Puissance - Gloria

 

Συζητήσεις για τον Martin Heidegger

To παρακάτω άρθρο, αναφέρεται στον μεγαλύτερο φιλόσοφο του 20ου αιώνα, με μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη του υιού του Hermann, που παραχώρησε στους Antonio Gnoli και Franco Volpi. Η συνέντευξη βρίσκεται στο βιβλίο τους, «Συζητήσεις για τον Martin Heidegger, ο τελευταίος σαμάνος», του 2005. Το να μιλά κάποιος για το τεράστιο αυτό μυαλό της φιλοσοφίας, είναι πάντα ενδιαφέρον, ακόμη και από τους ορκισμένους εχθρούς του, που δεν μπορούν να …χωνέψουν τις μη πολιτικά ορθές επιλογές του. Ενάντια των ΗΠΑ, της νεωτερικότητας, του ορθολογισμού, του Ιουδαϊσμού της καταστροφής της παράδοσης της Ευρώπης και πολλά άλλα «κακά» που τον συνόδεψαν και συνοδεύουν, δεν αρκούν να μειώσουν της κυριαρχία του στην διανόηση. Καλή σας ανάγνωση:

Ο πατέρας μου και ο ναζισμός
Συνέντευξη με τον Hermann Heidegger

Η περιπέτεια ενός γιου με έναν πατέρα, σημαδεύεται από στιγμές που είναι δύσκολο να διεισδύσει σε έναν ξένο, χωρίς τον κίνδυνο της αδιακρισίας, της παρεμβατικότητας ή της αλλαγής του στυλ. Τα συναισθήματα, τα αισθήματα αγάπης και οι συγκρούσεις που μερικές φορές προκαλεί μια τέτοια σχέση, θα άξιζαν να παραμείνουν ως επί το πλείστον περιορισμένα στις καρδιές των πρωταγωνιστών. Αν δεν ήταν το γεγονός ότι οι πρωταγωνιστές αυτής της ιστορίας είναι ο Martin και ο Hermann Heidegger: ένας πατέρας που άλλαξε την πορεία της φιλοσοφίας του εικοστού αιώνα και ένας γιος που για πρώτη φορά, αποφάσισε να μιλήσει για εκείνον. Ο Hermann Heidegger ζει λίγα χιλιόμετρα από το Freiburg, σε μια όμορφη κοιλάδα στο Μέλανα Δρυμό. Υπηρέτησε ως αξιωματικός στον γερμανικό στρατό, στη συνέχεια δίδαξε σε σχολείο και ενδιαφέρθηκε για την στρατιωτική ιστορία. Τώρα, εδώ και χρόνια εργάζεται για την έκδοση των έργων του πατέρα του. Όσον αφορά τον λόγο για τον οποίο δεν έχει δώσει ποτέ συνεντεύξεις μέχρι τώρα, είναι κατηγορηματικός: «Πολύ συχνά, οι σκέψεις του πατέρα μου έχουν χρησιμοποιηθεί ως πρόσχημα για εντυπωσιακές ομιλίες». Είναι κατανοητό, επομένως, ότι υπάρχει μια αρχική ένταση, η οποία διαλύεται κατά τη διάρκεια της μακράς συνέντευξης, παίρνοντας τελικά τη μορφή μιας χαλαρής και ευχάριστης συζήτησης. Έχει περάσει αρκετός καιρός από τον θάνατο του Martin Heidegger. Κάποιοι θεωρούν αυτόν τον αμφιλεγόμενο άνθρωπο συνεργό του ναζισμού. Για άλλους ήταν θύμα ενός πολιτικού μηχανισμού, του οποίου η βιαιότητα και η σκληρότητα, δεδομένης της πρωτοτυπίας του, δεν θα μπορούσαν να είχαν προβλεφθεί. Ποιος έχει δίκιο; Είναι σημαντικό να ακούσουμε τις μαρτυρίες, έστω και μεροληπτικές, όσων ήταν κοντά του. Είναι επίσης ενδιαφέρον να εμβαθύνουμε στον ιδιωτικό του κόσμο, στην καθημερινότητά του, για να κατανοήσουμε τις λιγότερο γνωστές πτυχές της προσωπικότητάς του.

– Κύριε Heidegger, ποια είναι η πρώτη σας ανάμνηση από τον πατέρα σας;

Είναι από εμένα και τον αδερφό μου ως παιδιά, να συναντάμε τον πατέρα μας στο τραπέζι για το μεσημεριανό και το βραδινό. Καθώς μελετούσε και σκεφτόταν, αυτές ήταν οι μόνες ευκαιρίες για να τον βλέπουμε. Και είναι η ανάμνηση ενός διασκεδαστικού και στοργικού ανθρώπου. Διαφορετικού από την συμβατική εικόνα του βλοσυρού φιλοσόφου.

– Σίγουρα γνωρίζετε ότι ο πατέρας σας ήταν, φιλοσοφικά μιλώντας, ίσως το πιο πρωτότυπο μυαλό του εικοστού αιώνα. Πώς βιώσατε τη σχέση σας με έναν τόσο σημαντικό γονέα; Σας επιβάρυνε με οποιονδήποτε τρόπο; Σας έκλεψε κάτι;

Σε όλη μου τη ζωή, ένιωθα το μεγαλείο του πατέρα μου να με βαραίνει. Σχεδόν ένα αβάσταχτο βάρος. Ως αγόρι, όλοι με θεωρούσαν και με αντιμετώπιζαν ως γιο του μεγάλου φιλοσόφου Martin Heidegger και όχι για το ποιος ήμουν. Ποτέ δεν ένιωθα ο εαυτός μου. Έτσι, επέλεξα μια καριέρα όσο το δυνατόν πιο μακριά από τη φιλοσοφία. Φυσικά υπήρχε και η άλλη όψη του νομίσματος: η ζωή με έναν άνθρωπο του πνευματικού και διανοητικού του αναστήματος, ήταν μια ευκαιρία για ένα τεράστιο εμπλουτισμό.

– Εσείς, ενδιαφερόσασταν για την στρατιωτική ιστορία…

Μάλιστα, αφού αποφοίτησα από το λύκειο το 1938, ήθελα να καταταγώ στον στρατό και να ακολουθήσω στρατιωτική καριέρα. Αλλά οι γονείς μου ήταν αντίθετοι. Έτσι άρχισα να σπουδάζω για να γίνω δάσκαλος. Με το ξέσπασμα του πολέμου, στάλθηκα ως στρατιώτης στο ρωσικό μέτωπο και πιάστηκα αιχμάλωτος. Επέστρεψα στη Γερμανία μόλις το 1947 και δίδαξα στο δημοτικό σχολείο για μερικά χρόνια. Στη συνέχεια, το 1955, μπόρεσα επιτέλους να καταταγώ στον στρατό και εργάστηκα στο Γραφείο Στρατιωτικών Ερευνών σε διάφορες θέσεις στο Γενικό Επιτελείο.

– Πώς ήταν το οικογενειακό περιβάλλον;

Ήταν χαρακτηριστικό μιας απλής και λιτής οικογένειας εκείνης της εποχής, κατά τη διάρκεια της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης και της σοβαρής οικονομικής κρίσης που μαινόταν στη Γερμανία. Ο πατέρας μου ήταν ταπεινής καταγωγής. Δεν έχω καλές αναμνήσεις από τον παππού μου. Ήταν νεωκόρος στο Memmingen και πέθανε όταν ήμουν τεσσάρων ετών. Θυμάμαι καλύτερα τη γιαγιά μου, η οποία έζησε μερικά χρόνια περισσότερο. Ήταν μια στοργική και γενναιόδωρη γυναίκα, πολύ αγαπητή στα παιδιά της. Όταν απεβίωσε το 1927, το βιβλίο του πατέρα μου «Είναι και Χρόνος», το οποίο περιέχει την περίφημη ανάλυση του να είσαι για τον θάνατο, είχε μόλις εκδοθεί: ο πατέρας μου τοποθέτησε το πρώτο αντίτυπο του έργου στο κρεβάτι της.

– Ο πατέρας σας, σας εμπιστεύτηκε το έργο της έκδοσης όλων των αδημοσίευτων έργων του. Δεν αισθάνεστε περιορισμένος, από τον ρόλο της διατήρησης της εικόνας του μεγάλου φιλοσόφου;

Πιστεύω ότι είναι ένα σημαντικό έργο και το εκτελώ με κάθε μου δέσμευση. Μάλιστα ο πατέρας μου δεν ήθελε να δημοσιευτούν τα χειρόγραφά του αμέσως. Μου είχε δώσει εντολή να κρατήσω τα πάντα απόρρητα, στο Literaturarchiv του Marbach, για εκατό χρόνια. Στις αρχές της δεκαετίας του 1970, εν αγνοία του, ο εκδότης Köstermann επικοινώνησε μαζί μου και μου είπε: «Κύριε Heidegger, θα θέλαμε να δημοσιεύσουμε τα άπαντα του πατέρα σας, αλλά είναι αντίθετος. Μπορείτε να μας βοηθήσετε;» Εκείνη την εποχή ήμουν τοποθετημένος στο Koblenz. Πήγα στο Freiburg και ο πατέρας μου κι εγώ συζητήσαμε το πρόβλημα για δύο μέρες. Τελικά τον έπεισα με ένα «στρατιωτικό» επιχείρημα, ας πούμε, γνωρίζοντας ότι τα τρία τέταρτα από αυτά που είχε γράψει δεν είχαν ποτέ δημοσιευτεί. «Μπαμπά», του επεσήμανα, «αν η Ευρώπη καταστραφεί από έναν πυρηνικό πόλεμο στο μέλλον, ποιος ξέρει αν θα παραμείνει κάτι από τη φιλοσοφία σου. Αλλά αν την έχεις δημοσιεύσει και την έχεις διαδώσει σε όλο τον κόσμο, τότε ίσως αυτό που έχεις σκεφτεί, θα επιβιώσει».

– Και πείστηκε;

Το επιχείρημα τον έπεισε και προς έκπληξή μου, μου ζήτησε να φροντίσω εγώ ο ίδιος για την έκδοση. Αυτό με εξέπληξε γιατί, στην πραγματικότητα, πίστευα ότι οι μαθητές του θα έπρεπε να το είχαν χειριστεί όλο αυτό.

– Κρίνοντας από την εντυπωσιακή ποσότητα γραπτού υλικού που άφησε πίσω του, ο πατέρας σας δεν πρέπει να αφιέρωσε πολύ χρόνο στην οικογένειά του.

Εργαζόταν από νωρίς το πρωί. Το αργότερο στις 8:00, βρισκόταν ήδη στο γραφείο του και δεν ήθελε να τον ενοχλήσουν μέχρι το μεσημέρι. Το απόγευμα ξεκουραζόταν λίγο και μετά συνέχιζε την εργασία του. Ως νεαρός άνδρας, συνέχιζε ακόμη και μέχρι αργά το βράδυ. Ήταν η μητέρα μου, η οποία είχε πολύ δυνατό χαρακτήρα και διαχειριζόταν όλες τις δουλειές του σπιτιού και τα πρακτικά ζητήματα, που τον έκανε να σταματήσει αυτή την «ανθυγιεινή» συνήθεια, καθώς τον μάλωνε: «Η νύχτα είναι για ύπνο και η μέρα για δουλειά». Και νίκησε. Τόσο πολύ, που στο Marburg κυκλοφόρησε ένα αστείο : έλεγαν ότι όταν ο Nicolai Hartmann, συνηθισμένος να γράφει μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες, έσβηνε το φως, ο Heidegger άναβε το δικό του.

– Είναι αλήθεια ότι το «Είναι και Χρόνος» γράφτηκε υπό το φως των κεριών;

Ασφαλώς, δούλεψε και υπό το φως των κεριών. Το κύριο μέρος του «Είναι και Χρόνος» γράφτηκε στην καλύβα στο Todtnauberg, η οποία δεν έχει ηλεκτρικό ρεύμα. Έπειτα, επειδή εμείς τα παιδιά κάναμε πολύ θόρυβο, νοίκιασε ένα δωμάτιο σε μια κοντινή αγροικία στους πρόποδες του βουνού όπου βρίσκεται η καλύβα. Κατέβαινε εκεί το πρωί και επέστρεφε για μεσημεριανό όταν χτυπούσε το κουδούνι του μεσημεριού. Το απόγευμα κατέβαινε ξανά και το βράδυ επέστρεφε ξανά στην καλύβα.

– Για ποια θέματα συζητούσατε στο τραπέζι;

Σίγουρα όχι για φιλοσοφία. Στο τραπέζι ήταν ένας άνθρωπος που συζητούσε, όπως κάθε άλλο μέλος της οικογένειας. Ενδιαφερόταν για το ποδόσφαιρο, το σκι και όλα όσα κάναμε εμείς και οι φίλοι μας. Φυσικά αυτό δεν με εμπόδισε αργότερα να συζητήσω μαζί του και για φιλοσοφία.

– Πότε ξεκίνησαν αυτές οι συζητήσεις;

Ήταν πριν από τον πόλεμο, το 1938/39. Πήγα να ακούσω μερικές από τις διαλέξεις του για τον Nietzsche και παρακολούθησα ένα σεμινάριο. Αργότερα, κατά τη διάρκεια του πολέμου, τραυματίστηκα στο ρωσικό μέτωπο και με έστειλαν σπίτι για ανάρρωση. Τότε το 1942/43, παρακολούθησα τα μαθήματά του με κάποια συχνότητα. Θυμάμαι ότι είχα ακόμα το ένα πόδι σε γύψο και δυσκολευόμουν να φτάσω με τις πατερίτσες στο πανεπιστήμιο, από το στρατιωτικό νοσοκομείο.

– Ποια επίδραση είχαν τα λόγια του Heidegger στους μαθητές;

Όταν εξηγούσε, είχες την αίσθηση ότι καταλάβαινες τα πάντα. Είχε ταλέντο στη διδασκαλία και χειριζόταν πολύ αποτελεσματικά ακόμη και τα πιο δύσκολα θέματα. Το αποτέλεσμα ήταν πραγματικά εκπληκτικό, σε σύγκριση με τις δυσκολίες που συναντά κανείς στην ανάγνωση των γραπτών του. Νομίζω ότι ήταν ένας υπέροχος δάσκαλος.

– Ακριβώς, από τις ιστορίες ορισμένων μαθητών του, όπως ο Löwith Gadamer , ο Jonas και η Hannah Arendt, σχηματίζεται η εντύπωση ότι είχε μεγάλο χάρισμα. Τώρα επιτρέψτε μου να ικανοποιήσω μια περιέργεια: παρακολουθήσατε τις διαλέξεις φιλοσοφίας του πατέρα σας, αλλά ταυτόχρονα αποφασίσατε ότι τα ενδιαφέροντά σας ήταν εκτός φιλοσοφίας και ασπαστήκατε μια καριέρα ως ιστορικός. Γιατί;

Ήταν δύσκολο να ανταγωνιστώ σε φιλοσοφικό επίπεδο έναν άνθρωπο του αναστήματος του πατέρα μου. Θα μας είχε συντρίψει η σύγκριση.

– Μιλάτε στον πληθυντικό…

Αναφέρομαι επίσης στον αδερφό μου Jorg, ο οποίος επέλεξε τη μηχανική. Όσο για μένα, αποφοίτησα με πτυχίο στη νομική φιλοσοφία με τον Erik Wolf, αλλά τα κύρια ενδιαφέροντά μου ήταν η ιστορία.

– Σπούδαζε και ο Ernst Nolte στο Φράιμπουργκ εκείνη την εποχή;

Ο Nolte είναι μερικά χρόνια νεότερος από εμένα, αλλά δεν ήταν στρατιώτης και μπόρεσε να παρακολουθήσει καλύτερα τα μαθήματα του πατέρα μου.

– Και πώς αντέδρασε ο πατέρας σας στις επιλογές σας;

Μας άφησε ελεύθερους. Στην πραγματικότητα η μητέρα μου ήταν αυτή που φρόντιζε για τα πρακτικά ζητήματα και για εμάς τους ίδιους. Ο πατέρας μου ήταν συνήθως παρών, αλλά παρενέβαινε ελάχιστα. Ωστόσο όταν ξεκινήσαμε το πανεπιστήμιο, ενδιαφέρθηκε για αυτό που κάναμε. Όταν ο αδερφός μου γινόταν μηχανικός, ενδιαφέρθηκε για το πρόβλημα της τεχνολογίας. Με ρώτησε για το επάγγελμά μου ως στρατιώτης, τι έκανα και πώς πήγαιναν τα πράγματα. Δεν ζούσε κλειδωμένος στις φιλοσοφικές του σκέψεις. Αντιθέτως, προσπαθούσε πάντα να παρατηρεί τι συνέβαινε στον κόσμο και να το λαμβάνει υπόψη. Από τις μακροσκελείς συζητήσεις του με τους χωρικούς, για παράδειγμα, λάμβανε ουσιαστικά ερεθίσματα για τη σκέψη του.

– Αναφέρατε νωρίτερα τον πόλεμο, ο οποίος έληξε με την ήττα της Γερμανίας. Για τον πατέρα σας, που κατηγορήθηκε για συνενοχή με τον Εθνικοσοσιαλισμό, αυτά ήταν πολύ δύσκολα χρόνια. Υπάρχουν δραματικά επεισόδια, όπως η απόπειρα κατάσχεσης της βιβλιοθήκης του. Τι θυμάστε από αυτή την οδυνηρή περίοδο;

Μπορώ να πω πολύ λίγα για όλη αυτή την περίοδο. Μετά τον πόλεμο κρατήθηκα αιχμάλωτος από τους Ρώσους για περίπου δυόμισι χρόνια. Γνωρίζω ότι για μήνες ο πατέρας μου κατέφυγε στην καλύβα του Todtnauberg επειδή το σπίτι του στο Freiburg είχε καταληφθεί από τις γαλλικές δυνάμεις κατοχής.

– Ο πατέρας σας έλεγε ότι του είχαν αρνηθεί την ευκαιρία να εργαστεί, επειδή δεν μπορούσε να έχει καμία πρόσβαση στα δικά του βιβλία.

Υπήρξε μια μακρά διαμάχη για τη βιβλιοθήκη του. Υποτίθεται ότι θα μεταφερόταν στο Mainz για να γίνει μέρος της φιλοσοφικής συλλογής της πανεπιστημιακής βιβλιοθήκης, η οποία επανιδρύθηκε από τους Γάλλους. Ωστόσο αυτό τελικά αποφεύχθηκε. Ευχαριστώ τη μητέρα μου, η οποία μπόρεσε να δημιουργήσει έναν λογικό διάλογο με τους Γάλλους που διέμεναν στο σπίτι μας.

– Όπως φαίνεται από την αλληλογραφία, ο πατέρας σας πρέπει να ήταν βαθιά απογοητευμένος που ο Karl Jaspers (ΣτΜ, μεγάλος Γερμανός φιλόσοφος) δεν ανέλαβε αμέσως δράση εκ μέρους του.

Δεν ήμουν εκεί, επομένως δεν μπορώ να καταθέσω κάτι τέτοιο. Υποθέτω ότι απογοητεύτηκε από την πολύ αρνητική αρχική αξιολόγηση που έδωσε ο Jaspers στην Επιτροπή Εκκαθάρισης, που συστάθηκε από τη Συμμαχική διοίκηση.Και σε κάθε περίπτωση, η αξιολόγηση αυτή δεν του αποκαλύφθηκε καν ολόκληρη.

– Λέτε ότι ο πατέρας σας δεν γνώριζε ποτέ για την κριτική του Jaspers γι’ αυτόν;

Πιθανότατα διάβασε ένα σημείο, σίγουρα όχι εκείνο όπου ο Jaspers εκφράζεται με αρνητικούς όρους.

– Σε αυτή την κριτική, ο Jaspers γράφει ότι ο Heidegger, μαζί με τον Cari Schmitt και τονAlfred Baeumler , επιχείρησαν να αναλάβουν έναν πνευματικό ηγετικό ρόλο στο Εθνικοσοσιαλιστικό κίνημα. Ποιες ήταν οι σχέσεις μεταξύ του πατέρα σας και των άλλων δύο;

Υπήρξε κάποια επαφή με τον Carl Schmitt το 1933, αλλά κατά τα άλλα τίποτα.

– Και με τον Baeumler;

Ο πατέρας μου αρχικά τον σεβόταν για κάποια από τα γραπτά του, αλλά αργότερα, μετά την πρυτανεία του, ενώ ο Baeumler έγινε σημαντικός αξιωματούχος, ο πατέρας μου παρέμεινε περιθωριοποιημένος και ολοένα και πιο απομονωμένος. Στις διαλέξεις του, ο πατέρας μου επέκρινε ανοιχτά την ερμηνεία του Nietzsche από τον Baeumler.

– Με τον Εrnst Junger όμως, τα πράγματα πήγαν διαφορετικά;

Ναι, με τον Junger ήταν διαφορετικά. Ο πατέρας μου είχε διαβάσει αμέσως τον “Εργάτη”, συζητώντας τον σε ένα ιδιωτικό σεμινάριο. Η κληρονομιά περιέχει έναν ολόκληρο φάκελο με σημειώσεις για τον Junger, οι οποίες θα δημοσιευτούν.

– Ξέρεις πώς γνωρίστηκαν;

Όχι, αλλά θυμάμαι τον Junger να επισκέπτεται την καλύβα στο Todtnauberg. Μόλις είχα επιστρέψει από την αιχμαλωσία και πήγαμε μια βόλτα μαζί. Γυρίζοντας προς το μέρος μου, ο Junger είπε ξαφνικά: «Λοιπόν, αγαπητέ Heidegger, δεν νομίζεις ότι αυτό είναι το τέλειο μέρος για να τοποθετήσεις βαριά πολυβόλα για κάλυψη;» Ο πόλεμος ήταν η εμμονή του!

– Σε αντίθεση με τον πατέρα σας, ο Junger στοχοποιήθηκε λιγότερο σκληρά. Η Hannah Arendt, στην έκθεσή της για τη Γερμανία μετά τον πόλεμο, γράφει ότι τα πρώτα γραπτά του Junger άσκησαν κάποια επιρροή στην εθνικοσοσιαλιστική διανόηση, αλλά ότι ο Junger, λόγω του αισθήματος τιμής που είναι χαρακτηριστικό του Γερμανού στρατιώτη, δεν θα είχε ποτέ ενταχθεί στο καθεστώς. Αντιθέτως, θα ήταν μεταξύ εκείνων που αντιστάθηκαν.

Εσωτερική αντίσταση, φυσικά. Γιατί όταν μιλάμε για τη γερμανική αντίσταση, πρέπει πάντα να διακρίνουμε μεταξύ ενεργητικής αντίστασης και καθαρά εσωτερικής, πνευματικής αντίστασης. Και ως ιστορικός πρέπει να πω, ότι παρόλο που έπρεπε να παραδεχτώ ότι δεν γνώριζα τον πατέρα μου, αναμφίβολα προέβαλε εσωτερική αντίσταση. Όχι την ενεργή, αφού δεν είχε την προσωπικότητα για να το κάνει. Υπάρχουν όμως μάρτυρες που μπορούν να επιβεβαιώσουν ότι ο Martin Heidegger είπε πραγματικά επικίνδυνα πράγματα στις διαλέξεις και τα σεμινάριά του.

– Όταν λέτε ότι ο πατέρας σας δεν ήταν διατεθειμένος να αντισταθεί ενεργά, εννοείτε να τονίσει ότι ήταν ένας άνθρωπος αφοσιωμένος στη σκέψη. Ή μήπως υπάρχει κάποιος άλλος λόγος;

Ποτέ δεν επιδίωκε τη δημοσιότητα ή τη δράση. Τελικά, έβρισκε δυσάρεστες τις μεγάλες δημόσιες εμφανίσεις.

– Τι μπορείτε να μας πείτε για την περίφημη ομιλία που εκφώνησε όταν ανέλαβε τα καθήκοντά του ως Πρύτανης;

Πιστεύω ότι υπάρχουν λίγοι άνθρωποι στη Γερμανία που έχουν διαβάσει ολόκληρη αυτήν την ομιλία. Το 1983, πενήντα χρόνια μετά την κατάληψη της εξουσίας από τους Εθνικοσοσιαλιστές, ο δήμαρχος του Freiburg εκφώνησε μια ομιλία στο πανεπιστήμιο, στην οποία δήλωσε, μεταξύ άλλων: «Εδώ ο Martin Heidegger εκφώνησε τον διαβόητο πρυτανικό του λόγο, στον οποίο εξύμνησε τον Εθνικοσοσιαλισμό…» Αμέσως μετά πήγα κοντά του και του είπα: «Κύριε Δήμαρχε, δώστε μου μια ειλικρινή απάντηση: έχετε διαβάσει την ομιλία;» Σε εκείνο το σημείο, κοκκίνισε και αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι δεν την γνώριζε.

– Υπάρχουν, ωστόσο, ορισμένες προτάσεις στη βιογραφία του Hugo Ott, οι οποίες φαίνεται να αποτελούν μια κατηγορηματική εξύμνηση του ναζισμού.

Αυτές είναι προτάσεις που δεν υπάρχουν σε εκείνη την ομιλία. Και από την άλλη πλευρά, υπάρχουν προσθήκες σε αυτό το κείμενο που διορθώνουν την εικόνα του Heidegger.

– Σε ποιες προσθήκες αναφέρεστε;

Ένα υπόμνημα που είχε συντάξει ο πατέρας μου για να δικαστεί μετά τον πόλεμο, το οποίο δεν το είχε προορίσει για τα Αρχεία του Marbach. Μου το εμπιστεύτηκε με τις οδηγίες να το δημοσιοποιήσω την κατάλληλη στιγμή. Σε εκείνη την εκδήλωση για την πεντηκοστή επέτειο, ένιωσα ότι έπρεπε επιτέλους να δημοσιοποιήσω την αυτοάμυνα του πατέρα μου. Είναι επίσης περίεργο που κανείς από όσους έχουν γράψει για τον Heidegger και τον Εθνικοσοσιαλισμό δεν έχει έρθει να με ρωτήσει σχετικά. Τουλάχιστον είμαι ένας από τους λίγους μάρτυρες που βρίσκονται ακόμα εκεί και παρακολούθησαν την ομιλία του πρύτανη.

– ‘Ήσασταν όμως πολύ νέος.

Ήμουν δεκατριών ετών και φυσικά δεν καταλάβαινα το περιεχόμενο εκείνης της ομιλίας. Τότε ήμουν μέλος μιας οργάνωσης νέων και σύντομα έγινα ενθουσιώδης ηγέτης της. Ήταν το 1934, και ακόμη και τότε είχα έντονες διαφωνίες με τον πατέρα μου, ο οποίος μου είπε: «Παιδί μου, δεν είναι όλα όσα βλέπεις θετικά». Του οφείλω το γεγονός ότι δεν εντάχθηκα στο κόμμα το 1937.

– Ποια είναι η συνολική σας εκτίμηση για όλη αυτή την υπόθεση;

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο πατέρας μου έκανε πολιτικά λάθος το 1933. Για μερικούς μήνες πίστευε, ότι με τη βοήθεια των Εθνικοσοσιαλιστών, θα μπορούσε να μεταρρυθμίσει το πανεπιστήμιο. Δεν ήταν ο μόνος που έκανε αυτό το λάθος της αξιολόγησης. Ο Αρχιεπίσκοπος Konrad Grober, ο θεολόγος Martin Niemoller, ο αρχαιολόγος Wolfgang Schadewaldt και άλλοι έκαναν επίσης λάθος. Ακόμα και ο Jaspers, ο οποίος αργότερα τον καταδίκασε, έκανε λάθος. Λίγοι γνωρίζουν ότι αυτά που σκέφτηκε και έγραψε ο Jaspers για το πανεπιστήμιο το 1933, είναι πολύ παρόμοια με αυτά που είπε ο πατέρας μου.

– Αυτά που λέτε για τον Jaspers είναι εκπληκτικά.

Υπάρχει μια επιστολή του, από το 1933, στην οποία ο Jaspers ευχαριστεί τον πατέρα μου που του έστειλε το κείμενο και του λέει ότι συμφωνεί απόλυτα με την προσέγγισή του στο πρόβλημα, ιδιαίτερα με την αναφορά στους Έλληνες και τον Nietzsche.

– Έχει δημοσιευτεί;

Ναι, δημοσιεύτηκε στην αλληλογραφία του. Μεταξύ άλλων, όπως ανέφερα, ο ίδιος ο Jaspers έγραψε ένα προγραμματικό κείμενο για την πανεπιστημιακή μεταρρύθμιση, στο οποίο βρίσκονται όλες οι διατυπώσεις που επικρίνονται κατά του Heidegger, ακριβώς όπως έχουν.

– Μάλιστα, στην αυτοβιογραφία του, ο Jaspers θυμάται επίσης ότι σοκαρίστηκε όταν ο πατέρας του εξέφρασε τον θαυμασμό του για τον Ηitler, για το χάρισμα του, «για τα χέρια του»…

Δεν ξέρω αν ο πατέρας μου είπε αυτά που λέει ο Jaspers για τα «χέρια» του Hitler. Το σίγουρο είναι ότι το 1933 εντυπωσιάστηκε από τον Hitler, όπως πολλοί Γερμανοί.

– Ο πατέρας σας και ο Jaspers είδαν ο ένας τον άλλον για τελευταία φορά το 1933 και μετά δεν ξανασυναντήθηκαν ποτέ;

Ακριβώς έτσι.

– Δεν ξανασυναντήθηκαν ποτέ μετά τον πόλεμο;

Όχι, η τελευταία επιστολή του πατέρα μου, υπό το Τρίτο Ράιχ, έχει ημερομηνία 16 Μαΐου 1933. Δεν έλαβε ποτέ απάντηση.

– Υπήρξαν προσπάθειες συμφιλίωσης μετά τον πόλεμο;

Ξανάρχισαν την αλληλογραφία και δεν είχαν αποκλείσει το ενδεχόμενο να συναντηθούν ξανά αργά ή γρήγορα. Αλλά αυτή η συνάντηση δεν έγινε ποτέ. Κάποτε πήγα στη Βασιλεία, με δική μου πρωτοβουλία, επειδή ήμουν περίεργος να ακούσω μια διάλεξη του Jaspers . Αλλά χωρίς να ανακοινωθώ ή να τον αφήσω να με δει.

– Κατά τη ναζιστική περίοδο, ορισμένοι ηγέτες όπως ο Ernst Krieck και ο Alfred Rosenberg, για παράδειγμα, του επιτέθηκαν. Για ποιο λόγο νομίζετε;

Επειδή είδαν ότι η σκέψη του δεν είχε καμία σχέση με τις αρχές του Εθνικοσοσιαλισμού. Τα γραπτά του μιλούσαν για την ύπαρξη, την ατίθαση στάση, την φιλοθανατική στάση, την αποσύνθεση, τον μηδενισμό και ελάχιστα, αν όχι καθόλου, για τους ανθρώπους, το αίμα και τη φυλή. Τον κατηγόρησαν επίσης ότι ήταν φιλοσημίτης επειδή είχε πολλούς Εβραίους μαθητές και διατηρούσε φιλικές σχέσεις μαζί τους. Και όταν αυτοί οι μαθητές του άρχισαν να έχουν προβλήματα, τους βοήθησε όσο μπορούσε.

– Θα παραδεχτείτε ότι το ζήτημα του αντισημιτισμού είναι αμφιλεγόμενο. Ένας από τους δασκάλους του Reidegger ήταν ο Husserl . Πολλά έχουν ειπωθεί για τη ρήξη μεταξύ των δύο, η οποία φέρεται να προκλήθηκε από το γεγονός ότι ο Husserl ήταν Εβραίος. Ορισμένες βιογραφίες αναφέρουν τη δυσαρέσκεια της συζύγου του Husserl προς τον πατέρα σας, ο οποίος δεν παρευρέθηκε στην κηδεία του δασκάλου επειδή ήταν Εβραίος. Μπορείτε να πείτε κάτι γι’ αυτό;

Στις αρχές της δεκαετίας του 1930, η σχέση του Husserl με την οικογένεια ήταν πολύ αρμονική. Θυμάμαι ότι συχνά επισκεπτόμασταν και μέναμε στο σπίτι τους. Ο χωρισμός ήρθε αφού ο Husserl είχε διαβάσει προσεκτικά το «Είναι και Χρόνος», συνειδητοποιώντας ότι ο αγαπημένος του μαθητής δεν ήταν ο διάδοχος της φαινομενολογίας του, αλλά ένας ανεξάρτητος στοχαστής που ακολουθούσε τη δική του αρχική πορεία. Ο Husserl απογοητεύτηκε πάρα πολύ, σε σημείο που δεν είχαν πλέον τίποτα φιλοσοφικό να πουν ο ένας στον άλλον. Ο πρώτος που δήλωσε δημόσια την πλέον πλήρη διάσπαση ήταν ο Husserl: κατά τη διάρκεια ενός συνεδρίου που έδωσε στο Βερολίνο, επέκρινε αυστηρά τη φιλοσοφική θέση του πατέρα μου. Αλλά όλα αυτά δεν έχουν καμία σχέση με τον αντισημιτισμό.

– Σας θυμίσαμε το επεισόδιο της κηδείας…

Δεν μπορώ να πω με απόλυτη βεβαιότητα τι σκεφτόταν ο πατέρας μου για εκείνο το τραγικό γεγονός. Αυτό που ξέρω είναι ότι ήταν άρρωστος. Ο ίδιος γιατρός που είχε πιστοποιήσει τον θάνατο του Husserl έφερε τα νέα στον πατέρα μου, ο οποίος ήταν στο κρεβάτι με πυρετό.

– Αναφέρατε το Βερολίνο. Λέγεται ότι ο πατέρας σας αρνήθηκε την κλήση στο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου, παρόλο που ήταν μια σημαντική ευκαιρία. Γιατί;

Αυτό συνέβη το 1930. Η άρνησή του για τον διορισμό, παρόλο που του προσφέρθηκε μια πολύ καλύτερη αμοιβή και διαμονή στο Orangerie του Potsdam, οφειλόταν στο ότι αυτό δεν ήταν το περιβάλλον του, δεν θα ήταν ποτέ ο ίδιος εκεί. Ο πατέρας μου ένιωθε ότι ανήκε στον Μέλανα Δρυμό, σε αυτόν τον αγροτικό κόσμο. Για τους ίδιους λόγους, αλλά και επειδή εν τω μεταξύ είχε συνειδητοποιήσει ότι ήταν αδύνατο να τα πάει καλά με κάποιους από τους αξιωματούχους, τον χειμώνα του 1933 αρνήθηκε την προσφορά μιας αναγνωρισμένης καθηγητικής θέσης στο Μόναχο.

– Λέγεται ότι ο πατέρας σας ήταν Καθολικός που ασπάστηκε τον Λουθηρανισμό. Αλλά τα γραπτά του μπορούν να ερμηνευτούν ως υψηλή μορφή αθεϊσμού. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια της ζωής του, το ζήτημα του Θεού επέστρεψε επιτακτικά. Στη συνέντευξη του στο «Der Spiegel», βρίσκεται η περίφημη έκφραση: «Τώρα μόνο ένας Θεός μπορεί να μας σώσει». Ποια ήταν η σχέση του με τη θρησκεία;

Καταγόταν από καθολική οικογένεια. Ο πατέρας του ήταν ο νεωκόρος του χωριού, επομένως η ανατροφή του ήταν βαθιά θρησκευόμενη. Σύντομα όμως συνειδητοποίησε ότι δεν μπορούσε να τα πάει καλά με τα δόγματα της Εκκλησίας. Ήταν μια πεποίθηση που αναπτύχθηκε εσωτερικά, αλλά αρχικά δεν μπόρεσε να την δημοσιοποιήσει. Ένας νεαρός άνδρας σαν αυτόν, σε αυτό το περιβάλλον, μπορούσε να σπουδάσει μόνο με την υποστήριξη της Εκκλησίας. Μόνο αφού απέκτησε τα προσόντα διδασκαλίας, ο πατέρας μου δήλωσε ανοιχτά τις σκέψεις του. Αλλά μπορώ να πω με σιγουριά ότι δεν ήταν ένας οποιοσδήποτε άθεος, με την κοινότοπη έννοια του όρου. Ο αθεϊσμός του, αν μη τι άλλο, ήταν ένας φιλοσοφικός. Ένας αθεϊσμός που βίωνε, παραδόξως, ως μια περιοριστική μορφή αναζήτησης του Θεού. Τελικά, πάντα πίστευε στην παρουσία του θείου.

– Και η μεταστροφή του στον Προτεσταντισμό;

Αυτό δεν είναι σωστό. Είναι αλήθεια ότι είχε βαθιά σχέση με τον Λούθηρο. Επιπλέον η μητέρα μου ήταν ευαγγελική, αν και αργότερα έφυγε από την Εκκλησία και εμείς τα παιδιά είχαμε βαπτιστεί σύμφωνα με αυτή την τελετή. Γι’ αυτό διαδόθηκε ο θρύλος ότι και ο Heidegger είχε γίνει ευαγγελικός. Αλλά αυτό δεν συνέβη ποτέ. Δεν άφησε ποτέ τις ρίζες του. Και όταν ήταν πολύ γέρος, ζήτησε να ταφεί στο Meßkirch σύμφωνα με το καθολικό τελετουργικό. Μου είπε: «Γεννήθηκα εδώ και αυτό είναι το έθιμο όταν πεθαίνει κανείς».

– Ωστόσο, η φιλοσοφία του μπορεί να ερμηνευτεί ως μια μεγάλη αθεϊστική εικασία.

Ναι, αλλά πάντα είχε μια υπερβατική αρχή στον πυρήνα της.

– Πιστεύεις ότι αυτή η αναφορά έγινε πιο επείγουσα τα τελευταία χρόνια της ζωής του;

Όχι, η έμφαση στην υπερβατικότητα ήταν πάντα εκεί. Από μικρή ηλικία, συζητούσα με τον πατέρα μου για θρησκευτικά θέματα, τον Θεό και το θείο.

– Στην αρχή, μιλήσαμε για τις συζητήσεις στο δείπνο και το γεγονός ότι ο πατέρας σας ενδιαφερόταν για τον αθλητισμό. Είναι μια ελάχιστα γνωστή πλευρά της ζωής σας. Μπορείτε να μας πείτε περισσότερα γι’ αυτό;

Ως νέος ασχολήθηκε με πολλά αθλήματα: ήταν καλός αθλητής, έκανε γυμναστική, έπαιζε ποδόσφαιρο και κωπηλατούσε λίγο, αλλά ήταν ιδιαίτερα παθιασμένος με το σκι. Συνήθιζε να λέει ότι όποιος δεν μπορεί να κάνει ένα καλό “Stemm Cristiania” (ΣτΜ, είναι ένας τύπος τολμηρής στροφής στο σκι) δεν μπορεί να τα πάει καλά ούτε στη φιλοσοφία. Του άρεσε επίσης να παρακολουθεί τους αγώνες της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου και όταν υπήρχαν σημαντικοί αγώνες, τους παρακολουθούσε στην τηλεόραση ενός γείτονα. Ήταν μεγάλος οπαδός του Beckenbauer.

– Αναρωτιέμαι αν είδε τον αγώνα Ιταλίας-Γερμανίας στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1970, αυτόν που έληξε 4-3 υπέρ μας…

Δεν ξέρω, αλλά αν το είδε, μάλλον δεν θα χάρηκε με το αποτέλεσμα.

ΠΗΓΗ

Στη Βρετανία του διεστραμμένου Στάρμερ: Κοριτσάκι μόλις 9 ετών σφαγιάστηκε από 15χρονο του οποίου τα στοιχεία «δεν ανακοινώνονται»!!

  

Στη Βρετανία του διεστραμμένου Στάρμερ, που τις τελευταίες εβδομάδες αναλώνεται στο να εξοντώσει αγρότες και να επιβάλλει το Ισλάμ, ένα κοριτσάκι μόλις 9 ετών σφαγιάστηκε από 15χρονο του οποίου τα στοιχεία «δεν ανακοινώνονται»!!!

Όπως ακριβώς δεν ανακοινώνονταν τα στοιχεία του άλλου νεαρού που είχε κατασφάξει κοριτσάκια μέσα στο σχολείο τους… Προκειμένου να λένε ψέματα ότι ο δράστης ήταν «Βρετανός»…

ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΣΤΟ Χ

ΠΗΓΗ: www.olympia.gr

Ο κυνισμός της ισχύος

  

Θα πρέπει να γίνει επιτέλους αντιληπτό ότι ο πατριωτισμός δεν εξαντλείται στα συνθήματα. Είναι η έμπρακτη υπεράσπιση της εργασίας, της παραγωγής, της κοινωνικής συνοχής και της αξιοπρέπειας

Του Γιάννη Χ. Κουριαννίδη*

Ο Θουκυδίδης, στον περίφημο διάλογο Αθηναίων και Μηλίων, κατέγραψε μία από τις πιο ωμές αλήθειες της πολιτικής: «Οι ισχυροί πράττουν ό,τι τους επιτρέπει η δύναμή τους και οι αδύναμοι υποχωρούν όσο τους επιβάλλει η αδυναμία τους».

Χωρίς προσχήματα και ηθικολογίες, οι Αθηναίοι απέρριψαν την ουδετερότητα των Μηλίων, αγνόησαν το δίκαιο και επέβαλαν τη βούλησή τους, με αποτέλεσμα την καταστροφή.

Στη σύγχρονη Ελλάδα η κυβέρνηση Μητσοτάκη αντιμετωπίζει τους αγρότες αλλά και τις άλλες κοινωνικές ομάδες που διεκδικούν τα δίκαιά τους με παρόμοια λογική: Όχι με διάλογο, αλλά με τετελεσμένα. Όχι με κοινωνική δικαιοσύνη, αλλά με την επίκληση κανόνων και αριθμών. Η εκτελεστική ισχύς παρουσιάζεται ως μονόδρομος και τα αιτήματα ως ενοχλητική παρέκκλιση.

Οι αγρότες, θεμέλιο της παραγωγικής βάσης και φύλακες της ελληνικής γης, ζητούν απλώς να ζουν από τον μόχθο τους, με ανεκτό κόστος παραγωγής, δίκαιες τιμές, προστασία από αθέμιτες εισαγωγές. Λαμβάνουν, όμως, αυστηρά μηνύματα «ρεαλισμού». Όπως οι Μήλιοι, καλούνται να αποδεχθούν ότι απλώς «έτσι λειτουργεί ο κόσμος» και τελικώς να υποχωρήσουν.

Το πρόβλημα, όμως, δεν περιορίζεται μόνο στην ύπαιθρο. Επεκτείνεται στους εργαζομένους στα εργοστάσια, στα νοσοκομεία, στα σχολεία, στον τουρισμό, στις μεταφορές. Αφορά τους νέους με μισθούς πείνας και ανασφάλεια, αλλά και τους συνταξιούχους που βλέπουν τα στερνά της ζωής τους να απαξιώνονται. Όλοι αυτοί ήταν και είναι η πραγματική κινητήρια δύναμη της οικονομίας. Χωρίς τον ιδρώτα, τη γνώση και τον μόχθο τους δεν θα υπήρχαν τα όποια «success stories» ούτε η βιώσιμη ανάπτυξη.

Θα πρέπει να γίνει επιτέλους αντιληπτό ότι ο πατριωτισμός δεν εξαντλείται στα συνθήματα. Είναι η έμπρακτη υπεράσπιση της εργασίας, της παραγωγής, της κοινωνικής συνοχής και της αξιοπρέπειας. Όταν μία κυβέρνηση αντιμετωπίζει τους πολίτες της με τον κυνισμό της ισχύος, όταν θεωρεί το δίκαιο πολυτέλεια απέναντι στους αριθμούς, τότε αδειάζει την έννοια του πατριωτισμού από το περιεχόμενό της.

Τον μετατρέπει σε ένα ρητορικό περίβλημα, χωρίς κοινωνικό αντίκρισμα (γι’ αυτό και η ανάγκη κάποιων να μας πείσουν για έναν «νέο πατριωτισμό»), αποκομμένο από την καθημερινότητα και το αξιακό σύστημα των πολιτών, που εργάζονται, παράγουν και στηρίζουν την πατρίδα τους χωρίς να τυγχάνουν σεβασμού ή προστασίας, προσδοκώντας σε ψίχουλα «επιδομάτων» και «ενισχύσεων».

Η επίκληση της «αγοράς» ως θέσφατο θυμίζει επικίνδυνα την αθηναϊκή ρητορική ότι «δεν φταίμε εμείς, έτσι είναι τα πράγματα»! Όμως τα πράγματα αλλάζουν με πολιτικές αποφάσεις. Και αποφάσεις που μεταφέρουν συνεχώς το βάρος στους αδύναμους είναι επιλογές άδικες και βαθιά αντικοινωνικές.

Η Ελλάδα στάθηκε όρθια έπειτα από καταστροφές επειδή οι άνθρωποί της εργάστηκαν, παρήγαγαν και άντεξαν τις αντιξοότητες. Όλοι συνέβαλαν στην πρόοδο της πατρίδας: αγρότες, ναυτικοί, εκπαιδευτικοί, εργαζόμενοι στις πόλεις. Αν κάτι μας διδάσκει το πάθημα των Μηλίων είναι ότι ο κυνισμός της ισχύος μπορεί να επιβληθεί πρόσκαιρα, αλλά τελικά αφήνει πίσω του ερείπια.

Μια πολιτεία που αγνοεί και αδιαφορεί για το δίκαιο ουσιαστικά υποσκάπτει το έδαφος κάτω από τα πόδια της πατρίδας. Η πατρίδα μας χρειάζεται δικαιοσύνη, διάλογο και σεβασμό προς όλους εκείνους που την κράτησαν και την κρατούν ακόμη ζωντανή. Απαιτείται αλλαγή πολιτικής πλεύσης, με επίκεντρο την εργασία, την παραγωγή και τη δικαιοσύνη, με ουσιαστικό διάλογο, δίκαιη κατανομή βαρών, στήριξη της πρωτογενούς παραγωγής και αξιοπρεπείς μισθούς. Μια πατριωτική επιλογή που να υπηρετεί τους πολλούς, και όχι την ισχύ των λίγων.

* Διευθυντής του περιοδικού «Ενδοχώρα»

ΠΗΓΗ: www.dimokratia.gr

Το παραπέτασμα της κλεπτοκρατίας

 

Η 24ωρη απεργία της ΑΔΕΔΥ ήταν και δικαιολογημένη αλλά και… λίγη για όσα γίνονται σε βάρος των εργαζομένων. Στην Ελλάδα το τοπίο θυμίζει τις χώρες του… παραπετάσματος την εποχή που κατέρρεε ο κομμουνισμός. Αν πριν από την κατάρρευση υπήρχε φτώχεια, με την κατάρρευση και το πλιάτσικο των κρατικών δομών από την κομματική νομενκλατούρα επήλθε εξαθλίωση του πληθυσμού.

Τα παραπάνω γράφονται για τη Eurostat, που με τα στοιχεία της εκθέτει ανεπανόρθωτα την κυβέρνηση Μητσοτάκη αλλά και συνολικά το σύστημα των εξουσιών στην πολύπαθη πατρίδα μας.

Σύμφωνα, λοιπόν, με τα πρόσφατα στοιχεία της Eurostat, ο μέσος μισθός στην Ελλάδα είναι ο δεύτερος χειρότερος στην Ε.Ε.! Στο τέλος της λίστας με το ύψος των μέσων αποδοχών είναι οι Βούλγαροι και προτελευταίοι οι Έλληνες. Ο μέσος μισθός στη Βουλγαρία είναι 15.400 ευρώ και στην Ελλάδα 18.000. Τα στοιχεία αφορούν το έτος 2024.

Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι οι Έλληνες βρίσκονται σε ακόμα πιο δυσχερή θέση από τους Βουλγάρους διότι το ράλι των τιμών, η ακρίβεια και η αισχροκέρδεια στην πατρίδα μας βρίσκονται σε… έξαρση ήδη από τον Οκτώβριο του 2021, μήνες πριν ξεσπάσει ο πόλεμος Ρωσίας – Ουκρανίας, τον οποίο χρησιμοποίησαν σαν πρόφαση διάφοροι μεγαλοσχήμονες επιχειρηματίες και πολυεθνικές, που λειτουργούν σαν πτωματοβόροι γύπες οι οποίοι τρέφονται από τις σάρκες των καταναλωτών.

Η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη διαρκώς κομπάζει για τις αυξήσεις των μισθών, ενώ «ξεχνάει» ότι οι αυξήσεις στο κόστος ζωής (ενέργεια, στέγη, διατροφή κ.ά.) ξεπερνούν κατά πολύ τα παραπάνω ψίχουλα που λαμβάνουν οι εργαζόμενοι. Και αυτοί οι κομπασμοί, ενώ γίνονται δεκτοί μετ’ επαίνων από το σύστημα πέριξ του Μεγάρου Μαξίμου, απορρίπτονται από την ψυχρή παράθεση ποσοστών και αριθμών της ευρωπαϊκής στατιστικής υπηρεσίας. 

Φυσικά, αυτή η κατάσταση δείχνει το συνολικό, συστημικό πρόβλημα της πατρίδας μας. Οι εργαζόμενοι είναι κακοπληρωμένοι και ταυτόχρονα υποχρεώνονται να πληρώνουν μαλλιοκέφαλα για να επιβιώσουν. Κι αντί να κάνουν αποταμίευση, όπως συνηθίζεται στην Ευρώπη, διαπιστώνουν ότι περισσεύει πολύς μήνας στο τέλος του μισθού. 

Κάπως έτσι είναι η κατάσταση στο σιδηρούν παραπέτασμα της κλεπτοκρατίας. 

ΠΗΓΗ: Εφημερίδα «δημοκρατία»

Εθνορομαντισμός και Λαϊκή Κοινότητα: Μια εισαγωγή στην σκέψη του Johann Gottfried Herder

 

Ο Johann Gottfried Herder (1744–1803) υπήρξε διαπρεπής θεολόγος, ποιητής, κριτικός λογοτεχνίας, αλλά και ένας από τους μεγαλύτερους Γερμανούς φιλοσόφους που ανέδειξε το ρεύμα του Αντιδιαφωτισμού. Βασικός εκπρόσωπος του πνευματικού κινήματος του Ρομαντισμού, εξέλαβε την φυσική Ιεραρχία εντός ενός ομογενούς συνόλου ως μια απόλυτα εναρμονισμένη με το κοινοτικό πεπρωμένο συνθήκη, καθώς διακήρυσσε ότι «(…) υπάρχει μόνο μια τάξη στο κράτος και αυτή είναι ο λαός, στον οποίον ανήκουν τόσο ο βασιλιάς, όσο και ο αγρότης». 

Πρωταρχικός εκφραστής της θεωρίας της Ψυχής του λαού, πρόβαλε έντονα την σημασία της γλώσσας, αλλά και της λαϊκής καλλιτεχνικής δημιουργίας (η οποία έως τότε δεν εκλαμβανόταν παρά ως μια άκομψη κληρονομιά των αγράμματων Γερμανών χωρικών), ως συνεκτικές κολώνες μιας Εθνικής Φιλολογίας, η οποία στέκεται στον αντίποδα της λόγιας, ξενόφερτης «υψηλής» τέχνης.

Από την ιατρική στην θεολογία και την φιλοσοφία

Ο Herder ξεκίνησε τις σπουδές του στην Ιατρική σχολή του Πανεπιστημίου του Königsberg (σημερινού Kaliningrad). Μην αντέχοντας όμως την θέα ανατομημένων ή εγχειρισμένων σωμάτων, και λόγω κάποιων δικών του δυσάρεστων προσωπικών εμπειριών, εγκατέλειψε τον κλάδο αυτόν για να ακολουθήσει σπουδές στην θεολογία και την φιλοσοφία. Η μεταστροφή αυτή έφερε τον Herder στα θρανία των αμφιθεάτρων του διάσημου φιλοσόφου Immanuel Kant, γνωστού για την διαμόρφωση του συστήματος της κριτικής φιλοσοφίας. Από το 1764 ως το 1769 ο Herder παρέδιδε ο ίδιος διαλέξεις στο καθεδρικό σχολείο της Ρίγα και λίγα χρόνια αργότερα, μετά από διάφορα ταξίδια του σε χώρες της κεντρικής Ευρώπης, βρέθηκε προσκεκλημένος του Goethe στην Βαϊμάρη, όπου και έλαβε το αξίωμα του ανώτατου επόπτη διοίκησης της Ευαγγελικής Εκκλησίας και του εφόρου εκπαίδευσης.

Ως πολυσχιδής προσωπικότητα που υπήρξε ο νεαρός λουθηρανός ιερέας, δεν παρέλειψε να ασχοληθεί με την γερμανική, αλλά και την ευρωπαϊκή εν γένει λογοτεχνία, συγγράφοντας μόλις στα 23 του έτη το τρίτομο έργο του «Περί της νεωτέρας γερμανικής λογοτεχνίας», μέσα από το οποίο έκανε ανοιχτά έκκληση για κάθαρση της εγχώριας λογοτεχνίας από ξενικές επιρροές, και για ανάδειξη του εθνικού πολιτισμικού πλούτου που παράγει ο λόγος των συμπατριωτών του. Γενικότερα η πρόσληψη της αισθητικής ως τμήμα της ανθρωπολογίας ήταν διάχυτη στα γραπτά του Γερμανού φιλοσόφου, καθώς πίστευε πως τα καλλιτεχνικά έργα του ανθρώπου δεν αποτελούν παρά την πηγαία έκφραση της ιδιαίτερης φυσιογνωμίας του. Έτσι λοιπόν και κάθε εποχή και πολιτιστική περίοδος κομίζει το δικό της αξιακό φορτίο στο αέναο ιστορικό γίγνεσθαι, και κάθε πολιτισμός έχει την δική του ξεχωριστή απάντηση για τα προβλήματα μίας συγκεκριμένης χρονικής και τοπικής συγκυρίας.

Ο Herder εύστοχα παρατηρούσε πως ο κάθε πολιτισμός, ο κινέζικος, ο ινδικός, ο αιγυπτιακός, ο Ελληνικός, ο ρωμαϊκός κ.α. δημιουργήθηκε, αναπτύχθηκε και καθιερώθηκε αναλόγως προς την αδιαμφισβήτητη προϋπόθεση του φυλετικού περιβάλλοντος, της προγενέστερης πολιτιστικής μαγιάς, αλλά και του εδαφικού και κλιματικού παράγοντα. Ως εκ τούτου, είναι μάταιο να επιχειρήσει κανείς να συγκρίνει και να ταξινομεί αυθαίρετα τις εκάστοτε πολιτισμικές ποιότητες, άνευ συνυπολογισμού του τόπου, του χρόνου και των ιδιαίτερων συνθηκών εντός των οποίων αυτές αναπτύχθηκαν. Το πάντοτε ανήσυχο πνεύμα του νεαρού τεχνοκρίτη σημείωνε πως «ο Σαίξπηρ δεν ήταν Σοφοκλής, ο Μίλτων δεν ήταν Όμηρος, ο Μπόλινγκμπροκ δεν ήταν Περικλής», αλλά ότι ο καθένας υπήρξε αυτό που υπήρξε και έδρασε σύμφωνα με τις απαιτήσεις της εποχής της οποίας ξεχωριστά ο καθένας έζησε.

Ο πρόδρομος μιας νέας πνευματικής εποχής

Στην εποχή της επικράτησης των υλιστικών ιδεωδών που Διαφωτισμού, δεν προξενεί ερωτηματικά η συστηματική αποσιώπηση των λόγων και των έργων όσων Ιδεαλιστών στάθηκαν ενάντια στις διδαχές της φιλελεύθερης παντοκρατορίας, από τα πάσης φύσεως ακαδημαϊκά κατεστημένα εντός και εκτός συνόρων. Ενάντια στον ψυχρό ορθολογισμό, την ειδωλολατρία της λογικής και την αποϊεροποίηση που επέφεραν οι ραδιουργίες της νεοαναδυόμενης, υπερφίαλης αστικής τάξης τον 18ο αιώνα, στάθηκαν ως το κύριο πνευματικό αντίβαρο οι περιώνυμοι Ρομαντικοί στοχαστές. Σύμφωνα με τον αείμνηστο θεολόγο, καθηγητή και μελετητή της Φιλοσοφίας Νικόλαο Λούβαρι, οι ρομαντικοί δημιουργοί έχουν πάθος με το παράδοξο, με το όνειρο και τον θρύλο. Κατά την ρομαντική παράδοση η Φύση έχει Ψυχή, Ψυχή η οποία λαβαίνει σάρκα και οστά στα δημώδη δημιουργήματα της φιλολογίας των λαών. Σε ένα βαθύτερα φιλοσοφικό επίπεδο, ο Herder απέρριψε την διδασκαλία της διαρχίας, σύμφωνα με την οποία ο άνθρωπος αποτελείται από δύο ανεξάρτητες μεταξύ τους υποστάσεις, ήτοι το σώμα και την ψυχή, καθώς και την θεωρία ότι η ψυχή χωρίζεται σε επιμέρους τμήματα όπως λ.χ. ο λόγος, η αντίληψη, η βούληση, η επιθυμία κ.α. Απεναντίας, υποστήριξε την αδιασάλευτη ενότητα των ψυχικών λειτουργιών, σε έναν οργανικό συγκερασμό της βιολογικής και της πνευματικής υπόστασης του ανθρώπου. Υπό μια πολύ ευρύτερη οπτική, ερμήνευε τον κόσμο ως ένα διεθνές μωσαϊκό γνησίων, αλλά και διαφορετικών μεταξύ τους εθνικών οργανισμών, οι οποίοι οφείλουν να διατηρούν την αυτοτέλειά τους ως ιδιόμορφα ψηφιδωτά και ζώντα συλλογικά σώματα.

Στο μνημειώδες ανολοκλήρωτο έργο του «Ιδέες για την φιλοσοφία της Ιστορίας και της Ανθρωπότητος», ο Herder υποστήριξε ότι τελικός σκοπός της ανθρωπότητος είναι η ανύψωση αυτής προς έναν ανώτερο ανθρωπισμό. Η ανθρώπινη φύση όμως δεν είναι ομοιόμορφη, καθώς ποικίλλει ανάλογα με την εκάστοτε ανθρώπινη φυλή. Συνεπώς, υποστήριζε ότι για να γίνει κατανοητή αυτή η πορεία προς τον ανώτερο ανθρωπισμό, δηλαδή την ίδια την ουσία της Ιστορίας, οφείλουμε να αποκαλύψουμε το λαϊκό πνεύμα που ενυπάρχει σε κάθε λαό. Θεμελιώδης σκέψη του Γερμανού Ιδεαλιστή φιλοσόφου ήταν ότι η ανθρώπινη ύπαρξη κάνει αισθητή την παρουσία της καθ’ όλη την διάρκεια της ιστορικής εξέλιξης με μορφές κοινού, ομαδικού βίου. Εντός αυτής της κοινοτικότητος, ή αλλιώς ομαδικότητος, καλείται η ανθρώπινη φύση να δημιουργεί, να διεκδικεί την ευτυχία της, να υπερασπίζεται την μοναδικότητά της, αλλά και να κατακτά την ελευθερία της. Σε αυτές λοιπόν τις εξ αντικειμένου αναγκαίες μορφές κοινωνικού βίου, συγκαταλέγεται και η μορφή του Έθνους ως η κορωνίδα αυτών. Το Έθνος ιστορικά καταξιώνεται ως η πιο έγκυρη και ανθεκτική μορφή κοινοτικής ζωής, ως ένα ιδιαίτερο είδος λαϊκής κοινότητος με τις δικές της πολιτισμικές παραδόσεις και με διασφαλισμένες τις δυνατότητες για ελεύθερη ανταλλαγή απόψεων με άλλες παρόμοιες κοινότητες. Η οντολογική υφή μιας τέτοιας διευρυμένης συλλογικότητος παραπέμπει στην έννοια της Πατρίδος και στην κοινή γλώσσα, η οποία με την εσωτερική της δυναμική καθιστά την γενέθλια Γη ως την εστία φανέρωσης της ζωής.

Ωστόσο, ήδη αποφαινόταν ότι στην εποχή της αστικής κυριαρχίας στα σπάργανά της, όπως ακριβώς συμβαίνει και σήμερα, ο κοινοτικός βίος και η λαϊκή κοινότητα μετατρέπονται σε ένα είδος χυδαίου και ανερμάτιστου συναγελασμού, ενώ το Έθνος ταυτίζεται με το κράτος ως μηχανισμός καταστολής. Ακολούθως, η αστική κοινωνία εκφυλίζεται περαιτέρω σε μια μαζική κοινωνία αγελαίων σχέσεων και συμπεριφορών, με μοναδικό «συνεκτικό» κρίκο τον υπολογιστικό προγραμματισμό και την απρόσωπη, άτεγκτη οργάνωση της παραγωγής, κατάφωρα ξένης προς τις ουσιώδεις ανθρώπινες ανάγκες. Χαρακτηριστική άποψη του Herder ήταν πως, κατά συνέπεια, όλα τα ανθρώπινα όντα εντός μιας κοινωνίας με τα χαρακτηριστικά αυτά μοιάζουν να έχουν «καταψυχθεί». Υποστήριζε επίσης ότι σε μια συνάφεια σαν και αυτή, το έθνος–κράτος ομοιάζει με εξουσιαστική αρχή, συγκεντρώνοντας όλα τα στοιχεία ενός αντεθνικού κρατικού μορφώματος, στο οποίο οι τερατώδεις ηγετικές ομάδες στην κορυφή του επιδίδονται στην δόλια εκμετάλλευση του κόπου του πολίτη, ενώ ως «πολιτική μούσα» τους αναδεικνύεται ο δεσποτισμός.

Herder και παγκοσμιοποίηση: η σταδιακή γενοκτονία των Εθνών

Αυτός ακριβώς ο δεσποτισμός αντιπροσωπεύει την ωμή και καταπιεστική, πολλές φορές ολοκληρωτική διακυβέρνηση, η οποία εργάζεται μανιωδώς για μια άκρως παθολογική και ψυχαναγκαστική σύμμειξη εθνικών πολιτισμών. Μια σύμμειξη που εκριζώνει τους λαούς από τις εθνικές τους εστίες και παραδόσεις, πολτοποιώντας και αφομοιώνοντας παράλληλα τις ευαίσθητες γραμμές κάθε αυθύπαρκτου πολιτισμού, υπό ένα αφηρημένο, γενικό, επιτηδευμένα αόριστο σχηματισμό, όπως είναι επί παραδείγματι η σαπίλα του αμερικανισμού και του «ονείρου» που τον συνοδεύει, αλλά και η μαζική υστερία της υπερκατανάλωσης άχρηστων προϊόντων που ταλαιπωρεί την οικουμένη. Πρόκειται για την σύγχρονη μάστιγα που ισοπεδώνει λαούς και Έθνη στο όνομα της προοδευτικότητος, της μονάκριβης κόρης της περίφημης καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης.

Όπως διαπιστώνεται, ο Herder ήταν άκρως προφητικός ήδη από την εποχή του, καθώς με την φιλοσοφική του σκέψη είχε προβλέψει τον σύγχρονο εξανδραποδισμό των λαών. Σήμερα οι μαζικές διηπειρωτικές μεταναστεύσεις παρουσιάζονται ως λύτρωση από διάφορα εθνομηδενιστικά – κομματικά και μη – μορφώματα, ενώ ταυτόχρονα τέτοιοι ξεριζωμοί αποτιμώνται από τους ίδιους τους φιλελεύθερους κοσμοπολίτες ως «δημιουργικά φαινόμενα μιας νέας τάξης πραγμάτων», στην οποία το Έθνος δεν έχει καμία θέση ενώπιον της αποκαλούμενης «ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και συνεννόησης». Η πραγματικότητα όμως είναι πολύ διαφορετική, καθώς οδηγούνται στον αφανισμό ολόκληροι πολιτισμοί και μαζί τους και οι λαοί, με ηθικούς και φυσικούς αυτουργούς τις δυτικές πολιτικές ελίτ που εδρεύουν στα μουντά κτήρια των Βρυξελλών και της Ουάσιγκτων. Αυτοί και όσοι συναινούν στις άνομες επιδιώξεις τους, μέσω της αγαστής συνεργασίας τους με τους τραπεζίτες χρηματοδότες τους, είναι και οι εγκληματίες οι οποίοι εκτελούν το σχέδιο της σταδιακής γενοκτονίας των Ευρωπαίων.

Για τον Herder η κατεύθυνση αυτή, εκτός του πασίδηλα εθνοπροδοτικού της χαρακτήρα, είναι εκ προοιμίου αποτυχημένη, καθώς βασίζεται στην αντιφυσική, έξωθεν βίαιη επιβολή και την υπολογιστική ταξινόμηση, ήτοι σε παράγοντες που εκ των πραγμάτων αποτρέπουν την βαθιά και ειλικρινή γνωριμία με τον έναν ή τον άλλον πολιτισμό. Αυτή η κατάσταση είναι πλήρως αντιπροσωπευτική της σύγχρονης εποχής και του δυστοπικού εφιάλτη που βιώνει η Πατρίδα μας, με πλήθος αδίστακτων ολετήρων που προσποιούνται τους εθνοπατέρες να αντιποιούνται την Αρχή του Έθνους, οδηγώντας έναν άλλοτε ένδοξο λαό στο βάραθρο της μαζοποίησης και της πολιτισμικής ισοπέδωσης. Ο σπουδαίος Γερμανός λόγιος, σε αντίθεση με τις κοινωνιολογικού χαρακτήρα ανοησίες των σύγχρονων εκφυλισμένων πρωτοκοσμικών «διανοητών», διέκρινε καθαρά τον οργανικό χαρακτήρα των κοινωνιών. Πάγια άποψη του Herder ήταν ότι η ταυτότητα ενός ανθρώπου διαμορφώνεται από τους πανάρχαιους προγονικούς δεσμούς, οι οποίοι ενώνουν σε ένα δομικό συνεχές το παρελθόν με το παρόν και το μέλλον του, από την σύνδεσή του με το ιστορικό του πεπρωμένο, την ιστορική μνήμη, το κληρονομημένο εθιμικό και τον πολιτισμό του, αλλά και την Γη του, την ποτισμένη με το αίμα των προγόνων του.

Όπως υποστήριξαν και άλλοι εκπρόσωποι του Ρομαντικού εθνικιστικού κινήματος, τα πραγματικά φυσικά σύνορα των κρατών είναι αναμφίβολα τα εσωτερικά τους σύνορα. Αυτοί οι συγγενείς ομόγλωσσοι, ομότροποι και ομόθρησκοι είναι που ενώνονται μεταξύ τους με ένα πλήθος αόρατων δεσμών από την ίδια την Φύση, ενώ κατανοούν μύχια ο ένας τον άλλον συμμετέχοντας από κοινού σε μια αδιάσπαστη ολότητα, που δεν είναι άλλη από το Έθνος, το κεντρικό πολιτικό υποκείμενο της ανθρώπινης ιστορίας. Αυτά τα διδάγματα Ιδανισμού αποτελούν και τα ακλόνητα θεμέλια στην εποχή της νεωτερικότητος, ενός πρωτόλειου Εθνικού Κοινωνισμού, ως της μοναδικής αυθεντικής εκδήλωσης της αρχέγονα Ελληνικής Ιδέας του Αίματος και της Γης.

Μέτωπο Νεολαίας – Τομέας Ιδεολογίας

ΠΗΓΗ: antepithesi.gr