Φυλετικός εθνικισμός, το όπλο ενάντια στην παγκοσμιοποίηση

Βρισκόμαστε μπροστά σε μια κλιμακούμενη και μεθοδευμένη επίθεση του ιμπεριαλισμού των παγκόσμιων σκευωρών, που είτε ως κοσμοπολίτικος, «νεομαρξιστικός» διεθνισμός, είτε ως φιλελεύθερος διεθνισμός, αποπειράται να εξαφανίσει την αντίσταση των εθνικολαϊκών δυνάμεων και την εθνική σκέψη σε ολόκληρο τον πλανήτη, αλλά ιδιαίτερα στην Ευρώπη. Οι λαϊκές μάζες δέχονται την πολύπλευρη ιδεολογική πλύση εγκεφάλου και εξωθούνται με οικονομικά και κοινωνικά μέσα σε ξερίζωμα της εθνικής συνείδησης και σβήσιμο της ταυτότητας τους. Κάθε υγιής στάση καταδικάζεται σαν Εθνικισμός και Ρατσισμός. Όποιος τιμά την παράδοση και την ιστορία του λαού του, μη δεχόμενος τον εξευτελισμό και την δουλοποίηση, είναι «φασίστας». Όποιος συνεχίζει να υπερασπίζεται την διαφορά του, από την αναγκαστική συγχώνευση του στην γκρίζα μάζα του «παγκόσμιου χωριού» που διευθύνει η Πλουτοκρατία, είναι «ρατσιστής».

ΠΗΓΗ: xrisiavgi.com

Στουρνάρας: «Ο Σαμαράς, η Μέρκελ και ο Σόιμπλε έσωσαν την Ελλάδα για να μην γίνει Συρία» – Προκαλεί το μεγαλύτερο ανθελληνικό σκουπίδι τους Έλληνες που έχουν γονατίσει από τα μνημόνια

Ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, Γιάννης Στουρνάρας, έχει βγει “παγανιά” και δίνει συνεντεύξεις για να μας πείσει πόσο καλά έχουν πράξει ο Σαμαράς και ο Μητσοτάκης με την ευρωπαϊκή τους πορεία και τη βοήθειά τους στην οικονομική πολιτική της χώρας. Όταν δεν έχεις να ανησυχείς για το γάλα του παιδιού σου όλα τέλεια τα βρίσκεις. Ή μήπως “μυρίστηκε” κάτι πιο… μεγάλο;

Μάλιστα, δεν δίστασε το “κοράκι” της εθνικής οικονομίας να μας πει πόσο θαυμάζει την Άνγκελα Μέρκελ.

«Έχω σεβασμό στη Μέρκελ διότι συνέβαλε τελικά να σωθεί η Ελλάδα, και εκ του αποτελέσματος κρίνονται τα πράγματα, αλλά την άνοιξη του 2014 ήταν η τελευταία φορά που το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο εκταμίευσε δόση», δήλωσε χαρακτηριστικά!

Και προσέθεσε: «Πολύ καλά έγιναν κατά τη διάρκεια της πρωθυπουργίας του Σαμαρά, τώρα τα υπόλοιπα θα τα γράψει η ιστορία. Η Ελλάδα πραγματικά γλίτωσε στην τρίχα, η Μέρκελ τελικά έπαιξε ένα πολύ σημαντικό ρόλο στο να σωθεί η Ελλάδα, άρα με σεβασμό την κοιτάζω αλλά δεν σημαίνει ότι όλα όσα λέει είναι σωστά».

Σχολίασε και το επονομαζόμενο «time-out» που είχε προτείνει ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, λέγοντας πως «αν η Ελλάδα έβγαινε τότε από το Ευρώ, θα γινόταν Συρία»!

Σε ερώτηση για το αν ήταν «φάουλ» η απόφαση των δανειστών το 2014 να μη δώσουν το «πράσινο φως» για έξοδο της χώρας από το Μνημόνιο, παρά το γεγονός ότι η Ελλάδα είχε κάνει όλες τις απαραίτητες κινήσεις και περίμεναν τον Αλέξη Τσίπρα, ο Στουρνάρας χαρακτήρισε την απόφαση αυτή το «μεγαλύτερο φάουλ», καθώς ο όρος που είχε τεθεί στη από το Eurogroup ήταν ότι αν πιάσουμε πρωτογενές πλεόνασμα, θα γινόταν «αναδόμηση» χρέους, μείωση επιτοκίων.

«Μετά η Γερμανία είχε Ευρωεκλογές και δεν ήθελε να το κάνει, επομένως προσπαθήσαμε να βρούμε κάθε δικαιολογία. Η δεύτερη δικαιολογία ήταν πως αν το κάναμε τώρα, θα πέσει αυτή η κυβέρνηση και έρθει μια άλλη πιο απείθαρχη, δεν θα έχουμε άλλα όπλα στα χέρια μας. αλλά τελικά επειδή όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος, αν το κάναμε τότε, ίσως να μη χρειαζόταν το τρίτο μνημόνιο, το οποίο ήταν ίσως και το πιο σκληρό από όλα», υπογράμμισε ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας.

Μάλιστα αναφέρθηκε και στον δικό του ρόλο και τα όσα… τράβηξε: «Τα έζησα αυτά, δεν μπορεί να μου πει κανείς ότι δεν είναι έτσι, τα έζησα στην πλάτη μου. Πολλοί λίγοι ξέρουν τι περάσαμε τότε, άρα είναι λογικό να αισθάνομαι μια ευαισθησία για τα θέματα αυτά. Ξέρω όμως ότι τελικά τέλος καλό, όλα καλά και φτάνουμε σε σημείο να αποτελούμε υπόδειγμα και από τη Γερμανία και από τη Γαλλία».

Απάντησε και στα σενάρια που τον παρουσιάζουν ως τον επόμενο Πρόεδρο της Δημοκρατίας: «Η χώρα έχει πρόεδρο, η οποία είναι πολύ καλή κατά την άποψή μου, αν θέλετε την γνώμη μου στον βαθμό που μου πέφτει λόγος, και η χώρα έχει κεντρικό τραπεζίτη που του αρέσει η δουλειά που κάνει».

ΠΗΓΗ: karditsastakra.com

Το ένα αρνητικό ρεκόρ μετά το άλλο

Στην Ελλάδα του Κυριάκου Μητσοτάκη σημειώνεται το μεγαλύτερο ποσοστό μείωσης του πραγματικού εισοδήματος σε όλη την Ευρώπη

του Ανδρέα Καψαμπέλη

«Αφήνουμε πίσω τις φουρτούνες και τη μιζέρια τού χθες» μας είπε στο πρωτοχρονιάτικο μήνυμά του ο Κυριάκος Μητσοτάκης, «κουνώντας το δάχτυλο» της γνωστής οίησης που τον χαρακτηρίζει.

Αν πάντως με τον όρο «μιζέρια» αναφέρεται στα νέα αρνητικά ρεκόρ που σημειώθηκαν, κατά τη διάρκεια της πέμπτης με έκτη χρονιά της δικής του διακυβέρνησης, μάλλον πρέπει να ξαναδεί τα ελληνικά του…

Μέσα στο 2024, το δημόσιο χρέος της Ελλάδας εκτινάχθηκε στα 407,059 δισ. ευρώ, που αποτελεί νέο ιστορικό ρεκόρ. Ποτέ άλλοτε δεν είχε φτάσει σε αυτό το επίπεδο…

Παγκόσμιο ρεκόρ επί των ημερών Μητσοτάκη και για τα χρέη των ιδιωτών προς την Εφορία. Η Ελλάδα, σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, έχει το υψηλότερο ποσοστό χρεών σε σχέση με το ύψος των φορολογικών εσόδων. Τα δε ληξιπρόθεσμα χρέη προς το Δημόσιο εκτινάχθηκαν κι αυτά, στα 107,3 δισ. ευρώ…

Πάνω από τα 3,5 δισ. ευρώ «σκαρφάλωσαν» και τα χρέη του Δημοσίου προς τους ιδιώτες, αυξημένα κατά 700 εκατ. σε σχέση με τα τέλη του 2023, που είχαν διαμορφωθεί σε 2,8 δισ. Μιζέρια κι αυτή, ε;

Αρνητικό ρεκόρ επίσης στο εμπορικό έλλειμμα, καθώς μόνο στο δεκάμηνο αυξήθηκε κατά 220,6 εκατ. ευρώ και έφτασε τα 8 δισ. ευρώ ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών…

Στην Ελλάδα του κ. Μητσοτάκη σημειώνεται το μεγαλύτερο ποσοστό μείωσης του πραγματικού εισοδήματος σε όλη την Ευρώπη από το 2010, με τη μεταβολή να παραμένει στο -28%.

Οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες έχουν αυξήσει τον σχετικό δείκτη ακόμη και πάνω από 150%-160%.

Ουραγός η Ελλάδα και στην αγοραστική δύναμη, ακολουθούμενη μόνο από τη Βουλγαρία!

«Κερδίσαμε», όμως, σε κάτι άλλο τη Βουλγαρία: έχουμε πλέον και το υψηλότερο ποσοστό εκείνων που θεωρούν ότι είναι φτωχοί και δύσκολα τα βγάζουν πέρα (67%), ενώ στην αμέσως επόμενη χώρα -τη Βουλγαρία- το αντίστοιχο είναι μόλις 33,2%. Να μη… μιζεριάζουμε κιόλας!

Για τον πληθωρισμό τα πράγματα είναι γνωστά: γύρω στο 3,1% διαμορφώθηκε στην Ελλάδα, όταν στην Eυρωζώνη είναι 2,2%.

Ειδικό ενδιαφέρον έχει το αρνητικό ρεκόρ στη φορολογία καυσίµων, καθώς η χώρα μας μοιράζεται την τρίτη θέση µε την Ιταλία και τη Γερµανία.

Για πρώτη φορά το ελληνικό κράτος θα μετρήσει λιγότερες από 70.000 γεννήσεις το 2024, καταγράφοντας ακόμα ένα διαδοχικό ιστορικό χαμηλό στο μέτωπο του Δημογραφικού. Το προηγούμενο ιστορικό χαμηλό ήταν το 2023, με 71.455 γεννήσεις, και το αμέσως προηγούμενο το 2022, με 76.095 γεννήσεις.

Η Ελλάδα βρίσκεται όμως στη χειρότερη θέση μεταξύ των «27» όσον αφορά και την αντιστοιχία μεταξύ της εκπαιδευτικής κατάρτισης και του είδους της απασχόλησης των νέων εργαζομένων, ηλικίας 20 έως 34 ετών. Τελευταίοι στην κατάταξη…

Αρνητικό ρεκόρ είχαμε και στις κενές θέσεις εργασίας, που μέσα σε μία 4ετία πενταπλασιάστηκαν. Εδώ, η κυβέρνηση έχει βρει τη… λύση μέσω της νομιμοποίησης παράνομων μεταναστών!

Αυτά για να μη… μιζεριάζουμε!

Πηγή: Εφημερίδα «δημοκρατία»

Συνεχίζουν να φεύγουν οι Έλληνες νέοι: 76.158 ξενιτεύτηκαν το 2023

Πληθαίνουν οι μετανάστες που έρχονται - Εξόχως ανησυχητικά τα ετήσια στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ

Η αύξηση των μεταναστευτικών ροών, μετά από μια διετία αδράνειας λόγω πανδημίας, αποτυπώνεται ξεκάθαρα στα ετήσια στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ για τον πληθυσμό της χώρας και άλλα ενδιαφέροντα στατιστικά.

Τα στοιχεία αφορούν βεβαίως το 2023 και όχι το 2024, χρονιά κατά την οποία οι μεταναστευτικές ροές έχουν εκτοξευθεί επαναφέροντας στην επικαιρότητα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα νησιά του Βορείου Αιγαίου, τα Δωδεκάνησα αλλά και η Κρήτη.

Το ενδιαφέρον έγκειται στο γεγονός ότι η ΕΛΣΤΑΤ υπολογίζει στον πληθυσμό της Ελλάδος και τους εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες. Δυστυχώς την μείωση του πληθυσμού την συγκρατεί μόνο η παράνομη έλευση μεταναστών, η οποία σχεδόν διπλασιάστηκε το 2023 σε σχέση με το 2021.

Συγκεκριμένα, η άνοδος των εισερχόμενων μεταναστευτικών ροών το διάστημα 2016-2019 ταυτίζεται πρακτικά με την κορύφωση της προσφυγικής κρίσης, στον απόηχο του εμφυλίου στη Συρία και εν μέσω συνεχιζόμενων συγκρούσεων στην Μέση Ανατολή. Το διάστημα αυτό οι καταγεγραμμένες εισροές πληθυσμού, μεταναστών και προσφύγων-αιτούντων άσυλο που μένουν στη χώρα πάνω από ένα χρόνο – προσεγγίζουν αθροιστικά το μισό εκατομμύριο άτομα!

Ακολούθησε σταδιακή μείωσις, ενώ το 2020 έφτασαν στην Ελλάδα μόλις 57.000 μετανάστες και πρόσφυγες αιτούντες άσυλο, ο χαμηλότερος αριθμός που έχει καταγραφεί από το 1991.

Αντιθέτως, από το 2023 έχουμε επιστρέψει στα επίπεδα της προσφυγικής κρίσης, με 118.816 εισερχόμενα άτομα (τα νομίμως κατεγεγραμμένα και όχι όσοι παραμένουν στην χώρα χωρίς χαρτιά), συμπεριλαμβανομένων όσων αιτούνται διεθνούς ή προσωρινής προστασίας.

Επί πλέον η Ελλάδα είναι χώρα που γερνάει χρόνο με τον χρόνο και συρρικνώνεται πληθυσμιακά, ενώ όσοι την εγκαταλείπουν είναι διπλάσιοι από ό,τι πριν την κρίση!

Η ΕΛΣΤΑΤ υπολογίζει τον πληθυσμό της χώρας για το 2024 με βάση τα ετήσια στοιχεία Φυσικής Κινήσεως Πληθυσμού του έτους 2023 (γεννήσεις – θάνατοι) και τις εκτιμήσεις των μεταναστευτικών ροών (εισερχόμενη – εξερχόμενη μετανάστευση).

Συνεπώς το δημογραφικό πρόβλημα (σε αριθμούς) θα ήταν ακόμη πιο έντονο εάν δεν υπήρχε η είσοδος μεταναστών, καθώς το brain drain συνεχίζεται παρά τις κυβερνητικές ανακοινώσεις ότι αρχίζουν να επιστρέφουν οι νέοι στην Ελλάδα.

Ο μόνιμος πληθυσμός της κατά την 1η Ιανουαρίου 2024 εκτιμάται σε 10.400.720 άτομα (5.096.893 άνδρες και 5.303.827 γυναίκες), μειωμένος κατά 0,1% σε σχέση με τον αντίστοιχο πληθυσμό της 1ης Ιανουαρίου 2023 που ήταν 10.413.982 άτομα.

Η εξέλιξη αυτή είναι αποτέλεσμα της φυσικής μειώσεως του πληθυσμού που ανήλθε σε 55.920 άτομα (71.249 γεννήσεις έναντι 127.169 θανάτων ατόμων που διαμένουν εντός της ελληνικής επικράτειας) και της καθαρής μεταναστεύσεως που εκτιμάται σε 42.658.

Όσον αφορά την εξωτερική μετανάστευση, μέρος της οποίας είναι και το brain drain, αυτή ανήλθε το 2023 σε 76.158 άτομα. Πρόκειται για πληθυσμό που εγκαταλείπει τον τόπο συνήθους διαμονής του για μια χρονική περίοδο που είναι, δώδεκα μήνες τουλάχιστον. Ο αριθμός μπορεί να βαίνει μειούμενος σε σχέση με την περίοδο της οικονομικής κρίσεως, αλλά παραμένει σε σταθερά υψηλά επίπεδα. Οι εξερχόμενοι μετανάστες το 2023 ανήλθαν σε 76.158 άτομα, από 80.307 το 2022.

Ας σημειωθεί ότι τη δεκαετία 2010-2020 οι μεταναστευτικές «εκροές» τριπλασιάστηκαν σε σχέση με την περίοδο πριν την κρίση. Ειδικά την περίοδο 2012-2018, που συμπίπτει με τα μνημόνια, κάθε χρόνο εγκατέλειπαν την Ελλάδα σταθερά πάνω από 100.000 ως 130.000 άτομα.

Επίσης την 1η Ιανουαρίου 2024 εκτιμάται ότι ο πληθυσμός ηλικίας 0-14 ετών ανήλθε σε 13,1% του συνολικού πληθυσμού, έναντι 63,6% του πληθυσμού 15-64 ετών και 23,3% του πληθυσμού 65 ετών και άνω.

Ο δείκτης γήρανσης (πληθυσμός ηλικίας 65 ετών και άνω προς τον πληθυσμό ηλικίας 0-14 ετών) ανήλθε σε 178,5. Πρόκειται για έναν δείκτη που ακολουθεί σταθερά ανοδική πορεία, αντιστρόφως ανάλογη με την αναλογία θανάτων-γεννήσεων. Ενδεικτικά, από το 2011 ο δείκτης γηράνσεως αυξήθηκε κατά 47 μονάδες, ενώ έχει υπερ-τριπλασιασθεί σε σχέση με το 1981 (53,7 μονάδες).

Πηγή: Εφημερίδα «Εστία»

«Ο άλιωτος και άλλες ιστορίες με βρυκόλακες» (κριτική) – Η γκόθικ λογοτεχνική παράδοση της Ελλάδας

Για την ανθολογία διηγημάτων «Ο άλιωτος και άλλες ιστορίες με βρυκόλακες – Μια ελληνική ανθολογία λαογραφικού τρόμου» (ανθολόγηση – εισαγωγή – επίμετρο: Γιώργος Θάνος, εκδ. Ροές)

Γράφει ο Διονύσης Μαρίνος

Νεράιδες, στοιχειά, καλικάντζαροι, φαντάσματα, φρικώδη πλάσματα του κάτω κόσμου που επιβουλεύονται τον πάνω. Από τη μια άκρη της Ελλάδας έως την άλλη, σχεδόν σε κάθε χωριό υπάρχει τουλάχιστον μια σκοτεινή ιστορία που μεταφέρεται από στόμα σε στόμα (σχεδόν διαγενεακά) και αναφέρεται σε όντα που διαβιούν στα έγκατα του σκότους. Τούτοι οι σκοτεινοί θρύλοι, μέσα στην ομοιογένειά τους, αποτελούν ένα σταθερό στοιχείο λαογραφικής αποτύπωσης του πώς αντιλαμβάνονται οι άνθρωποι το απόκοσμο και το από αλλού φερμένο.

Φυσικά, έντονα σημάδια αυτής της δεισιδαιμονίας βρίσκει κανείς στην προνεωτερική Ελλάδα και ιδιαίτερα στην επαρχία. Τότε που η σχέση κλήρου και λαού ήταν απόλυτα αγαστή, με αποτέλεσμα να εδραιώνεται η ισχύς του θεού έναντι των θανόντων που δεν μπορούσαν να ησυχάσουν στο μνήμα τους ή των αλλόκοτων πλασμάτων της νύχτας που βασάνιζαν τους ζώντες.

Το γκόθικ στα μέρη μας

Σε αντίθεση με την γκόθικ λογοτεχνία που σε άλλες χώρες απέκτησε επίσημο χαρακτήρα και παρήγαγε μνημειώδη έργα που έχουν αναφορά στην παγκόσμια κουλτούρα ακόμη και σήμερα, στη χώρα μας περιορίστηκε σε μια περιθωριακή θέση και ήταν συνώνυμη της παραλογοτεχνίας. Η κοινωνιολογική εξήγηση που μπορεί να δώσει κανείς είναι ότι το κυρίαρχο αίτημα της ελληνικής κοινωνίας, καθώς περνούσε στη φάση της εκβιομηχάνησης ήταν να ξεφύγει όσο γινόταν πιο γρήγορα από τις δεισιδαιμονίες, τον αναλφαβητισμό και τον ανιμισμό που παρέπεμπαν σε μια Ελλάδα αγροτική και υπανάπτυκτη.

Να γιατί η συλλογή Ο άλιωτος και άλλες ιστορίες με βρυκόλακες έχει μέγιστο ενδιαφέρον που ξεπερνάει τη λαογραφική και λογοτεχνική πλευρά της (σημαντικές, ωστόσο, κι αυτές) και μάς προσφέρει μια κοινωνική και ψυχολογική κάτοψη της Ελλάδας του 19ου αιώνα και των αρχών του 20ου. Πώς σκέφτονταν οι άνθρωποι; Πώς ανέλυαν μέσα τους τα δεδομένα του μη αισθητού κόσμου; Σε ποιους προσέτρεχαν για να λύσουν τα μυστήρια της ζωής και του θανάτου;

Η θέση του βρυκόλακα στην Ελλάδα

Σε αντίθεση με όλα τα άλλα όντα που έρχονται από τα σκότη, ο βρυκόλακας κατέχει σημαντική θέση στην ελληνική «μυθολογία». Μάλιστα, όπως μας ενημερώνει το εμβριθές επίμετρο (όπως και η εισαγωγή) του Γιώργου Θάνου, σε καμία άλλη χώρα δεν θα βρούμε τέτοιο ενδιαφέρον για τους βρυκόλακες όσο στη χώρα μας.

Μόνο που στα μέρη μας δεν εμφανίζεται ως τρανός και επιβλητικός άρχοντας (ας ξεχάσουμε τον Δράκουλα του Στόκερ), αλλά ως παρίας που προκαλεί φόβο και οίκτο ταυτοχρόνως. Τα δεκατρία διηγήματα που συγκροτούν την παρούσα έκδοση είναι εντελώς διαφορετικά μεταξύ του σε ύφος. Λογικό και επόμενο, καθώς έχουν γραφτεί από διάφορους συγγραφείς και κάτω από άλλες συνθήκες.

Πρόκειται για διηγήματα που γράφτηκαν κατά την περίοοδο της άνθησης της ελληνικής μικρής φόρμας (1880-1930) και το γεγονός ότι είναι ευάριθμα δείχνει πώς αυτό το «υποείδος» έμεινε στην άκρη και δεν απασχόλησε σοβαρά την ελληνική διανόηση.

Ωστόσο, όλα μαζί συναποτελούν ένα καλό δείγμα γραφής αυτού που μπορούμε να ονομάσουμε λαογραφικό τρόμο εν Ελλάδι. Πρόκειται για διηγήματα που γράφτηκαν κατά την περίοοδο της άνθησης της ελληνικής μικρής φόρμας (1880-1930) και το γεγονός ότι είναι ευάριθμα δείχνει πώς αυτό το «υποείδος» έμεινε στην άκρη και δεν απασχόλησε σοβαρά την ελληνική διανόηση.

Ακόμη και οι συγκεκριμένοι συγγραφείς που αποπειράθηκαν να ασχοληθούν με ένα βρυκολακίσιο (sic) θέμα, δεν φαίνεται να είχαν την πρόθεση να περπατήσουν τα σκοτεινά μονοπάτια της «καθαρής» γκόθικ λογοτεχνίας που ανθούσε στην Ευρώπη και την Αμερική.

Συγκεκριμένα, στη συλλογή υπάρχουν διηγήματα των: Άγγελου Κοσμή (το διήγημα του «Ο άλιωτος» δίνει και τον τίτλο του βιβλίου), Κώστα Παπαγιάννη, Κωνσταντίνου Καζαντζή, Ανδρέα Αβούρη, Χρήστου Χρηστοβασίλη, Ιωάννη Κονδυλάκη (με δύο διηγήματα εκ των οποίων το ένα είναι χιουμοριστικό), Χάρη Επαχτίτη, Ιάκωβου Πολυλά, Δημήτριου Αινιάν, Γεράσιμου Γρηγόρη, Αλέξανδρου Πολυχρονάκη και Αχιλλέα Παράσχου.  

Σε αυτά τα διηγήματα ο βρυκόλακας εμφανίζεται με διάφορες μορφές: άλλοτε ως φωτιά, άλλοτε ως μαινόμενος σκύλος κι άλλοτε με γυναικεία μορφή (πτυχή κι αυτό της πατριαρχίας). Η όψη του είναι αποκρουστική, προκαλεί τρόμο και συνάμα ενισχύει τους μύθους που έχουν φτιαχτεί γύρω απ’ αυτόν.

Η φύση του βρυκόλακα

Έχει ενδιαφέρον το πώς προκύπτει κάποιος να γίνει βρυκόλακας. Οι βασικές κατηγορίες ανθρώπων που μετά τον θάνατό τους δεν ηρεμούν με τίποτα και παραμένουν άλιωτοι μέσα στον τάφο τους, είναι οι κριματισμένοι, οι αφορισμένοι, οι προδότες, οι σαλοί, ενίοτε οι μοιχοί και όσοι ήταν στη ζωή τους απομακρυσμένοι από την κοινωνία των ανθρώπων.

Άντρες και γυναίκες που όσο ζούσαν διέφεραν από το σύνολο, μόλις πέθαναν παρέμειναν στη συλλογική μνήμη με αρνητικό τρόπο, καθώς κόλλησε στο όνομά τους ένα έντονα αρνητικό φορτίο. Τι άλλο ήταν από οντότητες της Κόλασης, φορείς του κακού, αρνητές του χριστιανισμού και εχθροί των ανθρώπων.

Θα έλεγε κανείς πως αυτά τα διηγήματα είναι κυρίως ένας καθρέφτης των ζώντων και λιγότερο των πεθαμένων που έτσι κι αλλιώς δεν μπορούν να μιλήσουν. Σχεδόν σε όλες τις ιστορίες, το φόβο που προκαλούν οι βρυκόλακες αναλαμβάνουν να τον αναχαιτίσουν και να τον συντρίψουν οι παππάδες και οι δεσποτάδες. Το ποίμνιο ακολουθεί πιστά τις λειτουργίες και τους εξορκισμούς που κάνουν.

Ελάχιστοι είναι οι ήρωες που προσπαθούν να εξηγήσουν με λογικές σκέψεις όλα αυτά τα φαινόμενα και να πείσουν στους συγχωριανούς τους πως τίποτα δεν υπάρχει στον άλλο κόσμο, αν υπάρχει κι αυτός. Η πλειοψηφία διακατέχεται από το δέος του σκοτεινού αγνώστου κι επειδή δεν μπορεί να το βαστάξει, το μετατρέπει σε θρύλο υπονομεύοντας έτσι κάθε ορθή σκέψη.

Το σημερινό νεο-γκόθικ

Στις μέρες μας, νέοι Έλληνες συγγραφείς όπως ο Χρυσόστομος Τσαπραΐλης και ο Κωνσταντίνος Δομηνίκ ανιχνεύουν στοιχεία νεο-γκοθικ στην ελληνική επαρχία. Γεγονός που δείχνει ότι το «υλικό» εξακολουθεί να είναι ενεργό, απλώς αλλάζει ο τρόπος που αντιμετωπίζεται από τους συγγραφείς, τους αναγνώστες και τον εκδοτικό χώρο.

Σε μια εποχή που η λογική μάς καταδυναστεύει καθημερινά, τούτες οι απόκοσμες ιστορίες αποτελούν αφηγηματικές διαφυγές, απόλυτα αναγκαίες και, εντέλει, ευχάριστες. Παράξοδο; Ναι, αλλά ευεξήγητο παράδοξο.

Περιεχόμενα

Εισαγωγή
Ο άλιωτος του Άγγελου Κοσμή
Ο βρυκόλακας του Κώστα Πασαγιάννη
Το μνήμα του αφορεσμένου του Κωνσταντίνου Καζαντζή
Ο βρυκόλακας του Ανδρέα Αβούρη
Η άλιωτη του Χρήστου Χρηστοβασίλη
Ο καταχανάς του Ιωάννη Κονδυλάκη
Ο βρυκόλακας του Ιωάννη Κονδυλάκη
Η καταχωνιασμένη του Χάρη Επαχτίτη
Η συγχώρεσις του Ιάκωβου Πολυλά
Βρυκόλακας του Δημητρίου Αινιάν
Ο φίλος μου ο βρουκόλακας του Γεράσιμου Γρηγόρη
Η νύχτα του βρυκόλακα του Αλέξανδρου Πολυχρονάκη
Το τέκνον του βρυκόλακος του Αχιλλέα Παράσχου
Επίμετρο
Βιογραφικά στοιχεία και πρώτες δημοσιεύσεις

Ανθολόγηση-Εισαγωγή-Επίμετρο: Γιώργος Θάνος
Διορθώσεις: Κώστας Στεργιανός

ΠΗΓΗ: bookpress.gr