Α.Ντούγκιν: «Θα έχουμε νικήσει στην Ουκρανία όταν καταλάβουμε την μισή χώρα και φτάσουν οι μπότες μας σε Ουγγαρία-Πολωνία»

O Aλεξάντερ Ντούγκιν, ο βασικός  σύμβουλος και μέντορας του Ρώσους προέδρου Β. Πούτιν, οριοθέτησε τον πραγματικό στόχο της Ρωσίας στην Ουκρανία που είναι η κατάληψη της μισής χώρας και οι ρωσικές δυνάμεις να φτάσουν ως την Ουγγαρία και την Πολωνία. 

Τους ρωσικούς αντικειμενικούς σκοπούς αποκάλυψε στην συνέντευξή του με τον Π. Βολκόφ για την πύλη ukraina.ru και όπως είπε, η Ρωσία ευνοούμενη από την κρίση στο Ισραήλ πρέπει να επεκταθεί ξανά στα εδάφη της Novorossiya (Νέα Ρωσία), δηλαδή να γίνει πάλι αυτοκρατορία.

Πρόσθεσε μάλιστα πως αυτό θα γίνει απορρίπτοντας τόσο τον καπιταλισμό των Αγγλοσαξόνων όσο και τον υπαρκτό σοσιαλισμό των Μπολσεβίκων.

Η παλαιστινιακή σύγκρουση άλλαξε σοβαρά τη γεωπολιτική κατάσταση. Μέχρι εκείνη τη στιγμή η Ουκρανία είχε τεράστια υποστήριξη, η Ρωσία ήταν σε πόλεμο με το ΝΑΤΟ.

Ωστόσο, τώρα πλέον έχουν εμφανιστεί καινούργιοι κίνδυνοι για τη Δύση, ο Λίβανος, η Συρία, η Υεμένη και το Ιράν, ενώ υπάρχει και η Ταϊβάν.

Επομένως, η Ουκρανία έπαψε να είναι το μοναδικό μέτωπο στην μάχη του μονοπολικού δυτικού κόσμου ενάντια στον πολυπολικό.

«Νέες γραμμές μάχης αναδύονται και το θέμα της Ουκρανίας μετατοπίζεται από το αποκλειστικό προσκήνιο στο παρασκήνιο ο Ζελένσκι είναι σε πολύ δύσκολη θέση».

Ο Ντούγκιν, είπε πως η νίκη είναι απαραίτητη για όλη την Ουκρανία, για την απελευθέρωση της Novorossiya.

Ωστόσο, μια μικρή νίκη, που στην πραγματικότητα δεν θα είναι νίκη, μπορεί να θεωρηθεί η προσάρτηση των τεσσάρων περιφερειών τις οποίες ελέγχει πλέον η Ρωσία.

Κατά τη γνώμη του Ντούγκιν, αυτό δεν είναι καν…. το ελάχιστο, αλλά «αποτυχία και ήττα στα μάτια της κοινωνίας μας, που έχει ήδη χύσει τόσο πολύ αίμα».

Αν η μισή Ουκρανία, με την Οδησσό, το Νικολάεφ, το Χάρκοβο, το Ντνεπροπετρόβσκ, ίσως με το Σούμι και το Τσέρνιγκοφ, περάσουν στη ρωσική επικράτεια, αυτό θα είναι νίκη.

Στη συνέχεια, ο Ρώσος γεωπολιτικός μέντορας του Πούτιν είπε:

«Είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι δεν υπάρχει άλλη διέξοδος παρά μόνον η Αυτοκρατορία και η Ορθοδοξία, ένας ισχυρός παγκόσμιος πόλος με τη διατήρηση του κλασικού πολιτισμού και της κλασικής κοσμοθεωρίας, σε αντίθεση με τη σύγχρονη εκφυλισμένη Δύση.

Αλλά μέχρι να φτάσουν οι μπότες μας στα σύνορα με την Πολωνία και την Ουγγαρία, είναι μάταιο να μιλάμε για οικονομία και ιδεολογία – κανείς δεν θα μας ακούσει.

Μόνο μετά από μια συντριπτική στρατιωτική νίκη θα πάρουν στα σοβαρά αυτό που λέμε.

Αν νικήσουμε τη Δύση στην Ουκρανία, τότε επιβεβαιώνουμε με πράξεις ότι είμαστε ένας κυρίαρχος πόλος, ο πόλος ενός πολυπολικού κόσμου.
Αν όχι, τελειώσαμε. Θα σβήσουμε από την ιστορία».

«Όλα ξεκινούν από τη γεωπολιτική. Για να γίνει Αυτοκρατορία, όπως είπε ο Μπρεζίνσκι, η Ρωσία πρέπει να έχει τον έλεγχο της Ουκρανίας.

Η γεωπολιτική συνδέεται με την ιδεολογία: Όσο περισσότερο αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας ως κυρίαρχο, τόσο περισσότερο θα στραφούμε στις ρίζες μας, στις συμπεριφορές μας, τις οποίες εγκαταλείψαμε ειδικά πριν από 100 χρόνια, λόγω των Μπολσεβίκων.

Επί 100 χρόνια, στην πραγματικότητα προδίδαμε τον εαυτό μας, εγκαταλείποντας πρώτα τη θρησκεία, την Ορθοδοξία, τον Τσάρο και μετά εγκαταλείποντας την κοινωνική δικαιοσύνη, υποστηρίζοντας έναν εντελώς ιδιαίτερο σοβιετικό πολιτισμό.

Προδώσαμε την Αυτοκρατορία, προδώσαμε τον ρωσικό κόσμο, προδώσαμε την ταυτότητά μας και τώρα πρέπει να την αποκαταστήσουμε.

Η Αυτοκρατορία που θα οικοδομήσουμε καθώς απελευθερώνεται η Ουκρανία πρέπει να έχει μια εντελώς ανεξάρτητη ιδεολογική, πολιτική, κοινωνική δομή, η οποία θα βασίζεται σε διάφορα στάδια της ρωσικής ιστορίας.

Θα υπάρξουν στοιχεία Ορθοδοξίας και υπέρτατης εξουσίας, και αναγκαστικά κοινωνικής δικαιοσύνης, κατά τη σοβιετική περίοδο αυτό ήταν το κύριο αίτημα του ρωσικού λαού αλλά και άλλων λαών της Ρωσίας.

Δεν θα υπάρξει καπιταλισμός. Ο καπιταλισμός είναι ένα αγγλοσαξονικό δυτικό μοντέλο που καταστρέφει τα πάντα.

Ο καπιταλισμός δεν είναι απλώς μια κοινωνία με αγορά, αλλά μια κοινωνία της αγοράς, όπου τα πάντα πωλούνται, όπου τα πάντα αγοράζονται, όπου υπάρχει μόνο μια τάξη – η αστική τάξη. Ο καπιταλισμός είναι η ουσία αυτού που παλεύουμε.

Όπως και ο υλισμός του κομμουνισμού.

Πρέπει να επιστρέψουμε στον εαυτό μας, γιατί η επιστροφή στον Θεό δεν είναι επιστροφή στο παρελθόν, είναι επιστροφή στο αιώνιο.

Αυτός ο διάβολος με τον οποίο πολεμάμε σήμερα στην Αβντίιβκα, στη Χερσώνα, στο Μπάκχμουτ, πιστεύει ότι δεν υπάρχει αιωνιότητα.
Και είμαστε οι στρατιώτες της αιωνιότητας».

ΠΗΓΗ: www.pronews.gr

Η Ιστορία ως φάρσα

Παναγιώτης Λιάκος

Ούτε στα πιο τρελά όνειρα του φανατικότερου δεξιού, κεντροδεξιού, ακροδεξιού, νεοφιλελέ ή ούλτρα πασοκτζή δεν θα μπορούσε να γίνει τόσο ρεντίκολο η Αριστερά όσο επί Αλέξη Τσίπρα, με τις 17ωρες διαπραγματεύσεις με τη Μέρκελ, τα κωλοτουμπιασμένα δημοψηφίσματα, τα συριζέικα Μνημόνια και τις Πρέσπες. Οπότε, άπαντες πλην Αριστεράς τού χρωστάνε χάρη, και μάλιστα μεγάλη∙ πιο μεγάλη από τις θηριώδεις διαφορές εις τας εκλογάς που κατάφερε η κούλειος Νουδού σε βάρος του ΣΥΡΙΖΑ. Κανείς δεν μπορούσε να εξαϋλώσει το περιβόητο «ηθικό πλεονέκτημα» της Αριστεράς τόσο αποτελεσματικά και τόσο γρήγορα όσο ο πάλαι ποτέ τρέντι Αλέξης, με τα φτωχούλικα ελληνικά του, τα πάμπτωχα εγγλέζικα και τα πλούσια κονέ του ένθεν κακείθεν του Ατλαντικού.

Πριν από περίπου έναν χρόνο (τέλη Μαρτίου 2024) είχαν κυκλοφορήσει φωτογραφίες με τον Αλέξη Τσίπρα επιβαίνοντα σε αεροπλάνο να διαβάζει κάποιες προτάσεις που του είχε κάνει η Publicis Communications, μία από τις μεγαλύτερες διαφημιστικές εταιρίες στον κόσμο, που εδρεύει στο Παρίσι (βλ. φωτό).

Αυτές οι προτάσεις συνοψίζονταν στον τίτλο «Rebranding – Alexis Tsipras» («Επαναλανσάροντας τον Αλέξη Τσίπρα»). Κοντολογίς, επειδή το σούπερ μάρκετ υποσχέσεων που είχε ανοίξει ο Τσίπρας φαλίρισε, θέλει να το ξανανοίξει με την ίδια διεύθυνση, τη δική του, αλλά με διαφορετικό αμπαλάζ και μπόλικη διαφήμιση.

Απ’ ό,τι φαίνεται, λεφτά υπάρχουν για την επαναλειτουργία της επιχείρησης. Στήθηκε Ινστιτούτο Αλέξη Τσίπρα, το οποίο μάλλον πρόκειται να ασχοληθεί με τα πειράματα δημιουργίας λεφτόδεντρων και καταστροφέων εγγράφων και Μνημονίων μ’ έναν νόμο και ένα άρθρο. Επίσης, αυτό το ινστιτούτο μπορεί να επικεντρώσει τις προσπάθειές του στη συγγραφή αφηγημάτων εθνικού τρόμου και φρίκης, όπως η κατάπτυστη Συμφωνία των Πρεσπών, που χάρισε την ιστορία και το όνομα της Μακεδονίας σε χώρες-φαντάσματα όπως τα Σκό(ρ)πια.

Ύστερα από όλα τούτα τα χρήσιμα (για εκείνον), ο Αλέξης Τσίπρας θα ανοίξει όρεξη για να ηγηθεί της Αριστεράς, την οποία θα επιδιώξει να στεγάσει σε αποκλειστικά δικό του κομματικό μαντρί.

ΠΗΓΗ: www.newsbreak.gr

Ο ισπανικός εμφύλιος και οι “Φαλαγγίτες”

Στις 28 Μαρτίου 1939, τα στρατεύματα του στρατηγού Φρανθίσκο Φράνκο εισήλθαν θριαμβευτικά στη Μαδρίτη, σηματοδοτώντας την οριστική νίκη των εθνικιστικών δυνάμεων επί των αναρχοκομμουνιστών στον Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο. Η ημέρα αυτή σφράγισε την αρχή μιας νέας εποχής για την Ισπανία, όπου η σταθερότητα και η ενότητα υπερίσχυσαν των χαοτικών και αποσταθεροποιητικών στοιχείων που απειλούσαν το έθνος. Η νίκη του Φράνκο δεν ήταν απλώς στρατιωτική, αλλά πρωτίστως ιδεολογική. Ήταν η απόλυτη δικαίωση του εθνικιστικού αγώνα κατά του κομμουνισμού και του αναρχισμού, των διαλυτικών ιδεολογιών που είχαν βυθίσει την Ισπανία σε χάος και πολιτική αβεβαιότητα. Ο Φράνκο κατάφερε, μέσα από τη χαλύβδινη αποφασιστικότητά του και την αφοσίωσή του στο εθνικό ιδανικό, να ενώσει τις διάσπαρτες δυνάμεις του εθνικισμού και να ανοικοδομήσει το έθνος από τις στάχτες του πολέμου.

Κεντρική μορφή και πνευματική πηγή του κινήματος ήταν ο Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ριβέρα, ο ιδρυτής της Φάλαγγας, ο οποίος είχε θέσει τα θεμέλια του ιδεολογικού πυρήνα του εθνικισμού. Η θυσία του και οι ιδέες του έγιναν φάρος για τον Φράνκο και τους οπαδούς του, καθώς το όραμά του για μια ενωμένη, ισχυρή και περήφανη Ισπανία αποτέλεσε την ιδεολογική ραχοκοκαλιά του αγώνα. Η δικαίωσή του επιβεβαιώθηκε όχι μόνο με την επικράτηση του εθνικιστικού στρατοπέδου αλλά και με την εφαρμογή των αρχών που ο ίδιος πρέσβευε.

Η είσοδος του Φράνκο στη Μαδρίτη ήταν περισσότερο από μια απλή στρατιωτική νίκη. Ήταν το σύμβολο της αποκατάστασης της τάξης, της ενότητας και της εθνικής αξιοπρέπειας έναντι της αναρχίας και του κομμουνιστικού κινδύνου. Το σύνθημα των αναρχοκομμουνιστών, το διάσημο «¡No pasarán!» (Δεν θα περάσουν), καταρρίφθηκε από το ηχηρό «Hemos pasado» (Περάσαμε), σηματοδοτώντας τη θριαμβευτική επικράτηση της εθνικιστικής ιδέας. Η νίκη του Φράνκο έφερε πίσω τη χαμένη υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια του ισπανικού έθνους, εξαλείφοντας την κομμουνιστική απειλή και αποκαθιστώντας την ειρήνη και τη σταθερότητα. Η μεταπολεμική περίοδος σήμανε την ανασυγκρότηση και την πρόοδο, με το καθεστώς του Φράνκο να αποτελεί τον θεματοφύλακα της εθνικής ενότητας και της πολιτικής τάξης. Αν και οι μέθοδοι διακυβέρνησης του καθεστώτος προκάλεσαν αμφισβητήσεις, η ιστορική αλήθεια παραμένει: η Ισπανία οδηγήθηκε σε μια πορεία ανάπτυξης και ισχύος, προστατευμένη από τις καταστροφικές ιδεολογίες που απειλούσαν την ύπαρξή της.

Ο θρίαμβος του Φράνκο και η δικαίωση του οράματος του Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ριβέρα θα μείνουν για πάντα χαραγμένα στην ιστορία, ως η στιγμή που η Ισπανία διεκδίκησε ξανά την ταυτότητά της και αποκατέστησε την εθνική της υπερηφάνεια.

ΠΗΓΗ: xrisiavgi.com

«ΝΑ ΔΙΩΧΘΟΥΝ ΠΟΙΝΙΚΑ» - Εμετικός Καμπαγιάννης ζητά την ποινική δίωξη των δοκίμων της ΣΜΥΝ (VIDEO)

 

Ηρεμολόγιο Πέμπτης 27/03/2025

● Κρίμα που δεν ζει ο Γεώργιος Καραϊσκάκης να ερωτηθεί από αβρό πανελίστα πρωινάδικου για το αντιτουρκικό σύνθημα των σπουδαστών της ΣΜΥΝ. Θα τους τα έλεγε ακόμα πιο… γαλλικά από τα παλικάρια του Πολεμικού Ναυτικού μας.

● Επίσης, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης δεν εφείδετο σκληρών -και όχι ιδιαίτερα κομψών- χαρακτηρισμών εναντίον διάφορων προσώπων – όταν αυτά δεν τελούσαν το καθήκον τους ή είχαν «περίεργα» νιτερέσα με τους Τούρκους.

● Και ο Μακρυγιάννης τα έλεγε χύμα και τσουβαλάτα προς πάσα κατεύθυνση.

● Σε γενικές γραμμές, οι μπαρουτοκαπνισμένοι ήρωες δεν διακρίνονταν όλοι για τις επιδόσεις τους στο σαβουάρ βιβρ. Δεν είχαν χρόνο να ασχοληθούν με τέτοια. Είχαν άλλη προτεραιότητα στη ζωή τους: Να ελευθερώσουν την πατρίδα από τον Τούρκο δυνάστη.

● Γι’ αυτό οι νέοι μας, όσοι από αυτούς φιλοδοξούν να μοιάσουν στους αγωνιστές του ’21, δεν πολυσκοτίζονται να βρουν εκφράσεις για να απευθυνθούν στους Τούρκους. Χρησιμοποιούν εκείνες που θεωρούν ότι τους αρμόζουν.

π 

ΠΗΓΗ: www.dimokratia.gr

Ο Παναγιώτης Κονδύλης για τις πελατειακές σχέσεις πολιτικάντηδων - «λαού» και την εκποίηση της χώρας

Στις συνθήκες της διαμορφούμενης εγχώριας (εξαμβλωματικής) μαζικής δημοκρατίας δεν αρκούσε πια ο διορισμός των «ημετέρων», των οποίων η ανέχεια τους έκανε να αισθάνονται ευγνωμοσύνη για την εύνοια. Εκτός από τον διορισμό, εκτός από τη δανειοδότηση, εκτός από τη μεσολάβηση, το πελατειακό παιχνίδι έπρεπε τώρα να παιχθεί σε επίπεδο όχι μόνο «κλάδων», αλλά και «μαζών», στο επίπεδο ψευδοϊδεολογικής  δημαγωγίας με την αρωγή των νεοφανών μέσων μαζικής ενημέρωσης. Ο λαϊκισμός, ο οποίος ενδημεί σε κάθε σύγχρονη μαζική δημοκρατία, συγχωνεύθηκε με τα πατροπαράδοτα κοινωνικά και ψυχολογικά γνωρίσματα του επιχώριου πελατειακού συστήματος, και έτσι προέκυψε μια κατάσταση, στην οποία η δημαγωγία ήταν αναπόδραστη γιατί την επιθυμούσαν ακριβώς εκείνοι προς τους οποίους απευθυνόταν, πιστεύοντας ότι, αν την πάρουν στην ονομαστική της αξία, θα μπορέσουν να τη χρησιμοποιήσουν ως γραμμάτιο προς εξόφληση. Καθώς οι πελατειακές ανάγκες έπρεπε τώρα να ικανοποιηθούν σε καταναλωτικό επίπεδο ανώτερο απ’ τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας, η συγκεκριμένη λειτουργία του ελληνικού πολιτικού συστήματος, η οποία όπως είδαμε, ήταν εξαρχής αντιοικονομική, κατάντησε να αποτελέσει το βασικό εμπόδιο στην εθνική οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη – κάτι παραπάνω μάλιστα: έγινε ο αγωγός της εκποίησης της χώρας με μόνο αντάλλαγμα τη δική της διαιώνιση, δηλαδή τη δυνατότητα της να προβαίνει σε υλικές παροχές παίρνοντας παροχές ψήφου. Ακόμα και η απλούστερη σκέψη και γνώση φανερώνει ότι εθνική ανάπτυξη μπορεί να γίνει μόνο με την αύξηση των παραγωγικών επενδύσεων, δηλαδή με τον αντίστοιχο περιορισμό της κατανάλωσης, προ παντός όταν τα καταναλωτικά αγαθά η χώρα δεν τα παράγει αλλά τα εισάγει, και για να τα εισαγάγει δανείζεται, δηλαδή εκχωρεί τις αποφάσεις για το μέλλον της στους δανειοδότες της.

Ο δρόμος της ανάπτυξης είναι ο δρόμος της συσσώρευσης, της εντατικής εργασίας και της προσωρινής τουλάχιστον (μερικής) στέρησης, ενώ ο δρόμος της (βραχυπρόθεσμης μόνον) ευημερίας είναι ο δρόμος του παρασιτισμού και της εκποίησης της χώρας.  

Αυτή η άτεγκτη οικονομική αλήθεια ισχύει ανεξάρτητα από το κοινωνικό και ηθικό πρόβλημα της διανομής των βαρών και της ιεράρχησης των στερήσεων. Όσο άτεγκτη όμως κι αν είναι, οι πολιτικές και ψυχολογικές ανάγκες που την απωθούν είναι ακόμα ισχυρότερες. Πλατειές μάζες, που για πρώτη φορά στην ιστορία του τόπου τους «λάδωσαν το άντερό τους» και επιπλέον απέκτησαν και τη μεθυστική συναίσθηση του κυρίαρχου και εκλεπτυσμένου καταναλωτή, θα αρνούνται πάντα να τη συνειδητοποιήσουν, όπως επίσης θα αρνούνται να την ξεστομίσουν και να την κάμουν γνώμονα των πράξεών τους κόμματα, των οποίων πρώτη έγνοια ήταν, είναι και θα είναι η νομή της εξουσίας προς όφελος των φιλόδοξων και αυτάρεσκων στελεχών τους.

Ιδιαίτερα ιλαροτραγική από την άποψη αυτή παρουσιάζεται η θέση της «αριστεράς», η οποία όντας οιονεί καταδικασμένη να υπερασπίζει τα «λαϊκά» αιτήματα, υποχρεώνεται να γίνει σημαιοφόρος κάθε καταναλωτικής απαίτησης, αρκεί όποιος την προβάλλει να αυτοτιτλοφορείται «λαός» - υποχρεώνεται δηλαδή εξ’ αντικειμένου να προωθεί την εκποίηση της χώρας, αρκεί ο «λαός» να ζητά την εκποίηση αυτήν.

Παναγιώτης Κονδύλης: Οι αιτίες της παρακμής της σύγχρονης Ελλάδας, Εκδ. Θεμέλιο

Europe Endless - A Vintage, Neofolk & Industrial Mix

Ο οσφυοκάμπτης Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Ελπιδοφόρος αποθέωσε τον Ντόναλντ Τραμπ παρομοιάζοντάς τον με τον Μεγάλο Κωνσταντίνο

Προχθές, 24 Μαρτίου, με αφορμή την επέτειο της 25ης Μαρτίου, ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ, υποδέχτηκε την ελληνική ομογένεια στο Λευκό Οίκο. Περίπου 450 Ελληνοαμερικανοί και  Έλληνες ήταν οι καλεσμένοι του Λευκού Οίκου, μεταξύ των οποίων ο γιος του πρωθυπουργού, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης (που αναμένεται τα επόμενα χρόνια να μπει ενεργά στα πολιτικά δρώμενα της χώρας, συνεχίζοντας την παράδοση του μητσοτακέικου) και ο επιχειρηματίας Βαγγέλης  Μαρινάκης.

Παρούσα στην εκδήλωση και η νέα πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Ελλάδα, Κίμπερλι Γκίλφοϊλ, η οποία αφού έπλεξε το εγκώμιο του Τραμπ, δήλωσε μεταξύ άλλων: «Με τον Τραμπ θα κοιμάστε ήσυχοι τα βράδια και θα ξυπνάτε αισιόδοξοι γιατί θα ξέρετε πως κάποιος θα πολεμάει για την οικονομία των ΗΠΑ, αλλά και της Ελλάδας, για θρησκευτικές ελευθερίες και την ελευθερία και για να συνεχιστεί η συμμαχία Ελλάδας και Αμερικής» (SIC !).  

Πολλοί ήταν οι έρποντες υποτελείς γραικύλοι, μεταξύ των οποίων πολιτικοί και επιχειρηματίες, που παρότι, πριν την εκλογή του Τραμπ στην προεδρία των ΗΠΑ, είχαν υποστηρίξει ανοικτά την Κάμαλα Χάρις και τους δημοκρατικούς, έσπευσαν να παρευρεθούν στη δεξίωση για να «γλύψουν» τον νέο πρόεδρο και να φωτογραφηθούν μαζί του. Μεταξύ αυτών και ο αρχιεπίσκοπος Αμερικής Ελπιδοφόρος, ο οποίος χάρισε στον Τραμπ έναν χρυσό σταυρό δηλώνοντας μεταξύ άλλων: «Ο σταυρός είναι το σύμβολο της ειρήνης και με αυτό εύχομαι να φέρεις ειρήνη στον κόσμο και να κάνεις την Αμερική ανίκητη»… «Κύριε πρόεδρε, είστε ο ηγέτης του κόσμου, της ειρήνης και της ελευθερίας»… «Μου θυμίζετε τον Μέγα Κωνσταντίνο με την ηγεσία σας».

Δεν μας ξενίζει η κυβίστηση του Ελπιδοφόρου, αλλά καλό είναι να υπενθυμίσουμε ορισμένα περιστατικά από τον βίο και την πολιτεία του.

Είναι γνωστό ότι ο εμετικός οσφυοκάμπτης Ελπιδοφόρος έχει συνταχθεί με τη νεοταξική σαπίλα που δεσπόζει τόσο στην Αμερική όσο και στον υπόλοιπο δυτικό κόσμο: είναι υπέρμαχος της «σωστής πλευράς της ιστορίας», της wοke agenda, των BLM (Black Lives Matter), των αμβλώσεων, κ.λπ. Δεν δίστασε να υψώσει τη σημαία των ΛΟΑΤΚΙ  σε ελληνορθόδοξο ναό, να βαφτίσει τα παιδιά ενός ζευγαριού ομοφυλοφίλων και να προτείνει εναλλακτικούς τρόπους Θείας Μετάληψης.  

Πριν 3 χρόνια, σε ομιλία του για την επέτειο της 25^ης Μαρτίου είχε δηλώσει: «Σήμερα προσευχόμαστε ιδιαίτερα για τους αδελφούς μας στην Ουκρανία, οι οποίοι αγωνίζονται αυτή την ώρα εναντίον μιας ωμής και απάνθρωπης επίθεσης από τη γειτονική τους χώρα, που αποτελείται στην πλειονότητα της από αδελφούς ορθόδοξους χριστιανούς»… «Παράλληλα, προσευχόμαστε και για όλους τους ομογενείς μας οι οποίοι βρίσκονται στη Μαριούπολη πολεμώντας για την πατρίδα τους και για την ελευθερία, μαχόμενοι εναντίον του κακού»…«Την ίδια ώρα, σκεπτόμαστε με αποτροπιασμό τους Ρώσους στρατιώτες οι οποίοι στάλθηκαν από τους ηγέτες τους να σκοτώσουν την ίδια τους τη σάρκα και να χύσουν το ίδιο τους το αίμα»… «Ας παρακαλέσουμε θερμά την Υπεραγία Θεοτόκο και Αειπάρθενο Μαρία, η εικόνα της οποίας δεσπόζει στον Καθεδρικό Ναό της Αγίας Σοφίας, στο Κίεβο, μεσιτεύοντας υπέρ της ειρήνης για περισσότερο από 1.000 χρόνια, να προστατεύει τους ήρωες της Ουκρανίας όπως προστάτευσε τους ήρωες του 1821 χαρίζοντάς τους τη νίκη απέναντι σε άδικους και αδελφοκτόνους εχθρούς»

Παράλληλα, είχε κατηγορήσει τον Πατριάρχη Μόσχας Κύριλλο ότι δεν υπηρετεί τον Θεό, ούτε το ποίμνιό του. «Λυπάμαι που το λέω, αλλά ο Πατριάρχης Μόσχας δεν υπηρετεί ούτε τον Θεό, ούτε το ποίμνιό του, που και αυτό δοκιμάζεται από τον πόλεμο. Αντιθέτως, εξυπηρετεί την αποκρουστική ατζέντα μιας ομάδας στο Κρεμλίνο με την οποία έχει απόλυτα, άκριτα και αδιάκριτα ταυτιστεί» είχε πει τότε ο Ανάξιος Ιεράρχης.