Ted Kaczynski: μια ιδιοφυΐα ενάντια στον σύγχρονο κόσμο

10 Ιουνίου του 2023, ο Πολωνικής καταγωγής καθηγητής Theodore John Kaczynski εντοπίζεται νεκρός στις ομοσπονδιακές φυλακές Butner, των ΗΠΑ, όπου βρισκόταν καταδικασμένος σε οκτώ φορές ισόβια κάθειρξη χωρίς δυνατότητα αναστολής. Επρόκειτο αναμφίβολα περί ιδιοφυούς προσωπικότητας, με υψηλές ακαδημαϊκές διακρίσεις ήδη από πολύ νεαρή ηλικία στο Χάρβαρντ, στο οποίο εισήχθη σε ηλικία μόλις 16 ετών, αλλά και σε άλλα κορυφαία πανεπιστήμια των Ηνωμένων Πολιτειών.

Μέσα στην δεκαετία του ’70, αφήνοντας την εξασφαλισμένη καριέρα του καθηγητή μαθηματικών, επιλέγει να ζήσει σε μια καλύβα που έχτισε ο ίδιος στο δάσος της Μοντάνα, απομονωμένος από το ομοσπονδιακό αμερικανικό κράτος και τον τεχνο-βιομηχανοποιημένο πολιτισμό. Ο Kaczynski ήταν πεπεισμένος πλέον ότι πρέπει να πολεμήσει το καθεστώς που γέννησε η Βιομηχανική «Επανάσταση» καθώς οδηγεί νομοτελειακά στην καταστροφή, όχι μόνο της Άγριας Φύσης αλλά και του ιδίου του ανθρώπου. Έτσι, εκτελεί μια σειρά βομβιστικών ενεργειών δια ταχυδρομικών αποστολών, σε συγκεκριμένες δομές-στόχους τους οποίους έβλεπε ως στυλοβάτες του κρατούντος συστήματος, όπως λόγου χάριν αεροπορικές εταιρείες, πανεπιστήμια, στελέχη διαφημιστικών κολοσσών κ.α.

Η λεπτομερής προσοχή με την οποία έφτιαχνε τις αυτοσχέδιες και εξελιγμένες βόμβες του ώστε να μην αφεθεί το παραμικρό δακτυλικό αποτύπωμα κατέστησαν τον Kaczynski και την δράση του έναν πραγματικό πονοκέφαλο για το FBI και τις υπηρεσίες καταστολής του αμερικανικού υπερκράτους. Έγιναν απόπειρες σκιαγράφησης του ψυχολογικού προφίλ του τότε αγνώστου καταζητούμενου, και εκπονήθηκαν δαπανηρότατες έρευνες για την ιχνηλάτηση των κινήτρων αλλά και του τρόπου δράσης του αποκαλούμενου «Unabomber».

Μέχρι το 1995 οι προσπάθειες εντοπισμού του παραμένουν μάταιες, και τότε ο «ιδιόρρυθμος τρομοκράτης», με γραπτές του επιστολές σε μεγάλα καθεστωτικά μέσα μαζικής ενημέρωσης της εποχής απαιτεί την τύπωση μιας διακήρυξης με την οποία απεκάλυπτε τα κίνητρα του. Το κείμενο αυτό, με τίτλο «Η βιομηχανική κοινωνία και το μέλλον της», έμελε να αποτελέσει ένα εκ των ελαχίστων έργων του μεταπολεμικού κόσμου που καταφέρνει να προβληματίσει ουσιαστικά τον αναγνώστη για το μέλλον της ανθρωπότητας. Η δημοσίευση του ήταν ο όρος που έθεσε για να δώσει τέλος στις επιθέσεις. Εν τέλει, με προτροπή του FBI, η Washington Post δημοσιεύει το «μανιφέστο» τον Σεπτέμβριο του 1995, με την ελπίδα να βρεθεί κάποιος που θα αναγνωρίσει τις ιδέες του δράστη και θα τον καταδώσει στις αρχές. Αυτός ο πληροφοριοδότης βρέθηκε τελικά στο πρόσωπο του αδελφού του πρώην καθηγητή, David, ο οποίος κατέθεσε μια σειρά προσωπικών επιστολών στις οποίες ο Theodore εξέφραζε πρώιμες σκέψεις που ομοίαζαν με αυτές του δημοσιοποιημένου κειμένου. Έτσι, τον Απρίλιο του 1996, ένοπλοι πράκτορες του FBI εφορμούν στην καλύβα του δράστη, όπου βρέθηκαν δεκάδες χιλιάδες σελίδες χειρόγραφων σημειώσεων, εξαρτήματα εκρηκτικής ύλης, ένα αντίτυπο της Αγίας Γραφής και οι προκηρύξεις των βομβιστικών ενεργειών του «Unabomber».

Καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη, αναλαμβάνοντας πλήρως την ευθύνη των πράξεών του και απέρριψε τις συμβουλές των συνηγόρων του, αρνούμενος κάθε ψυχιατρικοποίηση της σκέψης του. Οδηγήθηκε στις φυλακές υψίστης του Κολοράντο, όπου η μοναδική επαφή με τον έξω κόσμο ήταν ο «προαυλισμός» σε ένα τσιμεντένιο λάκκο, μήκους μικρότερου των 10 βημάτων. Μέσα από την φυλακή συνέχισε να συγγράφει, με όση επιστημονική ακρίβεια του επέτρεπαν οι συνθήκες, και να διατηρεί αλληλογραφία με ανθρώπους διαφορετικών ποιοτήτων σε ολόκληρο τον κόσμο. Το 2021 μεταφέρθηκε στις φυλακές Μπούτνερ στην Βόρεια Καρολίνα, όπου και απεβίωσε στις 10 Ιουνίου του τρέχοντος έτους σε ηλικία 81 ετών.

Φυσικά, ο Theodore Kaczynski, δεν δήλωσε ποτέ εθνικιστής. Χαράσσοντας μια συνειδητά μονοθεματική οπτική των πραγμάτων, στα τελευταία του χρόνια απέρριψε και την νεότερη έννοια του «οικοφασισμού», όπως την αντιλαμβανόταν. Παρ’ όλα αυτά, έθεσε την Φύση ως το θετικό ιδεώδες απέναντι στην τεχνολογία, κάτι που αποτελεί τομή με την Εθνικιστική Ιδεολογία, η οποία πηγάζει από τους φυσικούς νόμους (εντελώς πρακτικά και όχι απλά συναισθηματικά). Επιπλέον, κατέκρινε την έλλειψη θρησκευτικότητας της Δύσεως, επικροτούσε την αποτυχία, τόσο της Γαλλικής όσο και της Κομμουνιστικής επανάστασης και πολέμησε, από την πρώτη στιγμή, κάθε προσπάθεια καπηλείας του μηνύματος του από αριστερούς και αναρχικούς «ακτιβιστές». Μάλιστα, σε αυτή την εναντίωση στον αριστερισμό αφιέρωσε δύο ολόκληρα κεφάλαια από την διακήρυξη του («Η ψυχολογία του σύγχρονου αριστερισμού» και «Ο κίνδυνος του αριστερισμού»), ορίζοντας τον αριστερισμό ως «το φάσμα σχετικών δογμάτων που περιλαμβάνουν τον φεμινισμό, τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων, την πολιτική ορθότητα κλπ». Την ίδια στάση διατήρησε και μέσα από την φυλακή, όπως φαίνεται ξεκάθαρα στις απαντήσεις που έδωσε σε σύγχρονους αναρχικούς, απορρίπτοντας και τον «αναρχοπριμιτιβισμό» ως συστημικό δημιούργημα και ειρωνευόμενος τους στόχους του δικαιωματισμού με αλληγορικά κείμενα όπως «Το πλοίο των τρελών».

Ως Χρυσαυγίτες, αναγνωρίζουμε τέτοιες μεγάλες προσωπικότητες, ακόμα και αν δεν ανήκουν αυστηρά στον χώρο μας. Αν και η δράση του Kaczynski κατέκτησε την ορατότητα που επιζητούσε, ταυτόχρονα απέσπασε την προσοχή της μάζας από την ουσία των προβληματισμών του. Παρ’ όλα αυτά, παραμένει γεγονός ότι ανέπτυξε μια ειλικρινή εναντίωση στο παρόν status quo και ένα πεδίο κοινωνικοπολιτικής ενδοσκόπησης με πρωτόγνωρη ευθύτητα. Αποτελεί επομένως, έναν σπάνιο στρατιώτη μιας Ιδέας και έναν στοχαστή που έκρουσε τον «κώδωνα του κινδύνου» για πραγματικές απειλές που η ανθρωπότητα αγνοεί επιδεικτικά. Υπό αυτό το πρίσμα, το 2018, εξεδόθη «Η βιομηχανική κοινωνία και το μέλλον της» σε ελληνική μετάφραση από την Χρυσή Αυγή. Το γεγονός αυτό προκάλεσε, τότε, την υστερική αντίδραση διαφόρων αντιφασιστικών μέσων, τα οποία προσδίδουν ιδεολογικό περιτύλιγμα στον κάθε τιποτένιο εγκληματία αλλά δεν μπόρεσαν να αποδεχτούν την γνωστοποίηση στο ελληνικό κοινό μιας αναγνωρισμένης (κυρίως από εχθρούς!) ιδιοφυίας. Επιβεβαίωσαν έτσι, για πολλοστή φορά, την ανάλυση του «Unabomber» που τους είχε αποδώσει ως βασικά χαρακτηριστικά τα συναισθήματα κατωτερότητας και την άρνηση της πραγματικότητας.

Θα ήταν άσκοπο να επιχειρήσουμε μια βαθύτερη ανάλυση του έργου της συγκεκριμένης προσωπικότητας από εδώ. Μια τέτοια ανάλυση αρμόζει περισσότερο στον πρόλογο και τις σημειώσεις κάποιας νεότερης έκδοσης, καθώς δεν θα μπορούσε να γίνει κατανοητή χωρίς πρωτότυπα κείμενα. Αντ’ αυτού, παραθέτουμε, ένα δείγμα από την περιβόητη διακήρυξη όπου ο Kaczynski περιγράφει «προφητικά» το μέλλον της βιομηχανικής κοινωνίας, σύμφωνα με το «καλύτερο δυνατό σενάριο» (δεκαετίες πριν την άνοδο εργοδοτών όπως η Uber, η Amazon, η Wolt κτλ):

«Οι άνθρωποι θα σπαταλάνε το χρόνο τους γυαλίζοντας ο ένας τα παπούτσια του άλλου, πηγαίνοντας τους με το αυτοκίνητο εκεί που επιθυμούν, φτιάχνοντας χειροτεχνίες ο ένας για τον άλλον, σερβίροντας ο ένας τον άλλον κλπ. Αυτό για εμάς αποτελεί ένα εξευτελιστικό στάδιο, στο οποίο θα μπορούσε να κατρακυλήσει το ανθρώπινο γένος, κι αμφιβάλλουμε για το πόσοι θα ήταν εκείνοι που θα ένιωθαν ικανοποιημένοι από τη ζωή τους δουλεύοντας σε τόσο άσκοπες δουλειές. Θα αναζητούσαν άλλες, πιο επικίνδυνες διεξόδους (ναρκωτικά, έγκλημα, θρησκευτικές αιρέσεις, ομάδες μίσους) εκτός κι αν ήταν βιολογικά ή ψυχολογικά κατασκευασμένοι για να υιοθετήσουν έναν τέτοιο τρόπο ζωής. […]Αυτά τα κατασκευασμένα ανθρώπινα όντα, ενδεχομένως να αισθάνονται ευτυχισμένα σε μια τέτοια κοινωνία, αλλά το πιο σίγουρο είναι ότι δε θα είναι ελεύθερα. Απλά θα έχουν υποβιβαστεί σε κατοικίδια ζώα.»

ΠΗΓΗ: antepithesi.gr

Ηρεμολόγιο Δευτέρας 16/06/2025

● Σαν σήμερα το 1952 γεννήθηκε στη Μινεσότα των ΗΠΑ ένας δυσπερίγραπτος άνθρωπος.

● Μας τον παρουσίασαν για ανθρωπιστή, ευαίσθητο, μοντέρνο, αθληταρά (βλ. φωτό).

● Και χορευταράς ήταν. Έδινε κανονικές χορευτικές παραστάσεις, με κοινό Τουρκαλάδες που του βαρούσαν παλαμάκια, επιδιδόμενος σε κάτι σαν ζεϊμπέκικο (βλ. φωτό).

● Ο ίδιος αποδείκνυε συχνά πόσο άσχετος ήταν με τα ελληνικά πράγματα. Απαθανατίστηκε, μάλιστα, μεγαλοπαρασκευιάτικα να βάζει στο μανουάλι κερί μαζί με το… αντιανεμικό κυπελλάκι (βλ. φωτό).

● Στο τέλος, από το Καστελόριζο μας ανακοίνωσε πως μας φέρμαρε και μια Μνημονιάρα άνευ προηγουμένου και τίναξε την μπάνκα (και μαζί της την Ελλάδα) στον αέρα!

● Το όνομα δεν αυτού Τζέφρυ – Γιώργος Παπανδρέου!

π

ΠΗΓΗ: www.dimokratia.gr

"Η απόβαση στη Νορμανδία" του Adriano Romualdi

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, όλοι οι πολιτικά ορθοί πολίτες – αριστεροί, ακροαριστεροί, δεξιοί, ακροδεξιοί – φουσκώνουν από περηφάνια και χαρά, για την εισβολή των Αμερικανών στην Ευρώπη το 1944, στις Γαλλικές ακτές, γνωστή ως η απόβαση της Νορμανδίας. Εορτάζουν την νέα κατοχή που έφερε όλα τα δεινά της παρακμής, που μπροστά τους εκείνα από το κουτί της Πανδώρας ήταν …απλά γλειφιτζούρια! Βέβαια όλα αυτά δεν έχουν σημασία πια..η νεωτερικότητα και η σήψη της είναι τρόπος ζωής μας. Αλλά ας περάσουμε σε ένα από τα κεφάλαια του υπέροχου βιβλίου του Romualdi, «Oι τελευταίες ώρες της Ευρώπης», (υπάρχουν και άλλα κεφάλαια μεταφρασμένα στον ιστότοπο), όπου μας περιγράφει τις τραγικές εκείνες μέρες. Σας αφήνω λοιπόν σε αυτό το ταξίδι, την αρχή του τέλους της Ευρώπης μας:

………………………………………………………………………………

Η Ρώμη έχει πέσει. Αυτό αποτελεί, για τους υπερασπιστές του «Οχυρού Ευρώπης», κακό οιωνό και η σημασία του δεν θα αργήσει να φανεί. Δύο μέρες αργότερα, την αυγή της 6ης του 1944, οι Αμερικανοί αποβιβάζονται στη Νορμανδία. Προετοιμασμένο για χρόνια, μελετημένο με κάθε δυνατή λεπτομέρεια, το σχέδιο για την εισβολή των Συμμάχων, η Επιχείρηση “Overlord”, ξεκινά. Για μήνες, εκατοντάδες χιλιάδες στρατιώτες περίμεναν με τα όπλα τους στα πόδια τους στις βάσεις της νότιας Αγγλίας. Επί μήνες, η πιο τρομερή ναυτική αεροπορία στην ιστορία συγκεντρώνεται, μαζί με χιλιάδες άρματα μάχης, δεκάδες χιλιάδες πυροβόλα, οχήματα και αποβατικά σκάφη. Οι Γερμανοί επίσης περίμεναν μήνες για τη μεγάλη επίθεση. Αλλά το Τείχος του Ατλαντικού απέχει πολύ από το να ολοκληρωθεί: το απαραίτητο ανθρώπινο δυναμικό έχει μειωθεί από την αεροπορική επίθεση στο Ράιχ, λόγω των ζημιών που προκλήθηκαν στη βιομηχανία. Μόνο στο Calais μπορεί να θεωρηθεί τέλειο και η ανώτατη διοίκηση αναμένει την εισβολή σε αυτόν τον τομέα. Αλλά στη Νορμανδία οι αμυντικές προετοιμασίες αφήνουν πολλά χωρίς ετοιμασίες. Σε αυτό προστίθεται και η διαφορά απόψεων μεταξύ των Γερμανών διοικητών: ο von Rundstedt φοβάται το «σύμπλεγμα Maginot», δεν πιστεύει στο Τείχος του Ατλαντικού και θέλει να αναπτύξει τεθωρακισμένες δυνάμεις στο εσωτερικό, για να περικυκλώσουν τον εχθρό όταν αυτός θα έχει αποβιβαστεί. Ο Rommel δεν έχει αυταπάτες. Γνωρίζει ότι αν οι Σύμμαχοι αποβιβαστούν, δεν θα φύγουν ποτέ και είπε ότι «η πρώτη γραμμή πρέπει να είναι αυτή της πλημμύρας». Είπε επίσης: «Όταν αποβιβαστούν, πρέπει να τους πετάξουμε πίσω στη θάλασσα την ίδια μέρα. Αυτή, για τη Γερμανία, θα είναι η μεγαλύτερη μέρα του πολέμου».

Και να που έρχεται η «μεγαλύτερη μέρα», η «D-day». Αλλά οι Γερμανοί δεν την περιμένουν: η θάλασσα είναι φουρτουνιασμένη, ο άνεμος φυσάει παγωμένος στα κύματα της Μάγχης. Λένε: «με αυτόν τον καιρό δεν θα έρθουν». Επιπλέον, ο Rommel βρίσκεται στη Γερμανία για τα γενέθλια της συζύγου του. Οι τηλεγραφητές λαμβάνουν το σήμα εισβολής που μεταδόθηκε από το BBC στη γαλλική αντίσταση, το μυστικό του οποίου έχει αποκαλυφθεί μέσω αντικατασκοπείας. Είναι οι στίχοι του Verlaine: «Les sanglots longs – des violons de l’automne – blessent mori ceeur – d’une langueur monotone», (Οι μακρείς λυγμοί – των βιολιών του φθινοπώρου – πληγώνουν την ετοιμοθάνατη καρδιά – με μια μονότονη νωθρότητα). Ορισμένες μονάδες κινούνται άμεσα. Αλλά στο αρχηγείο του von Rundstedt επικρατούσε σκεπτικισμός: «Ο στρατηγός Eisenhower – είπαν – σίγουρα δεν ανακοίνωσε την εισβολή στο ραδιόφωνο». Αλλά λίγο μετά τα μεσάνυχτα, αλεξιπτωτιστές εχθροί αποβιβάστηκαν στην παράκτια περιοχή δυτικά του Carentan και μπροστά από την Caen, στα δύο άκρα του τόξου όπου θα αποβιβαζόταν ο στόλος εισβολής. Ο άνεμος τους διασκορπίζει, πολλοί από αυτούς χάνονται ή πέφτουν σε γερμανικά χέρια. Αλλά απομένουν αρκετοί για να επιτεθούν στους φρουρούς στο σκοτάδι ή να καταλάβουν γέφυρες, πυροβολαρχίες και θέσεις απαραίτητες για να υποστηρίξουν την απόβαση.

Κατά τη διάρκεια της νύχτας διαδίδονται διάφορες αβέβαιες ειδήσεις, από τη Νορμανδία στο Παρίσι και από το Παρίσι στο Berchtesgaden (το καταφύγιο του Hitler στις Άλπεις), για 6.480 μεταγωγικά πλοία και με περίπου 4.000 αποβατικά σκάφη, συνοδευόμενα από 6 θωρηκτά, 23 καταδρομικά, 122 αντιτορπιλικά, 360 τορπιλάκατους και αρκετές εκατοντάδες πλοία ανεφοδιασμού και 13.000 αεροπλάνα που ακολουθούν, με το φορτίο τους έτοιμο για θάνατο και καταστροφή. Ανάμεσα στη Νορμανδία και το Παρίσι, ανάμεσα στο Παρίσι και το Berchtesgaden – όπου ο Hitler, που μόλις έχει πάει για ύπνο – το τηλεγραφικό σύρμα μεταφέρει τις πρώτες ανησυχητικές αναφορές. «Sie kommen!», «Έρχονται!», ενώ επαναλαμβάνουν ταραγμένες φωνές η μία μετά την άλλη, «Εισβολή», «Εισβολή». Την αυγή του Ιουνίου, ο τεράστιος στόλος εμφανίζεται μπροστά στα μάτια των έκπληκτων υπερασπιστών των ακτών της Νορμανδίας: «Τριγύρω βασίλευε μια παράξενη σιωπή. Η κουρτίνα ομίχλης πάνω από τη θάλασσα σκίστηκε. Ο λοχαγός Frerking βγήκε έξω από το φυλάκιο για να φάει πρωινό, αλλά πρώτα ήθελε να κοιτάξει μέσα από το τηλεσκόπιο. Έγειρε στον τοίχο του καταφυγίου. Αυτό που είδε, το είδαν εκείνη τη στιγμή όλοι οι αξιωματικοί και οι στρατιώτες στα οχυρά και τις φωλιές αντίστασης στην παραλία. Και όλοι ξέσπασαν στην ίδια κραυγή τρόμου και έκπληξης: «Ο στόλος!»… Πλοία μεγάλα και μικρά, με πύργους, υπερκατασκευές, καμινάδες, κεραίες και εκείνα τα γκροτέσκα αερόστατα. «Σαν μια μυστηριώδης πόλη στο γκρι της αυγής, λουσμένη στο φως που άρχιζε να αυξάνεται, μια εξωπραγματική πόλη, μια χρυσή, λαμπερή πόλη».

Πριν οι υπερασπιστές του Ατλαντικού Τείχους προλάβουν να συνέλθουν από την λήθαργό τους, χιλιάδες βομβαρδιστικά πέφτουν πάνω τους ρίχνοντας 12.000 τόνους βομβών, όσες έπεσαν ολόκληρο το 1943 στην πιο βομβαρδισμένη πόλη της Γερμανίας, το Αμβούργο. Tα χαρακώματα ισοπεδώνονται. Τα ναρκοπέδια ανατινάζονται. Τα καταφύγια τρέμουν μέχρι τα θεμέλιά τους. Παντού, άνδρες, οχήματα και όπλα παρασύρονται σε μια απίστευτη δίνη φωτιάς. Οι Γερμανοί έχουν 13.000 αεροπλάνα πάνω από τα κεφάλια τους, αρκετά για να συντρίψουν θέσεις, να ανοίξουν δρόμους και να διαλύσουν τις ενισχύσεις που φτάνουν από το εσωτερικό. Εναντίον τους η Luftwaffe μπορεί να αναπτύξει μόνο 319 αεροπλάνα. Πριν καν ο πρώτος Αμερικανός στρατιώτης πατήσει το πόδι του στην παραλία, οι Γερμανοί έχουν ήδη χάσει τη Μάχη της Νορμανδίας. Αλλά δεν το ξέρουν ακόμη. Από τα σκισμένα χαρακώματα, από τα γκρεμισμένα καταφύγια, όσοι είναι ακόμα ζωντανοί πυροβολούν τους πεζοναύτες που προελαύνουν στα βαθιά νερά. Τα πολυβόλα τρίζουν, τα πυροβόλα στις θέσεις τους βροντούν.

Στην παραλία της “Utah”, μπροστά από το Saint Maire Eglise, η πυροβολαρχία του Marcouf αντιστάθηκε στις επιθέσεις για 5 ημέρες. Στην παραλία “Omaha”, μήκους 6 χιλιομέτρων, 3.000 Αμερικανοί, ένας ανά δύο μέτρα, κείτονται άθλια ξαπλωμένοι λίγες ώρες μετά την εισβολή. Οι νεοαποβιβασμένοι Άγγλοι πρέπει να αντιμετωπίσουν τις επιθέσεις της «21ης ​​PanzerDivisìon». Αλλά αυτός είναι ο μόνος τεθωρακισμένος σχηματισμός που αντιμετωπίζει τα προγεφυρώματα. Η Μεραρχία Εκπαίδευσης Τεθωρακισμένων, η «Panzerlehr», βρίσκεται 150 χιλιόμετρα νότια της πόλης Caen και θα χρειαστεί περισσότερες από δύο ημέρες για να φτάσει στο μέτωπο, ακολουθούμενη βήμα προς βήμα από βομβαρδιστικά που χτυπούν άνδρες και άρματα μάχης. Η 12η Μεραρχία «Panzer SS Hitlerjugend», σέρνεται με οκτώ χιλιόμετρα την ώρα προς τις ζώνες απόβασης, επίσης υπό μανιώδη βομβαρδισμό από αέρος. Γύρω στα μεσάνυχτα φτάνει στο Evrecy για να φέρει βενζίνη. Αλλά τα βομβαρδιστικά έχουν φτάσει πρώτα: οι αποθήκες έχουν πάρει φωτιά. Τώρα καταλαβαίνουμε ότι ο Rommel είχε δίκιο όταν είπε: «Την ημέρα της εισβολής, θα είναι πιο χρήσιμο να υπάρχει μόνο μία τεθωρακισμένη μεραρχία στην ακτή κατά τη στιγμή της απόβασης, παρά τρεις μεραρχίες δύο ημέρες αργότερα». Αλλά τώρα είναι πολύ αργά.

Η μεραρχία Hitlerjugend αντεπιτίθεται

Τελικά, η Μεραρχία “Hitlerjugend” φτάνει στην Caen. Η διαταγή του Gruppenfuhrer Witt είναι κατηγορηματική: «Η Μεραρχία να επιτίθεται στον εχθρό που αποβιβάστηκε μαζί με την 21η Τεθωρακισμένη Μεραρχία και τον απωθεί στη θάλασσα». Ο Kurt Meyer, ο θρυλικός «Panzermeyer», μιλά στους άντρες του με τον δυναμικό του τρόπο: «η Μεραρχία Hitlerjugend είναι η αφρόκρεμα της Χιτλερικής Νεολαίας, η νεολαία του Χίτλερ δεν φοβάται κανέναν στον κόσμο, πόσο μάλλον τους Άγγλους. Οι Άγγλοι είναι «μικρά ψάρια» και θα πεταχτούν στη θάλασσα». Οι επιχειρήσεις ξεκινούν. Οι εχθρικές εμπροσθοφυλακές που επιχειρούν να καταλάβουν το αεροδρόμιο Carpiquet παρασύρονται. Είκοσι οκτώ άρματα μάχης πιάνουν φωτιά υπό τα πυρά των Panzergrenadier του Meyer. Στις 8 επιτέθηκαν, ανακατέλαβαν το Putot, βάδισαν προς την Bretteville l’Orgouilleuse. Ο ίδιος ο Meyer ηγήθηκε της επίθεσης πάνω σε ένα βαρύ άρμα Τίγρη: οι πεζικάριοι της Βασίλισσας συντρίφθηκαν. Αλλά τότε ξεσπά η κόλαση από τον ουρανό, όταν τα εχθρικά μαχητικά επιτίθενται στους Panzergrenadiers σαν σμήνος από σφήκες. Ο Meyer, που βλέπει τα χωράφια καλυμμένα με τα σώματα των αγοριών του, δεν έχει άλλη επιλογή από το να διατάξει την υποχώρηση.

Στις 9 του μηνός, το «Panzerlehr» επιτίθεται επίσης από το Tilly για να ανακαταλάβει το Bayeux. Φτάνουν σε απόσταση 5 χιλιομέτρων από την πόλη. Ο πρίγκιπας Schònburg-Waldenburg πέφτει επικεφαλής των Panzer του. Αλλά τώρα η ανωτερότητα του εχθρού αποτελεί απειλή για τα νώτα τους και τους αναγκάζει να γυρίσουν πίσω. Η 10η του Ιουνίου φαίνεται επιτέλους να είναι η ημέρα της πολυαναμενόμενης γερμανικής τεθωρακισμένης επίθεσης. Ο διοικητής της Δυτικής Ομάδας Panzergruppe, Geyr von Schweppenburg, έχει συγκεντρώσει το επιτελείο του σε ένα ξέφωτο στο δάσος για να σχεδιάσει την αποφασιστική δράση. Αλλά τα εχθρικά μαχητικά ορμούν από ψηλά και προκαλούν χάος. Η επίθεση αποκεφαλίζεται πριν καν ξεκινήσει. Αμέτρητοι άλλοι αξιωματικοί θα πέσουν κάτω από τις εχθρικές βόμβες: ο στρατηγός Marcks, διοικητής του 84ου Σώματος Στρατού, ο Gruppenfuhrer Witte, διοικητής της 12ης Μεραρχίας SS και ο Rommel, θα σφυροκοπηθούν επίσης από ένα εχθρικό μαχητικό στις 17 Ιουλίου. Προστατευμένοι από την εναέρια ομπρέλα, σε λίγες μέρες οι Σύμμαχοι καταφέρνουν να αποβιβάσουν 100.000 άνδρες στις ακτές της Νορμανδίας. Οι Γερμανοί αναγκάζονται να περάσουν σε άμυνα. Οι ενισχύσεις τους φτάνουν με εντυπωσιακή βραδύτητα. Η 2η Μεραρχία των SS “Das Reich” σύρθηκε αργά από την Τουλούζη στο Saint-Lo για δύο ολόκληρες εβδομάδες, μέσα στο χάος των βομβαρδισμένων σιδηροδρομικών γραμμών, παλεύοντας να ανοίξει δρόμο μέσα από μια περιοχή μολυσμένη από αντιστασιακούς Γάλλους που έκαναν δολιοφθορές. Οι παρτιζάνοι βγαίνουν από τα καταφύγια τους, σαμποτάρουν τα γερμανικά στρατεύματα που προελαύνουν, σφαγιάζουν μικρές απομονωμένες φρουρές. Μερικοί αξιωματικοί χάνουν την ψυχραιμία τους και έρχονται σε αδίστακτα αντίποινα, όπως η καταστροφή του χωριού Oradour από στοιχεία της μεραρχίας “Das Reich”. Ανακαλείται από το Βέλγιο η ισχυρή μεραρχία “Leibstandarte Adolf Hitler”, μόλις που είxε επιστρέψει από το ρωσικό μέτωπο. Δύο ακόμη τεθωρακισμένες μεραρχίες των SS, η “9η Hohenstaufen” και η “10η Frundsberg”, ανακαλούνται από το ρωσικό μέτωπο. Φτάνουν στη Nancy στις 12 Ιουνίου, όταν οι Σύμμαχοι έχουν αποβιβάσει μόνο μία τεθωρακισμένη μεραρχία, αλλά κατά μήκος των κατεστραμμένων οδών επικοινωνίας θα φτάσουν στη Νορμανδία μόλις την 1η Ιουλίου και μέχρι τότε θα βρουν πέντε μπροστά τους.

Η Άγγλοι προσπαθούν να καταλάβουν την Caen, την οποία υπερασπίζεται απεγνωσμένα η Μεραρχία «Hitlerjugend». Η εμπροσθοφυλακή της Βρετανικής “7ης Τεθωρακισμένης Μεραρχίας”, οι «αρουραίοι της ερήμου» του Montgomery, γλιστρούν μέσα από ένα ρήγμα που ανοίγεται από το Caumont προς το Villers-Bocage. Αλλά ένας μοναχικός Τίγρης (τα γερμανικά άρματα) αναδύεται από το δάσος. Ο διοικητής του είναι ο Wittmann. Δεν έχει κλείσει ακόμα τα τριάντα, έχει ήδη καταστρέψει 119 άρματα μάχης στο ρωσικό μέτωπο και φοράει τον Σταυρό των Ιπποτών με Φύλλα Βελανιδιάς. Το 88αρι κανόνι του Τίγρη βροντάει, ο Wittmann τρέχει κατά μήκος της πλευράς της βρετανικής φάλαγγας και χτυπά τα οχήματα ένα προς ένα. Σε λίγα λεπτά, ο δρόμος γίνεται κόλαση. Πανικόβλητη, η Βρετανική 7η Τεθωρακισμένη Μεραρχία γυρίζει πίσω. Το μέτωπο του Tilly θα αντέξει για εβδομάδες ακόμη. Αλλά στη χερσόνησο Cotentin, οι Αμερικανοί έχουν κατατροπώσει τις αδύναμες γερμανικές δυνάμεις. Στις 18 Ιουνίου, η χερσόνησος αποκόπτεται στη βάση της και έξι αμερικανικές μεραρχίες προελαύνουν προς το Cherbourg, το οποίο υπερασπίζεται μία μόνο γερμανική μεραρχία. Το Cherbourg αντιστέκεται σθεναρά μέχρι τις 25 Ιουνίου. Μεμονωμένα οχυρά αντέχουν μέχρι τις 30. Οι αμυνόμενοι πέφτουν σε αμερικανικά χέρια, αλλά όχι οι λιμενικές εγκαταστάσεις που καταστρέφονται συστηματικά από τους Αμερικανούς σε αυτό που οι Σύμμαχοι θα ονομάσουν «το πιο ολοκληρωτικό, επιστημονικό και συστηματικό έργο καταστροφής στην ιστορία του κόσμου».

Στο άλλο άκρο του μετώπου της απόβασης, τα φιλόδοξα σχέδια του στρατάρχη Montgomery συγκρούονται επανειλημμένα με τη γερμανική αντίσταση στο μέτωπο της Caen. Οι Καναδοί διασχίζουν τον Odon, που είναι γεμάτος πτώματα, καταλαμβάνουν το Ύψωμα 112» και απειλούν να διεισδύσουν νοτιοδυτικά της πόλης. Τα τεθωρακισμένα στρατεύματα του Hausser, έτοιμα για την αντεπίθεση, ακινητοποιούνται από έναν τρομερό βομβαρδισμό. Αλλά ο Gruppenfuhrer Brittich διατάζει αδυσώπητα: «Να ξανακαταλάβετε το «Ύψωμα 112″». Οι Τίγρεις σκαρφαλώνουν με κόπο στην κορυφή και η βρετανική επίθεση πνίγηκε. Αλλά τις επόμενες μέρες η μάχη συνεχίστηκε ανελέητα. Ο Hitler έστειλε μια διαταγή: «Η Caen πρέπει να την υπερασπιστούμε μέχρι τον τελευταίο άνδρα», και οι σκληροτράχηλοι Γρεναδιέροι της Μεραρχίας Hitlerjugend το εφάρμοσαν κυριολεκτικά. Μάχες στο αεροδρόμιο, γύρω από το μοναστήρι των Αρδεννών, με λεπίδες, αξίνες και υποκόπανα τουφεκιών.

Ο πόλεμος των φραχτών

Εν τω μεταξύ, κατά μήκος του μετώπου που εκτείνεται από τη βάση του Cotentin έως την Caen, έχει αναπτυχθεί η μάχη των θέσεων. Ο νορμανδικός βάλτος, το τοπίο των μικρών χωραφιών που περικλείονται από τοίχους και φράκτες, προσφέρει φυσικές άμυνες για την αντιαρματική μάχη. Οι Αμερικανοί προελαύνουν προσεκτικά. Κάθε φράχτης είναι μια φωλιά από πολυβόλα, κάθε ανάχωμα ένα οχυρό, κάθε συστάδα μια μασκοφόρος “Τίγρης” έτοιμη να ανοίξει πυρ. Στις 3 Ιουλίου, το “7ο Αμερικανικό Σώμα Στρατού” επιτέθηκε νότια προς την Coutances , αλλά υπέστη 5.000 απώλειες για να προωθηθεί 6 χιλιόμετρα προς το La Hayedu-Puits. Αυτό σημαίνει σχεδόν χίλιοι νεκροί ανά χιλιόμετρο: ένας νεκρός ανά μέτρο, ένα υψηλό τίμημα σε αίμα. Συνεχίζεται η να προέλαση προς το Lessay. Τα παιδιά της “Panzer Lehr” προέβαλαν σθεναρή αντίσταση στους Αμερικανούς. Άλλα 5 χιλιόμετρα, άλλοι 5.000 νεκροί. Οι Αμερικανοί έχουν μια συντριπτική υπεροχή στα μέσα, αλλά οι Γερμανοί τους αντιτίθενται με ευρηματικότητα, επιμονή, θάρρος. «Στους Γερμανούς – θυμάται ένας Αμερικανός αξιωματικός – δεν είχαν απομείνει πολλά, αλλά ήξεραν πολύ καλά πώς να τα χρησιμοποιήσουν». Το 7ο Σώμα Στρατού των ΗΠΑ προσπαθεί να ανοίξει ένα πέρασμα από το Carentan προς το Périers: την πρώτη μέρα χάνει 1.400 άνδρες για να κερδίσει 200 ​​μέτρα και 6 Γερμανούς αιχμαλώτους. Τη δεύτερη βελτιώνεται λίγο: 1500 μέτρα και 750 νεκροί. Και οι δύο αμερικανικές μεραρχίες χάνουν 8.000 άνδρες σε 11 ημέρες. Οι στρατηγοί τους εκπλήσσονται από τη γερμανική αντίσταση: «Οι Γερμανοί αντέχουν μόνο λόγω του θάρρους των στρατιωτών τους. Τους ξεπερνάμε αριθμητικά δέκα προς έναν στο πεζικό, πενήντα προς έναν στο πυροβολικό, και όσον αφορά την αεροπορία, δεν υπάρχει σύγκριση». Συνεχίζεται ακόμη η προέλαση προς το Saint-Lo, το οποίο υπερασπίζονται σθεναρά οι Γερμανοί αλεξιπτωτιστές, η “Panzer lehr”, και τα αιματηρά απομεινάρια μερικών από τις καλύτερες γερμανικές μεραρχίες. Τελικά, με κόστος άλλους 6.000 νεκρούς το Saint-Lo καταλήφθηκε. Δώδεκα συμμαχικές μεραρχίες υπέστησαν 40.000 απώλειες σε 17 ημέρες, για να προωθήσουν το μέτωπο κατά 11 χιλιόμετρα. «Κερδίσαμε τη μάχη», θα έλεγε αργότερα ένας επιζών, «αλλά αν λάβουμε υπόψη το υψηλό τίμημα των ανθρώπινων ζωών που πληρώσαμε εμείς οι Αμερικανοί, τη χάσαμε». Εν τω μεταξύ, στο μέτωπο της Caen ο Montgomery επιστρέφει στην επίθεση. Την αυγή της 18ης Ιουλίου, τρεις αεροπορικοί στόλοι και 2.000 βομβαρδιστικά ισοπεδώνουν την περιοχή νοτιοανατολικά της πόλης. Οι γερμανικές θέσεις κονιορτοποιούνται. Τα χαρακώματα θάβονται, τα πυροβόλα θρυμματίζονται, οι φωλιές των πολυβόλων ισοπεδώνονται. Σε αυτή την ουδέτερη ζώνη, σε αυτό το σεληνιακό τοπίο με κρατήρες από τους οποίους σκόρπιοι Γερμανοί πεζικάριοι αναδύονται εδώ κι εκεί, αποσβολωμένοι, οι βρετανικές τεθωρακισμένες μεραρχίες προελαύνουν. Οι άμυνες στο νότιο τμήμα της Caen είναι συγκλονισμένες. Οι Άγγλοι προελαύνουν ανενόχλητοι για περίπου δέκα χιλιόμετρα. Τίποτα δεν φαίνεται να μπορεί να τους σταματήσει τώρα.

Τα τηλεφωνικά σήματα του στρατηγού Fritz Bayerlein αναζητούν μάταια την πρώτη γραμμή. Το μέτωπο δεν υπάρχει πια. Από το άνοιγμα αυτό οι Αμερικανοί αρχίζουν να περνούν. Αλλά όχι εντελώς. Μεμονωμένες ομάδες εξακολουθούν να μάχονται. Οι επιζώντες εξακολουθούν να δυσκολεύονται. Αλλά το τέλος κάθε οργανωμένης αντίστασης διαφαίνεται τώρα σε λίγες ώρες. Μετά από αυτές, οι αμερικανικές τεθωρακισμένες μεραρχίες θα ξεχυθούν έξω από τη Νορμανδία. Στις 26 Ιουλίου, ένας υψηλόβαθμος αξιωματικός εμφανίζεται στο διοικητήριο του Bayerlein: Ο αντισυνταγματάρχης με την άψογη στολή του με τις κατακόκκινες ρίγες στο παντελόνι του είναι αρκετά αμήχανος μπροστά στον στρατηγό και τους αξιωματικούς του, που δεν έχουν ξυριστεί ούτε έχουν φάει ζεστό γεύμα εδώ και αρκετές μέρες…«Στρατηγέ», λέει, «ο Στρατάρχης von Kluge απαιτεί να κρατηθεί η γραμμή από το Saint-Lo στο Périers ». Νεκρική σιωπή. Ο Kaufmann κοιτάζει τον Bayerlein. Ο Ταγματάρχης Wrede κοιτάζει έξω από το παράθυρο. «Η γραμμή από το Saint-Lo μέχρι το Périers πρέπει να κρατηθεί…. μάλιστα», επαναλαμβάνει ο Bayerlein. «Μπορώ να ρωτήσω με τι;» Ο αντισυνταγματάρχης προσποιείται ότι δεν ακούει την ερώτηση: «Αυτή είναι η διαταγή που σας δίνω, Στρατηγέ», απαντά. «Πρέπει να κρατήσετε τη γραμμή, κανείς δεν πρέπει να εγκαταλείψει τις θέσεις του…». Ο Bayerlein κοιτάζει επίμονα τον αξιωματικό. Μια αμήχανη σιωπή απλώνεται πάλι στο δωμάτιο. Έξω ακούγεται μια πόρτα στάβλου να κλείνει με δύναμη…Ο στρατηγός νιώθει το αίμα να ανεβαίνει στους κροτάφους του… Ακουμπάει στο τραπέζι και μιλάει απαλά, αλλά οι λέξεις βγαίνουν σκληρές, σαν βράχοι: «Εκεί, μπροστά μας, όλοι κρατάνε, αντισυνταγματάρχη, τα πάντα. Οι γρεναδιέροι μου, οι σκαπανείς μου, τα πληρώματα των αρμάτων μάχης μου, όλοι κρατάνε γερά. Κανείς δεν εγκαταλείπει τις θέσεις του, κανείς. Είναι στις τρύπες τους, ήσυχοι και σιωπηλοί, επειδή είναι νεκροί. Νεκροί, καταλαβαίνετε;». Τότε ο Bayerlein πλησιάζει τον αντισυνταγματάρχη: «Πείτε στον στρατάρχη ότι η Μεραρχία Εκπαίδευσης Τεθωρακισμένων καταστράφηκε. Μόνο οι νεκροί έχουν απομείνει για να μας κρατούν πίσω. Αλλά δεν θα φύγω από εδώ, αν αυτή είναι η διαταγή».

Ο αξιωματικός που μεταφέρει το μήνυμα μπορεί και να μην απαντήσει καθόλου. Μια τρομερή έκρηξη κουνάει το σπίτι. Η γη τρέμει. Μια τεράστια γλώσσα φωτιάς υψώνεται στον ουρανό. Οι πόρτες ξεπηδούν από τους μεντεσέδες τους. Τα παράθυρα θρυμματίζονται. Η μεγάλη αποθήκη πυρομαχικών κοντά στο Dangy έχει χτυπηθεί από μαχητικά-βομβαρδιστικά και έχει ανατιναχθεί. Χιλιάδες πύραυλοι βρυχώνται σε όλη την περιοχή, αφήνοντας πίσω τους μια τρεμουλιαστή ουρά φωτιάς. Πλέον ο δρόμος έξω από την Νορμανδία είναι ανοιχτός για τους Αμερικανούς. Ο Patton προωθεί τις τεθωρακισμένες δυνάμεις του στη Βρετάνη. Η γερμανική αεροπορία προσπαθεί μάταια να καταστρέψει τη γέφυρα. Σε τρεις ημέρες, 100.000 Αμερικανοί, με 15.000 οχήματα, κατακλύζουν τους δρόμους της Βρετάνης. Στις 4 Αυγούστου φτάνουν στην Rennes, στις 5 στην Vannes, στις 6 στη Nantes , ενώ η Brest βρίσκεται υπό πολιορκία. Ο Hitler είναι έξαλλος με αυτόν τον καουμπόι, που χρησιμοποιώντας μια μόνο γέφυρα βγάζει έναν στρατό βόλτα στη Βρετάνη. Ο Von Kluge προτείνει υποχώρηση πίσω από τον Σηκουάνα. Αλλά ο Fuhrer έχει διαφορετική γνώμη. Διατάζει αντεπίθεση για την ανακατάληψη του Avranches και την αποκοπή των Αμερικανών, που εξαπλώνονται στη Βρετάνη, από τις βάσεις τους στη Νορμανδία.Τη νύχτα της 7ης, τέσσερις τεθωρακισμένες μεραρχίες, η 2η υπό τη διοίκηση του Στρατηγού von Luttwitz, η 116 υπό τη διοίκηση του Κόμη Schwerin, μέρος του 1ης “SS Leibstandarte Adolf Hitler” υπό τη διοίκηση του Brigadefuhrer Wisch, η 2η “SS Das Reich”, χωρίς προετοιμασία πυρός πυροβολικού, για να μην ανησυχήσουν τον εχθρό, πέφτουν με μανία πάνω στις αμερικανικές γραμμές. Η Mortain ανακαταλαμβάνεται με επίθεση, γίνεται η βιαστική προέλαση προς την Avranches , η οποία βρίσκεται εκεί μπροστά, σε κοντινή απόσταση. Αλλά τότε ξημερώνει. Ο ουρανός είναι καθαρός, ένας όμορφος καλοκαιρινός ουρανός, ιδανικός καιρός για εχθρικά αεροσκάφη. Συμμαχικά μαχητικά-βομβαρδιστικά στοχεύουν τις γερμανικές δυνάμεις στον στενό διάδρομο της προέλασης. Το γερμανικό πεζικό αναγκάζεται να μπει σε χαρακώματα, στις τρύπες του, στα πυκνά δάση. Καταριούνται βλέποντας μέχρι τον ουρανό: «Αν εκείνοι δεν πετάξουν, τι κάνουμε εμείς εδώ;» «Εκείνοι» είναι οι πιλότοι της Luftwaffe που είχαν υποσχεθεί να στείλουν 300 αεροπλάνα για να υποστηρίξουν την επίθεση. Τα 300 μαχητικά όντως απογειώθηκαν από τις βάσεις τους κοντά στο Παρίσι, αλλά η συμμαχική αεροπορία τα αναχαίτισε αμέσως. Κανένα από αυτά δεν έφτανε στους ουρανούς της Νορμανδίας. Ταυτόχρονα οι βρετανικές τεθωρακισμένες μεραρχίες, επέτυχαν ένα τρίτο και ισχυρό πλήγμα νότια της Caen. Το βράδυ της 7ης Αυγούστου, ο Montgomery εξαπέλυσε επίθεση με 600 άρματα μάχης: την «Επιχείρηση Ολοκλήρωση», με στόχο την απόλυτη ολοκλήρωση όσων δεν είχαν καταφέρει οι δύο προηγούμενες επιθέσεις. Τα βομβαρδιστικά σάρωσαν τις διαλυμένες γερμανικές γραμμές και καθώς ξημέρωνε η ​​8η Αυγούστου, έξι ισχυρές φάλαγγες τανκς προχωρούσαν αργά στο κατεστραμμένο από τις βόμβες έδαφος. Ο «Panzermeyer», Kurt Meyer , τους παρακολουθεί με κιάλια καθώς προελαύνουν. «Αν έρθουν μπροστά», λέει, «όλα τελείωσαν για εμάς». Αμέσως ρίχνει τα τελευταία 50 άρματα μάχης της Μεραρχίας “Hitlerjugend” σε αντεπίθεση. Συμμαχικά αεροπλάνα ορμούν θυμωμένα πάνω του, αλλά είναι πολύ αργά, τα Panzer έχουν ήδη φύγει.

Οι Τίγρεις προελαύνουν στην καρδιά της εχθρικής περιοχής. Επικεφαλής τους ο Wittmann, ο ατρόμητος καταστροφέας αρμάτων μάχης της Villers-Bocage. Οι Άγγλοι αιφνιδιάζονται. Για άλλη μια φορά το γερμανικό μέτωπο αντέχει. Το μέτωπο: μια φιλόδοξη έκφραση για να δηλώσει εκείνα τα φτωχά, βασανισμένα χιλιόμετρα, όπου τα θραύσματα αυτού που κάποτε ήταν οι καλύτερες γερμανικές μεραρχίες, αναζητούν καταφύγιο. Αλλά μια σιδερένια σφήνα έχει ριχτεί στο στήθος της εχθρικής προέλασης. Οι Καναδοί χάνουν χρόνο. Οι γερμανικές γραμμές ενισχύονται. Το βράδυ, τα άρματα μάχης του Meyer επιστρέφουν στις θέσεις τους στο δάσος του Quesnay. Ο Wittmann όμως δεν είναι πια μαζί τους. Έχει πέσει έχοντας καταστρέψει το εκατοστό τριακοστό άρμα μάχης του. Αλλά οι τεθωρακισμένες δυνάμεις του στρατάρχη Montgomery έχουν σταματήσει 12 χιλιόμετρα πριν από το Falaise. Για τρίτη φορά, η βρετανική επίθεση έχει τελειώσει. Αλλά τώρα είναι πολύ αργά για χαρές. Στις 8 Αυγούστου, οι Αμερικανοί κατέλαβαν το Le Mans, στις 10 στράφηκαν βόρεια, προς την Alencon, η οποία έπεσε στα χέρια τους στις 12. Το γερμανικό μέτωπο στη Νορμανδία δεν είναι πλέον τίποτα περισσότερο από ένα εξόγκωμα περικυκλωμένο από όλες τις πλευρές από τις συμμαχικές δυνάμεις και επικίνδυνα επεκτεινόμενο προς τα δυτικά. Οι Άγγλοι, που προέρχονταν από την Caen, και οι Αμερικανοί, που προέρχονταν από την Alencon-Argentan, μπορούν να το κόψουν στα δύο την ανά πάσα στιγμή. Η υποχώρηση ξεκινά. Ο εχθρός προσπαθεί να κλείσει τις εξόδους. Οι Καναδοί εισβάλλουν στη Falaise. Αλλά μπροστά στη Falaise βρίσκονται οι τελευταίοι 500 άνδρες και τα τελευταία 15 άρματα μάχης των 12ης “SS Hitlerjugend”. Για τρεις ημέρες, 60 αγόρια του «Panzermeyer» οχυρώνονται στο Λύκειο της Falaise. Μόνο 4 από αυτούς θα πέσουν ζωντανοί στα χέρια των Συμμάχων. Στις 20 Αυγούστου, 100.000 Γερμανοί, μαζί με τα απομεινάρια των καλύτερων τεθωρακισμένων στρατευμάτων, βρίσκονται παγιδευμένοι στο τρίγωνο Flers – Falaise – Argentan.

Η απεγνωσμένη μάχη για την έξοδο ξεκινά. Με τα όπλα στα χέρια, πολεμώντας με λεπίδες, μέσα στη νύχτα και σε μικρές ομάδες, σπάνε τις εχθρικές γραμμές. Ο Gruppenfuhrer A. Hausser, με το ένα μάτι του διαλυμένο περνάει με το πολυβόλο του στο χέρι. Ο Στρατηγός των αλεξιπτωτιστών Meindl περνάει, με περίπου είκοσι από τους άντρες του. Ο «Panzermeyer» περνάει, με το κεφάλι του δεμένο, το πιστόλι του στο χέρι και δίπλα του ο πιστός Κοζάκος Michel του Dnepropetrovsk που δεν τον χάνει ποτέ από τα μάτια του. Περνούν 50.000 άντρες. Άλλοι 50.000, συμπεριλαμβανομένων 10.000 νεκρών, παραμένουν στον θύλακα. Αλλά η ελπίδα των Συμμάχων για ένα δεύτερο Stalingrad διαψεύδεται. Δεν υπάρχει μαζική συνθηκολόγηση. Από τους 15 διοικητές μεραρχιών, μόνο τρεις πέφτουν στα χέρια των Συμμάχων. Η Μάχη της Νορμανδίας τελείωσε. Από τις 6 Ιουνίου οι Γερμανοί έχουν χάσει 400.000 άνδρες, 1.300 άρματα μάχης, 20.000 οχήματα, αρκετές χιλιάδες πυροβόλα. Το Δυτικό Μέτωπο έχει εξαλειφθεί. Τα απομεινάρια των μαχόμενων μεραρχιών υποχωρούν με κόπο προς τη Γερμανία. Στις 25 Αυγούστου, οι Σύμμαχοι εισέρχονται στο Παρίσι. Στις 3 Σεπτεμβρίου, στις Βρυξέλλες. Στις 4 Σεπτεμβρίου, στην Αμβέρσα. Εν τω μεταξύ οι Συμμαχικές δυνάμεις αποβιβάζονται στην Προβηγκία στις 15 Αυγούστου και κινούνται προς την κοιλάδα του Ροδανού. Στις 27 βρίσκονται στη Μασσαλία, στις 3 Σεπτεμβρίου στη Lione, στις 8 στη Besangon. Ο Von Kluge, κατηγορούμενος από τον Hitler ότι προκάλεσε την καταστροφή στο Δυτικό Μέτωπο, αυτοκτονεί αφού του απηύθυνε μια ευγενική επιστολή. «Πάω εκεί που βρίσκονται τώρα οι περισσότεροι σύντροφοί μου». Η τραγωδία της Ομάδας Στρατιών Β έχει πλέον τελειώσει…

ΠΗΓΗ

Κόλαφος ο Δημήτριος Γάκης για το εμβόλιο της Pfizer-BioNTech! «Άθλιοι, τα ψέματα αποκαλύπτονται»

Ανάρτηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έκανε ο έμπειρος χειρουργός μεταμοσχεύσεων και πρώην διευθυντής ΕΣΥ, Δημήτριος Γάκης, με την οποία υποστηρίζει ότι το εμβόλιο mRNA της Pfizer-BioNTech για την Covid-19, περνάει μέσα στον εγκέφαλο και προκαλεί βλάβη.

Σύμφωνα με τα όσα ισχυρίζεται ο κ. Γάκης «οι νευρολογικές επιπλοκές του εμβολίου φτάνουν στο 40% των επιπλοκών στην Ευρωπαϊκή βάση Eudravigilance και στην αμερικανική VAERS».

Η ανάρτησή του στο facebook:

ΑΘΛΙΟΙ: ΤΑ ΨΕΜΜΑΤΑ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΟΝΤΑΙ
ΠΕΡΝΑ ΤΟ ΝΑΝΟΛΙΠΙΔΙΟ ΤΟΥ ΕΜΒΟΛΙΟΥ ΤΟΝ ΑΙΜΑΤΟΕΓΚΕΦΑΛΙΚΟ ΦΡΑΓΜΟ!
Παρά τις διαβεβαιώσεις, που μας είχαν δώσει, τα Λιπιδικά νανοσωματίδια- νανολιπίδια- (LNPs) του εμβολίου της Pfizer-BioNTech για τον COVID-19 (BNT162b2) έχουν μέγεθος περίπου 60–100 νανομέτρων (nm), σε διάμετρο.
-Αυτό το μέγεθος είναι μικρότερο από το όριο των 150 nm, κάτω από το οποίο είναι δυνατή η διέλευση μέσω του αιματοεγκεφαλικού φραγμού (BBB)
– Επιπρόσθετα η πολυαιθυλενογλυκόλη (PEG), συγκεκριμένα το PEGylated λιπίδιο ALC-0159, που περιέχεται στα LNPs, διευκολύνει τη διέλευση του αιματοεγκεφαλικού φραγμού, και βελτιώνει τη σταθερότητα των νανοσωματιδίων, μειώνει την ανοσολογική κάθαρση και προάγει την αλληλεπίδραση (=βλάβη) με τα ενδοθηλιακά κύτταρα.
-Το PEG, για να καταλάβετε, είναι το αντιψυκτικό που βάζετε στο ψυγείο του αυτοκινήτου. Δείτε τι γράφει το μπουκάλι του.
-Έβαλαν, οι άθλιοι (για να μην χρησιμοποιήσω άλλον όρο) PEG για να κάνουν άτρωτο το νανολιπίδιο που περιείχε το τροποποιημένο mRNA, ώστε να περνάει στον εγκέφαλο, να βλάπτονται τα εγκεφαλικά κύτταρα, και να δημιουργούνται συνθήκες φλεγμονής στο κεντρικό νευρικό σύστημα.
-Καταλάβατε , τώρα , γιατί οι νευρολογικές επιπλοκές του εμβολίου είναι οι συχνότερες μετά τα τοπικά φαινόμενα! Φτάνουν στο 40% των επιπλοκών στην Ευρωπαϊκή βάση Eudravigilance και στην Αμερικανική VAERS!
ΑΙΣΧΟΣ
ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΙΚΗ ΤΙΜΩΡΙΑ ΤΩΝ ΕΝΟΧΩΝ

ΠΗΓΗ: www.newsbreak.gr

Ελιγολάνδη, 100 χρόνια μετά

Από αριστερά προς τα δεξιά: ο Anton Zeilinger υπογράφει και οι Alain Aspect, Serge Haroche, David Wineland περιμένουν την σειρά τους. Η σημαία … είναι η σημαία της Χέλγκολαντ, με το πράσινο να αντιπροσωπεύει την στεριά, το κόκκινο τους βράχους του νησιού και το λευκό την άμμο στις παραλίες. (φωτογραφία © Matin Durrani)

Στο νησί της Ελιγολάνδης (Χέλγκολαντ) στα ανοικτά των ακτών της Γερμανίας, πριν από 100 χρόνια, τον Ιούνιο του 1925 ο εικοσιτριάχρονος Werner Heisenberg έβαλε τα θεμέλια της Κβαντικής Φυσικής. Την πιο εντυπωσιακή επιστημονική επανάσταση όλων των εποχών. Αν επιμείνουμε να συνδέσουμε τη γέννηση της κβαντομηχανικής με έναν συγκεκριμένο τόπο και ημερομηνία, τότε ο τόπος είναι το νησί Χέλγκολαντ και η ημερομηνία είναι ο Ιούνιος του 1925.

Τα Ηνωμένα Έθνη ανακήρυξαν το 2025 Διεθνές Έτος Κβαντικής Επιστήμης και Τεχνολογίας. Είναι μια παγκόσμια πρωτοβουλία για την ευαισθητοποίηση του κοινού για την κβαντική επιστήμη και τις εφαρμογές της, με πολυάριθμες δραστηριότητες σε εξέλιξη καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους. Μία από αυτές είναι το συνέδριο με τίτλο «Helgoland 2025», που διεξάγεται από τις 9 έως τις 14 Ιουνίου στην Χέλγκολαντ.

Το συνέδριο ξεκίνησε με τους τέσσερις νομπελίστες κβαντικούς φυσικούς που ήταν παρόντες, να προσκαλούνται στη σκηνή για να υπογράψουν το αναμνηστικό «χρυσό βιβλίο» του νησιού και να γράψουν μια σύντομη δήλωση σε αυτό.

Πρόκειται για τους Serge Haroche και David J. Wineland οι οποίοι βραβεύθηκαν με το Νόμπελ Φυσικής του 2012 «για τις πρωτοποριακές πειραματικές μεθόδους τους, που επιτρέπουν την μέτρηση και τον χειρισμό απομονωμένων κβαντικών συστημάτων» και τους Anton Zeilinger και Alain Aspect, οι οποίοι μοιράστηκαν το Νόμπελ Φυσικής 2022 με τον John Clauser «για τα πειράματα με συν-πλεκόμενα (entangled) φωτόνια, που επιβεβαιώνουν την παραβίαση των ανισοτήτων Bell και την πρωτοποριακή επιστήμη της κβαντικής πληροφορικής».

 

ΠΗΓΗ: physicsgg.me

Παγκοσμίως ανύπαρκτος ο Μητσοτάκης

Η διεθνής παρουσία της Ελλάδας υπό την ηγεσία του Κυριάκου Μητσοτάκη χαρακτηρίζεται από μια πρωτοφανή απουσία από τις μεγάλες παγκόσμιες εξελίξεις. Παρά τις ευκαιρίες που παρουσιάζονται στη χώρα μας, η ελληνική διπλωματία είναι κυριολεκτικά ανύπαρκτη, παρά την ιστορική συγκυρία με τη χώρα μας να είναι μη μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ.

Τα τελευταία χρόνια, η Ελλάδα έχει καταντήσει ένας παθητικός παρίας των διεθνών εξελίξεων. Ενώ άλλες χώρες της περιοχής αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες και διαμορφώνουν τις εξελίξεις, η ελληνική κυβέρνηση περιορίζεται σε δηλώσεις ρουτίνας, αν και τις περισσότερες φορές παραμένει απολύτως εξαφανισμένη.

Η εικόνα της χώρας στη διεθνή σκηνή έχει υποβαθμιστεί σημαντικά. Από χώρα που παραδοσιακά διαδραμάτιζε σημαντικό ρόλο στα Βαλκάνια και τη Μέση Ανατολή, έχουμε περιέλθει σε θέση αδυναμίας, όπου οι γείτονές μας καθορίζουν την ατζέντα και εμείς απλώς ακολουθούμε.

Ιδιαίτερα προβληματική είναι η στάση της Ελλάδας ως μη μόνιμου μέλους του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Αυτή η θέση, που αποτελεί σπάνια ευκαιρία για μια χώρα του μεγέθους της Ελλάδας να επηρεάσει τις παγκόσμιες εξελίξεις, φαίνεται να μένει αναξιοποίητη.

Ενώ η υφήλιος βρίσκεται αντιμέτωπη με πολλαπλές κρίσεις για πρώτη φορά μετά τον Δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο- από τον πόλεμο στην Ουκρανία και τη σύρραξη στη Μέση Ανατολή έως τις εντάσεις στον Ειρηνικό – η ελληνική διπλωματία δεν φαίνεται να αναλαμβάνει πρωτοβουλίες για την προώθηση ειρηνικών λύσεων ή τη διαμεσολάβηση. Αφήνοντας έτσι ζωτικό χώρο στην Τουρκία, που από χώρα – εγκληματίας αναβαθμίζεται σε χώρα – ειρηνοποιός!

Η παραδοσιακή ελληνική διπλωματία, που χαρακτηριζόταν από την ικανότητα να χτίζει γέφυρες και να προωθεί τον διάλογο, έχει εκλείψει. Αντί για δημιουργικές πρωτοβουλίες και τολμηρές διπλωματικές κινήσεις, βλέπουμε μια κυβέρνηση που περιορίζεται στην παπαγαλία των θέσεων των ισχυρότερων συμμάχων. Ακόμα και αν αυτές οι θέσεις είναι καταστροφικές έως και προδοτικές για τα δικά μας εθνικά συμφέροντα.

Αυτή η στάση όχι μόνο υποβαθμίζει το διεθνές κύρος της χώρας, αλλά στερεί από την Ελλάδα την ευκαιρία να αξιοποιήσει τη γεωστρατηγική της θέση και την ιστορική της εμπειρία στη διπλωματία για να συμβάλει στην επίλυση διεθνών διαφορών.

Η διεθνής απουσία της ελληνικής ηγεσίας έχει άμεσες επιπτώσεις στην εθνική υπόληψη. Όταν μια χώρα δεν έχει ενεργό παρουσία στη διεθνή σκηνή, χάνει την ικανότητά της να προωθεί τα εθνικά της συμφέροντα και να επηρεάζει τις εξελίξεις που την αφορούν άμεσα.

Η Ελλάδα, με την πλούσια διπλωματική της παράδοση και τη στρατηγική της θέση, θα μπορούσε και θα έπρεπε να διαδραματίζει πιο ενεργό ρόλο στις διεθνείς εξελίξεις. Η σημερινή κυβέρνηση, ωστόσο, φαίνεται να έχει παραιτηθεί από αυτόν τον ρόλο, καταδικάζοντας τη χώρα σε διεθνή περιθωριοποίηση.

Για να μη μασάμε τα λόγια μας, η Ελλάδα του Μητσοτάκη έχει μετατραπεί σε οθωμανική επαρχία, για λόγους που εκτός από τον ιστορικό του μέλλοντος, ίσως κληθεί να εξηγήσει και η ελληνική δικαιοσύνη.

Η παρούσα κατάσταση απαιτεί άμεση πολιτική αλλαγή. Η χώρα χρειάζεται ηγεσία που θα αναλάβει πρωτοβουλίες, θα προωθήσει δημιουργικές λύσεις στα διεθνή προβλήματα και θα αξιοποιήσει πλήρως τις δυνατότητες που προσφέρει η συμμετοχή στους διεθνείς οργανισμούς.

Η διεθνής κοινότητα αναζητά χώρες που μπορούν να συμβάλουν στην επίλυση των κρίσεων και την προώθηση της ειρήνης. Η Ελλάδα έχει όλα τα προσόντα για να αναλάβει αυτόν τον ρόλο, χρειάζεται μόνο την πολιτική βούληση και την ηγεσία που θα την οδηγήσει προς αυτήν την κατεύθυνση.

Εάν δεν υπάρξει τώρα πολιτική αλλαγή, οι συνέπειες για την Ελλάδα θα είναι ολέθριες και πιθανότατα μη αναστρέψιμες.

ΠΗΓΗ: www.newsbreak.gr