Ὁ Ν. ΒΕΡΓΙΔΗΣ ὈΜΙΛΕΙ ἘΝ ΤΩ ΤΑΦΩ ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΜΕΤΡΩΝ

Εἶναι μεγίστη ἀλήθεια -δυστυχῶς!- πὼς μέγας μερὶς τῶν συμπολιτῶν μας, ἐθεωρεῖ τὰ νέα μέτρα (ἀλλὰ καὶ τὰ παλαιά… «παλαιῶς των βλακεία ἔννεκα διαφωτισμοῦ κόσκινο»… βλέπε κάτωθι…) ὅτι στοχεύουν «τῷ ὄντι» πρὸς καταπολέμησιν τοῦ δολοφονικοῦ, μακελαρικοῦ κορονοϊού. Ἰσαξίου -ἢ δυνατοῦ ἀνταγωνιστοῦ- ἔναντι τοῦ «μικροῦ ἀγοριοῦ» -τῆς γνωστῆς δημοκρατικῆς ἀτομικῆς βόμβας  ὅπου «ὡς γνωστὸν» οἱ “πλανητάρχιδες” ἔριψαν ἐν ταῖς Χιροσίμᾳ καὶ Ναγκασάκι.

Καὶ αὐτὴ ἡ προαναφερόμενη ἀλήθεια, εἶναι ἀποτέλεσμα ἑνὸς  ἐκ τῶν πολυαρίθμων καρπῶν μιᾶς ἄλλης προϋπαρχούσης ἀληθείας: πὼς ὁ σημερινὸς νεοραγιάς -ὅπου τολμᾶ καὶ νὰ αὐτο-ἀποκαλεῖται καὶ Ἕλλην- εἶναι τυφλωμένος ἐξ ἑνὸς διαβολικοῦ ἡμίφωτος. Ποιοῦ; αὐτοῦ τοῦ ἐκ διαφωτισμοῦ ἢ πεφωτισμοῦ. Τοῦ ἡμίφωτος αὐτοῦ, ὅπου ἐκτὸς ἀπὸ τύφλωσις, προκαλεῖ καὶ βλακεία. Ἀλλὰ ἀσφαλῶς καὶ σωρεία ἀνθρωπίνων τάφων!

Ἔτσι λοιπόν, λόγῳ αὐτῇ τῇ τυφλώσῇ, καθίσταται ἀνίκανος νὰ ”ἀντικρύσει” τὴν πραγματικότητα. Δηλαδὴ νὰ κατανοήσει μιᾶ ἄλλη ἀλήθεια, ὅπου ἔννεκα τῶν προϋπάρχουσων δύο προαναφερομένων ἀληθειῶν, ἀδυνατεῖ νὰ συνειδητοποιήσει! (ὀξύμωρο σχήμα,  γεμάτος ὁ σύγχρονος κόσμος ἐξ αὐτῶν). Καὶ ἡ μὴ κατανοημένη ἀλήθεια εἶναι πώς: τὰ ὑπὸ ἰσχὺ μέτρα, ὅπως λόγῳ χάριτι  ἔναντι τῆς ἑστιάσεως -ἢ τὸ ὀρθότερο: ἐναντίον της-, ἔχουν πολιτικὰ κίνητρα, καὶ ὄχι ἐπιστημονικά.

Καθὼς βάσει τῆς πεφωτισμένης του κοσμοαντιλήψεως -ἡ δεύτερη ἀλήθεια ὅπου πρό-ἀναφέραμε- τὴν ὁποία οἱ διαφόροις λογῆς διαφωτιστᾶδες τοῦ ἐπέβαλαν πρὸ ἑτῶν, καὶ ὡς ἐκ τούτου κατέταξε τὴν ἐπιστήμη ὡσὰν ἀγία παρθένα καὶ θεότητα, ὁ νεοραγιάς ποτὲ δὲν θὰ κατανοήσει πὼς κάποιοι ἰσχυρότεροι στὴν καπιταλιστική, χαοτική, ἀντιφυσικὴ πυραμίδα -ὅπου γνωρίζουν πῶς παίζεται «τὸ καπιταλιστικὸ μαγγανοπήγαδο» καλλίτερα ἀπὸ αὐτόν-, τώρα εἰς τὸ ὄνομα αὐτῆς θὰ ἐξωντόσουν μιᾶ κοινωνική του στάθμη-κάστα -γνωστὴ καὶ ὡς: «μικρομεσαίων ἐπιχειρηματιῶν»- ἔννεκα τοῦ ὅτι: γιὰ νὰ «παρθενοποιηθεῖ» τὸ καπιταλιστικὸ ἔδαφος πρέπει «κάποιοι νὰ λείψουν ἀπὸ τὴ μέση».

Παραθέτω τὸ ἐπίμαχο, ἐπίκαιρο (καὶ ὅμως γραμμένο πρὸ ἐτῶν, ἐν ἐτει 1988, ἐτῶν εὐμάρειας, δηλαδὴ κλεψιᾶς τοῦ κερατᾶ, ἐκ κλεπτῶν, ὑπὸ σκατογέρου τῆς δημοκρατίας τοῦ β’) σημεῖο-ἀπόσπασμα τοῦ Ἱστορικοῦ Μελετητοῦ καὶ Συγγραφέως Νικολάου Βεργίδη, περὶ τοῦ τὶ συντελεῖται -βλέπε τρίτη ἀλήθεια ἄνωθεν- γενικῶς σήμερα, ἀλλὰ καὶ εἰδικῶς μὲ τὰ νέα αὐτὰ μέτρα.

Μάξιμος Ἰωαννίδης

Αλλά στην καπιταλιστική κοινωνία, υπάρχει ένας δεδομένος κανόνας. Το σταθερό κι αέναο στριφογύρισμα των νόμων της αξίας, στην αγορά. Μια κυκλική πορεία δηλαδή της προσφοράς και των τιμών. Τούτη η πορεία, έχει ένα σχετικά σταθερό σημείο εκκίνησης. Η τροχιά της είναι κι ανελικτική και κατηφορική. Ξεκινάει απ’ το ιδεατό σημείο Α’ κι εκμεταλλευόμενη το όποιο παρθένο έδαφος, ως προς το προϊόν που πλασάρεται, φτάνει στο θεμιτό ζενίθ, που είναι ικανή να διαθέτει η αγορά. Στο ψηλότερο δηλαδή σημείο του κύκλου. Από κει και πέρα όμως, ο κορεσμός κι η υπερπροσφορά, οδηγούν μέσω της κατηφορικής πλευράς του κύκλου, στο αρχικό σημείο εκκίνησης. Το σημείο Α΄ και δώστου πάλι απ΄ την αρχή. Η διαδικασία επαναλαμβάνεται συνεχώς.

Το πρόβλημα βρίσκεται στο ότι απ΄ την κορφή στο σημείο Α΄, κάποιοι πρέπει να λείψουν απ΄ τη μέση, προκειμένου να παρθενοποιηθεί το έδαφος. Επιτρέποντας έτσι το νέο ξεκίνημα του μαγκανοπήγαδου. Κάποιοι πρέπει να χρεοκοπήσουν, για να αποσυμφορηθεί ο χώρος της αγοράς.

Νικόλοας Βεργίδης

Ἐκ τοῦ πονήματος του: «Ἀδόλφος Χίτλερ καὶ Ἐθνικοσοσιαλισμός», σελὶς 55.

ΠΗΓΗ: ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ