Η ΔΥΣΤΟΠΙΑ ΤΟΥ ΚΑΝΑΔΑ

Πολύ φτωχός για να συνεχίσει να ζει με αξιοπρέπεια; Κανένα πρόβλημα! Ούτε επιδόματα τα οποία εσχάτως «ευθύνονται» σε όλο τον πλανήτη για την έλλειψη υπαλλήλων. Ούτε στεγαστικά προγράμματα που δυσαρεστούν τους άγρια φορολογούμενους νοικοκυραίους ψηφοφόρους οι οποίοι θα ήθελαν να ζήσουν το όνειρό τους σε διαμέρισμα σε έναν από τους ουρανοξύστες της Επταετίας στο Περιστέρι. Ούτε συσσίτια τα οποία είναι βούτυρο στο ψωμί των παπάδων και των «παιδιών με τις μαύρες μπλούζες, ούτε τίποτε. Ουδέν άλυτο για τον νεοφιλελευθερισμό. Ο Καναδάς του Τριντό, πρωτοπόρου στο σελάγισμα των πολιτών, προσφέρεται να πληρώσει για την ευθανασία των πολιτών οι οποίοι θα το ζητήσουν λόγω της φτώχειας τους.

Η κυβέρνηση Τριντό βρήκε αυτήν την νέα λύση για την καταπολέμηση του πληθωρισμού, της έλλειψης στέγης, της ραγδαίας αύξησης της εγκληματικότητας και της έλλειψης τροφίμων: ευθανασία στους φτωχούς. Δωρεάν, γιατί ο φιλελευθερισμός έχει ανθρώπινο πρόσημο. Το καθεστώς Τριντό έχει και πληρώνει για την ευθανασία ανθρώπων «πολύ φτωχών για να συνεχίσουν να ζουν με αξιοπρέπεια». Αυτό σημαίνει ότι όποιος πιστεύει ότι η ποιότητα της ζωής του είναι κακή λόγω των υπερφιλελεύθερων πολιτικών των περασμένων δεκαετιών μπορεί τώρα να ζητήσει από το κράτος να πληρώσει τον λογαριασμό για την αυτοκτονία του.

Μετά τα δυστοπικά lockdown και τις Οργουελικές επιβολές των τελευταίων δύο ετών, η δολοφονία των φτωχών επειδή δεν έχουν την «αξιοπρέπεια» να ζήσουν θεωρείται πλέον ως η νέα προοδευτική ιδεολογία που πρέπει να εφαρμοστεί, στο όνομα της αγάπης για την ανθρωπότητα. Η κυνική χρησιμοθηρία και ο υποβιβασμός της ανθρώπινης ζωής σε στατιστική, που αναπτύχθηκαν σε συνθήκες τεχνητής έλλειψης υγειονομικού προσωπικού, άνοιξαν τον δρόμο προκειμένου να αιτιολογηθούν στα αυτιά της εγωπαθούς κοινής γνώμης όποια μέτρα δεν αγγίζουν αυτόν που θεωρεί ότι είναι καλός και υποτακτικός πολίτης και επομένως άτρωτος.

Χρειάζεται αυτή η νότα ειρωνείας για να περιγραφεί αυτή η τρέλα.

Υπάρχει ένα έξυπνο απόφθεγμα το οποίο επαναλαμβάνεται συνεχώς από τον μυθιστοριογράφο Ανατόλ Φρανς (1844-1924) το οποίο λέει ότι «ο νόμος, στην μεγαλειώδη ισότητά του, απαγορεύει στους πλούσιους και στους φτωχούς να κοιμούνται κάτω από γέφυρες, να ζητιανεύουν στους δρόμους και να κλέβουν ψωμί». Αυτό που σίγουρα δεν είχε προβλέψει η Γαλλία της εποχής ήταν ότι μια ολόκληρη χώρα –και φαινομενικά προοδευτική– θα αποφάσιζε, έναν αιώνα μετά τον θάνατο του συγγραφέα, να πάρει τον σαρκασμό του κυριολεκτικά και να τον οδηγήσει στην φυσική του κατάληξη.

Όπως συμβαίνει με τις περισσότερες «ολισθηρές πλαγιές» στις οποίες συστηματικά οδηγούνται διαμάχες επί του μη όντος, όλα ξεκίνησαν με μια ισχυρή άρνηση. Το 2015, το Ανώτατο Δικαστήριο του Καναδά ανέτρεψε 22 χρόνια νομολογίας η οποία κηρύσσει την απαγόρευση της υποβοηθούμενης αυτοκτονίας αντισυνταγματική, απορρίπτοντας ευγενικά τους φόβους ότι η απόφαση θα «ξεκινούσε μια κατηφόρα σε μια ολισθηρή πλαγιά για τον φόνο ευάλωτων ατόμων που θεωρούνται ανεκδοτολογικά παραδείγματα»

Το 2021, το καναδικό κοινοβούλιο ψήφισε το νομοσχέδιο C-7, το οποίο διεύρυνε σημαντικά τους «βάσιμους λόγους» για την υποβοηθούμενη από ιατρό αυτοκτονία. Επινοημένο ως «ριζοσπαστικός νόμος για την ευθανασία», το νομοσχέδιο καταργούσε τους περισσότερους περιορισμούς και κατέστησε δυνατή την νόμιμη ευθανασία για τους Καναδούς με βάση τις συνθήκες της ζωής τους. Τώρα, χάρις στον νέο νόμο, ο καθένας μπορεί να «επωφεληθεί» από την υποβοηθούμενη από ιατρό αυτοκτονία εάν το επιθυμεί (επί του παρόντος, τουλάχιστον, ίσως και αν δεν το επιθυμεί αλλά κρίνεται, αργότερα, «για το καλό του» και το «καλό των συμπολιτών»).

Από την ευθανασία «για όσους πάσχουν από μια θανατηφόρα ασθένεια των οποίων ο φυσικός θάνατος ήταν «εύλογα προβλέψιμος», μέχρι την ευθανασία επειδή κάποιος δεν έχει αρκετά χρήματα για να πληρώσει για την υγειονομική του περίθαλψη, ο Καναδάς έκανε με χαρά την βουτιά στην κόλαση που νομιμοποίησε η κυβέρνηση Τριντό, με τον νόμο που «δίνει προτεραιότητα στην ατομική αυτονομία των Καναδών» (οι Φιλελεύθεροι πάντα βρίσκουν γυαλιστερό περιτύλιγμα για τις βρωμιές τους, συμπεριλαμβανομένου του ίδιου του ονόματός τους).

Τώρα πλέον, εφόσον ένα άτομο πάσχει από μια ασθένεια ή αναπηρία που «δεν μπορεί να ανακουφιστεί υπό συνθήκες αποδεκτές για αυτό», μπορεί να λάβει δωρεάν αυτό που τώρα κατ’ ευφημισμόν ονομάζεται «ιατρική βοήθεια για τον θάνατο».

Πολύ σύντομα, οι Καναδοί ανακάλυψαν ότι, αν και θα προτιμούσαν να ζήσουν καλύτερα, ήσαν πολύ φτωχοί για να βελτιώσουν τις συνθήκες τους σε αποδεκτό βαθμό.

«Δεν είναι τυχαίο ότι ο Καναδάς έχει μερικές από τις χαμηλότερες κοινωνικές δαπάνες από οποιαδήποτε άλλη βιομηχανοποιημένη χώρα, η παρηγορητική φροντίδα είναι διαθέσιμη μόνο σε μια μειονότητα και οι χρόνοι αναμονής στον τομέα της δημόσιας περίθαλψης μπορεί να είναι αφόρητοι, σε σημείο που το ίδιο Ανώτατο Δικαστήριο που νομιμοποίησε την ευθανασία κήρυξε αυτούς τους χρόνους αναμονής παραβίαση του δικαιώματος στην ζωή το 2005».

Τα παραδείγματα είναι ανατριχιαστικά απάνθρωπα:

«Ένας άνδρας με νευροεκφυλιστική ασθένεια κατέθεσε στην Βουλή ότι νοσηλευτές και ιατρός βιοηθικής σε νοσοκομείο προσπάθησαν να τον εξαναγκάσουν να αυτοκτονήσει απειλώντας τον ότι θα τον χρεοκοπήσουν με πρόσθετα έξοδα ή διώχνοντάς τον από το νοσοκομείο και στερώντας του το νερό για 20 ημέρες. Μια γυναίκα 51 ετών στο Οντάριο αναγκάστηκε σε ευθανασία επειδή τα επιδόματα στέγασης δεν της επέτρεπαν να αποκτήσει καλύτερη κατοικία, η οποία θα της επέτρεπε να μην επιδεινωθούν οι εξουθενωτικές αλλεργίες της στα χημικά προϊόντα καθαρισμού και στον καπνό. Μια άλλη γυναίκα είχε διατροφικούς περιορισμούς για λόγους υγείας οι οποίοι καθιστούσαν τις τράπεζες τροφίμων απαγορευτικές. «Μια αύξηση είναι το μόνο πράγμα που θα μπορούσε να μου σώσει την ζωή. Δεν έχω κανέναν άλλο λόγο να θέλω να κάνω αίτηση για υποβοηθούμενη αυτοκτονία, εκτός από το ότι δεν έχω την πολυτέλεια να συνεχίσω να ζω», είπε. Μια άλλη γυναίκα με αναπηρία ζήτησε ευθανασία επειδή το χρέος που δημιουργήθηκε την περίοδο της πανδημίας, την εμπόδισε να πληρώσει για την θεραπεία η οποία έκανε υποφερτό τον χρόνιο πόνο της.

Αξίζει να σημειωθεί ότι η Καναδική κυβέρνηση, έδωσε στους Καναδούς με αναπηρία πρόσθετη οικονομική βοήθεια 600 δολάρια κατά την διάρκεια της πανδημίας. ενώ οι φοιτητές έλαβαν 5.000 δολάρια, ίσως επειδή ήσαν σαφώς πιο επίφοβοι να ξεσηκωθούν εναντίον των περιοριστικών μέτρων.
Όσο για τα πλουσιοπάροχα επιδοτούμενα ΜΜΕ του Καναδά, με ορισμένες εξαιρέσεις, έχουν εκφράσει εντυπωσιακά λίγη περιέργεια για την ανοιχτή κοινωνική δολοφονία πολιτών σε μια από τις πλουσιότερες χώρες του κόσμου. Ίσως, όπως πολλοί γιατροί, και οι δημοσιογράφοι να φοβούνται μήπως κατηγορηθούν ότι είναι «μη προοδευτικοί» επειδή αμφισβητούν την νέα κουλτούρα του θανάτου, μια κατηγορία η οποία μπορεί να αποβεί μοιραία στους επαγγελματικούς και κοινωνικούς κύκλους τους.

Παρά την επιμονή της Καναδικής κυβέρνησης ότι η υποβοηθούμενη αυτοκτονία είναι θέμα ατομικής αυτονομίας, ενδιαφέρον έχουν τα φορολογικά της οφέλη. Ακόμη και πριν τεθεί σε ισχύ το νομοσχέδιο C-7, ο Κοινοβουλευτικός Υπεύθυνος Προϋπολογισμού της χώρας δημοσίευσε μια έκθεση σχετικά με την εξοικονόμηση κόστους την οποίαν θα επέφερε: ενώ το παλιό καθεστώς εξοικονόμησε 86,9 εκατομμύρια δολάρια ετησίως – μια «καθαρή μείωση κόστους» με τους στείρους όρους της έκθεσης – το νέο C-7 θα δημιουργήσει πρόσθετη καθαρή εξοικονόμηση 62 εκατομμυρίων δολαρίων ετησίως. Η υγειονομική περίθαλψη, ειδικά για άτομα με χρόνιες παθήσεις, είναι ακριβή. αλλά η υποβοηθούμενη αυτοκτονία κοστίζει στον φορολογούμενο μόνο 2.327 δολάρια ανά περίπτωση. Και, φυσικά, εκείνοι που πρέπει να βασίζονται εξ ολοκλήρου στην ασφάλιση υγείας που παρέχεται από την κυβέρνηση «επιβαρύνουν» πολύ περισσότερο το δημόσιο ταμείο από εκείνους που έχουν αποταμιεύσεις ή ιδιωτική ασφάλιση.

Στον Καναδά, γίνεται ήδη λόγος για να επιτραπεί επίσης η πρόσβαση στην ευθανασία για «ώριμους ανηλίκους» και όσους πάσχουν από ψυχικές ασθένειες. Είναι πράγματι αξιοθαύμαστο το πόσες οικονομίες μπορούν να γίνουν εν ονόματι της ζωής!

ΜΕΛΙΤΙΝΗ ΔΟΝΤΑ

ΠΗΓΗ