Στη Βρετανία του διεστραμμένου Στάρμερ, που τις τελευταίες εβδομάδες αναλώνεται στο να εξοντώσει αγρότες και να επιβάλλει το Ισλάμ, ένα κοριτσάκι μόλις 9 ετών σφαγιάστηκε από 15χρονο του οποίου τα στοιχεία «δεν ανακοινώνονται»!!!
Όπως ακριβώς δεν ανακοινώνονταν τα στοιχεία του άλλου νεαρού που είχε κατασφάξει κοριτσάκια μέσα στο σχολείο τους… Προκειμένου να λένε ψέματα ότι ο δράστης ήταν «Βρετανός»…
ΠΗΓΗ: www.olympia.gr
Θα πρέπει να γίνει επιτέλους αντιληπτό ότι ο πατριωτισμός δεν εξαντλείται στα συνθήματα. Είναι η έμπρακτη υπεράσπιση της εργασίας, της παραγωγής, της κοινωνικής συνοχής και της αξιοπρέπειας
Του Γιάννη Χ. Κουριαννίδη*
Ο Θουκυδίδης, στον περίφημο διάλογο Αθηναίων και Μηλίων, κατέγραψε μία από τις πιο ωμές αλήθειες της πολιτικής: «Οι ισχυροί πράττουν ό,τι τους επιτρέπει η δύναμή τους και οι αδύναμοι υποχωρούν όσο τους επιβάλλει η αδυναμία τους».
Χωρίς προσχήματα και ηθικολογίες, οι Αθηναίοι απέρριψαν την ουδετερότητα των Μηλίων, αγνόησαν το δίκαιο και επέβαλαν τη βούλησή τους, με αποτέλεσμα την καταστροφή.
Στη σύγχρονη Ελλάδα η κυβέρνηση Μητσοτάκη αντιμετωπίζει τους αγρότες αλλά και τις άλλες κοινωνικές ομάδες που διεκδικούν τα δίκαιά τους με παρόμοια λογική: Όχι με διάλογο, αλλά με τετελεσμένα. Όχι με κοινωνική δικαιοσύνη, αλλά με την επίκληση κανόνων και αριθμών. Η εκτελεστική ισχύς παρουσιάζεται ως μονόδρομος και τα αιτήματα ως ενοχλητική παρέκκλιση.
Οι αγρότες, θεμέλιο της παραγωγικής βάσης και φύλακες της ελληνικής γης, ζητούν απλώς να ζουν από τον μόχθο τους, με ανεκτό κόστος παραγωγής, δίκαιες τιμές, προστασία από αθέμιτες εισαγωγές. Λαμβάνουν, όμως, αυστηρά μηνύματα «ρεαλισμού». Όπως οι Μήλιοι, καλούνται να αποδεχθούν ότι απλώς «έτσι λειτουργεί ο κόσμος» και τελικώς να υποχωρήσουν.
Το πρόβλημα, όμως, δεν περιορίζεται μόνο στην ύπαιθρο. Επεκτείνεται στους εργαζομένους στα εργοστάσια, στα νοσοκομεία, στα σχολεία, στον τουρισμό, στις μεταφορές. Αφορά τους νέους με μισθούς πείνας και ανασφάλεια, αλλά και τους συνταξιούχους που βλέπουν τα στερνά της ζωής τους να απαξιώνονται. Όλοι αυτοί ήταν και είναι η πραγματική κινητήρια δύναμη της οικονομίας. Χωρίς τον ιδρώτα, τη γνώση και τον μόχθο τους δεν θα υπήρχαν τα όποια «success stories» ούτε η βιώσιμη ανάπτυξη.
Θα πρέπει να γίνει επιτέλους αντιληπτό ότι ο πατριωτισμός δεν εξαντλείται στα συνθήματα. Είναι η έμπρακτη υπεράσπιση της εργασίας, της παραγωγής, της κοινωνικής συνοχής και της αξιοπρέπειας. Όταν μία κυβέρνηση αντιμετωπίζει τους πολίτες της με τον κυνισμό της ισχύος, όταν θεωρεί το δίκαιο πολυτέλεια απέναντι στους αριθμούς, τότε αδειάζει την έννοια του πατριωτισμού από το περιεχόμενό της.
Τον μετατρέπει σε ένα ρητορικό περίβλημα, χωρίς κοινωνικό αντίκρισμα (γι’ αυτό και η ανάγκη κάποιων να μας πείσουν για έναν «νέο πατριωτισμό»), αποκομμένο από την καθημερινότητα και το αξιακό σύστημα των πολιτών, που εργάζονται, παράγουν και στηρίζουν την πατρίδα τους χωρίς να τυγχάνουν σεβασμού ή προστασίας, προσδοκώντας σε ψίχουλα «επιδομάτων» και «ενισχύσεων».
Η επίκληση της «αγοράς» ως θέσφατο θυμίζει επικίνδυνα την αθηναϊκή ρητορική ότι «δεν φταίμε εμείς, έτσι είναι τα πράγματα»! Όμως τα πράγματα αλλάζουν με πολιτικές αποφάσεις. Και αποφάσεις που μεταφέρουν συνεχώς το βάρος στους αδύναμους είναι επιλογές άδικες και βαθιά αντικοινωνικές.
Η Ελλάδα στάθηκε όρθια έπειτα από καταστροφές επειδή οι άνθρωποί της εργάστηκαν, παρήγαγαν και άντεξαν τις αντιξοότητες. Όλοι συνέβαλαν στην πρόοδο της πατρίδας: αγρότες, ναυτικοί, εκπαιδευτικοί, εργαζόμενοι στις πόλεις. Αν κάτι μας διδάσκει το πάθημα των Μηλίων είναι ότι ο κυνισμός της ισχύος μπορεί να επιβληθεί πρόσκαιρα, αλλά τελικά αφήνει πίσω του ερείπια.
Μια πολιτεία που αγνοεί και αδιαφορεί για το δίκαιο ουσιαστικά υποσκάπτει το έδαφος κάτω από τα πόδια της πατρίδας. Η πατρίδα μας χρειάζεται δικαιοσύνη, διάλογο και σεβασμό προς όλους εκείνους που την κράτησαν και την κρατούν ακόμη ζωντανή. Απαιτείται αλλαγή πολιτικής πλεύσης, με επίκεντρο την εργασία, την παραγωγή και τη δικαιοσύνη, με ουσιαστικό διάλογο, δίκαιη κατανομή βαρών, στήριξη της πρωτογενούς παραγωγής και αξιοπρεπείς μισθούς. Μια πατριωτική επιλογή που να υπηρετεί τους πολλούς, και όχι την ισχύ των λίγων.
* Διευθυντής του περιοδικού «Ενδοχώρα»
Η 24ωρη απεργία της ΑΔΕΔΥ ήταν και δικαιολογημένη αλλά και… λίγη για όσα γίνονται σε βάρος των εργαζομένων. Στην Ελλάδα το τοπίο θυμίζει τις χώρες του… παραπετάσματος την εποχή που κατέρρεε ο κομμουνισμός. Αν πριν από την κατάρρευση υπήρχε φτώχεια, με την κατάρρευση και το πλιάτσικο των κρατικών δομών από την κομματική νομενκλατούρα επήλθε εξαθλίωση του πληθυσμού.
Τα παραπάνω γράφονται για τη Eurostat, που με τα στοιχεία της εκθέτει ανεπανόρθωτα την κυβέρνηση Μητσοτάκη αλλά και συνολικά το σύστημα των εξουσιών στην πολύπαθη πατρίδα μας.
Σύμφωνα, λοιπόν, με τα πρόσφατα στοιχεία της Eurostat, ο μέσος μισθός στην Ελλάδα είναι ο δεύτερος χειρότερος στην Ε.Ε.! Στο τέλος της λίστας με το ύψος των μέσων αποδοχών είναι οι Βούλγαροι και προτελευταίοι οι Έλληνες. Ο μέσος μισθός στη Βουλγαρία είναι 15.400 ευρώ και στην Ελλάδα 18.000. Τα στοιχεία αφορούν το έτος 2024.
Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι οι Έλληνες βρίσκονται σε ακόμα πιο δυσχερή θέση από τους Βουλγάρους διότι το ράλι των τιμών, η ακρίβεια και η αισχροκέρδεια στην πατρίδα μας βρίσκονται σε… έξαρση ήδη από τον Οκτώβριο του 2021, μήνες πριν ξεσπάσει ο πόλεμος Ρωσίας – Ουκρανίας, τον οποίο χρησιμοποίησαν σαν πρόφαση διάφοροι μεγαλοσχήμονες επιχειρηματίες και πολυεθνικές, που λειτουργούν σαν πτωματοβόροι γύπες οι οποίοι τρέφονται από τις σάρκες των καταναλωτών.
Η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη διαρκώς κομπάζει για τις αυξήσεις των μισθών, ενώ «ξεχνάει» ότι οι αυξήσεις στο κόστος ζωής (ενέργεια, στέγη, διατροφή κ.ά.) ξεπερνούν κατά πολύ τα παραπάνω ψίχουλα που λαμβάνουν οι εργαζόμενοι. Και αυτοί οι κομπασμοί, ενώ γίνονται δεκτοί μετ’ επαίνων από το σύστημα πέριξ του Μεγάρου Μαξίμου, απορρίπτονται από την ψυχρή παράθεση ποσοστών και αριθμών της ευρωπαϊκής στατιστικής υπηρεσίας.
Φυσικά, αυτή η κατάσταση δείχνει το συνολικό, συστημικό πρόβλημα της πατρίδας μας. Οι εργαζόμενοι είναι κακοπληρωμένοι και ταυτόχρονα υποχρεώνονται να πληρώνουν μαλλιοκέφαλα για να επιβιώσουν. Κι αντί να κάνουν αποταμίευση, όπως συνηθίζεται στην Ευρώπη, διαπιστώνουν ότι περισσεύει πολύς μήνας στο τέλος του μισθού.
Κάπως έτσι είναι η κατάσταση στο σιδηρούν παραπέτασμα της κλεπτοκρατίας.
ΠΗΓΗ: Εφημερίδα «δημοκρατία»
Ο Johann Gottfried Herder (1744–1803) υπήρξε διαπρεπής θεολόγος, ποιητής, κριτικός λογοτεχνίας, αλλά και ένας από τους μεγαλύτερους Γερμανούς φιλοσόφους που ανέδειξε το ρεύμα του Αντιδιαφωτισμού. Βασικός εκπρόσωπος του πνευματικού κινήματος του Ρομαντισμού, εξέλαβε την φυσική Ιεραρχία εντός ενός ομογενούς συνόλου ως μια απόλυτα εναρμονισμένη με το κοινοτικό πεπρωμένο συνθήκη, καθώς διακήρυσσε ότι «(…) υπάρχει μόνο μια τάξη στο κράτος και αυτή είναι ο λαός, στον οποίον ανήκουν τόσο ο βασιλιάς, όσο και ο αγρότης».
Πρωταρχικός
εκφραστής της θεωρίας της Ψυχής του λαού, πρόβαλε έντονα την σημασία της γλώσσας, αλλά και της
λαϊκής καλλιτεχνικής δημιουργίας (η οποία έως τότε δεν εκλαμβανόταν παρά ως μια
άκομψη κληρονομιά των αγράμματων Γερμανών χωρικών), ως συνεκτικές κολώνες μιας
Εθνικής Φιλολογίας, η οποία στέκεται στον αντίποδα της λόγιας,
ξενόφερτης «υψηλής» τέχνης.
Από την ιατρική στην
θεολογία και την φιλοσοφία
Ο Herder ξεκίνησε τις σπουδές του στην Ιατρική σχολή του Πανεπιστημίου του
Königsberg (σημερινού Kaliningrad). Μην αντέχοντας όμως την θέα ανατομημένων ή
εγχειρισμένων σωμάτων, και λόγω κάποιων δικών του δυσάρεστων προσωπικών εμπειριών,
εγκατέλειψε τον κλάδο αυτόν για να ακολουθήσει σπουδές στην θεολογία και την
φιλοσοφία. Η μεταστροφή αυτή έφερε
τον Herder στα θρανία των αμφιθεάτρων του διάσημου φιλοσόφου Immanuel Kant,
γνωστού για την διαμόρφωση του συστήματος της κριτικής φιλοσοφίας. Από το 1764
ως το 1769 ο Herder παρέδιδε ο ίδιος διαλέξεις στο καθεδρικό σχολείο της Ρίγα
και λίγα χρόνια αργότερα, μετά από διάφορα ταξίδια του σε χώρες της κεντρικής
Ευρώπης, βρέθηκε προσκεκλημένος του Goethe στην Βαϊμάρη, όπου και έλαβε το
αξίωμα του ανώτατου επόπτη διοίκησης της Ευαγγελικής Εκκλησίας και του εφόρου
εκπαίδευσης.
Ως πολυσχιδής προσωπικότητα που υπήρξε ο νεαρός λουθηρανός ιερέας, δεν παρέλειψε να ασχοληθεί με την γερμανική, αλλά και την ευρωπαϊκή εν γένει λογοτεχνία, συγγράφοντας μόλις στα 23 του έτη το τρίτομο έργο του «Περί της νεωτέρας γερμανικής λογοτεχνίας», μέσα από το οποίο έκανε ανοιχτά έκκληση για κάθαρση της εγχώριας λογοτεχνίας από ξενικές επιρροές, και για ανάδειξη του εθνικού πολιτισμικού πλούτου που παράγει ο λόγος των συμπατριωτών του. Γενικότερα η πρόσληψη της αισθητικής ως τμήμα της ανθρωπολογίας ήταν διάχυτη στα γραπτά του Γερμανού φιλοσόφου, καθώς πίστευε πως τα καλλιτεχνικά έργα του ανθρώπου δεν αποτελούν παρά την πηγαία έκφραση της ιδιαίτερης φυσιογνωμίας του. Έτσι λοιπόν και κάθε εποχή και πολιτιστική περίοδος κομίζει το δικό της αξιακό φορτίο στο αέναο ιστορικό γίγνεσθαι, και κάθε πολιτισμός έχει την δική του ξεχωριστή απάντηση για τα προβλήματα μίας συγκεκριμένης χρονικής και τοπικής συγκυρίας.
Ο
Herder εύστοχα παρατηρούσε πως ο κάθε πολιτισμός, ο κινέζικος, ο ινδικός, ο
αιγυπτιακός, ο Ελληνικός, ο ρωμαϊκός κ.α. δημιουργήθηκε, αναπτύχθηκε και
καθιερώθηκε αναλόγως προς την αδιαμφισβήτητη προϋπόθεση του φυλετικού
περιβάλλοντος,
της προγενέστερης πολιτιστικής μαγιάς, αλλά και του εδαφικού και κλιματικού
παράγοντα. Ως εκ τούτου, είναι μάταιο να επιχειρήσει κανείς να συγκρίνει και να
ταξινομεί αυθαίρετα τις εκάστοτε πολιτισμικές ποιότητες, άνευ συνυπολογισμού
του τόπου, του χρόνου και των ιδιαίτερων συνθηκών εντός των οποίων αυτές
αναπτύχθηκαν. Το πάντοτε ανήσυχο πνεύμα του νεαρού τεχνοκρίτη σημείωνε πως «ο Σαίξπηρ δεν ήταν Σοφοκλής, ο Μίλτων
δεν ήταν Όμηρος, ο Μπόλινγκμπροκ δεν ήταν Περικλής», αλλά ότι ο
καθένας υπήρξε αυτό που υπήρξε και έδρασε σύμφωνα με τις απαιτήσεις της εποχής
της οποίας ξεχωριστά ο καθένας έζησε.
Ο πρόδρομος μιας νέας
πνευματικής εποχής
Στην εποχή της επικράτησης των υλιστικών ιδεωδών που Διαφωτισμού, δεν προξενεί ερωτηματικά η συστηματική αποσιώπηση των λόγων και των έργων όσων Ιδεαλιστών στάθηκαν ενάντια στις διδαχές της φιλελεύθερης παντοκρατορίας, από τα πάσης φύσεως ακαδημαϊκά κατεστημένα εντός και εκτός συνόρων. Ενάντια στον ψυχρό ορθολογισμό, την ειδωλολατρία της λογικής και την αποϊεροποίηση που επέφεραν οι ραδιουργίες της νεοαναδυόμενης, υπερφίαλης αστικής τάξης τον 18ο αιώνα, στάθηκαν ως το κύριο πνευματικό αντίβαρο οι περιώνυμοι Ρομαντικοί στοχαστές. Σύμφωνα με τον αείμνηστο θεολόγο, καθηγητή και μελετητή της Φιλοσοφίας Νικόλαο Λούβαρι, οι ρομαντικοί δημιουργοί έχουν πάθος με το παράδοξο, με το όνειρο και τον θρύλο. Κατά την ρομαντική παράδοση η Φύση έχει Ψυχή, Ψυχή η οποία λαβαίνει σάρκα και οστά στα δημώδη δημιουργήματα της φιλολογίας των λαών. Σε ένα βαθύτερα φιλοσοφικό επίπεδο, ο Herder απέρριψε την διδασκαλία της διαρχίας, σύμφωνα με την οποία ο άνθρωπος αποτελείται από δύο ανεξάρτητες μεταξύ τους υποστάσεις, ήτοι το σώμα και την ψυχή, καθώς και την θεωρία ότι η ψυχή χωρίζεται σε επιμέρους τμήματα όπως λ.χ. ο λόγος, η αντίληψη, η βούληση, η επιθυμία κ.α. Απεναντίας, υποστήριξε την αδιασάλευτη ενότητα των ψυχικών λειτουργιών, σε έναν οργανικό συγκερασμό της βιολογικής και της πνευματικής υπόστασης του ανθρώπου. Υπό μια πολύ ευρύτερη οπτική, ερμήνευε τον κόσμο ως ένα διεθνές μωσαϊκό γνησίων, αλλά και διαφορετικών μεταξύ τους εθνικών οργανισμών, οι οποίοι οφείλουν να διατηρούν την αυτοτέλειά τους ως ιδιόμορφα ψηφιδωτά και ζώντα συλλογικά σώματα.
Στο μνημειώδες ανολοκλήρωτο έργο του «Ιδέες για την φιλοσοφία της Ιστορίας και της Ανθρωπότητος», ο Herder υποστήριξε ότι τελικός σκοπός της ανθρωπότητος είναι η ανύψωση αυτής προς έναν ανώτερο ανθρωπισμό. Η ανθρώπινη φύση όμως δεν είναι ομοιόμορφη, καθώς ποικίλλει ανάλογα με την εκάστοτε ανθρώπινη φυλή. Συνεπώς, υποστήριζε ότι για να γίνει κατανοητή αυτή η πορεία προς τον ανώτερο ανθρωπισμό, δηλαδή την ίδια την ουσία της Ιστορίας, οφείλουμε να αποκαλύψουμε το λαϊκό πνεύμα που ενυπάρχει σε κάθε λαό. Θεμελιώδης σκέψη του Γερμανού Ιδεαλιστή φιλοσόφου ήταν ότι η ανθρώπινη ύπαρξη κάνει αισθητή την παρουσία της καθ’ όλη την διάρκεια της ιστορικής εξέλιξης με μορφές κοινού, ομαδικού βίου. Εντός αυτής της κοινοτικότητος, ή αλλιώς ομαδικότητος, καλείται η ανθρώπινη φύση να δημιουργεί, να διεκδικεί την ευτυχία της, να υπερασπίζεται την μοναδικότητά της, αλλά και να κατακτά την ελευθερία της. Σε αυτές λοιπόν τις εξ αντικειμένου αναγκαίες μορφές κοινωνικού βίου, συγκαταλέγεται και η μορφή του Έθνους ως η κορωνίδα αυτών. Το Έθνος ιστορικά καταξιώνεται ως η πιο έγκυρη και ανθεκτική μορφή κοινοτικής ζωής, ως ένα ιδιαίτερο είδος λαϊκής κοινότητος με τις δικές της πολιτισμικές παραδόσεις και με διασφαλισμένες τις δυνατότητες για ελεύθερη ανταλλαγή απόψεων με άλλες παρόμοιες κοινότητες. Η οντολογική υφή μιας τέτοιας διευρυμένης συλλογικότητος παραπέμπει στην έννοια της Πατρίδος και στην κοινή γλώσσα, η οποία με την εσωτερική της δυναμική καθιστά την γενέθλια Γη ως την εστία φανέρωσης της ζωής.
Ωστόσο, ήδη αποφαινόταν ότι στην εποχή της αστικής κυριαρχίας στα σπάργανά της, όπως ακριβώς συμβαίνει και σήμερα, ο κοινοτικός βίος και η λαϊκή κοινότητα μετατρέπονται σε ένα είδος χυδαίου και ανερμάτιστου συναγελασμού, ενώ το Έθνος ταυτίζεται με το κράτος ως μηχανισμός καταστολής. Ακολούθως, η αστική κοινωνία εκφυλίζεται περαιτέρω σε μια μαζική κοινωνία αγελαίων σχέσεων και συμπεριφορών, με μοναδικό «συνεκτικό» κρίκο τον υπολογιστικό προγραμματισμό και την απρόσωπη, άτεγκτη οργάνωση της παραγωγής, κατάφωρα ξένης προς τις ουσιώδεις ανθρώπινες ανάγκες. Χαρακτηριστική άποψη του Herder ήταν πως, κατά συνέπεια, όλα τα ανθρώπινα όντα εντός μιας κοινωνίας με τα χαρακτηριστικά αυτά μοιάζουν να έχουν «καταψυχθεί». Υποστήριζε επίσης ότι σε μια συνάφεια σαν και αυτή, το έθνος–κράτος ομοιάζει με εξουσιαστική αρχή, συγκεντρώνοντας όλα τα στοιχεία ενός αντεθνικού κρατικού μορφώματος, στο οποίο οι τερατώδεις ηγετικές ομάδες στην κορυφή του επιδίδονται στην δόλια εκμετάλλευση του κόπου του πολίτη, ενώ ως «πολιτική μούσα» τους αναδεικνύεται ο δεσποτισμός.
Herder και παγκοσμιοποίηση: η σταδιακή γενοκτονία των Εθνών
Αυτός ακριβώς ο δεσποτισμός αντιπροσωπεύει την ωμή και καταπιεστική, πολλές φορές ολοκληρωτική διακυβέρνηση, η οποία εργάζεται μανιωδώς για μια άκρως παθολογική και ψυχαναγκαστική σύμμειξη εθνικών πολιτισμών. Μια σύμμειξη που εκριζώνει τους λαούς από τις εθνικές τους εστίες και παραδόσεις, πολτοποιώντας και αφομοιώνοντας παράλληλα τις ευαίσθητες γραμμές κάθε αυθύπαρκτου πολιτισμού, υπό ένα αφηρημένο, γενικό, επιτηδευμένα αόριστο σχηματισμό, όπως είναι επί παραδείγματι η σαπίλα του αμερικανισμού και του «ονείρου» που τον συνοδεύει, αλλά και η μαζική υστερία της υπερκατανάλωσης άχρηστων προϊόντων που ταλαιπωρεί την οικουμένη. Πρόκειται για την σύγχρονη μάστιγα που ισοπεδώνει λαούς και Έθνη στο όνομα της προοδευτικότητος, της μονάκριβης κόρης της περίφημης καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης.
Όπως διαπιστώνεται, ο Herder ήταν άκρως προφητικός ήδη από την εποχή του, καθώς με την φιλοσοφική του σκέψη είχε προβλέψει τον σύγχρονο εξανδραποδισμό των λαών. Σήμερα οι μαζικές διηπειρωτικές μεταναστεύσεις παρουσιάζονται ως λύτρωση από διάφορα εθνομηδενιστικά – κομματικά και μη – μορφώματα, ενώ ταυτόχρονα τέτοιοι ξεριζωμοί αποτιμώνται από τους ίδιους τους φιλελεύθερους κοσμοπολίτες ως «δημιουργικά φαινόμενα μιας νέας τάξης πραγμάτων», στην οποία το Έθνος δεν έχει καμία θέση ενώπιον της αποκαλούμενης «ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και συνεννόησης». Η πραγματικότητα όμως είναι πολύ διαφορετική, καθώς οδηγούνται στον αφανισμό ολόκληροι πολιτισμοί και μαζί τους και οι λαοί, με ηθικούς και φυσικούς αυτουργούς τις δυτικές πολιτικές ελίτ που εδρεύουν στα μουντά κτήρια των Βρυξελλών και της Ουάσιγκτων. Αυτοί και όσοι συναινούν στις άνομες επιδιώξεις τους, μέσω της αγαστής συνεργασίας τους με τους τραπεζίτες χρηματοδότες τους, είναι και οι εγκληματίες οι οποίοι εκτελούν το σχέδιο της σταδιακής γενοκτονίας των Ευρωπαίων.
Για τον Herder η κατεύθυνση αυτή, εκτός του πασίδηλα εθνοπροδοτικού της χαρακτήρα, είναι εκ προοιμίου αποτυχημένη, καθώς βασίζεται στην αντιφυσική, έξωθεν βίαιη επιβολή και την υπολογιστική ταξινόμηση, ήτοι σε παράγοντες που εκ των πραγμάτων αποτρέπουν την βαθιά και ειλικρινή γνωριμία με τον έναν ή τον άλλον πολιτισμό. Αυτή η κατάσταση είναι πλήρως αντιπροσωπευτική της σύγχρονης εποχής και του δυστοπικού εφιάλτη που βιώνει η Πατρίδα μας, με πλήθος αδίστακτων ολετήρων που προσποιούνται τους εθνοπατέρες να αντιποιούνται την Αρχή του Έθνους, οδηγώντας έναν άλλοτε ένδοξο λαό στο βάραθρο της μαζοποίησης και της πολιτισμικής ισοπέδωσης. Ο σπουδαίος Γερμανός λόγιος, σε αντίθεση με τις κοινωνιολογικού χαρακτήρα ανοησίες των σύγχρονων εκφυλισμένων πρωτοκοσμικών «διανοητών», διέκρινε καθαρά τον οργανικό χαρακτήρα των κοινωνιών. Πάγια άποψη του Herder ήταν ότι η ταυτότητα ενός ανθρώπου διαμορφώνεται από τους πανάρχαιους προγονικούς δεσμούς, οι οποίοι ενώνουν σε ένα δομικό συνεχές το παρελθόν με το παρόν και το μέλλον του, από την σύνδεσή του με το ιστορικό του πεπρωμένο, την ιστορική μνήμη, το κληρονομημένο εθιμικό και τον πολιτισμό του, αλλά και την Γη του, την ποτισμένη με το αίμα των προγόνων του.
Όπως υποστήριξαν και άλλοι εκπρόσωποι του Ρομαντικού εθνικιστικού κινήματος, τα πραγματικά φυσικά σύνορα των κρατών είναι αναμφίβολα τα εσωτερικά τους σύνορα. Αυτοί οι συγγενείς ομόγλωσσοι, ομότροποι και ομόθρησκοι είναι που ενώνονται μεταξύ τους με ένα πλήθος αόρατων δεσμών από την ίδια την Φύση, ενώ κατανοούν μύχια ο ένας τον άλλον συμμετέχοντας από κοινού σε μια αδιάσπαστη ολότητα, που δεν είναι άλλη από το Έθνος, το κεντρικό πολιτικό υποκείμενο της ανθρώπινης ιστορίας. Αυτά τα διδάγματα Ιδανισμού αποτελούν και τα ακλόνητα θεμέλια στην εποχή της νεωτερικότητος, ενός πρωτόλειου Εθνικού Κοινωνισμού, ως της μοναδικής αυθεντικής εκδήλωσης της αρχέγονα Ελληνικής Ιδέας του Αίματος και της Γης.
Μέτωπο Νεολαίας – Τομέας Ιδεολογίας
ΠΗΓΗ: antepithesi.gr
«Έχουμε εμπιστοσύνη στην ελληνική δικαιοσύνη» είπε ο stand up κωμικός και ξεκαρδίστηκε το κοινό στα γέλια
Από τον Παναγιώτη Λιάκο
Νόμιμος ο εγκλεισμός των Ελλήνων στα σπίτια τους, με την επίκληση της προστασίας από τον κορονοϊό. Νόμιμες οι απειλές του κράτους στους ανεμβολίαστους. Νόμιμα τα τσιμπούσια του Μητσοτάκη στους Φούρνους Ικαρίας και νόμιμες οι ποδηλατάδες του στην Πάρνηθα σε μέρες καραντίνας. Νόμιμος ο εποικισμός της Ελλάδος από στίφη ισλαμιστών.
Νόμιμο το Μνημόνιο. Νόμιμο (και… προσωρινό) το κερατόσημο στα ακίνητα, που πληρωνόταν μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ. Νόμιμος ο ΕΝΦΙΑ. Νόμιμες οι περικοπές μισθών και συντάξεων. Νόμιμο το Υπερταμείο και η υποθήκευση της χώρας για έναν αιώνα (ουπς, συγγνώμη, μόνο για 99 χρόνια).
Νόμιμη η αισχροκέρδεια στην ενέργεια και η είσοδος της Ελλάδας στο χρηματιστήριο της ενέργειας. Νόμιμες και οι αυξήσεις των τιμών σε όλα τα είδη, προτού καν ξεσπάσει ο ρωσο-ουκρανικός πόλεμος. Νόμιμα τα θαλασσοδάνεια στα κόμματα. Νόμιμα τα ρεζιλίκια στα Ίμια, στην υπόθεση Οτσαλάν. Νόμιμη η «βούτα» στο ΧΑΑ. Νόμιμα τα ολυμπιακά έργα. Νόμιμη η αποστολή οστών από το Δημόσιο Σήμα σε μικρό αμερικανικό πανεπιστήμιο. Όλα νόμιμα στην Ελλάδα!
Έτσι, τουλάχιστον, έκρινε η ανεξάρτητη και αδέσμευτη ελληνική Δικαιοσύνη. Πού και πώς τα θυμηθήκαμε όλα τούτα; Επειδή στο dimokratia.gr διαβάσαμε τα εξής: «Κτηνοτρόφοι κλήθηκαν από τον Άρειο Πάγο να καταθέσουν, με την κατηγορία ότι οι δημόσιες δηλώσεις τους στα μέσα ενημέρωσης δεν βοηθούν στην αντιμετώπιση της ευλογιάς. Αφορμή όσα είπαν δημόσια για την απροθυμία της κυβέρνησης να προχωρήσει σε εμβολιασμό και να αιτηθεί το εμβόλιο από την Ε.Ε. Οι παραγωγοί υποστήριξαν ότι θα μπορούσε να είχε γίνει εμβολιασμός κατά της ευλογιάς, αν η κυβέρνηση είχε κινηθεί εγκαίρως προς την Ε.Ε.
Σύμφωνα με τους ίδιους, ένας τέτοιος έλεγχος θα έφερνε στο φως μια δυσάρεστη αλήθεια: Ότι ο πραγματικός αριθμός των ζώων είναι πολύ μικρότερος από εκείνον που έχει δηλωθεί επίσημα, κάτι που συνδέεται ευθέως με το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ. Ε, ναι, μωρέ… Όλα νόμιμα στην Ελλάδα. Όλα αληθινά. Τα μόνα ψέματα που λέγονται είναι από τους αγροτοκτηνοτρόφους για το ζήτημα της ευλογιάς. Αν το βουλώσουν αυτοί, αν βγάλουν τον σκασμό και μιλάνε μόνο για να επαναλαμβάνουν όσα λέει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, θα σταματήσει και η ευλογιά των αιγοπροβάτων… Κι ένα σχόλιο για το τέλος: «Έχουμε εμπιστοσύνη στην ελληνική Δικαιοσύνη» είπε ο stand up κωμικός και ξεκαρδίστηκε το κοινό στα γέλια.
Από τη στήλη «Περί πωλητικής» της εφημερίδας «δημοκρατία»
