεύρεση του αντικαρκινικού φαρμάκου Abraxane, δρ Patrick Soon-Shiong.
Ο Soon-Shiong, ιδρυτής της ImmunityBio ($IBRX) και ιδιοκτήτης των Los Angeles Times, ισχυρίζεται ότι η πανδημία COVID-19 και τα ίδια τα εμβόλια που αναπτύχθηκαν για την καταπολέμησή της μπορεί να συμβάλλουν στην αύξηση «τρομακτικά επιθετικών» μορφών καρκίνου σε παγκόσμιο επίπεδο.
Στη σχεδόν δίωρη συζήτηση, ο ιδιοκτήτης των Los Angeles Times αξιοποίησε τις δεκαετίες κλινικής και επιστημονικής του εμπειρίας για να εξηγήσει γιατί υποψιάζεται ότι βρίσκεται σε εξέλιξη μια άνευ προηγουμένου επιδημία καρκίνου.

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ

Α.Ντούγκιν: «Θα έχουμε νικήσει στην Ουκρανία όταν καταλάβουμε την μισή χώρα και φτάσουν οι μπότες μας σε Ουγγαρία-Πολωνία»

O Aλεξάντερ Ντούγκιν, ο βασικός  σύμβουλος και μέντορας του Ρώσους προέδρου Β. Πούτιν, οριοθέτησε τον πραγματικό στόχο της Ρωσίας στην Ουκρανία που είναι η κατάληψη της μισής χώρας και οι ρωσικές δυνάμεις να φτάσουν ως την Ουγγαρία και την Πολωνία. 

Τους ρωσικούς αντικειμενικούς σκοπούς αποκάλυψε στην συνέντευξή του με τον Π. Βολκόφ για την πύλη ukraina.ru και όπως είπε, η Ρωσία ευνοούμενη από την κρίση στο Ισραήλ πρέπει να επεκταθεί ξανά στα εδάφη της Novorossiya (Νέα Ρωσία), δηλαδή να γίνει πάλι αυτοκρατορία.

Πρόσθεσε μάλιστα πως αυτό θα γίνει απορρίπτοντας τόσο τον καπιταλισμό των Αγγλοσαξόνων όσο και τον υπαρκτό σοσιαλισμό των Μπολσεβίκων.

Η παλαιστινιακή σύγκρουση άλλαξε σοβαρά τη γεωπολιτική κατάσταση. Μέχρι εκείνη τη στιγμή η Ουκρανία είχε τεράστια υποστήριξη, η Ρωσία ήταν σε πόλεμο με το ΝΑΤΟ.

Ωστόσο, τώρα πλέον έχουν εμφανιστεί καινούργιοι κίνδυνοι για τη Δύση, ο Λίβανος, η Συρία, η Υεμένη και το Ιράν, ενώ υπάρχει και η Ταϊβάν.

Επομένως, η Ουκρανία έπαψε να είναι το μοναδικό μέτωπο στην μάχη του μονοπολικού δυτικού κόσμου ενάντια στον πολυπολικό.

«Νέες γραμμές μάχης αναδύονται και το θέμα της Ουκρανίας μετατοπίζεται από το αποκλειστικό προσκήνιο στο παρασκήνιο ο Ζελένσκι είναι σε πολύ δύσκολη θέση».

Ο Ντούγκιν, είπε πως η νίκη είναι απαραίτητη για όλη την Ουκρανία, για την απελευθέρωση της Novorossiya.

Ωστόσο, μια μικρή νίκη, που στην πραγματικότητα δεν θα είναι νίκη, μπορεί να θεωρηθεί η προσάρτηση των τεσσάρων περιφερειών τις οποίες ελέγχει πλέον η Ρωσία.

Κατά τη γνώμη του Ντούγκιν, αυτό δεν είναι καν…. το ελάχιστο, αλλά «αποτυχία και ήττα στα μάτια της κοινωνίας μας, που έχει ήδη χύσει τόσο πολύ αίμα».

Αν η μισή Ουκρανία, με την Οδησσό, το Νικολάεφ, το Χάρκοβο, το Ντνεπροπετρόβσκ, ίσως με το Σούμι και το Τσέρνιγκοφ, περάσουν στη ρωσική επικράτεια, αυτό θα είναι νίκη.

Στη συνέχεια, ο Ρώσος γεωπολιτικός μέντορας του Πούτιν είπε:

«Είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι δεν υπάρχει άλλη διέξοδος παρά μόνον η Αυτοκρατορία και η Ορθοδοξία, ένας ισχυρός παγκόσμιος πόλος με τη διατήρηση του κλασικού πολιτισμού και της κλασικής κοσμοθεωρίας, σε αντίθεση με τη σύγχρονη εκφυλισμένη Δύση.

Αλλά μέχρι να φτάσουν οι μπότες μας στα σύνορα με την Πολωνία και την Ουγγαρία, είναι μάταιο να μιλάμε για οικονομία και ιδεολογία – κανείς δεν θα μας ακούσει.

Μόνο μετά από μια συντριπτική στρατιωτική νίκη θα πάρουν στα σοβαρά αυτό που λέμε.

Αν νικήσουμε τη Δύση στην Ουκρανία, τότε επιβεβαιώνουμε με πράξεις ότι είμαστε ένας κυρίαρχος πόλος, ο πόλος ενός πολυπολικού κόσμου.
Αν όχι, τελειώσαμε. Θα σβήσουμε από την ιστορία».

«Όλα ξεκινούν από τη γεωπολιτική. Για να γίνει Αυτοκρατορία, όπως είπε ο Μπρεζίνσκι, η Ρωσία πρέπει να έχει τον έλεγχο της Ουκρανίας.

Η γεωπολιτική συνδέεται με την ιδεολογία: Όσο περισσότερο αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας ως κυρίαρχο, τόσο περισσότερο θα στραφούμε στις ρίζες μας, στις συμπεριφορές μας, τις οποίες εγκαταλείψαμε ειδικά πριν από 100 χρόνια, λόγω των Μπολσεβίκων.

Επί 100 χρόνια, στην πραγματικότητα προδίδαμε τον εαυτό μας, εγκαταλείποντας πρώτα τη θρησκεία, την Ορθοδοξία, τον Τσάρο και μετά εγκαταλείποντας την κοινωνική δικαιοσύνη, υποστηρίζοντας έναν εντελώς ιδιαίτερο σοβιετικό πολιτισμό.

Προδώσαμε την Αυτοκρατορία, προδώσαμε τον ρωσικό κόσμο, προδώσαμε την ταυτότητά μας και τώρα πρέπει να την αποκαταστήσουμε.

Η Αυτοκρατορία που θα οικοδομήσουμε καθώς απελευθερώνεται η Ουκρανία πρέπει να έχει μια εντελώς ανεξάρτητη ιδεολογική, πολιτική, κοινωνική δομή, η οποία θα βασίζεται σε διάφορα στάδια της ρωσικής ιστορίας.

Θα υπάρξουν στοιχεία Ορθοδοξίας και υπέρτατης εξουσίας, και αναγκαστικά κοινωνικής δικαιοσύνης, κατά τη σοβιετική περίοδο αυτό ήταν το κύριο αίτημα του ρωσικού λαού αλλά και άλλων λαών της Ρωσίας.

Δεν θα υπάρξει καπιταλισμός. Ο καπιταλισμός είναι ένα αγγλοσαξονικό δυτικό μοντέλο που καταστρέφει τα πάντα.

Ο καπιταλισμός δεν είναι απλώς μια κοινωνία με αγορά, αλλά μια κοινωνία της αγοράς, όπου τα πάντα πωλούνται, όπου τα πάντα αγοράζονται, όπου υπάρχει μόνο μια τάξη – η αστική τάξη. Ο καπιταλισμός είναι η ουσία αυτού που παλεύουμε.

Όπως και ο υλισμός του κομμουνισμού.

Πρέπει να επιστρέψουμε στον εαυτό μας, γιατί η επιστροφή στον Θεό δεν είναι επιστροφή στο παρελθόν, είναι επιστροφή στο αιώνιο.

Αυτός ο διάβολος με τον οποίο πολεμάμε σήμερα στην Αβντίιβκα, στη Χερσώνα, στο Μπάκχμουτ, πιστεύει ότι δεν υπάρχει αιωνιότητα.
Και είμαστε οι στρατιώτες της αιωνιότητας».

ΠΗΓΗ: www.pronews.gr

Η Ιστορία ως φάρσα

Παναγιώτης Λιάκος

Ούτε στα πιο τρελά όνειρα του φανατικότερου δεξιού, κεντροδεξιού, ακροδεξιού, νεοφιλελέ ή ούλτρα πασοκτζή δεν θα μπορούσε να γίνει τόσο ρεντίκολο η Αριστερά όσο επί Αλέξη Τσίπρα, με τις 17ωρες διαπραγματεύσεις με τη Μέρκελ, τα κωλοτουμπιασμένα δημοψηφίσματα, τα συριζέικα Μνημόνια και τις Πρέσπες. Οπότε, άπαντες πλην Αριστεράς τού χρωστάνε χάρη, και μάλιστα μεγάλη∙ πιο μεγάλη από τις θηριώδεις διαφορές εις τας εκλογάς που κατάφερε η κούλειος Νουδού σε βάρος του ΣΥΡΙΖΑ. Κανείς δεν μπορούσε να εξαϋλώσει το περιβόητο «ηθικό πλεονέκτημα» της Αριστεράς τόσο αποτελεσματικά και τόσο γρήγορα όσο ο πάλαι ποτέ τρέντι Αλέξης, με τα φτωχούλικα ελληνικά του, τα πάμπτωχα εγγλέζικα και τα πλούσια κονέ του ένθεν κακείθεν του Ατλαντικού.

Πριν από περίπου έναν χρόνο (τέλη Μαρτίου 2024) είχαν κυκλοφορήσει φωτογραφίες με τον Αλέξη Τσίπρα επιβαίνοντα σε αεροπλάνο να διαβάζει κάποιες προτάσεις που του είχε κάνει η Publicis Communications, μία από τις μεγαλύτερες διαφημιστικές εταιρίες στον κόσμο, που εδρεύει στο Παρίσι (βλ. φωτό).

Αυτές οι προτάσεις συνοψίζονταν στον τίτλο «Rebranding – Alexis Tsipras» («Επαναλανσάροντας τον Αλέξη Τσίπρα»). Κοντολογίς, επειδή το σούπερ μάρκετ υποσχέσεων που είχε ανοίξει ο Τσίπρας φαλίρισε, θέλει να το ξανανοίξει με την ίδια διεύθυνση, τη δική του, αλλά με διαφορετικό αμπαλάζ και μπόλικη διαφήμιση.

Απ’ ό,τι φαίνεται, λεφτά υπάρχουν για την επαναλειτουργία της επιχείρησης. Στήθηκε Ινστιτούτο Αλέξη Τσίπρα, το οποίο μάλλον πρόκειται να ασχοληθεί με τα πειράματα δημιουργίας λεφτόδεντρων και καταστροφέων εγγράφων και Μνημονίων μ’ έναν νόμο και ένα άρθρο. Επίσης, αυτό το ινστιτούτο μπορεί να επικεντρώσει τις προσπάθειές του στη συγγραφή αφηγημάτων εθνικού τρόμου και φρίκης, όπως η κατάπτυστη Συμφωνία των Πρεσπών, που χάρισε την ιστορία και το όνομα της Μακεδονίας σε χώρες-φαντάσματα όπως τα Σκό(ρ)πια.

Ύστερα από όλα τούτα τα χρήσιμα (για εκείνον), ο Αλέξης Τσίπρας θα ανοίξει όρεξη για να ηγηθεί της Αριστεράς, την οποία θα επιδιώξει να στεγάσει σε αποκλειστικά δικό του κομματικό μαντρί.

ΠΗΓΗ: www.newsbreak.gr

Ο ισπανικός εμφύλιος και οι “Φαλαγγίτες”

Στις 28 Μαρτίου 1939, τα στρατεύματα του στρατηγού Φρανθίσκο Φράνκο εισήλθαν θριαμβευτικά στη Μαδρίτη, σηματοδοτώντας την οριστική νίκη των εθνικιστικών δυνάμεων επί των αναρχοκομμουνιστών στον Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο. Η ημέρα αυτή σφράγισε την αρχή μιας νέας εποχής για την Ισπανία, όπου η σταθερότητα και η ενότητα υπερίσχυσαν των χαοτικών και αποσταθεροποιητικών στοιχείων που απειλούσαν το έθνος. Η νίκη του Φράνκο δεν ήταν απλώς στρατιωτική, αλλά πρωτίστως ιδεολογική. Ήταν η απόλυτη δικαίωση του εθνικιστικού αγώνα κατά του κομμουνισμού και του αναρχισμού, των διαλυτικών ιδεολογιών που είχαν βυθίσει την Ισπανία σε χάος και πολιτική αβεβαιότητα. Ο Φράνκο κατάφερε, μέσα από τη χαλύβδινη αποφασιστικότητά του και την αφοσίωσή του στο εθνικό ιδανικό, να ενώσει τις διάσπαρτες δυνάμεις του εθνικισμού και να ανοικοδομήσει το έθνος από τις στάχτες του πολέμου.

Κεντρική μορφή και πνευματική πηγή του κινήματος ήταν ο Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ριβέρα, ο ιδρυτής της Φάλαγγας, ο οποίος είχε θέσει τα θεμέλια του ιδεολογικού πυρήνα του εθνικισμού. Η θυσία του και οι ιδέες του έγιναν φάρος για τον Φράνκο και τους οπαδούς του, καθώς το όραμά του για μια ενωμένη, ισχυρή και περήφανη Ισπανία αποτέλεσε την ιδεολογική ραχοκοκαλιά του αγώνα. Η δικαίωσή του επιβεβαιώθηκε όχι μόνο με την επικράτηση του εθνικιστικού στρατοπέδου αλλά και με την εφαρμογή των αρχών που ο ίδιος πρέσβευε.

Η είσοδος του Φράνκο στη Μαδρίτη ήταν περισσότερο από μια απλή στρατιωτική νίκη. Ήταν το σύμβολο της αποκατάστασης της τάξης, της ενότητας και της εθνικής αξιοπρέπειας έναντι της αναρχίας και του κομμουνιστικού κινδύνου. Το σύνθημα των αναρχοκομμουνιστών, το διάσημο «¡No pasarán!» (Δεν θα περάσουν), καταρρίφθηκε από το ηχηρό «Hemos pasado» (Περάσαμε), σηματοδοτώντας τη θριαμβευτική επικράτηση της εθνικιστικής ιδέας. Η νίκη του Φράνκο έφερε πίσω τη χαμένη υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια του ισπανικού έθνους, εξαλείφοντας την κομμουνιστική απειλή και αποκαθιστώντας την ειρήνη και τη σταθερότητα. Η μεταπολεμική περίοδος σήμανε την ανασυγκρότηση και την πρόοδο, με το καθεστώς του Φράνκο να αποτελεί τον θεματοφύλακα της εθνικής ενότητας και της πολιτικής τάξης. Αν και οι μέθοδοι διακυβέρνησης του καθεστώτος προκάλεσαν αμφισβητήσεις, η ιστορική αλήθεια παραμένει: η Ισπανία οδηγήθηκε σε μια πορεία ανάπτυξης και ισχύος, προστατευμένη από τις καταστροφικές ιδεολογίες που απειλούσαν την ύπαρξή της.

Ο θρίαμβος του Φράνκο και η δικαίωση του οράματος του Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ριβέρα θα μείνουν για πάντα χαραγμένα στην ιστορία, ως η στιγμή που η Ισπανία διεκδίκησε ξανά την ταυτότητά της και αποκατέστησε την εθνική της υπερηφάνεια.

ΠΗΓΗ: xrisiavgi.com