Τα Νοεμβριανά του 1916, όταν οι «σύμμαχοι» έκοψαν την Ελλάδα στα δύο

Τον Νοέμβριο του 1916, ο πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος, ο «Μεγάλος Πόλεμος», είχε ξεσπάσει πριν από περίπου 27 μήνες, με αντιπάλους την Αντάντ (Βρετανία, Γαλλία, Ρωσία, Ιταλία) και τις Κεντρικές Αυτοκρατορίες (Γερμανία, Αυστρία). Η Ελλάς παραμένει ουδέτερη, επιθυμώντας να διατηρήσει την ουδετερότητά της. Όμως οι σύμμαχοι δεν την θέλουν απλώς «φίλη», αλλά την θέλουν σύμμαχο. Την εκβιάζουν με εδαφικούς ακρωτηριασμούς, επεμβάσεις στα εσωτερικά της και ταπεινωτική συμπεριφορά, ώστε να ενταχθεί σε ένα από τα δύο στρατόπεδα. Οι Γερμανοί της επιβάλλουν να παραδώσει το οχυρό Ρούπελ. Την υποχρεώνουν να δεχθεί την αιχμαλωσία του Δ’ Σώματος Στρατού και την μεταφορά αυτού στο Γκαίρλιτς. Αποτέλεσμα αυτού είναι να μείνει ανυπεράσπιστη η Ανατολική Μακεδονία και να υποστεί τα πάνδεινα ο πληθυσμός της από τα Βουλγαρικά στρατεύματα.

Από την άλλη βρίσκονταν οι δυνάμεις της Αντάντ, οι οποίες αυτοανακηρύχθηκαν «Προστάτιδες Δυνάμεις» μετά το Ναβαρίνο. Απαιτούν την βοήθεια της Ελλάδος με την βία. Μετά την αποτυχία της εκστρατείας στα Δαρδανέλια, αποβιβάζουν αυθαίρετα και χωρίς να ζητήσουν την άδεια της Ελλάδος, στρατεύματα στην Θεσσαλονίκη. Έχουν καταλάβει το λιμάνι του Μούδρου, την Κέρκυρα και άλλα νησιά μας. Υπερήφανη η χώρα μας μετά τους θριαμβευτικούς Βαλκανικούς Πολέμους, θα μπορούσε να αποκρούσει πιέσεις και εκβιασμούς, αρκεί να ήταν ενωμένη. Δυστυχώς όμως δεν ήταν. Η διχόνοια έχει φέρει για ακόμη μια φορά τον εθνικό Διχασμό. Η χώρα κατοικείται πλέον όχι από Έλληνες αλλά από «Βασιλικούς» και «Βενιζελικούς». Οι πρώτοι εκτιμούν ότι θα κερδίσει η Γερμανία, και οι άλλοι εκτιμούν ότι θα επικρατήσει η Αντάντ.

Ο Βενιζέλος, ως επικεφαλής της περίφημης τριανδρίας Βενιζέλος – Κουντουριώτης – Δαγκλής, ιδρύει μετά από στρατιωτικό κίνημα (ένα από τα… καλά δημοκρατικά πραξικοπήματα!) το κράτος της Θεσσαλονίκης, χωρίζοντας την Ελλάδα στα δύο. Είναι η πλέον μελανή σελίδα στην νεότερη ιστορία μας, η οποία όμως αποκρύπτεται ή παρουσιάζεται με πολύ ήπιους και ανώδυνους τόνους. Προ αυτής της καταστάσεως, οι Άγγλοι και οι Γάλλοι παραβιάζουν κατάφορα το Διεθνές Δίκαιο, και αρχίζουν να πιέζουν αφόρητα την, από την Θεσσαλία και κάτω, Ελλάδα, την οποία δεν ελέγχει ο Βενιζέλος. Οι «σύμμαχοι» αναγκάζουν τον Βασιλέα Κωνσταντίνο σε μερική αποστράτευση του Στρατού, όμως οι αποστρατευθέντες, αγανακτισμένοι από την ξένη επέμβαση, μετατρέπονται σε «Επιστράτους», δηλαδή σε ανθρώπους που φορούν πολιτικά μεν, αλλά φέρουν όπλα δε. Οι Επίστρατοι αναφέρονται βιβλιογραφικά, και όχι αδίκως, ως η πρώτη μαζική πολιτική οργάνωση στην σύγχρονη ελληνική ιστορία με πρωτοφασιστικό χαρακτήρα.

Οι Γάλλοι γίνονται κράτος εν κράτει. Ελέγχουν τους σιδηροδρόμους και τις τηλεφωνικές, τηλεγραφικές, αλλά και ταχυδρομικές επικοινωνίες, ενώ επιβάλλουν αυστηρή λογοκρισία, ακόμη και στην ιδιωτική αλληλογραφία. Πλοία του στόλου μας έχουν κατασχεθεί, ενώ ο Γάλλος ναύαρχος Fournet έχει υποστείλει τη Ελληνική σημαία από τα πλοία μας και έχει υψώσει την Γαλλική. Οι ταπεινώσεις συνεχίζονται και φθάνουν στο αποκορύφωμα, όταν οι «σύμμαχοι» απαιτούν από την Ελλάδα να τους παραδώσει δέκα ορειβατικές πυροβολαρχίες.

Ο Βασιλιάς αρνείται και στις 18 Νοεμβρίου αποβιβάζονται στον Πειραιά και στο Φάληρο, περίπου τρεις χιλιάδες Αγγλογάλλοι πεζοναύτες οι οποίοι κινούνται για να καταλάβουν «στρατηγικά σημεία» των Αθηνών. Στις έντεκα θα πέσουν οι πρώτοι πυροβολισμοί, ενώ τα «συμμαχικά» καράβια κανονιοβολούν την Αθήνα. Τελικώς σταματούν οι εχθροπραξίες, ενώ ο Κωνσταντίνος υποχρεούται να δεχθεί άνευ όρων την παράδοση έξι πυροβολαρχιών. Δύο μήνες μετά, στις 16 Ιανουαρίου του 1917 στο Ζάππειο μέγαρο και μπροστά στις τέσσερις σημαίες των χωρών της Αντάντ, πεζοπόρα τμήματα του Στρατού μας περνούν και οι σημαίες τους υποκλίνονται μπροστά στις ξένες. Ήταν μια θλιβερή εικόνα για την οποία ουδείς λογοδότησε.

Τα Νοεμβριανά υπήρξαν ένα θλιβερό και αποτρόπαιο επεισόδιο του Διχασμού. Μερικοί αποφεύγουν να πουν ποιος έχει την ευθύνη. Όμως ο Κωνσταντίνος Ζαβιτσιάνος, ο οποίος διετέλεσε πρόεδρος της Βουλής το 1915 και υπουργός Εσωτερικών από το 1928 έως το 1929 σε βενιζελικές κυβερνήσεις, στο βιβλίο του «Αι αναμνήσεις εκ της ιστορικής διαφωνίας Βασιλέως Κωνσταντίνου και Ελευθερίου Βενιζέλου», αναφέρει:

«Επληροφορείτο ο αυτός εργαζόμενος λαός, με βαθυτάτην πικρίαν, ότι η ασφάλεια των νώτων του Σαράϊγ, επέβαλλε την συνεχή ταπείνωση και τον εξευτελισμόν του επισήμου κράτους, το οποίο εκαλείτο άλλοτε να δώσει τα πλοία του, άλλοτε τα όπλα του, άλλοτε να πεινάσει δια του αποκλεισμού, άλλοτε διετάσσετο να μεταφέρη και συγκεντρώση το πολεμικόν υλικόν και τους άνδρας της ασφαλείας του εις την Πελοπόννησον. Και όλα αυτά με συνεχή τελεσίγραφα, εκ της εφαρμογής των οποίων έμεινεν η πρωτεύουσα με τα περίχωρά της, με ασφάλειαν εκ σαράντα μόνον χωροφυλάκων, αλλά και με συνεχή μείωση της δημοτικότητος του Βενιζέλου ως συνεργαζομένου με τους ξένους πράκτορας, διότι ο Βενιζέλος δεν είχε πείση ούτε έναν, το τονίζω ούτε έναν Έλληνα, ότι αυτός δεν ήτο εν γνώσει και δεν επεδοκίμαζε τα πιεστικά και ταπεινωτικά αυτά μέτρα.».

ΠΗΓΗ: xrisiavgi.com