«Η Εθνικιστική Επανάσταση», του Ernst Jünger

  

Συνεχίζω με κείμενα του αγαπημένου συγγραφέα, στοχαστή και φιλόσοφου του ιστολογίου, τον μεγάλο αυτό Γερμανό, που με τα έργα του, μέσα σε σχεδόν 100 χρόνια ανέλυσε με τον μοναδικό του τρόπο την νίκη της παρακμής, ενάντια στην παράδοση. Μας ενημέρωσε, προειδοποίησε και φιλοσόφησε για την ωμή νεωτερικότητα, με έναν τρόπο μη ορθολογικό, που εναντιωνόταν στο «πολιτικό ορθό» καθεστώς που μας κυβερνά. Θα συνεχίσω να φέρνω στα ελληνικά, τον πλούτο των κειμένων του αλλά και σε χαρτί, με βιβλία, που ήδη κυκλοφορούν από τις εκδόσεις «Λόγχη», ενώ αναμένεται ακόμη ένα ις επόμενες μέρες. Καλή συνέχεια.

“Η Εθνικιστική Επανάσταση”, του Ernst Jünger, στην εφημερίδα «Standarte», 20 Μαΐου 1926

Χρησιμοποιώντας τον τιμητικό τίτλο των εθνικιστών, δεν εννοούμε μόνο την αποστασιοποίηση από την πιο μαχητική ομάδα εκείνων για τους οποίους αυτή η λέξη είναι η πιο καταραμένη, αλλά και από την ειρηνική αστική τάξη γενικότερα. Ένα κίνημα που σκοπεύει να αγωνιστεί με τα μέσα του πολέμου για τις αξίες της ζωής και που για τον σκοπό αυτό τάσσεται με το μέρος του διαβόλου – είτε αυτά τα μέσα εγκρίνονται από την κοινή ηθική είτε όχι – έχει εμπιστευθεί τα πάντα σε πολεμιστές, σε γενναίους άνδρες που εμψυχώνονται πραγματικά από αίμα, που ασπάζονται τον σκοπό με ενθουσιασμό και αγάπη. Δεν πρόκειται ασφαλώς για εκείνους τους έμπορους και τους κατασκευαστές παιχνιδιών σύμφωνα με τους οποίους η εποχή υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας, για όλους, έχει αποδυναμώσει τον στρατό, αλλά για εκείνους τους άνδρες που είναι επικίνδυνοι, επειδή ο κίνδυνος είναι μια ευχαρίστηση γι’ αυτούς.

Ούτε έχουμε να κάνουμε με τον χαρακτηριστικό τύπο εκείνο των ανθρώπων που βολεύονται, που θεωρούν το κράτος ασφαλές όταν μπορεί να φορεθεί η στολή του στρατηγού στους δρόμους, ή όταν μπορούν να κυματίσουν μαύρες, άσπρες και κόκκινες σημαίες και στους οποίους φαίνεται ότι με την πτώση του θρόνου, η παγκόσμια ιστορία έχει χάσει το νόημά της. Πράγματι, αν οι εκπρόσωποι της ειρήνης, της τάξης και της υπομονής, στους οποίους ο φιλελευθερισμός έπρεπε να πληρώνει τις συντάξεις για τη μεταφορά της ανεξάντλητης πρώτης ύλης της δραστηριότητάς τους – αν αυτοί οι άνθρωποι επρόκειτο να κατέβουν στο πεδίο της μάχης ως μαχητές του εθνικισμού, η κληρονομιά της Δημοκρατίας του Νοεμβρίου θα ήταν ούτως ή άλλως εγγυημένη. Δεν θα ήταν απαραίτητος κανένας βοηθητικός νόμος και με την αμοιβαία περιφρόνηση μεταξύ συντηρητικών και δημοκρατών, ο φιλελευθερισμός θα έπρεπε να θεωρήσει τον εαυτό του ικανοποιημένο με την ανάγκη για ένα κίνημα, αν δεν χρειαζόταν να ελπίζει σε κάποια σποραδική προμήθεια αίματος, προερχόμενο από τους κομμουνιστές.

Αλλά δεν μπορεί κανείς να βασίζεται σε τέτοια αφέλεια για πολύ καιρό. Η πιθανότητα μιας Εθνικής Επανάστασης διαφαίνεται με εκπληκτική σαφήνεια αυτή τη στιγμή και έτσι ο φιλελευθερισμός αντιμετωπίζει τον κίνδυνο να ληστευτεί αμέσως από τα τεράστια και φαινομενικά οριστικά λάφυρα του 1918 και ακριβώς μέσω μιας χειρονομίας μιας ανανεωμένης παρανομίας. Ο ίδιος ο εθνικισμός εκπλήσσεται από αυτή την πιθανότητα, η οποία θα ήταν αδιανόητη χωρίς τα προηγούμενα πράγματα που την ευνόησαν: χωρίς τον πόλεμο, την κατάρρευση και την επακόλουθη ισορροπία των δυνάμεων. Οι υποστηρικτές του, οι εθνικιστές, ήταν τόσο συνηθισμένοι στο να έχουν τη βούλησή τους συνδεδεμένη με έναν μεγαλοπρεπή παραδοσιακό μηχανισμό, που με την εξαφάνιση αυτού του μηχανισμού, η δύναμη της θέλησής τους φαινόταν να έχει και αυτή χαθεί. Πράγματι ο εθνικισμός δεν τα έχει εξαλείψει όλα αυτά, αλλά του πήρε πολύ χρόνο για να ξεπεράσει εσωτερικά τις πολύπλοκες μορφές ενός αρχαίου κράτους: πολύ καιρό αφότου αυτές οι μορφές είχαν πάψει να ανήκουν στον πραγματικό κόσμο.

Κατά την αρχική, ακόμη ασαφή, εμφάνισή του στο Μόναχο*, ο εθνικισμός βρισκόταν στη μέση αυτής της διαδικασίας. Όμως καθώς προχωρούσε, προέκυψαν εντελώς νέα συναισθήματα. Η βούληση για δύναμη δεν θεωρούνταν πλέον περιορισμένη ή υποχρεωμένη, αλλά μάλλον εντελώς ελεύθερη: τόσο ελεύθερη, όσο ίσως δεν υπήρξε ποτέ η γερμανική βούληση. Έτσι στον εθνικισμό εμφανίζεται μια εντελώς σαφή κατάσταση. Το τυπικό οικοδόμημα του παρελθόντος είναι ολοκληρωμένο, η φροντίδα του μπορεί να ανατεθεί αφενός στη μικροαστική τάξη και αφετέρου στην παγκόσμια σκηνή. Το πρώτο – και προφανές – καθήκον του εθνικισμού είναι να γυρίσει την πλάτη σε αυτό το υποδεέστερο πεδίο μάχης, χωρίς κανενός είδους δυσαρέσκεια. Το καθήκον του είναι μάλλον να κηρύξει τον πόλεμο με κάθε μέσο ενάντια στο σημερινό κτίριο, το οποίο είναι ακριβώς το ίδιο όπως ήταν το 1919, με την προσθήκη μερικών παραχωρήσεων στην πρόσοψη, προς όφελος της κατώτερης μεσαίας τάξης. Δεν πρέπει να μείνει ούτε μια πέτρα. Το να καταστήσουμε τον εθνικισμό ικανό να αντιμετωπίσει αυτό το καθήκον, είναι το πραγματικό νόημα της επανάστασης του 1918. Χάρη σε αυτό όχι μόνο διαλύθηκε ο φόβος που ένιωθαν οι Γερμανοί μπροστά σε οποιαδήποτε επανάσταση, αλλά ο δρόμος καθαρίστηκε επίσης από όλες εκείνες τις πέτρες που θα μπορούσαν να είχαν εμποδίσει μια φωτισμένη εθνικιστική βούληση.

Το να δοθεί σε αυτό τον δρόμο η μορφή μιας απόλυτα επαναστατικής διαδρομής είναι αναπόφευκτο, όχι μόνο για να καταφέρει στον φιλελευθερισμό το θανάσιμο χτύπημα ανατρέποντας κάθε νομική του ανοησία, αλλά και για να σφυρηλατήσει την ίδια την εθνικιστική βούληση. Ο εθνικιστής δεν πρέπει καν να σκεφτεί καμία άλλη πιθανότητα εκτός από αυτή. Έχει το ιερό καθήκον να δώσει στη Γερμανία την πρώτη αληθινή της επανάσταση: εκείνη την επανάσταση που θα καθοδηγείται από ιδέες ικανές να ανοίξουν νέους δρόμους, χωρίς ενδοιασμούς. Επανάσταση, επανάσταση λοιπόν! Αυτό πρέπει να κηρύττεται αδιάκοπα, με αγανάκτηση, συστηματικά, ανελέητα: είθε αυτό το κήρυγμα να διαρκέσει δέκα χρόνια. Λίγοι έχουν ακόμη αναγνωρίσει αυτή την ανάγκη σε όλη της τη σαφήνεια και βρίσκεται ακόμη σε μια πλήρη άνθιση η συναισθηματική φλυαρία της αδελφοσύνης και της ένωσης με όλες τις δυνατές και αδύνατες μορφές πνεύματος. Στην αγχόνη ή στο κοινοβούλιο: όπου υπάρχει χώρος. Σε αυτόν τον πεπερασμένο κόσμο δεν υπάρχει δυνατότητα αδελφικής ένωσης μεταξύ των αντιθέτων: υπάρχει μόνο ο αγώνας. Η Εθνικιστική Επανάσταση δεν έχει καμία χρησιμότητα για όσους κηρύττουν την ηρεμία και την τάξη. Υπάρχει και μια ανάγκη για κάποιον που θα φωνάξει: «Ο Κύριος θα έρθει εναντίον σας με τη σκληρότητα του σπαθιού». Θα πρέπει να απελευθερώσει το όνομα της επανάστασης, από τον χλευασμό που της έχει αποδοθεί στη Γερμανία εδώ και σχεδόν εκατό χρόνια. Στον Μεγάλο Πόλεμο διαμορφώθηκε ένας νέος, επικίνδυνος τύπος ανθρώπου: ας τον οδηγήσουμε σε δράση!

Στη δουλειά, λοιπόν, σύντροφοι! Ας ενισχύσουμε την επιρροή μας στις μαχητικές ενώσεις, γιατί η επαναστατικοποίηση τους είναι μια πρωταρχική ανάγκη. Λιγότερη άνεση, λιγότερα μέλη, περισσότερη δραστηριότητα! Κεντρική προετοιμασία! Ελάτε, εμπρός, πιάστε δουλειά! Αρκετά με το τεμπέλικο δέλεαρ της οικονομικής ασφάλειας. Δεν είμαστε οι υποκινητές της εργατικής τάξης. Τα εθνικιστικά ακτιβιστικά συνδικάτα θα πρέπει να μετασχηματιστούν και να γίνουν συγκεντρωτικά. Οι εθνικιστικά σκεπτόμενοι εργαζόμενοι θα αναλάβουν την ηγεσία τους. Στα εθνικιστικά οδοφράγματα θα είναι σε θέση να επιτευχθούν μεγαλύτεροι στόχοι, από ότι μπόρεσε να πετύχει ο Μαρξισμός σε πενήντα χρόνια. Ποια είναι η κατάσταση στα πανεπιστήμια, στα νεανικά κινήματα και σε όλα τα άλλα μέρη που μας ενδιαφέρουν; Τι είναι ένα γεννητικό κύτταρο; Πώς δίνει κάποιος συναίνεση σε ένα κράτος; Μέσω της συνεργασίας και της αντίδρασης. Με ποιον τρόπο κάποιος το αρνείται; Αρνούμενοι αυτό, λιμοκτονώντας το, χτίζοντας ένα κράτος εν κράτει εντελώς αυτόνομο: από τις ιδέες από τις οποίες εμπνέεται, μέχρι τα όργανα εξουσίας που το υποστηρίζουν. Πώς δίνει κανείς τη συγκατάθεσή του στο γερμανικό έθνος; Αναγνωρίζοντάς το με τον μόνο τρόπο που μπορεί να αναγνωρίσει οτιδήποτε: δηλαδή όντας εθνικιστής. Το να είσαι εθνικιστής σημαίνει να θέλεις να πεθάνεις στον πόλεμο για τη Γερμανία, σημαίνει να υψώνεις τη σημαία της Επανάστασης σήμερα, για μια μεγαλύτερη και ομορφότερη Γερμανία. Αυτός είναι ένας άξιος στόχος για τους πιο γενναίους και φλογερούς νέους αυτής της χώρας.

* Αυτή η συνειδητή τοποθέτηση του αποτυχημένου πραξικοπήματος του Μονάχου του Hitler και του Ludendorff τον Νοέμβριο του 1923 στο πλαίσιο της ανάπτυξης του εθνικισμού, επιβεβαιώνει την ανανεωμένη θετική αξιολόγηση του Jünger για τον Εθνικοσοσιαλισμό, την άνοιξη του 1926.

ΠΗΓΗ