
Το Ταυτοτικό
κίνημα ή «Ταυτοτισμός» είναι ένα πανευρωπαϊκό εθνικιστικό, εθνο-φυλετικό,
ακροδεξιό ιδεολογικό κίνημα που επικεντρώνεται στη διατήρηση της λευκής
ευρωπαϊκής ταυτότητας, η οποία απειλείται από την πολυπολιτισμικότητα, την
ανεξέλεγκτη αφροασιανή μετανάστευση και την παγκοσμιοποίηση. Ξεκινώντας από τη
Γαλλία στην δεκαετία του 2000 ως «Bloc Identitaire» (Ταυτοτικό Συγκρότημα /
Μπλοκ), με τη νεολαιίστικη πτέρυγά του «Γενιά Ταυτότητα» (Generation Identity
-GI), το κίνημα αργότερα επεκτάθηκε σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες τη δεκαετία του
2010. Η ιδεολογία της Ταυτοτικότητας πηγάζει από την Συντηρητική Επανάσταση του
Μεσοπολέμου και, πιο άμεσα, από τη «Νέα Δεξιά» (Nouvelle Droite), ένα ακροδεξιό
πολιτικό κίνημα που εμφανίστηκε στη Γαλλία στην δεκαετία του 1960. Οι
εθνικιστές δοκιμιογράφοι Αλαίν ντε Μπενουά (Alain de Benoist, γεννημένος
το 1943), Ντομινίκ Βενέρ (Dominique Venner, 1935-2013), Πιέρ Βιάλ (Pierre Vial,
γεννημένος το 1942), Γκυγιώμ Φέι (Guillaume Faye, 1949-2019) και Ρενώ Καμύ
(Renaud Camus, γεννημένος το 1946) θεωρούνται οι κύριες ιδεολογικές
πηγές του Ταυτοτικού κινήματος.
Ριζωμένο σε
μια αντι-οικουμενιστική, αντι-παγκοσμιοποιητική, αντι-φιλελεύθερη,
αντι-ισλαμική και αντι-πολυπολιτισμική κοσμοθεωρία, το Ταυτοτικό κίνημα θεωρεί
τις εθνοτικές, πολιτισμικές και φυλετικές ταυτότητες ως θεμελιώδεις.
Υποστηρίζει ότι οι λευκοί Ευρωπαίοι αντιμετωπίζουν δημογραφική και πολιτιστική
εξαφάνιση λόγω της μείωσης των ποσοστών γεννήσεων, της εξωευρωπαϊκής
μετανάστευσης και των πολιτικών υπέρ της ποικιλομορφίας, μια θεωρία συνωμοσίας
που είναι γνωστή ως η «Μεγάλη Αντικατάσταση». Ως πολιτική λύση σε αυτές τις
αντιληπτές απειλές, οι Ταυτοτικοί υποστηρίζουν τον Πανευρωπαϊκό Εθνικισμό, τον
Πολύπλευρο Πολιτιστικό τοπικισμό, τον «εθνοπλουραλισμό» / «εθνοπολυφωνία» και
τον επαναπατρισμό με την παλινόστηση – αναμετανάστευση των Αφροασιανών,
Ισλαμικών κυρίως μαζών. Αντιτίθενται στην πολιτισμική ανάμειξη και προωθούν τη
διατήρηση ομοιογενών εθνοπολιτισμικών οντοτήτων, εξαιρώντας γενικά τους
εξωευρωπαϊκούς μετανάστες και τους απογόνους των μεταναστών, μπορεί δε να
υιοθετούν ιδέες που θεωρούνται «ξενοφοβικές» και «ρατσιστικές». Επηρεασμένοι
από τη μεταπολιτική της Νέας Δεξιάς, δεν επιδιώκουν άμεσα εκλογικά
αποτελέσματα, αλλά μάλλον σκοπούν να προκαλέσουν μακροπρόθεσμους
κοινωνικούς μετασχηματισμούς και τελικώς να επιτύχουν «Πολιτιστική Ηγεμονία»
και «Λαϊκή Προσήλωση» στις ιδέες τους.
Το κίνημα
είναι πιο αξιοσημείωτο στην Ευρώπη και, παρόλο που έχει τις ρίζες του στη
Δυτική Ευρώπη, έχει εξαπλωθεί ταχύτερα στο ανατολικό τμήμα της ηπείρου μέσω
συνειδητών προσπαθειών ατόμων όπως Ο Φέι. Έχει επίσης υποστηρικτές μεταξύ
λευκών εθνικιστών στη Βόρεια Αμερική, στην Αυστραλία και στη Νέα Ζηλανδία. Το
Καθεστωτικό «Νομικό Κέντρο Καταπολέμησης της Φτώχειας του Νότου» («Southern
Poverty Law Center»), με έδρα τις Ηνωμένες Πολιτείες, θεωρεί με ξύλινο
συστημικό και δαιμονολογικό λόγο, πολλές από αυτές τις οργανώσεις …. ομάδες
μίσους, χαρακτηρίζοντάς τις ως … ρατσιστικές, αποσχιστικές και υπέρ του
εθνοτικού διαχωρισμού για τους λευκούς. Το 2019, στην Γερμανία, το Κίνημα
Ταυτότητας χαρακτηρίστηκε από την διαβόητη «Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Προστασίας
του Συντάγματος» (“Verfassungschutz”, εκεί που ήταν Διευθυντής ο ….αδελφός του
γνωστού μας Κώστα Σημίτη !) ως «εξτρεμιστικό και ακροδεξιό». Το 2021, η γαλλική
ομάδα GΙ …..απαγορεύτηκε για «φυλετική υποκίνηση», «βία» και …
«παραστρατιωτικούς δεσμούς».
Προέλευση
και ανάπτυξη – Η ιδεολογία του Ταυτοτισμού πιστεύεται γενικά από τους μελετητές
ότι προέρχεται από την Γαλλική «Νέα Δεξιά» (Nouvelle Droite), ένα γαλλικό
ακροδεξιό φιλοσοφικό κίνημα, που σχηματίστηκε στη δεκαετία του 1960 με σκοπό να
προσαρμόσει την παραδοσιοκρατική συντηρητική και αντιφιλελεύθερη πολιτική σε
ένα μεταπολεμικό ευρωπαϊκό πλαίσιο και να αποστασιοποιηθεί από προηγούμενες,
προπολεμικές ακροδεξιές-εθνικιστικές ιδεολογίες, όπως ο φασισμός και ο
εθνικοσοσιαλισμός, κυρίως μέσω μιας μορφής πανευρωπαϊκού εθνικισμού. Η
σπουδαία Nouvelle Droite αντιτίθεται στη φιλελεύθερη δημοκρατία και τον
καπιταλισμό και είναι εχθρική προς την πολυπολιτισμικότητα και την ανάμειξη των
διαφορετικών πολιτισμών μέσα σε μια «γκρίζα» ομογενοποιημένη ενιαία κοινωνία.
Αν και δεν είναι υπερεθνικιστικό, είναι φυλετικό επειδή προσδιορίζει τους
Ευρωπαίους ως φυλή. Στρατηγικές και έννοιες που προωθούνται από τους στοχαστές
της Nouvelle Droite, όπως ο εθνοπλουραλισμός, ο πολυδύναμος τοπικισμός, ο
πανευρωπαϊκός εθνικισμός και η χρήση της μεταπολιτικής για την επιρροή επί της
κοινής γνώμης, έχουν διαμορφώσει την ιδεολογική δομή του Κινήματος του
Ταυτοτισμού.
Ιστορικό – Οι ιδέες του Alain de Benoist και
της έξοχης Nouvelle Droite του, αναφέρονται συχνά ως ιδιαιτέρως επιδραστικές
στο κίνημα του Ταυτοτισμού. Η Nouvelle Droite έχει θεωρηθεί ευρέως από δεξιούς
και αριστερούς καθεστωτικούς «υπερδημοκράτες» ως μια νεοφασιστική προσπάθεια
νομιμοποίησης ακροδεξιών ιδεών στο πολιτικό φάσμα και, σε ορισμένες
περιπτώσεις, ανακύκλωσης … ναζιστικών ιδεών. Σύμφωνα με τον πολιτικό επιστήμονα
Stéphane François, η τελευταία κατηγορία, «αν και σχετική από ορισμένες
απόψεις, παραμένει ατελής, καθώς σκόπιμα αποφεύγει άλλες αναφορές, κυρίως
την αρχέγονη σχέση της Nouvelle Droite με την Γερμανική Συντηρητική
Επανάσταση». [Ο Stéphane François (γεννημένος το 1973), καθηγητής πολιτικών
επιστημών στο Πανεπιστήμιο της Μονς, είναι Γάλλος πολιτικός επιστήμονας που
ειδικεύεται σε ριζοσπαστικά δεξιά κινήματα. Μελετά επίσης θεωρίες συνωμοσίας,
πολιτική οικολογία και αντικουλτούρες και απέκτησε διδακτορικό στις πολιτικές
επιστήμες μετά από την διδακτορική διατριβή του με θέμα «Ο Παγανισμός της
Nouvelle Droite» !.]
Η αρχική
εξέχουσα θέση του γαλλικού πυρήνα σταδιακά μειώθηκε, οπότε κατόπιν ένα νεφέλωμα
παρόμοιων κινημάτων, τα οποία ομαδοποιήθηκαν υπό τον όρο «Ευρωπαϊκή Νέα Δεξιά»,
άρχισε να αναδύεται σε όλη την ήπειρο. Μεταξύ αυτών ήταν το «Neue Rechte» του
Ελβετού Armin Mohler (1920-2003, ο οποίος υπήρξε ιδιαίτερος γραμματέας του
μεγάλου Ernst Jünger), επίσης εμπνευσμένο σε μεγάλο βαθμό από την Συντηρητική
Επανάσταση, το οποίο απετέλεσε και μιαν άλλη ιδεολογική πηγή για το κίνημα των
Ταυτοτήτων. Ο Αυστριακός Μάρτιν Μίκαελ Ζέλνερ (Martin Michael Sellner
γεννημένος το 1989), μια από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες του ευρωπαΊκού
Ταυτοτικού Κινήματος και επικεφαλής του στην Αυστρία, έχει επηρεαστεί από τις
θεωρίες του Martin Heidegger και του Carl Schmitt. Ο κορυφαίος Σουηδός
Ταυτοτικός μαχητής Daniel Friberg έχει επίσης δηλώσει πως έχει επηρεαστεί από
τον Ernst Jünger και από τον Julius Evola.
Μέσω της
«Δεξαμενής Σκέψης» (think tank) τους με το όνομα – αρκτικόλεξο GRECE, οι
μεγάλες προσωπικότητες της Nouvelle Droite, φίλοι και συναγωνιστές Alain de
Benoist και Guillaume Faye, προσπάθησαν να μιμηθούν τη μαρξιστική μεταπολιτική,
ειδικά στις τακτικές της πολιτιστικής ηγεμονίας, της ζύμωσης και της
προπαγάνδας («agitprop»), καθώς και του κοινωνικού εισοδισμού, για τις οποίες
επίστευαν ακράδαντα ότι είχαν επιτρέψει στα αριστερά κινήματα να επιτύχουν
πολιτιστική και ακαδημαϊκή κυριαρχία από τα μέσα του 20ου αιώνα
και μετά. Οι εθνοκρατικοί στοχαστές της Νέας Δεξιάς έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη
διαμόρφωση της ιδεολογίας της Ταυτότητας, με προσωπικότητες όπως οι Guillaume
Faye, Pierre Vial, Dominique Venner και Renaud Camus να επιμένουν στην προώθηση
ομοιογενών περιφερειακών, εθνικών, πανευρωπαϊκών και λευκών εθνοτικών
ταυτοτήτων.
Ο μεγάλος
πολεμιστής – στοχαστής Dominique Venner και το περιοδικό του «Ευρώπη-Δράση»
(«Europe-Action»), που θεωρείται η «εμβρυϊκή μορφή» της Nouvelle Droite,
έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στον επαναπροσδιορισμό του πανευρωπαϊκού εθνικισμού
στο Συνομόσπονδο Ευρωπαϊκό Λευκό Έθνος» και όχι στο «έθνος-κράτος». Από τη
δεκαετία του 1990 και μετά, οι Venner, Vial και Faye πίεσαν για μιαν ισχυρότερη
δέσμευση των εθνικιστών στον αγώνα υπέρ της Ταυτότητας, υποστηρίζοντας ότι η
μεταπολιτική από μόνη της ήταν ανεπαρκής και αναζητούσαν μια δραστική
πολιτιστική επανάσταση ενάντια στην πολυπολιτισμικότητα, στο Ισλάμ και στην
παγκοσμιοποίηση. Κατά τη δεκαετία του 2000, ο Camus και ο Faye εισήγαγαν δύο
από τις καθοριστικές έννοιες του κινήματος: τη «Μεγάλη Αντικατάσταση»
και τον «Επαναπατρισμό – Παλινόστηση» των αφροασιανών μεταναστών.
Σύμφωνα με
την ακαδημαϊκό Imogen Richards (ανώτερη λέκτορας εγκληματολογίας στο
Πανεπιστήμιο Deakin, στην Βικτώρια της Αυστραλίας, Σχολή Ανθρωπιστικών και
Κοινωνικών Επιστημών) «ενώ από πολλές απόψεις η Γενιά της Ταυτότητας είναι
χαρακτηριστική της “Ευρωπαϊκής Νέας Δεξιάς” (ENR), οι διάφορες προωθήσεις του
καπιταλισμού και της εμπορευματοποίησης από τους εκπροσώπους της,
συμπεριλαμβανομένης της υπεράσπισης του διεθνούς εμπορίου και της πώλησης
εμπορευμάτων, αποκλίνουν από την αντικαπιταλιστική φιλοσοφία των σύγχρονων
στοχαστών της ENR».
Η εμφάνιση – Το νεο-εθνοφυλετικό κίνημα
«Γη και Λαός» (Terre et Peuple), το οποίο ιδρύθηκε το 1995 από τους
συγγραφείς της «Nouvelle Droite», Pierre Vial, Jean Haudry (Γάλλος γλωσσολόγος
και ινδοευρωπαίστής 1934, 2023) και Jean Mabire (Γάλλος παγανιστής και
«βορειοκεντρικός» (νορδιστής) φιλόλογος, δοκιμιογράφος και δημοσιογράφος,
1927-2006), θεωρείται γενικά ως πρόδρομος του κινήματος της Ταυτότητας. Στις
αρχές του 21ου αιώνα, οι ιδέες της Nouvelle Droite επηρέασαν
τα ακροδεξιά νεανικά κινήματα στη Γαλλία μέσω ομάδων όπως οι «Jeunesses
Identitaires» (ιδρύθηκαν το 2002 και διαδέχτηκαν την «Génération Identitaire»
το 2012) και το «Bloc Identitaire» (2003). Μετά το 2012, το γαλλικό Ταυτοτικό
κίνημα επεκτάθηκε σε όλη την Ευρώπη, δημιουργώντας παραρτήματα, παρακλάδια και
ομάδες με παρόμοιο τρόπο σκέψης, σχηματίζοντας τελικά ένα χαλαρά συνδεδεμένο
πανευρωπαϊκό δίκτυο. Ενέπνευσε επίσης συναφή κινήματα στις Ηνωμένες Πολιτείες,
στον Καναδά, στην Αυστραλία, στη Νέα Ζηλανδία, ακόμη και στην Χιλή.
Σύμφωνα με
την Imogen Richards, ο εμφύλιος πόλεμος της Συρίας (2011–), η επακόλουθή του
ευρεία ευρωπαϊκή μεταναστευτική κρίση (από το 2015), η αυξανόμενη οικονομική
παγκοσμιοποίηση και η κλιμάκωση της αστάθειας και της τρομοκρατίας στη Μέση
Ανατολή και στην Βόρεια Αφρική (που απλώθηκαν στην Ευρώπη) δημιούργησαν
συνθήκες που εκμεταλλεύτηκαν ποικίλες ριζοσπαστικές δεξιές ομάδες,
συμπεριλαμβανομένου του «Ταυτοτικού Κινήματος» (Identitaire Movement), απευθύνοντας
έκκληση σε εκτεταμένα αντιμεταναστευτικά και αντιισλαμικά αισθήματα.
Ιδεολογία – Ο Ταυτοτισμός μπορεί να οριστεί
από την αντίθεσή του στην παγκοσμιοποίηση, στην πολυπολιτισμικότητα,
στο Ισλάμ και στην εξωευρωπαϊκή μετανάστευση, καθώς και από την υπεράσπιση
των παραδόσεων, του πανευρωπαϊκού εθνικισμού και της πολιτισμικής
ομοιογένειας εντός των εθνών της Ευρώπης. Η έννοια της «ταυτότητας» είναι
κεντρική στο κίνημα των Ταυτοτιστών, το οποίο θεωρεί, σύμφωνα με τα λόγια του
Guillaume Faye, «κάθε μορφή ομογενοποίησης της ανθρωπότητας ως συνώνυμη με
τον θάνατο, καθώς και με την σκλήρυνση και την εντροπία». Ο ακαδημαϊκός
Stéphane François έχει περιγράψει την ουσία της Ταυτοτικής ιδεολογίας ως
«μιξοφοβική», δηλαδή έχουσα τον φόβο της εθνοφυλετικής ανάμειξης.
Βασιζόμενος
σε αυτή την ιδιάζουσα οπτική, ο Καναδός Δόκτωρ Tamir Bar-On, Επίκουρος
Καθηγητής «Σπουδών Αμύνης και Ασφαλείας» στην Ακαδημία Ραμπντάν των Ηνωμένων
Αραβικών Εμιράτων και γεωπολιτικός, ορίζει την κοσμοθεωρία του Ταυτοτισμού μέσω
αρκετών βασικών στοιχείων. Αυτά περιλαμβάνουν τον αντι-οικουμενισμό (απόρριψη
των φιλελεύθερων και αριστερών πολιτικοκοινωνικών προσπαθειών που θεωρούνται
σκόπιμες ομογενοποιήσεις διαφορετικών λαών σε ένα καθολικό πλαίσιο), την
κεντρικότητα της ταυτότητας (θεώρηση των εθνοτικών, πολιτισμικών και
φυλετικών ταυτοτήτων, ιδίως εκείνων των λευκών Ευρωπαίων, ως θεμελιωδών και υπό
απειλή) και τους δημογραφικούς φόβους (που επικεντρώνονται σε ανησυχίες για
τη μείωση των ποσοστών γεννήσεων των λευκών, τη μετανάστευση, το Ισλάμ και τις
πολυπολιτισμικές πολιτικές, οι οποίες θεωρούνται ότι οδηγούν στη λεγόμενη
«Μεγάλη Αντικατάσταση»).
Επιπλέον, ο
Ταυτοτιμός δίνει έμφαση στη μεταπολιτική και στον ακτιβισμό (συνδυάζοντας την
ιδεολογική διάδοση με την άμεση δράση, συμπεριλαμβανομένων των προπαγανδιστικών
εκστρατειών και της πολιτικής αναταραχής), μια έκκληση για ριζοσπαστικές λύσεις
στις απειλές εξαφάνισης των λευκών (όπως η μεταναστευτική παλινόστηση, η
προτίμηση στην εθνική εργασιακή απασχόληση και στην κοινωνική πρόνοια και η
«ανάκτηση» περιοχών που κυριαρχούνται από μετανάστες), καθώς και έναν
πολιτισμικό αγώνα εναντίον των μη Ευρωπαίων (απεικονίζοντας την λευκή ευρωπαϊκή
ταυτότητα ως υπαρξιακά απειλούμενη και αντλώντας από ιστορικές αφηγήσεις των
χριστιανικών και ευρωπαϊκών επιτευγμάτων).
Ο Γάλλος
φιλόσοφος Pierre-André Taguieff (γεννημένος το 1946) υποστηρίζει ότι τα
«κομματικά κινήματα» των ταυτοτιστών μοιράζονται γενικά τα ακόλουθα
χαρακτηριστικά: ένα κάλεσμα σε έναν «αυθεντικό» και «λογικό» λαό, τον οποίον
ένας ηγέτης ισχυρίζεται ότι ενσαρκώνει, ενάντια στις παράνομες ή ανάξιες ελίτ·
και ένα κάλεσμα για μια καθαρτική ρήξη με το «διεφθαρμένο» και «σάπιο»
τρέχον σύστημα, που επιτυγχάνεται εν μέρει με τον «καθαρισμό» της
επικράτειας από στοιχεία που θεωρούνται «μη αφομοιώσιμα» για πολιτισμικούς
λόγους, ιδίως από τους Μουσουλμάνους.) [Ο Taguieff ειδικεύεται στη μελέτη του
ρατσισμού και του αντισημιτισμού. Είναι διευθυντής έρευνας στο Εθνικό Κέντρο
Επιστημονικής Έρευνας της Γαλλίας σε ένα εργαστήριο του «Institut d’études
politiques de Paris», ειδικότερα στο «Κέντρο Πολιτικής Έρευνας»].
Οι μελετητές
έχουν επίσης περιγράψει την ουσία του Ταυτοτισμού ως αντίδραση στα ανεκτικά
ιδανικά του κινήματος του ’68, που ενσαρκώνονται από τους baby boomers και την
αριστεροφιλελεύθερη κυριαρχία τους στην κοινωνία, την οποία ονομάζουν
«Πολιτιστικό Μαρξισμό». Ο Bar-On σημειώνει εύστοχα ότι, ενώ οι Ταυτοτικοί
στοχαστές και ενικώτερα η Nouvelle Droite επικρίνουν την φιλελεύθερη-αριστερή
κληρονομιά των γεγονότων του Μαΐου του 1968, η Nouvelle Droite θεωρεί την γενιά
του 1968 ως ένα «πρότυπο» που πρέπει να ακολουθηθεί, ακριβώς επειδή «κατέκτησε»
με επιτυχία τα μέσα ενημέρωσης, τον ακαδημαϊκό χώρο και τα άλλα κέντρα
πνευματικής επιρροής.
Μεταπολιτική
– Εμπνευσμένοι από τη μεταπολιτική του μαρξιστή φιλοσόφου Αντόνιο Γκράμσι μέσω
της Nouvelle Droite, οι Ταυτοποιοί δεν επιδιώκουν άμεσα εκλογικά αποτελέσματα,
αλλά μάλλον να επηρεάσουν την ευρύτερη πολιτική συζήτηση στην κοινωνία. Μέσω
της εκπαίδευσης και των αντιηγεμονικών αφηγήσεων, ώστε να αμφισβητήσουν τον
φιλελεύθερο πολυπολιτισμό και την παγκοσμιοποίηση, επιδιώκουν να κερδίσουν τον
«Πόλεμο των Ιδεών» μετατοπίζοντας τον δημόσιο λόγο στην εθνική ταυτότητα, στη
μετανάστευση και στο Ισλάμ, πιστεύοντας ότι μια «σιωπηλή πλειοψηφία» λευκών
Ευρωπαίων θα υιοθετήσει τελικά τις λύσεις τους. Ο θεωρητικός της Ταυτότητας
Γκιγιώμ Φέι όρισε σαφώς τη μεταπολιτική ως την «κοινωνική διάχυση
ιδεών και πολιτιστικών αξιών, με σκοπό την πρόκληση ενός βαθέος,
μακροπρόθεσμου, πολιτικού μετασχηματισμού».
Το 2006, οι
Σουηδοί Ταυτοτιστές λάνσαραν τη Metapedia ως μια εναλλακτική εγκυκλοπαίδεια για
να προωθήσουν τις ιδέες της Νέας Δεξιάς και τους Ταυτοτιστές στοχαστές και να
κερδίσουν ευρύτερη υποστήριξη. Το 2009, ο Daniel Friberg ίδρυσε τον εκδοτικό
οίκο «Arktos Media», ο οποίος έκτοτε έχει εξελιχθεί ως ο «αδιαμφισβήτητος
παγκόσμιος ηγέτης στην έκδοση αγγλόφωνης λογοτεχνίας της Νέας Δεξιάς». Ορισμένα
Ταυτοτικά κόμματα, παρόλα αυτά, έχουν συμμετάσχει σε εκλογές, όπως στη Γαλλία ή
στην Κροατία, αλλά μέχρι στιγμής χωρίς επιτυχία. Ο Γαλλοεβραίος ακροδεξιός
υποψήφιος Éric Zemmour, ο οποίος έχει χαρακτηριστεί ως μέλος του Ταυτοτιστικού
κινήματος από ορισμένους μελετητές, κέρδισε το 7,1% των ψήφων κατά τις γαλλικές
προεδρικές εκλογές του 2022.
Μια βασική
στρατηγική του Ταυτοτιστικού κινήματος είναι να προσελκύει συνεχή μεγάλη
προσοχή από τα μέσα ενημέρωσης καταλαμβάνοντας συμβολικά δημοφιλείς δημόσιους
χώρους, συχνά με μόνο μια χούφτα μαχητών. Η μεγαλύτερη δράση από το 2019, με
την ονομασία «Υπεράσπιση της Ευρώπης», πραγματοποιήθηκε το 2017. Αφού
συγκέντρωσαν περισσότερα από 178.000 δολάρια από το crowdsourcing, μαχητές της
Ταυτότητας ναύλωσαν ένα πλοίο στη Μεσόγειο Θάλασσα για να μεταφέρει διασωθέντες
μετανάστες πίσω στην Αφρική, να παρατηρεί τυχόν εισβολές από άλλα πλοία ΜΚΟ σε
λιβυκά ύδατα και να τις αναφέρει στην λιβυκή ακτοφυλακή !
Αγγελική Πάλλη
ΠΗΓΗ