“Προσανατολισμοί” του Julius Evola, μέρος δεύτερο

 

Τελειώνει, με τα παρακάτω σημαντικά κεφάλαια, το μικρό αφιέρωμα στην στο σημαντικό έργο του μεγάλου δάσκαλου Evola, «Προσανατολισμοί». Μελέτη, σκέψη αλλά και δράση από τον Ιταλό διανοούμενο, ενάντια στην παρακμή του πνεύματος:

5

Όχι μόνο ως ένας δογματικός προσανατολισμός, αλλά και σε σχέση με τον κόσμο της δράσης, είναι σημαντικό οι άνθρωποι του νέου συνασπισμού, να αναγνωρίσουν με ακρίβεια την αλυσίδα των αιτίων και των αποτελεσμάτων και την ουσιαστική συνέχεια του ρεύματος που οδήγησε στις διάφορες πολιτικές μορφές, που τώρα ζυγίζουν το χάος των κομμάτων. Ο φιλελευθερισμός, έπειτα η δημοκρατία, έπειτα ο σοσιαλισμός, έπειτα ο ριζοσπαστισμός, τέλος ο κομμουνισμός και ο μπολσεβικισμός, εμφανίστηκαν ιστορικά μόνο ως βαθμίδες του ίδιου κακού, ως στάδια που το καθένα προετοίμαζε το επόμενο, στη σύνθετη διαδικασία της πτώσης. Και η αρχή αυτής της διαδικασίας, βρίσκεται στο σημείο όπου ο Δυτικός άνθρωπος έσπασε τους δεσμούς με την παράδοση, απαρνήθηκε κάθε ανώτερο σύμβολο της εξουσίας και της κυριαρχίας, διεκδίκησε για τον εαυτό του ως άτομο μια μάταιη και απατηλή ελευθερία, έγινε ένα άτομο αντί για ένα συνειδητό μέρος της οργανικής και ιεραρχικής ενότητας ενός συνόλου. Και το άτομο τελικά, έπρεπε να βρεθεί αντιμέτωπο με τη μάζα άλλων ατόμων, άλλων ανθρώπων και να παρασυρθεί στην ανάδυση της κυριαρχίας της ποσότητας, του καθαρού αριθμού, των υλοποιημένων μαζών που δεν έχουν άλλο Θεό παρά την κυρίαρχη οικονομία. Σε αυτή τη διαδικασία κανείς δεν σταματάει στη μέση.

Χωρίς τη Γαλλική Επανάσταση και τον φιλελευθερισμό, δεν θα υπήρχε συνταγματισμός και δημοκρατία, χωρίς δημοκρατία δεν θα υπήρχε σοσιαλισμός και δημαγωγικός εθνικισμός, χωρίς την προετοιμασία για τον σοσιαλισμό, δεν θα υπήρχε ριζοσπαστισμός και τελικά, ούτε κομμουνισμός. Το γεγονός ότι αυτές οι διάφορες μορφές σήμερα εμφανίζονται συχνά η μία δίπλα στην άλλη, ή σε αντίθεση η μία με την άλλη, δεν θα πρέπει να μας εμποδίζει να αναγνωρίσουμε, με ένα πραγματικά διορατικό μάτι, ότι συγκρατούνται μαζί, συνδέονται, αλληλοεπηρεάζονται και εκφράζουν μόνο διαφορετικούς βαθμούς του ίδιου ρεύματος, της ίδιας ανατροπής της κάθε κανονικής και νόμιμης κοινωνικής τάξης. Έτσι η μεγάλη ψευδαίσθηση της εποχής μας είναι ότι η δημοκρατία και ο φιλελευθερισμός, είναι το αντίθετο του κομμουνισμού και έχουν τη δύναμη να αναχαιτίσουν την παλίρροια των δυνάμεων από χαμηλά, αυτό που στην συνδικαλιστική ορολογία ονομάζεται «προοδευτικό» κίνημα. Απλή ψευδαίσθηση: σαν να μας έλεγε κάποιος ότι το λυκόφως είναι το αντίθετο της νύχτας, ότι το αρχικό στάδιο μιας ασθένειας είναι το αντίθετο της οξείας και ενδημικής της μορφής, ότι ένα αραιωμένο δηλητήριο είναι το αντίδοτο στο ίδιο δηλητήριο στην καθαρή και συμπυκνωμένη του μορφή.

Οι άνθρωποι που βρίσκονται στην κυβέρνηση αυτής της «απελευθερωμένης» Ιταλίας, δεν έχουν διδαχθεί τίποτα από την πρόσφατη ιστορία, τα μαθήματα της οποίας έχουν επαναληφθεί παντού μέχρι σημείου μονοτονίας και συνεχίζουν το συγκινητικό τους παιχνίδι με ξεπερασμένες και ανόητες πολιτικές αντιλήψεις στο κοινοβουλευτικό πανηγύρι, σχεδόν σαν μακάβριος χορός σε ένα αδρανές ηφαίστειο. Αλλά εμείς αντίθετα πρέπει να έχουμε το θάρρος του ριζοσπαστισμού, το να λέμε όχι στην πολιτική παρακμή σε όλες τις μορφές της, είτε στην αριστερή είτε στην υποτιθέμενη δεξιά. Και κυρίως πρέπει να έχουμε επίγνωση του εξής: ότι δεν υπάρχει διαπραγμάτευση με την ανατροπή, ότι το να κάνουμε παραχωρήσεις σήμερα σημαίνει ότι καταδικάζουμε τον εαυτό μας σε πλήρη συντριβή αύριο.

Αδιαλλαξία στην ιδέα, επομένως και ετοιμότητα να προχωρήσει κανείς με καθαρές δυνάμεις όταν φτάσει η κατάλληλη στιγμή. Αυτό φυσικά συνεπάγεται ότι: πρέπει να απαλλαγεί κάποιος από την ιδεολογική διαστρέβλωση – δυστυχώς διαδεδομένη σε μια μερίδα νέων – η οποία τους επιτρέπει να παρέχουν άλλοθι για τις καταστροφές που έχουν ήδη συντελεστεί, αυταπατώμενοι ότι αυτές, τελικά, ήταν απαραίτητες και θα υπηρετήσουν την «πρόοδο». Επίσης, ότι πρέπει να αγωνιστεί για κάτι «νέο», που να έχει τις ρίζες του σε ένα συγκεκριμένο μέλλον, αντί για αλήθειες που ήδη κατέχει, επειδή αυτές, αν και σε διάφορες μορφές εφαρμογής, έχουν πάντα και παντού χρησιμεύσει ως μια βάση για κάθε έγκυρο τύπο κοινωνικής και πολιτικής οργάνωσης. Ας απορριφτούν αυτές τις εμμονές. Και να γελά με όσους τον κατηγορούν ότι είναι «αντιιστορικός» και «αντιδραστικός». Η ιστορία, μια μυστηριώδης οντότητα γραμμένη με κεφαλαίο Ι, δεν υπάρχει. Οι άνθρωποι, αρκεί να είναι πραγματικά άνθρωποι, είναι αυτοί που δημιουργούν και καταργούν την ιστορία.

Ο λεγόμενος «ιστορικισμός» είναι λίγο πολύ το ίδιο με αυτό που οι αριστεροί κύκλοι αποκαλούν «προοδευτισμό» και σήμερα στοχεύει μόνο σε ένα πράγμα: να καλλιεργήσει την παθητικότητα απέναντι στο ρεύμα που αυξάνεται και μας οδηγεί όλο και πιο κάτω. Και όσον αφορά την «αντιδραστικότητα» εσείς ρωτάτε:
«Άρα θέλετε να μην αντιδρούμε και ενώ εσείς ενεργείτε, καταστρέφοντας και βεβηλώνοντας, εμείς να παρακολουθούμε και μάλιστα να σας λέμε, Μπράβο, συνεχίστε ;». Δεν είμαστε «αντιδραστικοί» μόνο επειδή η λέξη δεν είναι αρκετά ισχυρή, αλλά κυρίως επειδή ξεκινάμε από το θετικό, εκπροσωπούμε το θετικό, πραγματικές και πρωτότυπες αξίες, χωρίς να έχουμε ανάγκη το φως κανενός «ήλιου του μέλλοντος».

Αντιμέτωποι με τον ριζοσπαστισμό μας ειδικότερα, η αντίθεση μεταξύ της κόκκινης «Ανατολής» και της δημοκρατικής «Δύσης», φαίνεται ασήμαντη, όπως μας φαίνεται επίσης τραγικά ασήμαντη μια πιθανή ένοπλη σύγκρουση μεταξύ αυτών των δύο μπλοκ. Κοιτάζοντας μόνο στο άμεσο μέλλον, υπάρχει σίγουρα η επιλογή του μικρότερου κακού, επειδή η στρατιωτική νίκη της «Ανατολής» θα συνεπαγόταν την άμεση φυσική καταστροφή των τελευταίων εκφραστών της αντίστασης. Αλλά από εννοιολογική άποψη, η Ρωσία και η Βόρεια Αμερική θα πρέπει να θεωρηθούν ως δύο κλάδοι της ίδιας λαβίδας που πρόκειται να σφηνώσει οριστικά την Ευρώπη. Σε δύο διαφορετικές αλλά συγκλίνουσες μορφές, δρα σε αυτές η ίδια δύναμη, ξένη και εχθρική. Οι μορφές της τυποποίησης, του κομφορμισμού, της δημοκρατικής ισοπέδωσης, της «παραγωγικής φρενίτιδας, της λίγο-πολύ αυταρχικής» και σαφούς εμπιστοσύνης του εγκεφάλου, του μικροπρεπούς υλισμού στον Αμερικανισμό, μπορούν μόνο να χρησιμεύσουν για να ανοίξουν το δρόμο για την περαιτέρω φάση, η οποία αντιπροσωπεύεται, προς την ίδια κατεύθυνση, από το κομμουνιστικό ιδανικό του μαζάνθρωπου.

Το διακριτικό χαρακτηριστικό του αμερικανισμού, είναι ότι η επίθεση ενάντια στην ποιότητα και την προσωπικότητα, δεν πραγματοποιείται μέσω του ωμού καταναγκασμού μιας μαρξιστικής δικτατορίας και κρατικής σκέψης, αλλά σχεδόν αυθόρμητα στα μονοπάτια ενός πολιτισμού που δεν γνωρίζει τα υψηλότερα ιδανικά του πλούτου, της κατανάλωσης, της παραγωγικότητας, της απεριόριστης παραγωγής. Επομένως για μια αγανάκτηση και μια αναγωγή στο παράλογο, αυτού που επέλεξε η ίδια η Ευρώπη, αυτού που τα ίδια κίνητρα έχουν διαμορφωθεί ή διαμορφώνονται. Αλλά ο πρωτογονισμός, ο μηχανισμός και η βαρβαρότητα, υπάρχουν και στις δύο πλευρές. Κατά μία έννοια ο αμερικανισμός είναι πιο επικίνδυνος για εμάς από τον κομμουνισμό: επειδή είναι ένα είδος Δούρειου Ίππου. Όταν η επίθεση ενάντια στις υπολειμματικές αξίες της ευρωπαϊκής παράδοσης διεξάγεται με την άμεση και γυμνή μορφή, που είναι χαρακτηριστική της μπολσεβίκικης ιδεολογίας και του σταλινισμού, εμφανίζονται αντιδράσεις και ορισμένες γραμμές αντίστασης που όσο αδύναμες κι αν είναι, μπορούν να διατηρηθούν. Τα πράγματα είναι διαφορετικά όταν το ίδιο κακό δρα πιο ήρεμα και οι μεταμορφώσεις συμβαίνουν ανεπαίσθητα όσον αφορά τα έθιμα και τη γενική άποψη για τη ζωή, όπως συμβαίνει με τον αμερικανισμό. Δεχόμενη με ελαφρά την καρδιά την επιρροή αυτού, στο όνομα της δημοκρατίας, η Ευρώπη προετοιμάζεται ήδη για την τελική παραίτηση σε τέτοιο βαθμό, που μπορεί ακόμη και να συμβεί να μην χρειαστεί καν μια στρατιωτική καταστροφή, αλλά μέσω μιας «προοδευτικής» πορείας, μετά από μια τελική κοινωνική κρίση, να φτάσει λίγο πολύ στο ίδιο σημείο. Και πάλι, κανείς δεν σταματάει στη μέση. Ο αμερικανισμός, είτε του αρέσει είτε όχι, λειτουργεί για τον φαινομενικό εχθρό του, για τον κολεκτιβισμό.

6

Δεν είναι άσχετα με αυτό ότι ο ριζοσπαστισμός της ανασυγκρότησης, απαιτεί να μην συμβιβαζόμαστε όχι μόνο με καμία ποικιλία μαρξιστικής ή σοσιαλιστικής ιδεολογίας, αλλά και με αυτό που γενικά μπορεί να ονομαστεί «παραίσθηση ή δαίμονας της οικονομίας». Αυτό για το οποίο μιλάμε εδώ, είναι η ιδέα ότι τόσο στην ατομική όσο και στη συλλογική ζωή, ο οικονομικός παράγοντας είναι ο σημαντικός, ο πραγματικός και ο αποφασιστικός. Είναι ότι η συγκέντρωση όλων των αξιών και συμφερόντων σε οικονομικό και παραγωγικό επίπεδο, δεν είναι η άνευ προηγουμένου εκτροπή του σύγχρονου δυτικού ανθρώπου, αλλά μάλλον κάτι φυσιολογικό, όχι μια πιθανή ωμή αναγκαιότητα, αλλά κάτι που είναι επιθυμητό και εορτάζεται. Τόσο ο καπιταλισμός όσο και ο μαρξισμός, παραμένουν παγιδευμένοι σε αυτόν τον κλειστό και σκοτεινό κύκλο. Εμείς πρέπει να σπάσουμε αυτόν τον κύκλο. Όσο μπορούμε να μιλάμε μόνο για οικονομικές τάξεις, εργασία, μισθούς και παραγωγή, όσο αυταπατόμαστε ότι η αληθινή «ανθρώπινη πρόοδος, η αληθινή ανύψωση του ατόμου εξαρτάται από ένα συγκεκριμένο «σύστημα κατανομής πλούτου και αγαθών και επομένως έχει κάποια σχέση με τη «φτώχεια ή την ευημερία», με την κατάσταση της «ευημερίας» των ΗΠΑ ή με αυτήν του ουτοπικού «σοσιαλισμού», θα παραμένουμε πάντα στο ίδιο επίπεδο με αυτό που πρέπει να καταπολεμηθεί.

Αυτά πρέπει να επιβεβαιώσουμε: ότι όλα αυτά πρέπει να καταπολεμηθούν. Ότι οτιδήποτε αποτελεί οικονομικό συμφέρον, όπως η απλή ικανοποίηση των φυσικών αναγκών, είχε, έχει και θα έχει πάντα έναν δευτερεύοντα ρόλο σε μια κανονική ανθρωπότητα. Ότι πέρα ​​από αυτή τη σφαίρα πρέπει να αναδυθεί μια ανώτερη τάξη αξιών: πολιτική, πνευματική και ηρωική. Μια τάξη που – όπως έχουμε ήδη πει – δεν γνωρίζει, ούτε καν παραδέχεται «προλετάριους» ή «καπιταλιστές» και μόνο σε συνάρτηση με την οποία πρέπει να οριστούν τα πράγματα για τα οποία αξίζει να ζεις και να πεθαίνεις, πρέπει να εγκαθιδρυθεί μια αληθινή ιεραρχία, πρέπει να διαφοροποιηθούν νέες αξιοπρέπειες και στην κορυφή, πρέπει να βασιλεύει μια «ανώτερη λειτουργία διοίκησης, της αυτοκρατορίας». Έτσι, από αυτή την άποψη, πρέπει να ξεριζωθούν πολλά κακά ζιζάνια που έχουν ριζώσει εδώ κι εκεί, μερικές φορές ακόμη και στον δικό μας τομέα.

Τι είναι, στην πραγματικότητα αυτή η συζήτηση για «εργατικό κράτος», «εθνικό σοσιαλισμό», «ανθρωπισμό της εργασίας» και τα συναφή; Ποιες είναι αυτές οι λίγο-πολύ διακηρυγμένες περιπτώσεις για μια στροφή από την πολιτική στην οικονομία, σχεδόν μια αναβίωση εκείνων των προβληματικών τάσεων προς έναν «πλήρη και τελικά ακέφαλο κορπορατισμό», οι οποίες περιπτώσεις ευτυχώς, είχαν ήδη βρει τον δρόμο τους μπλοκαρισμένο υπό τον φασισμό; Τι είναι αυτό, το να θεωρούμε τον τύπο της «κοινωνικοποίησης» ως ένα είδος καθολικής ιατρικής και αυτή την ανύψωση της «κοινωνικής ιδέας» σε σύμβολο ενός νέου πολιτισμού που, ποιος ξέρει πώς, θα έπρεπε να βρίσκεται πέρα ​​από την «Ανατολή» και τη «Δύση»; Αυτά, πρέπει να αναγνωριστεί, είναι οι σκοτεινές πλευρές που υπάρχουν σε πολλά μυαλά, τα οποία, από άλλες απόψεις, βρίσκονται στην ίδια πλευρά με εμάς. Με αυτόν τον τρόπο νομίζουν ότι είναι πιστοί σε μια «επαναστατική» εντολή, ενώ υπακούουν μόνο σε προτάσεις ισχυρότερες από αυτούς, οι οποίες είναι διαποτισμένες σε ένα υποβαθμισμένο πολιτικό περιβάλλον. Και μεταξύ αυτών των προτάσεων, εισβάλει και το ίδιο το «κοινωνικό ζήτημα».

Πότε θα συνειδητοποιήσουν κάποιοι επιτέλους την αλήθεια, ότι ο μαρξισμός δεν προέκυψε επειδή υπήρχε ένα πραγματικό κοινωνικό ζήτημα, αλλά ότι το κοινωνικό ζήτημα προκύπτει – σε αμέτρητες περιπτώσεις- μόνο επειδή υπάρχει ο μαρξισμός, δηλαδή τεχνητά και επομένως με σχεδόν πάντα άλυτους όρους από τους αγκιτάτορες, τους περίφημους «αφυπνιστές της ταξικής συνείδησης», για τους οποίους ο Λένιν εκφράστηκε πολύ καθαρά όταν αντέκρουσε τον αυθόρμητο χαρακτήρα των προλεταριακών επαναστατικών κινημάτων; Με βάση αυτή την προϋπόθεση, θα πρέπει να δράσουμε, κυρίως, προς την ιδεολογική αποπρολεταριοποίηση, προς την απολύμανση των ακόμη υγιών τμημάτων του λαού από τον σοσιαλιστικό ιό. Μόνο τότε μπορεί η μία ή η άλλη μεταρρύθμιση να μελετηθεί και να εφαρμοστεί χωρίς κίνδυνο, σύμφωνα με την αληθινή δικαιοσύνη.

Έτσι ως ειδική περίπτωση, θα δούμε με ποιο πνεύμα η συντεχνιακή ιδέα μπορεί για άλλη μια φορά να αποτελέσει ένα από τα θεμέλια της ανασυγκρότησης: κορπορατισμός, όχι τόσο ως ένα γενικό σύστημα κρατικής και σχεδόν γραφειοκρατικής σύνθεσης που διατηρεί την επιβλαβή ιδέα της αντίθεσης στις ταξικές ευθυγραμμίσεις, αλλά μάλλον ως την ανάγκη που στο ίδιο το εσωτερικό της κοινωνίας να ξαναχτιστεί εκείνη η ενότητα και εκείνη η αλληλεγγύη των διαφοροποιημένων δυνάμεων, που αφενός η καπιταλιστική κατάχρηση (με τον επακόλουθο παρασιτικό τύπο κερδοσκόπου και καπιταλιστή-χρηματοδότη) και αφετέρου η μαρξιστική ζύμωση, έχουν υπονομεύσει και διασπάσει. Είναι ανάγκη να μετατρέπει η κοινωνία σε μια σχεδόν στρατιωτική μονάδα, στην οποία στο πνεύμα της ευθύνης, της ενέργειας και της ικανότητας αυτών που ηγούνται, να αντιστοιχούν η αλληλεγγύη και η αφοσίωση των εργαζομένων, που συνδέονται με αυτούς στην κοινή επιχείρηση. Το μόνο πραγματικό καθήκον, επομένως, είναι η οργανική ανασυγκρότηση της κοινωνίας και για να επιτευχθεί αυτό δεν υπάρχει ανάγκη να χρησιμοποιηθούν τύποι που αποσκοπούν στην κολακεία – για άθλιες προπαγάνδες και εκλογικούς σκοπούς – του πνεύματος της ανταρσίας των κατώτερων στρωμάτων των μαζών, μεταμφιεσμένο σε μια «κοινωνική δικαιοσύνη».

Γενικά θα πρέπει να αναβιώσει το ίδιο στυλ ενεργητικής απροσωπίας, αξιοπρέπειας και αλληλεγγύης, στην παραγωγή που χαρακτηρίζει τις αρχαίες συντεχνίες των τεχνιτών και των επαγγελματιών. Εκείνος ο συνδικαλισμός με τον «αγώνα» του και με αυτόν τον γνήσιο εκβιασμό για τον οποίο μας προσφέρει πάρα πολλά παραδείγματα σήμερα, πρέπει να απαγορευτεί. Αλλά ας το επαναλάβουμε, αυτό πρέπει να επιτευχθεί ξεκινώντας από μέσα. Το σημαντικό είναι ότι απέναντι σε κάθε μορφή δυσαρέσκειας και κοινωνικού ανταγωνισμού, ο καθένας να ξέρει πώς να αναγνωρίζει και να αγαπά την θέση του, εκείνη που συμμορφώνεται με τη φύση του, αναγνωρίζοντας έτσι και τα όρια εντός των οποίων μπορεί να αναπτύξει τις δυνατότητές του και να επιτύχει την τελειότητά του: επειδή ένας τεχνίτης που εκπληρώνει τέλεια το έργο του, είναι αναμφίβολα ανώτερος από έναν βασιλιά που απορρίπτει και δεν είναι άξιος της αξιοπρέπειάς του. Συγκεκριμένα, μπορεί να γίνει δεκτό ένα σύστημα τεχνικών δεξιοτήτων και συντεχνιακών εκπροσωπήσεων, να υποκαταστήσει τον κοινοβουλευτισμό των κομμάτων.

Αλλά πρέπει να έχουμε κατά νου ότι οι τεχνικές ιεραρχίες, λαμβανόμενες στο σύνολό τους, δεν μπορούν να σημαίνουν τίποτα περισσότερο από ένα βήμα στη συνολική ιεραρχία: αφορούν την τάξη των μέσων που πρέπει να υποτάσσονται στην τάξη των σκοπών, στην οποία και μόνο αντιστοιχεί το καθαυτό πολιτικό και πνευματικό μέρος του Κράτους. Το να μιλάμε ωστόσο για μια «Κατάσταση Εργασίας», ή για μια παραγωγή, ισοδυναμεί με το να κάνουμε όλο το μέρος ισοδύναμο, με το να προσκολλόμαστε σε αυτό που μπορεί να αντιστοιχεί σε έναν ανθρώπινο οργανισμό που έχει αναχθεί στις καθαρά φυσικο-ζωτικές του λειτουργίες. Το έμβλημά μας δεν μπορεί να είναι ούτε ένα τόσο βαρετό και σκοτεινό πράγμα, ούτε η ίδια η «κοινωνική» ιδέα. Η αληθινή αντίθεση, τόσο προς την «Ανατολή» όσο και προς τη «Δύση», δεν είναι το «κοινωνικό ιδανικό». Είναι μάλλον η ολοκληρωμένη ιεραρχική ιδέα. Σε σχέση με αυτό, καμία αβεβαιότητα δεν είναι παραδεκτή.

ΠΗΓΗ