Όταν τα τανκς είναι… καλοδεχούμενα!

  

Δώστε βάση, σύντροφοι. Όταν οι Σοβιετικοί κατέστελλαν με τα τεθωρακισμένα τους αντικομμουνιστικές εξεγέρσεις σε άλλες χώρες το έκαναν για… καλό!

Από τον
Παναγιώτη Λιάκο

Στις 23 Οκτωβρίου 1956, στη Βουδαπέστη εξεγέρθηκαν οι Ούγγροι λόγω της οικονομικής δυσπραγίας (βλέπε πείνα) και της αφόρητης καταπίεσης από το κομμουνιστικό καθεστώς, το οποίο στηριζόταν πάνω στην ατσάλινη επένδυση των σοβιετικών τεθωρακισμένων, που είχαν… παρκάρει στη χώρα.

Μόλις τα βρήκαν σκούρα από τη λαϊκή εξέγερση, οι πράκτορες της ΕΣΣΔ, που παρίσταναν τους Ούγγρους πολιτικούς παράγοντες, ζήτησαν βοήθεια από τη Μόσχα, η οποία τους παρασχέθηκε αφειδώς. Πήραν φωτιά τα πολυβόλα για να πειστούν οι εξεγερμένοι Ούγγροι για τα «αγαθά» του κομμουνισμού. Το αποτέλεσμα της καταστολής της αντικομμουνιστικής εξέγερσης του ηρωικού λαού της Ουγγαρίας ήταν 2.000 νεκροί πολίτες, που σκοτώθηκαν στις οδομαχίες. Τετρακόσιοι πενήντα εξεγερμένοι δικάστηκαν, καταδικάστηκαν σε θάνατο και εκτελέστηκαν, 12.000 άτομα φυλακίστηκαν και 200.000 εξορίστηκαν. Έτσι ξηγιέται το «ανθρώπινο πρόσωπο» της Αριστεράς.

Ας ρίξουμε τώρα μια ματιά σ’ ένα κείμενο του «Ριζοσπάστη» για τα γεγονότα στην Ουγγαρία. Τιτλοφορείται «Η αντεπανάσταση στην Ουγγαρία το 1956»* και τα βασικά του σημεία είναι τα ακόλουθα:
«Στις 23 Οκτώβρη του 1956, λοιπόν, έγινε στη Βουδαπέστη μια φοιτητική διαδήλωση. Ήταν σαν τη σπίθα που άναψε τη φωτιά της αντεπανάστασης, αφού το συγκεκριμένο γεγονός εκμεταλλεύτηκαν οι αντεπαναστατικές δυνάμεις, για να προκαλέσουν ένοπλες συγκρούσεις αμέσως μετά τη φοιτητική διαδήλωση. […]

Στην πρώτη φάση, μεταξύ 23 και 30 Οκτώβρη, οι αντεπαναστατικές δυνάμεις δεν τόλμησαν να εμφανιστούν ανοιχτά με αντισοσιαλιστικά συνθήματα και προπαγάνδα για την ανατροπή της εξουσίας. Πρόβαλαν αιτήματα, όπως π.χ. “αποσταλινοποίηση”, “εκδημοκρατισμός και αποκέντρωση”, “ουγγρικός εθνικός κομμουνισμός” κ.λπ. “Μεταρρυθμίσεις”, δηλαδή, για έναν “δημοκρατικό σοσιαλισμό με ελευθερία”, στο όνομα των εθνικών ιδιομορφιών. Μήπως όλες οι απόπειρες αντεπανάστασης και σε άλλες σοσιαλιστικές χώρες με τον ίδιο τρόπο, από την άποψη της προπαγάνδας, δεν ξεκίνησαν; […]

Στη δεύτερη φάση του πραξικοπήματος φάνηκε ανοιχτά ποιοι κρύβονται πραγματικά πίσω τους. Η αντίδραση, ενθαρρυμένη από την εξωτερική υποστήριξη, καθώς κι από την προδοτική πολιτική του Ίμρε Νάγκι, πέρασε μετά τις 30 Οκτώβρη στην ανοιχτή τρομοκρατία. […]

Στις 3 Νοέμβρη 1956 δημιουργήθηκε -με επικεφαλής τον Γιάνος Κάνταρ- η επαναστατική εργατοαγροτική κυβέρνηση, για να υπερασπίσει τη λαϊκή εξουσία. Το Ουγγρικό Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα και η νέα εργατοαγροτική κυβέρνηση απευθύνθηκαν στην ουγγρική εργατική τάξη, κάνοντας έκκληση για υπεράσπιση της λαϊκής εξουσίας από την αντίδραση. Η Σοβιετική Ένωση ανταποκρίθηκε στην παράκληση της νέας ουγγρικής κυβέρνησης για διεθνιστική βοήθεια και συνέβαλε στη συντριβή των ένοπλων αντεπαναστατικών ομάδων. Με τη βοήθεια του Κόκκινου Στρατού αποσοβήθηκε στην Ουγγαρία ένας μακροχρόνιος εμφύλιος πόλεμος ενάντια στην αντεπανάσταση».

Δηλαδή, οι Ούγγροι χρωστάνε κι «ευχαριστώ» στον Κόκκινο Στρατό, που τους γλίτωσε από μακροχρόνιο εμφύλιο πόλεμο. Πόσα τερατώδη ψέματα ακούμε και για πόσο καιρό ακόμα θα συνεχίσουν να τα λένε, άραγε;

Ολόκληρο το άρθρο βρίσκεται εδώ: https://www.rizospastis.gr/story.do?id=7154955.

ΠΗΓΗ: www.dimokratia.gr

Η επανάσταση της Ουγγρικής νεολαίας ενάντια στην κομμουνιστική θηριωδία

Ήταν μέσα της δεκαετίας του 1950, το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ουγγαρίας κατείχε την εξουσία με τις πλάτες του πανίσχυρου Κόκκινου Στρατού, ο οποίος είχε κάνει την εμφάνισή του στην χώρα τον Σεπτέμβριο του 1944 καταλαμβάνοντάς την σαν… απελευθερωτής. Όμως, τον Οκτώβριο του 1956 η επανάσταση σάρωσε την Ουγγαρία. Ήταν μια γνήσια πατριωτική επανάσταση της νεολαίας, η οποία έδωσε τον αγώνα της σε δρόμους, σε πλατείες αλλά και στα πανεπιστήμια και τα εργατικά συμβούλια.

Για την μαρξιστική αριστερά η επανάσταση του 1956 θεωρείται ως μια αντεπαναστατική συνωμοσία στημένη από την Δύση, η οποία είχε στόχο την καπιταλιστική παλινόρθωση. Στην πραγματικότητα όμως ήταν μια εξέγερση ενάντια στον κόκκινο ολοκληρωτισμό, με πρωταγωνιστές τους Ούγγρους εργάτες να παλεύουν για την ανεξαρτησία τους και την αποτίναξη του μπολσεβίκικου ζυγού. Για αυτό και η νομενκλατούρα της Σοβιετικής Ενώσεως έπνιξε στο αίμα την επανάσταση αυτή, ενόσω η «ελεύθερη» Δύση παρέμεινε στην άκρη μακριά από τα γεγονότα κοιτώντας αδιάφορα.

Ένα ακόμα χαρακτηριστικό που χαλάει το κομμουνιστικό αφήγημα, είναι ότι οι νέοι εργάτες και φοιτητές αποτέλεσαν τα πιο αυθόρμητα και επαναστατικά στοιχεία. Καίτοι οι μεγαλύτεροι σε ηλικία σκέφτονταν τις συνέπειες και τα αντίποινα του σοβιετικού κολοσσού, οι νεολαίοι επάνδρωσαν με ενθουσιασμό και θάρρος την επαναστατική δράση και ταυτόχρονα αποτέλεσαν την κινητήρια δύναμη για την οργάνωση των συμβουλίων. Αλλά και ο ίδιος ο χαρακτήρας των γεγονότων καθόρισε ότι τον κύριο ρόλο στην επανάσταση θα τον είχε η νεολαία. Από την αρχή της εξέγερσης οι νέοι δεν περιορίστηκαν σε απλές διαδηλώσεις, αλλά προχώρησαν στην εξουδετέρωση των σωμάτων ασφαλείας και των εχθρικών τανκς.

Ο εβραϊκής καταγωγής Ματίας Ράκοζι, γενικός γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ουγγαρίας, είχε δημιουργήσει ένα καθεστώς απάνθρωπο ακόμη και με τα σταλινικά κριτήρια. Η κοινωνία υπέφερε υπό συνθήκες ακραίας τρομοκρατίας που ασκούσε η πανίσχυρη AVH, η αδίστακτη πολιτική αστυνομία που είχε ιδρυθεί επί Ράκοζι. Ο μονολιθικός κομμουνιστικός οργανισμός υπό την ηγεσία του, είχε διεισδύσει σε κάθε εκδήλωση του δημοσίου βίου και είχε επιβάλει τον ασφυκτικό έλεγχό του στα εργοστάσια, στον στρατό, στους αγρότες και στην δικαιοσύνη.

Η οικονομία της χώρας είχε φτάσει στο χείλος της κατάρρευσης και αυτός ήταν ένας από τους κύριους λόγους που η σοβιετική ηγεσία έχρισε πρόεδρο της χώρας τον Ιμρέ Νάγκυ, ο οποίος κήρυξε την «νέα πορεία» με στόχο την εκπόνηση μιας εναλλακτικής στρατηγικής στην οικονομία. Ο Ίμρε Νάγκι αποπειράθηκε να θεσπίσει το «Πατριωτικό Λαϊκό Μέτωπο», ένα αυτόνομο πολιτικό όργανο το οποίο θα εξασφάλιζε την ελεύθερη πρόσβαση των μαζών στην πολιτική διαδικασία έξω από τον έλεγχο του Κ. Κ. Ουγγαρίας. Τα σχέδια του όμως ανατράπηκαν από τον Ράκοζι, όταν ο τελευταίος ανέκτησε μέσω ψηφοφορίας και πάλι την πρωτοβουλία των κινήσεων.

Το «κίνημα των λεσχών πολιτών» ήταν μια αντανακλαστική αντίδραση της κοινωνίας για την καθαίρεση του Νάγκυ και την επαναφορά στις σταλινικές μεθόδους. Στην Βουδαπέστη το 1955 ιδρύθηκε η σημαντικότερη από αυτές με το όνομα «Κύκλος Πέτοφυ». Οι συζητήσεις που γινόντουσαν στις λέσχες αφορούσαν θέματα για την καλύτερη διαβίωση των επαγγελματικών ομάδων, την σχέση μεταξύ τέχνης και εξουσίας και ζητήματα γενικής φύσεως σχετικά με το καθεστώς. Στις συνεδριάσεις αυτές άρχισαν να καταφτάνουν γνωστές πολιτικές προσωπικότητες και αντιπροσωπείες από τις βιομηχανίες, τα πανεπιστήμια, τις δημόσιες υπηρεσίες, αλλά και από τις στρατιωτικές σχολές.

Το νέο κίνημα πολύ γρήγορα έλαβε τεράστιες διαστάσεις εγκαινιάζοντας δεκάδες τοπικά παραρτήματα. Με την ουσιαστική παρέμβαση του φοιτητικού κινήματος, το στρατόπεδο της αντιπολίτευσης είχε περάσει πλέον στην αντεπίθεση. Στις 22 Οκτωβρίου σε μια φοιτητική συνέλευση ψηφίστηκε μια διακήρυξη 16 σημείων, η οποία έμελλε να αποτελέσει το πολιτικό μανιφέστο της επερχόμενης ουγγρικής επανάστασης. Οι σοβιετικοί έβλεπαν την λαϊκή κατακραυγή κατά του καθεστώτος να αυξάνεται, για αυτό αποφάσισαν την αντικατάσταση του Ράκοζι από έναν ακόμα χειρότερο κομμουνιστή, τον Έρνστ Γκερό, ο οποίος έλαβε την απόφαση να απαγορεύσει την αντικομμουνιστική διαδήλωση που επρόκειτο να διεξαχθεί στις 23 του μηνός.

Η απόφαση αυτή του μπολσεβίκικου ανδρεικέλου δεν σταμάτησε τους εξεγερμένους. Εκείνη την ημέρα τριακόσιες χιλιάδες άνθρωποι ξεχύθηκαν στους δρόμους της Βουδαπέστης κάτω από το λάβαρο της τρίχρωμης εθνικής τους σημαίας, από την οποία έσκιζαν το μισητό κομμουνιστικό θυρεό. Η ώρα έναρξης συνέπιπτε με την ώρα που έκλειναν τα εργοστάσια και πολλοί εργάτες αντί να γυρίσουν στα σπίτια τους, αψήφησαν την κυβερνητική απαγόρευση και ενώθηκαν με το πλήθος. Όταν η πορεία πέρασε μπροστά από τους στρατώνες της στρατιωτικής ακαδημίας, μια ομάδα ευέλπιδων βγήκε απ’ το προαύλιο της σχολής και με στρατιωτικό βηματισμό προσχώρησε στην διαδήλωση. Μια ομάδα αντικομμουνιστών ακτιβιστών γκρεμίζει το άγαλμα του Στάλιν. Μια άλλη ομάδα αποσπάστηκε από τους συγκεντρωμένους και κατευθύνθηκε προς το Μέγαρο της Ραδιοφωνίας, προκειμένου να μεταδώσει τα 16 σημεία σε όλη την Ουγγαρία. Μέσα στο Μέγαρο βρισκόντουσαν εκατοντάδες ένστολοι φρουροί της κρατικής μυστικής αστυνομίας οπλισμένοι με πολυβόλα και χειροβομβίδες.

Ο Γκερό αντιδρά αποδίδοντας στους κατοίκους της Βουδαπέστης τους χαρακτηρισμούς «φασίστες» και «αντεπαναστάτες», με αποτέλεσμα να εξαγριώσει το πλήθος και εκείνο με την σειρά του να ορμήσει κατά του κτιρίου εκτοξεύοντας πέτρες, αυτοσχέδιες βόμβες μολότοφ και να χρησιμοποιήσει ένα φορτηγάκι για να σπάσει τις πόρτες του μεγάρου. Οι άντρες της AVH απάντησαν με ριπές από υδροφόρα κανόνια και με καπνογόνα δίχως αποτέλεσμα. Στον χώρο της σύγκρουσης κατέφτασαν στρατιώτες του τακτικού ουγγρικού στρατού και τρία άρματα μάχης. Οι στρατιώτες, αντί να ορμήσουν κατά του πλήθους, απλά παρατάχθηκαν έξω από το Εθνικό Μουσείο.

Το βράδυ και δίχως καμία προειδοποίηση οι άντρες της μυστικής αστυνομίας ξεπρόβαλλαν από μια πλαϊνή πόρτα και άνοιξαν πυρ κατά των διαδηλωτών. Οι νεκροί και οι τραυματίες ήταν δεκάδες, οι διαδηλωτές όμως δεν τράπηκαν σε φυγή. Βλέποντας τις σφαίρες να θερίζουν τον λαό που αντιστέκεται, κάποιοι από τους στρατιώτες παραδίδουν τα όπλα ενώ κάποιοι άλλοι άρχισαν να πυροβολούν εναντίον της AVH. Η διαδήλωση είχε πια μετατραπεί σε μια ένοπλη εξέγερση που δεν είχε ως στόχο πια μόνο το Ουγγρικό κομμουνιστικό κόμμα, αλλά είχε αποκτήσει έναν ευρύτερο αντισοβιετικό χαρακτήρα. Τα ξημερώματα, όταν και ο τελευταίος γεμιστήρας των ενόπλων της AVH άδειασε, το γεμάτο οργή πλήθος εφόρμησε μέσα στον σταθμό και εκτέλεσε όσους εκ των δολοφονών ήταν ακόμη ζωντανοί.

Εκείνο το βράδυ, ο Γκέρο ζήτα τη σοβιετική στρατιωτική επέμβαση «για να καταστείλει μια διαδήλωση που έπαιρνε όλο και μεγαλύτερη και άνευ προηγουμένου κλίμακα». Η σοβιετική ηγεσία είχε διατυπώσει σχέδια έκτακτης ανάγκης για επέμβαση στην Ουγγαρία αρκετούς μήνες νωρίτερα και στις 02:00 της 24ης Οκτωβρίου, ενεργώντας σύμφωνα με τις διαταγές του Γκεόργκι Ζούκοφ, του Σοβιετικού Υπουργού Άμυνας, τα σοβιετικά άρματα εισήλθαν στη Βουδαπέστη. Όμως, ο Ουγγρικός λαός αντιδρά δυναμικά, αντιμετωπίζουν τα σοβιετικά άρματα με οδοφράγματα και βόμβες μολότοφ, παράλληλα πολιορκούν το κοινοβούλιο. Πλέον επαναστατικά εθνικά συμβούλια έχουν εμφανιστεί σε όλη τη χώρα, ανέλαβαν την τοπική αυτοδιοίκηση και καλούν σε γενικές απεργίες. Τα δημόσια κομμουνιστικά σύμβολα όπως τα κόκκινα αστέρια και τα μνημεία του Σοβιετικού πολέμου αφαιρέθηκαν και τα κομμουνιστικά βιβλία κάηκαν.

Υπό το βάρος των επαναστατικών κινήσεων που εξαπλώνονται, η κυβέρνηση καταρρέει. Πολλοί εκ των καταπιεστών καταφεύγουν στην Σοβιετική Ένωση και ο Ιμρέ Νάγκυ αναλαμβάνει εκ νέου την πρωθυπουργία. Ο Νάγκυ θα διαπραγματευτεί με την Ε.Σ.Σ.Δ. η οποία αποσύρει τις δυνάμεις της προς την επαρχία. Στις 3 Νοεμβρίου το υπουργικό συμβούλιο ψήφισε ομόφωνα υπέρ της εξόδου της Ουγγαρίας από το σύμφωνο της Βαρσοβίας. Τότε, μια ουγγρική αντιπροσωπεία με επικεφαλής τον υπουργό Άμυνας Παλ Μάλετερ κλήθηκε να συμμετάσχει στις διαπραγματεύσεις για την αποχώρηση των Σοβιετικών στη Σοβιετική Στρατιωτική Διοίκηση στο Tέκελ, κοντά στη Βουδαπέστη. Περίπου τα μεσάνυχτα εκείνο το βράδυ ο Στρατηγός Ιβάν Σερόφ, αρχηγός της Σοβιετικής Αστυνομίας Ασφαλείας διέταξε τη σύλληψη της ουγγρικής αντιπροσωπείας και την επόμενη μέρα ο Σοβιετικός στρατός επιτέθηκε ξανά στη Βουδαπέστη

Τα ξημερώματα της 4ης Νοέμβριου, χιλιάδες σοβιετικά τανκς εισέβαλαν στην Βουδαπέστη, σε μια επιχείρηση με την κωδική ονομασία «Επιχείρηση Ανεμοστρόβιλος», και κατέπνιξαν στο αίμα την επανάσταση. Περισσότεροι από δυο χιλιάδες Ούγγροι σκοτώθηκαν στις οδομαχίες, μερικές εκατοντάδες από τους οποίους εκτελέστηκαν στις δίκες που ακολούθησαν. Περισσότεροι από δέκα χιλιάδες φυλακίστηκαν από το κατοχικό καθεστώς ως «αντεπαναστάτες» και διακόσες χιλιάδες άνθρωποι πήραν τον δρόμο της εξορίας. Ο Νάγκυ καταφεύγει στη Γιουγκοσλαβία όπου αιχμαλωτίστηκε αργότερα και εκτελέστηκε μετά από δυο χρόνια. Οι νεκροί του Κόκκινου Στρατού ανήλθαν στους εφτακόσιους ενώ οι τραυματίες σε περισσότερους από χίλιους διακόσιους.

Ο λαός της Ουγγαρίας απέδειξε με το ίδιο του το αίμα ότι η διαφορά μεταξύ των πραγματικών εργατών και του δήθεν «εργατικού κράτους» είναι η διαφορά μεταξύ ζωής και θανάτου. Οι εξεγερμένοι προτίμησαν να πεθάνουν πολεμώντας το κάλπικο «προλεταριακό» κράτος, παρά να φυτοζωούν ως σκλάβοι υπό την τυραννική του εξουσία.

Μέτωπο Νεολαίας – Τομέας Ιστορίας

ΠΗΓΗ: antepithesi.gr

ΤΟ ΘΕΜΕΛΙΟ ΤΗΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ

Το Ταυτοτικό κίνημα ή «Ταυτοτισμός» είναι ένα πανευρωπαϊκό εθνικιστικό, εθνο-φυλετικό, ακροδεξιό ιδεολογικό κίνημα που επικεντρώνεται στη διατήρηση της λευκής ευρωπαϊκής ταυτότητας, η οποία απειλείται από την πολυπολιτισμικότητα, την ανεξέλεγκτη αφροασιανή μετανάστευση και την παγκοσμιοποίηση. Ξεκινώντας από τη Γαλλία στην δεκαετία του 2000 ως «Bloc Identitaire» (Ταυτοτικό Συγκρότημα / Μπλοκ), με τη νεολαιίστικη πτέρυγά του «Γενιά Ταυτότητα» (Generation Identity -GI), το κίνημα αργότερα επεκτάθηκε σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες τη δεκαετία του 2010. Η ιδεολογία της Ταυτοτικότητας πηγάζει από την Συντηρητική Επανάσταση του Μεσοπολέμου και, πιο άμεσα, από τη «Νέα Δεξιά» (Nouvelle Droite), ένα ακροδεξιό πολιτικό κίνημα που εμφανίστηκε στη Γαλλία στην δεκαετία του 1960. Οι εθνικιστές δοκιμιογράφοι Αλαίν ντε Μπενουά (Alain de Benoist, γεννημένος το 1943), Ντομινίκ Βενέρ (Dominique Venner, 1935-2013), Πιέρ Βιάλ (Pierre Vial, γεννημένος το 1942), Γκυγιώμ Φέι (Guillaume Faye, 1949-2019) και Ρενώ Καμύ (Renaud Camus, γεννημένος το 1946) θεωρούνται οι κύριες ιδεολογικές πηγές του Ταυτοτικού κινήματος.

Ριζωμένο σε μια αντι-οικουμενιστική, αντι-παγκοσμιοποιητική, αντι-φιλελεύθερη, αντι-ισλαμική και αντι-πολυπολιτισμική κοσμοθεωρία, το Ταυτοτικό κίνημα θεωρεί τις εθνοτικές, πολιτισμικές και φυλετικές ταυτότητες ως θεμελιώδεις. Υποστηρίζει ότι οι λευκοί Ευρωπαίοι αντιμετωπίζουν δημογραφική και πολιτιστική εξαφάνιση λόγω της μείωσης των ποσοστών γεννήσεων, της εξωευρωπαϊκής μετανάστευσης και των πολιτικών υπέρ της ποικιλομορφίας, μια θεωρία συνωμοσίας που είναι γνωστή ως η «Μεγάλη Αντικατάσταση». Ως πολιτική λύση σε αυτές τις αντιληπτές απειλές, οι Ταυτοτικοί υποστηρίζουν τον Πανευρωπαϊκό Εθνικισμό, τον Πολύπλευρο Πολιτιστικό τοπικισμό, τον «εθνοπλουραλισμό» / «εθνοπολυφωνία» και τον επαναπατρισμό με την παλινόστηση – αναμετανάστευση των Αφροασιανών, Ισλαμικών κυρίως μαζών. Αντιτίθενται στην πολιτισμική ανάμειξη και προωθούν τη διατήρηση ομοιογενών εθνοπολιτισμικών οντοτήτων, εξαιρώντας γενικά τους εξωευρωπαϊκούς μετανάστες και τους απογόνους των μεταναστών, μπορεί δε να υιοθετούν ιδέες που θεωρούνται «ξενοφοβικές» και «ρατσιστικές». Επηρεασμένοι από τη μεταπολιτική της Νέας Δεξιάς, δεν επιδιώκουν άμεσα εκλογικά αποτελέσματα, αλλά μάλλον σκοπούν να προκαλέσουν μακροπρόθεσμους κοινωνικούς μετασχηματισμούς και τελικώς να επιτύχουν «Πολιτιστική Ηγεμονία» και «Λαϊκή Προσήλωση» στις ιδέες τους.

Το κίνημα είναι πιο αξιοσημείωτο στην Ευρώπη και, παρόλο που έχει τις ρίζες του στη Δυτική Ευρώπη, έχει εξαπλωθεί ταχύτερα στο ανατολικό τμήμα της ηπείρου μέσω συνειδητών προσπαθειών ατόμων όπως Ο Φέι. Έχει επίσης υποστηρικτές μεταξύ λευκών εθνικιστών στη Βόρεια Αμερική, στην Αυστραλία και στη Νέα Ζηλανδία. Το Καθεστωτικό «Νομικό Κέντρο Καταπολέμησης της Φτώχειας του Νότου» («Southern Poverty Law Center»), με έδρα τις Ηνωμένες Πολιτείες, θεωρεί με ξύλινο συστημικό και δαιμονολογικό λόγο, πολλές από αυτές τις οργανώσεις …. ομάδες μίσους, χαρακτηρίζοντάς τις ως … ρατσιστικές, αποσχιστικές και υπέρ του εθνοτικού διαχωρισμού για τους λευκούς. Το 2019, στην Γερμανία, το Κίνημα Ταυτότητας χαρακτηρίστηκε από την διαβόητη «Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Προστασίας του Συντάγματος» (“Verfassungschutz”, εκεί που ήταν Διευθυντής ο ….αδελφός του γνωστού μας Κώστα Σημίτη !) ως «εξτρεμιστικό και ακροδεξιό». Το 2021, η γαλλική ομάδα GΙ …..απαγορεύτηκε για «φυλετική υποκίνηση», «βία» και … «παραστρατιωτικούς δεσμούς».

Προέλευση και ανάπτυξη – Η ιδεολογία του Ταυτοτισμού πιστεύεται γενικά από τους μελετητές ότι προέρχεται από την Γαλλική «Νέα Δεξιά»  (Nouvelle Droite), ένα γαλλικό ακροδεξιό φιλοσοφικό κίνημα, που σχηματίστηκε στη δεκαετία του 1960 με σκοπό να προσαρμόσει την παραδοσιοκρατική συντηρητική και αντιφιλελεύθερη πολιτική σε ένα μεταπολεμικό ευρωπαϊκό πλαίσιο και να αποστασιοποιηθεί από προηγούμενες, προπολεμικές ακροδεξιές-εθνικιστικές  ιδεολογίες, όπως ο φασισμός και ο εθνικοσοσιαλισμός, κυρίως μέσω μιας μορφής πανευρωπαϊκού εθνικισμού. Η σπουδαία Nouvelle Droite αντιτίθεται στη φιλελεύθερη δημοκρατία και τον καπιταλισμό και είναι εχθρική προς την πολυπολιτισμικότητα και την ανάμειξη των διαφορετικών πολιτισμών μέσα σε μια «γκρίζα» ομογενοποιημένη ενιαία κοινωνία. Αν και δεν είναι υπερεθνικιστικό, είναι φυλετικό επειδή προσδιορίζει τους Ευρωπαίους ως φυλή. Στρατηγικές και έννοιες που προωθούνται από τους στοχαστές της Nouvelle Droite, όπως ο εθνοπλουραλισμός, ο πολυδύναμος τοπικισμός, ο πανευρωπαϊκός εθνικισμός και η χρήση της μεταπολιτικής για την επιρροή επί της κοινής γνώμης, έχουν διαμορφώσει την ιδεολογική δομή του Κινήματος του Ταυτοτισμού.

Ιστορικό – Οι ιδέες του Alain de Benoist και της έξοχης Nouvelle Droite του, αναφέρονται συχνά ως ιδιαιτέρως επιδραστικές στο κίνημα του Ταυτοτισμού. Η Nouvelle Droite έχει θεωρηθεί ευρέως από δεξιούς και αριστερούς καθεστωτικούς «υπερδημοκράτες» ως μια νεοφασιστική προσπάθεια νομιμοποίησης ακροδεξιών ιδεών στο πολιτικό φάσμα και, σε ορισμένες περιπτώσεις, ανακύκλωσης … ναζιστικών ιδεών. Σύμφωνα με τον πολιτικό επιστήμονα Stéphane François, η τελευταία κατηγορία, «αν και σχετική από ορισμένες απόψεις, παραμένει ατελής, καθώς σκόπιμα αποφεύγει άλλες αναφορές, κυρίως την αρχέγονη σχέση της Nouvelle Droite με την Γερμανική Συντηρητική Επανάσταση». [Ο Stéphane François (γεννημένος το 1973), καθηγητής πολιτικών επιστημών στο Πανεπιστήμιο της Μονς, είναι Γάλλος πολιτικός επιστήμονας που ειδικεύεται σε ριζοσπαστικά δεξιά κινήματα. Μελετά επίσης θεωρίες συνωμοσίας, πολιτική οικολογία και αντικουλτούρες και απέκτησε διδακτορικό στις πολιτικές επιστήμες μετά από την διδακτορική διατριβή του με θέμα «Ο Παγανισμός της Nouvelle Droite» !.]

Η αρχική εξέχουσα θέση του γαλλικού πυρήνα σταδιακά μειώθηκε, οπότε κατόπιν ένα νεφέλωμα παρόμοιων κινημάτων, τα οποία ομαδοποιήθηκαν υπό τον όρο «Ευρωπαϊκή Νέα Δεξιά», άρχισε να αναδύεται σε όλη την ήπειρο. Μεταξύ αυτών ήταν το «Neue Rechte» του Ελβετού Armin Mohler (1920-2003, ο οποίος υπήρξε ιδιαίτερος γραμματέας του μεγάλου Ernst Jünger), επίσης εμπνευσμένο σε μεγάλο βαθμό από την Συντηρητική Επανάσταση, το οποίο απετέλεσε και μιαν άλλη ιδεολογική πηγή για το κίνημα των Ταυτοτήτων. Ο Αυστριακός Μάρτιν Μίκαελ Ζέλνερ (Martin Michael Sellner γεννημένος το 1989), μια από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες του ευρωπαΊκού Ταυτοτικού Κινήματος και επικεφαλής του στην Αυστρία, έχει επηρεαστεί από τις θεωρίες του Martin Heidegger και του Carl Schmitt. Ο κορυφαίος Σουηδός Ταυτοτικός μαχητής Daniel Friberg έχει επίσης δηλώσει πως έχει επηρεαστεί από τον Ernst Jünger και από τον Julius Evola.

Μέσω της «Δεξαμενής Σκέψης» (think tank) τους με το όνομα – αρκτικόλεξο  GRECE, οι μεγάλες προσωπικότητες της Nouvelle Droite, φίλοι και συναγωνιστές Alain de Benoist και Guillaume Faye, προσπάθησαν να μιμηθούν τη μαρξιστική μεταπολιτική, ειδικά στις τακτικές της πολιτιστικής ηγεμονίας, της ζύμωσης και της προπαγάνδας («agitprop»), καθώς και του κοινωνικού εισοδισμού, για τις οποίες επίστευαν ακράδαντα ότι είχαν επιτρέψει στα αριστερά κινήματα να επιτύχουν πολιτιστική και ακαδημαϊκή κυριαρχία από τα μέσα του 20^ου  αιώνα και μετά. Οι εθνοκρατικοί στοχαστές της Νέας Δεξιάς έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της ιδεολογίας της Ταυτότητας, με προσωπικότητες όπως οι Guillaume Faye, Pierre Vial, Dominique Venner και Renaud Camus να επιμένουν στην προώθηση ομοιογενών περιφερειακών, εθνικών, πανευρωπαϊκών και λευκών εθνοτικών ταυτοτήτων.

Ο μεγάλος πολεμιστής – στοχαστής Dominique Venner και το περιοδικό του «Ευρώπη-Δράση» («Europe-Action»), που θεωρείται η «εμβρυϊκή μορφή» της Nouvelle Droite, έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στον επαναπροσδιορισμό του πανευρωπαϊκού εθνικισμού στο Συνομόσπονδο Ευρωπαϊκό Λευκό Έθνος» και όχι στο «έθνος-κράτος». Από τη δεκαετία του 1990 και μετά, οι Venner, Vial και Faye πίεσαν για μιαν ισχυρότερη δέσμευση των εθνικιστών στον αγώνα υπέρ της Ταυτότητας, υποστηρίζοντας ότι η μεταπολιτική από μόνη της ήταν ανεπαρκής και αναζητούσαν μια δραστική πολιτιστική επανάσταση ενάντια στην πολυπολιτισμικότητα, στο Ισλάμ και στην παγκοσμιοποίηση. Κατά τη δεκαετία του 2000, ο Camus και ο Faye εισήγαγαν δύο από τις καθοριστικές έννοιες του κινήματος: τη «Μεγάλη Αντικατάσταση» και τον «Επαναπατρισμό – Παλινόστηση» των αφροασιανών μεταναστών.

Σύμφωνα με την ακαδημαϊκό Imogen Richards (ανώτερη λέκτορας εγκληματολογίας στο Πανεπιστήμιο Deakin, στην Βικτώρια της Αυστραλίας, Σχολή Ανθρωπιστικών και Κοινωνικών Επιστημών) «ενώ από πολλές απόψεις η Γενιά της Ταυτότητας είναι χαρακτηριστική της “Ευρωπαϊκής Νέας Δεξιάς” (ENR), οι διάφορες προωθήσεις του καπιταλισμού και της εμπορευματοποίησης από τους εκπροσώπους της, συμπεριλαμβανομένης της υπεράσπισης του διεθνούς εμπορίου και της πώλησης εμπορευμάτων, αποκλίνουν από την αντικαπιταλιστική φιλοσοφία των σύγχρονων στοχαστών της ENR».

Η εμφάνιση – Το νεο-εθνοφυλετικό κίνημα  «Γη και Λαός» (Terre et Peuple), το οποίο ιδρύθηκε το 1995 από τους συγγραφείς της «Nouvelle Droite»,  Pierre Vial, Jean Haudry (Γάλλος γλωσσολόγος και ινδοευρωπαίστής 1934, 2023)  και Jean Mabire (Γάλλος παγανιστής και «βορειοκεντρικός» (νορδιστής) φιλόλογος, δοκιμιογράφος και δημοσιογράφος,  1927-2006), θεωρείται γενικά ως πρόδρομος του κινήματος της Ταυτότητας. Στις αρχές του 21^ου  αιώνα, οι ιδέες της Nouvelle Droite επηρέασαν τα ακροδεξιά νεανικά κινήματα στη Γαλλία μέσω ομάδων όπως οι «Jeunesses Identitaires» (ιδρύθηκαν το 2002 και διαδέχτηκαν την «Génération Identitaire» το 2012) και το «Bloc Identitaire» (2003). Μετά το 2012, το γαλλικό Ταυτοτικό κίνημα επεκτάθηκε σε όλη την Ευρώπη, δημιουργώντας παραρτήματα, παρακλάδια και ομάδες με παρόμοιο τρόπο σκέψης, σχηματίζοντας τελικά ένα χαλαρά συνδεδεμένο πανευρωπαϊκό δίκτυο. Ενέπνευσε επίσης συναφή κινήματα στις Ηνωμένες Πολιτείες, στον Καναδά, στην Αυστραλία, στη Νέα Ζηλανδία, ακόμη και στην Χιλή.

Σύμφωνα με την Imogen Richards, ο εμφύλιος πόλεμος της Συρίας (2011–), η επακόλουθή του ευρεία ευρωπαϊκή μεταναστευτική κρίση (από το 2015), η αυξανόμενη οικονομική παγκοσμιοποίηση και η κλιμάκωση της αστάθειας και της τρομοκρατίας στη Μέση Ανατολή και στην Βόρεια Αφρική (που απλώθηκαν στην Ευρώπη) δημιούργησαν συνθήκες που εκμεταλλεύτηκαν ποικίλες ριζοσπαστικές δεξιές ομάδες, συμπεριλαμβανομένου του «Ταυτοτικού Κινήματος» (Identitaire Movement), απευθύνοντας έκκληση σε εκτεταμένα αντιμεταναστευτικά και αντιισλαμικά αισθήματα.

Ιδεολογία – Ο Ταυτοτισμός μπορεί να οριστεί από την αντίθεσή του στην παγκοσμιοποίηση, στην πολυπολιτισμικότητα, στο Ισλάμ και στην εξωευρωπαϊκή μετανάστευση, καθώς και από την υπεράσπιση των παραδόσεων, του πανευρωπαϊκού εθνικισμού και της πολιτισμικής ομοιογένειας εντός των εθνών της Ευρώπης. Η έννοια της «ταυτότητας» είναι κεντρική στο κίνημα των Ταυτοτιστών, το οποίο θεωρεί, σύμφωνα με τα λόγια του Guillaume Faye, «κάθε μορφή ομογενοποίησης της ανθρωπότητας ως συνώνυμη με τον θάνατο, καθώς και με την σκλήρυνση και την εντροπία». Ο ακαδημαϊκός Stéphane François έχει περιγράψει την ουσία της Ταυτοτικής ιδεολογίας ως «μιξοφοβική», δηλαδή έχουσα τον φόβο της εθνοφυλετικής ανάμειξης.

Βασιζόμενος σε αυτή την ιδιάζουσα οπτική, ο Καναδός Δόκτωρ Tamir Bar-On,  Επίκουρος Καθηγητής «Σπουδών Αμύνης και Ασφαλείας» στην Ακαδημία Ραμπντάν των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων και γεωπολιτικός, ορίζει την κοσμοθεωρία του Ταυτοτισμού μέσω αρκετών βασικών στοιχείων. Αυτά περιλαμβάνουν τον αντι-οικουμενισμό (απόρριψη των φιλελεύθερων και αριστερών πολιτικοκοινωνικών προσπαθειών που θεωρούνται σκόπιμες ομογενοποιήσεις διαφορετικών λαών σε ένα καθολικό πλαίσιο), την κεντρικότητα της ταυτότητας (θεώρηση των εθνοτικών, πολιτισμικών και φυλετικών ταυτοτήτων, ιδίως εκείνων των λευκών Ευρωπαίων, ως θεμελιωδών και υπό απειλή) και τους δημογραφικούς φόβους (που επικεντρώνονται σε ανησυχίες για τη μείωση των ποσοστών γεννήσεων των λευκών, τη μετανάστευση, το Ισλάμ και τις πολυπολιτισμικές πολιτικές, οι οποίες θεωρούνται ότι οδηγούν στη λεγόμενη «Μεγάλη Αντικατάσταση»).

Επιπλέον, ο Ταυτοτιμός δίνει έμφαση στη μεταπολιτική και στον ακτιβισμό (συνδυάζοντας την ιδεολογική διάδοση με την άμεση δράση, συμπεριλαμβανομένων των προπαγανδιστικών εκστρατειών και της πολιτικής αναταραχής), μια έκκληση για ριζοσπαστικές λύσεις στις απειλές εξαφάνισης των λευκών (όπως η μεταναστευτική παλινόστηση, η προτίμηση στην εθνική εργασιακή απασχόληση και στην κοινωνική πρόνοια και η «ανάκτηση» περιοχών που κυριαρχούνται από μετανάστες), καθώς και έναν πολιτισμικό αγώνα εναντίον των μη Ευρωπαίων (απεικονίζοντας την λευκή ευρωπαϊκή ταυτότητα ως υπαρξιακά απειλούμενη και αντλώντας από ιστορικές αφηγήσεις των χριστιανικών και ευρωπαϊκών επιτευγμάτων).

Ο Γάλλος φιλόσοφος Pierre-André Taguieff (γεννημένος το 1946) υποστηρίζει ότι τα «κομματικά κινήματα» των ταυτοτιστών μοιράζονται γενικά τα ακόλουθα χαρακτηριστικά: ένα κάλεσμα σε έναν «αυθεντικό» και «λογικό» λαό, τον οποίον ένας ηγέτης ισχυρίζεται ότι ενσαρκώνει, ενάντια στις παράνομες ή ανάξιες ελίτ· και ένα κάλεσμα για μια καθαρτική ρήξη με το «διεφθαρμένο» και «σάπιο»  τρέχον σύστημα, που επιτυγχάνεται εν μέρει με τον «καθαρισμό» της επικράτειας από στοιχεία που θεωρούνται «μη αφομοιώσιμα» για πολιτισμικούς λόγους, ιδίως από τους Μουσουλμάνους.) [Ο Taguieff ειδικεύεται στη μελέτη του ρατσισμού και του αντισημιτισμού. Είναι διευθυντής έρευνας στο Εθνικό Κέντρο Επιστημονικής Έρευνας της Γαλλίας σε ένα εργαστήριο του «Institut d’études politiques de Paris», ειδικότερα στο «Κέντρο Πολιτικής Έρευνας»].

Οι μελετητές έχουν επίσης περιγράψει την ουσία του Ταυτοτισμού ως αντίδραση στα ανεκτικά ιδανικά του κινήματος του ’68, που ενσαρκώνονται από τους baby boomers και την αριστεροφιλελεύθερη κυριαρχία τους στην κοινωνία, την οποία ονομάζουν «Πολιτιστικό Μαρξισμό». Ο Bar-On σημειώνει εύστοχα ότι, ενώ οι Ταυτοτικοί στοχαστές και ενικώτερα η Nouvelle Droite επικρίνουν την φιλελεύθερη-αριστερή κληρονομιά των γεγονότων του Μαΐου του 1968, η Nouvelle Droite θεωρεί την γενιά του 1968 ως ένα «πρότυπο» που πρέπει να ακολουθηθεί, ακριβώς επειδή «κατέκτησε» με επιτυχία τα μέσα ενημέρωσης, τον ακαδημαϊκό χώρο και τα άλλα κέντρα πνευματικής επιρροής.

Μεταπολιτική – Εμπνευσμένοι από τη μεταπολιτική του μαρξιστή φιλοσόφου Αντόνιο Γκράμσι μέσω της Nouvelle Droite, οι Ταυτοποιοί δεν επιδιώκουν άμεσα εκλογικά αποτελέσματα, αλλά μάλλον να επηρεάσουν την ευρύτερη πολιτική συζήτηση στην κοινωνία. Μέσω της εκπαίδευσης και των αντιηγεμονικών αφηγήσεων, ώστε να αμφισβητήσουν τον φιλελεύθερο πολυπολιτισμό και την παγκοσμιοποίηση, επιδιώκουν να κερδίσουν τον «Πόλεμο των Ιδεών» μετατοπίζοντας τον δημόσιο λόγο στην εθνική ταυτότητα, στη μετανάστευση και στο Ισλάμ, πιστεύοντας ότι μια «σιωπηλή πλειοψηφία» λευκών Ευρωπαίων θα υιοθετήσει τελικά τις λύσεις τους. Ο θεωρητικός της Ταυτότητας Γκιγιώμ Φέι όρισε σαφώς  τη μεταπολιτική ως την «κοινωνική διάχυση ιδεών και πολιτιστικών αξιών, με σκοπό την πρόκληση ενός βαθέος, μακροπρόθεσμου, πολιτικού μετασχηματισμού».

Το 2006, οι Σουηδοί Ταυτοτιστές λάνσαραν τη Metapedia ως μια εναλλακτική εγκυκλοπαίδεια για να προωθήσουν τις ιδέες της Νέας Δεξιάς και τους Ταυτοτιστές στοχαστές και να κερδίσουν ευρύτερη υποστήριξη. Το 2009, ο Daniel Friberg ίδρυσε τον εκδοτικό οίκο «Arktos Media», ο οποίος έκτοτε έχει εξελιχθεί ως ο «αδιαμφισβήτητος παγκόσμιος ηγέτης στην έκδοση αγγλόφωνης λογοτεχνίας της Νέας Δεξιάς». Ορισμένα Ταυτοτικά κόμματα, παρόλα αυτά, έχουν συμμετάσχει σε εκλογές, όπως στη Γαλλία ή στην Κροατία, αλλά μέχρι στιγμής χωρίς επιτυχία. Ο Γαλλοεβραίος ακροδεξιός υποψήφιος Éric Zemmour, ο οποίος έχει χαρακτηριστεί ως μέλος του Ταυτοτιστικού κινήματος από ορισμένους μελετητές, κέρδισε το 7,1% των ψήφων κατά τις γαλλικές προεδρικές εκλογές του 2022.

Μια βασική στρατηγική του Ταυτοτιστικού κινήματος είναι να προσελκύει συνεχή μεγάλη προσοχή από τα μέσα ενημέρωσης καταλαμβάνοντας συμβολικά δημοφιλείς δημόσιους χώρους, συχνά με μόνο μια χούφτα μαχητών. Η μεγαλύτερη δράση από το 2019, με την ονομασία «Υπεράσπιση της Ευρώπης», πραγματοποιήθηκε το 2017. Αφού συγκέντρωσαν περισσότερα από 178.000 δολάρια από το crowdsourcing, μαχητές της Ταυτότητας ναύλωσαν ένα πλοίο στη Μεσόγειο Θάλασσα για να μεταφέρει διασωθέντες μετανάστες πίσω στην Αφρική, να παρατηρεί τυχόν εισβολές από άλλα πλοία ΜΚΟ σε λιβυκά ύδατα και να τις αναφέρει στην λιβυκή ακτοφυλακή !

Αγγελική Πάλλη

ΠΗΓΗ

Δράση για την συμπλήρωση 5 ετών από την κορύφωση της δικαστικής σκευωρίας – ΒΙΝΤΕΟ

 

Πέντε χρόνια μετά την αήθη καταδίκη του Νικόλαου Γ. Μιχαλολιάκου και των υπόλοιπων πολιτικών κρατουμένων Συναγωνιστών μας, αποδείξαμε ότι ΔΕΝ ΜΑΣ ΛΥΓΙΖΕΙ ΤΙΠΟΤΑ! Η Χρυσή Αυγή συνεχίζει τον Αγώνα για μια ελεύθερη Ελλάδα, ακόμα και μέσα από τις πιο δυσμενείς συνθήκες.

Παρά τους ποταμούς προπαγάνδας περί του αντιθέτου, η νομιμότητα μας παραμένει ακέραιη. Όμως, δεν πρόκειται να ξεχάσουμε τις πολιτικές διώξεις που έστησε η κυβέρνηση της ΝΔ, σε πλήρη συνεργασία με σύσσωμο το πολιτικό κατεστημένο (έως και με τους δήθεν «αντιεξουσιαστές»), αδυνατώντας να αντιμετωπίσει το Κίνημά μας με οποιονδήποτε άλλο τρόπο. Η αλύγιστη στάση του ανθρώπου που μας δίδαξε τον ασυμβίβαστο Εθνικισμό, αποτελεί πλέον μια ζώσα έμπνευση για κάθε γνήσιο αγωνιστή.

Κλιμάκιο του Μετώπου Νεολαίας Αθηνών πραγματοποίησε εξόρμηση στην περιοχή της πλατείας Αττικής, με αφορμή την επέτειο της πρωτόδικης ολοκλήρωσης αυτής της δικαστικής παρωδίας, η οποία αποτελεί τη μελανότερη σελίδα της «Δικαιοσύνης» εδώ και πολλές δεκαετίες. Σε μια πρωτεύουσα όπου υψώνεται κάθε άλλη σημαία εκτός της ελληνικής, οι Συναγωνιστές ύψωσαν την γαλανόλευκη με δυναμικά συνθήματα, προκηρύξεις και πανό. Η παρουσία των νέων Χρυσαυγιτών έγινε δεκτή με επευφημίες από διερχόμενους, καταρρίπτοντας στην πράξη κάθε αφήγημα περί «περιθωριοποίησης» του Εθνικισμού.

ΠΗΓΗ: antepithesi.gr