Το κυνήγι του 13ου μισθού

 

Ένα συγκινητικό άρθρο-παρέμβαση συνδικαλιστή του προηγούμενου αιώνα θυμίζει πόσο χτικιό καταπίνει ένας εργαζόμενος μέχρι να… δει το «δώρο» των Χριστουγέννων

Από τον Παναγιώτη Λιάκο

23 Δεκεμβρίου 1927. Προπαραμονή Χριστουγέννων. Επικεφαλής της κυβέρνησης, ο Αλέξανδρος Ζαΐμης. Η Ελλάδα ήταν, ως συνήθως, στα όρια της χρεοκοπίας. Ο πληθωρισμός κάλπαζε. Οι μισθοί στο ναδίρ. Το κόστος ζωής στο ζενίθ. Οι δημόσιοι υπάλληλοι ζητούσαν συνεχώς προκαταβολές και προεξοφλήσεις μισθών, και το κράτος τούς τις ζήτησε πίσω! Πείνα και των γονέων, δηλαδή στον ηλιόλουστο, πικρό και δυστυχισμένο τόπο μας. Στην εφημερίδα «Εμπρός» δημοσιεύεται άρθρο του Ν. Χρηστάκη, προέδρου του Συνδικάτου Υπαλλήλων ΤΤΤ (Ταχυδρομείον – Τηλέγραφον – Τηλέφωνον), το οποίο ζητά τη χορήγηση 13ου μισθού για τους δημοσίους υπαλλήλους.

Ένα αξιοσημείωτο τμήμα του άρθρου είναι εκεί που αναφέρει ότι με τους μισθούς πείνας του Δημοσίου οι ικανοί υπάλληλοι έχουν κατευθυνθεί στον ιδιωτικό τομέα και οι κρατικές υπηρεσίες καταντούν «κυψέλες αργομίσθων κηφήνων:

«Οι δημόσιοι υπάλληλοι ευρίσκονται εν εξεγέρσει. Η εξέγερσις αυτών διά την άρνησιν της αμέσου οικονομικής ενισχύσεως είνε δικαία. Οι υπάλληλοι, ελάχιστα αμειβόμενοι διά τας παρεχομένας υπηρεσίας και μη εξαρκούντες εις την ζωήν, έχουσι καταστή εξουθενώματα. Το κύρος των κρατικών υπηρεσιών καταρρακούται διά της καταπτώσεως των λειτουργών αυτών, αίτινες διαγκωνίζονται προ των προεξοφλητικών γραφείων προς προεξόφλησιν δύο μισθών ίνα επαρκέσωσιν εις τα έξοδα ενός μηνός. Χθες ακόμη το Κράτος ηναγκάσθη διά νόμου να υποχρεώση τους υπαλλήλους εις επιστροφήν των μη επιστρεφομένων, εξ αδυναμίας προεξοφλημένων μισθών. Οι δημόσιοι υπάλληλοι πεινούν. Τούτο δεν αποτελεί ουδεμίαν υπερβολήν. Εξ ενός μεν αι ανάγκαι της ζωής επολλαπλασιάσθησαν, εξ ετέρου δε αι τιμαί των διαφόρων ειδών των αναγκαίων διά την συντήρησιν κατά μέσον όρον εικοσαπλασιάσθησαν. Αντιστοίχως, ο μισθός μόνον εδεκαπλασιάσθη. Αλλ’ υπό τοιαύτας συνθήκας ουδεμία υπηρεσία δύναται να λειτουργήση καλώς. Κατά τι ωφελείται το Κράτος εγκαταλείπον τους δημοσίους λειτουργούς εις την τύχην των; […] Αι υπηρεσίαι καθημερινώς καταπίπτουν, απογυμνούμεναι συν τω χρόνω των καλών και ικανών στοιχείων.

Οι νέοι και ικανοί οργανισμοί εγκαταλιμπάνουν τον κακόν εργοδότη, τρεπόμενοι εις επικερδέστερα επαγγέλματα. Ταχέως αι δημόσιαι υπηρεσίαι, αποξενούμεναι των ικανών, θα καταντήσωσι κυψέλαι αργομίσθων, αχρήστων κηφήνων. […]

Ελπίζομεν όμως ότι, πριν η κυβέρνησις εκφέρει την τελικήν λέξιν, πριν καταδικάση τους υπαλλήλους να διέλθωσι τας εορτάς με ξηρόν άρτον, πριν εκφέρη το τελικόν βέτο εις το πενιχρόν αίτημα, θα αναβλέψη στοργικώς προς τους εργάτας της Κρατικής μηχανής, επιζητούσα και εξευρίσκουσα έστω και μετριωτέραν ικανοποίησιν της μικράς άλλως τε αιτήσεώς των και μη εξωθούσα αυτούς εις την απελπισίαν».

Οι εκκλήσεις και του Ν. Χρηστάκη πιάσανε τόπο. Οι δημόσιοι υπάλληλοι έλαβαν, ύστερα από δεκαετίες, δώρο Χριστουγέννων. Κι ήλθαν τα Μνημόνια και καταργήθηκε…

ΠΗΓΗ: www.dimokratia.gr

ΕΥΡΩΠΗ ΞΥΠΝΑ!

  

 Γεώργιος Ανδρέου

Η Elizabeth Kinney, 34 ετών, μητέρα τεσσάρων παιδιών και εργαζόμενη ως βοηθός φροντίδας, βρισκόταν στο μπάνιο (!) όταν 11 (!!) αστυνομικοί εισέβαλαν στο σπίτι της χωρίς προειδοποίηση.

Την συνέλαβαν γυμνή και σε κατάσταση σοκ, ενώ εκείνη έκλαιγε και δήλωσε ότι ένιωσε «τρομοκρατημένη και εξευτελισμένη».

Η κατηγορία βασίστηκε στον Malicious Communications Act, που ποινικοποιεί μηνύματα θεωρούμενα ως «εξαιρετικά προσβλητικά» ή «μισαλλόδοξα». Τα μηνύματα είχαν σταλεί σε μια γνωστή της γυναίκας, μετά από επίθεση που υπέστη από έναν άνδρα. Στα μηνύματα περιέγραφε τα τραύματά της και χρησιμοποίησε τον όρο “faggot” [σε ελεύθερη μετάφραση: αδελφή] για τον δράστη.

Το περιστατικό είναι χαρακτηριστικό της αυστηρής αστυνόμευσης του διαδικτυακού και ιδιωτικού λόγου στη Βρετανία. Η παρουσία 11 αστυνομικών για μια τέτοια υπόθεση είναι σκανδαλώδης, γελοία και ξεκάθαρο σημάδι μιας αυταρχικής διακυβέρνησης που προσπαθεί να εξευτελίσει, να φοβίσει και να φιμώσει τους πολίτες.

Τέτοιες περιπτώσεις στην Βρετανία, μην σας φανούν σπάνιες. Τον Αύγουστο του 2025, συνελήφθη ο Jon Richelieu-Booth, μόλις επέστρεψε στην Βρετανία από τις ΗΠΑ, διότι όταν βρισκόταν στις ΗΠΑ, έκανε ανάρτηση φωτογραφίες δικές του με κυνηγετικό όπλο! Παρότι οι φωτογραφίες ήταν νόμιμες εκεί, η αστυνομία τον κατηγόρησε για «πρόθεση πρόκλησης φόβου» μέσω αναρτήσεων!!!

Επίσης ο Norbert Gyurcsik από το Hereford, τον Νοέμβριο του 2025, συνελήφθη από την αντιτρομοκρατική υπηρεσία και καταδικάστηκε για: για διανομή και κατοχή ηχογραφήσεων, «ακροδεξιάς μουσικής» σε 40 μήνες φυλάκιση!

Στη Βρετανία γίνονται περίπου 12.000 συλλήψεις τον χρόνο για αναρτήσεις ή μηνύματα στα κοινωνικά δίκτυα που θεωρούνται «προσβλητικά» ή «απειλητικά» — δηλαδή περίπου 30 συλλήψεις την ημέρα!

Το 2023 καταγράφηκαν 12.183 συλλήψεις από 37 αστυνομικές δυνάμεις σε όλη τη χώρα. Αυτό αντιστοιχεί σε περίπου 33 συλλήψεις την ημέρα. Πρόκειται για αύξηση 58% σε σχέση με το 2019, όταν είχαν καταγραφεί 7.734 συλλήψεις. Ορισμένες αστυνομικές δυνάμεις έχουν πολύ υψηλά ποσοστά. Για παράδειγμα, η Cumbria Constabulary είχε 42,5 συλλήψεις ανά 100.000 κατοίκους το 2024!

Οι συλλήψεις για προσβλητικές ή απειλητικές αναρτήσεις στα κοινωνικά δίκτυα μπορεί να οδηγήσουν σε προειδοποιήσεις (cautions), πρόστιμα, ποινές φυλάκισης έως 2 χρόνια και καταχώριση ως «hate incident» ή «hate crime» στο ποινικό μητρώο.

Παρόμοια περιστατικά συμβαίνουν σε όλο σχεδόν τον «δημοκρατικό δυτικό κόσμο» αλλά η μανία με την οποία εφαρμόζεται από την Βρετανία, είναι ξεχωριστή.

Όταν για μία [έστω] προσβλητική λέξη σε ιδιωτική συνομιλία, 11 ένοπλοι αστυνομικοί εισβάλλουν στο σπίτι μιας μητέρας τεσσάρων παιδιών και την συλλαμβάνουν βίαια ενώ κάνει μπάνιο, τότε λυπάμαι, αλλά τα πράγματα έχουν αντιστραφεί δραματικά. Όχι αυτή δεν είναι επιβολή νόμου! Όχι αυτή δεν είναι ελεύθερη κοινωνία! Όχι αυτή δεν είναι ενέργεια για προστασία του κοινού αλλά για ισοπέδωσή του!

Κάποτε, αργά ή γρήγορα, οι Ευρωπαίοι πολίτες οφείλουν να αφυπνιστούν από τον βαθύ και παραλυτικό ναρκωτικό λήθαργο στον οποίο έχουν αφεθεί να βυθιστούν, είτε από αδιαφορία είτε από την ψευδαίσθηση μιας πλασματικής ευημερίας.

Είναι αναγκαίο να σταθούν όρθιοι, να απαιτήσουν με αποφασιστικότητα αλλά και να επιβάλουν με αδιάλλακτη βούληση την επιστροφή της τιμιότητας, της δικαιοσύνης και της ευπρέπειας ως θεμελιώδεις αξίες της πολιτικής και κοινωνικής ζωής. Οι κυβερνήσεις που σήμερα λειτουργούν ως ανδρείκελα, δοτές και υποταγμένες στα απρόσωπα παγκοσμιοποιητικά συμφέροντα, δεν μπορούν να συνεχίσουν να διαχειρίζονται την μοίρα των λαών χωρίς λογοδοσία.

Με ευθύνη των ίδιων των κοινωνιών, οι λαοί έχουν παραδώσει αμαχητί την Μητέρα Ευρώπη σε χέρια ξένα, σε μηχανισμούς που δεν υπηρετούν το κοινό καλό αλλά την εξουσία των ισχυρών. Η ώρα πλησιάζει που η Ευρώπη θα χρειαστεί να ξανακερδηθεί, όχι με λόγια κενά αλλά με πράξεις αποφασιστικές, με την ενεργή συμμετοχή των πολιτών που θα αρνηθούν να παραμείνουν θεατές και θα γίνουν οι ίδιοι οι υπερασπιστές της αξιοπρέπειας και της ελευθερίας της.

ΠΗΓΗ

Οι παρατηρήσεις για την επιβολή ποινών σε πακιστανικές συμμορίες που βίαζαν παιδάκια στο Ρόδεραμ αποκαλύπτουν ότι ένας δικαστής προσπάθησε σκόπιμα να υποβαθμίσει τη σοβαρότητα των εγκλημάτων

Ντροπή σας, καθάρματα

Οι παρατηρήσεις για την επιβολή ποινών σε πακιστανικές συμμορίες που βίαζαν παιδάκια στο Ρόδεραμ του Ηνωμένου Βασιλείου αποκαλύπτουν ότι ένας δικαστής προσπάθησε σκόπιμα να υποβαθμίσει τη σοβαρότητα των εγκλημάτων, ώστε να επιβάλει μικρότερες ποινές φυλάκισης στα υπάνθρωπα κτήνη.

Ένα από τα κορίτσια που βασανίστηκαν και κακοποιήθηκαν από τις συμμορίες σεξουαλικής εκμετάλλευσης του Ρόδεραμ κακοποιήθηκε από την ηλικία των 12 έως των 14 ετών.

Ο δικαστής αποφάσισε να καταδικάσει τους δράστες με το σκεπτικό ότι ήταν 13 ετών, αποκλειστικά για να τους επιβάλει μικρότερη τιμωρία!!!

«Αν ήταν νεότερη, θα ενέπιπτες σε ένα διαφορετικό καθεστώς επιβολής ποινών, ίσως πιο ακραίο.» είπε ο δικαστής, όπως προκύπτει από τα πρακτικά…

ΠΗΓΗ: olympia.gr

Ο Κλάους Σβαμπ του Νταβός ξαναχτυπά: «Πρέπει να μπει τέλος στις συντάξεις, κανόνας και όχι εξαίρεση η εργασία μετά τα 80»

  

Όταν ο άνθρωπος του Νταβός αποφασίζει ότι οι εργαζόμενοι… δεν δικαιούνται να βγουν ποτέ στη σύνταξη

Ο Κλάους Σβαμπ, ο ιδρυτής Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ (World Economic Forum WEF) και σύμβολο της πιο ελιτίστικης παγκόσμιας σκέψης, έγραψε ξανά αυτό που φοβούνται εκατομμύρια εργαζόμενοι: ότι το δικαίωμα στη σύνταξη πρέπει να τελειώσει.

Με ύφος σχεδόν διδακτικό, εξηγεί πως στα 87 του «παραμένει ενεργός» και πως αυτό θα έπρεπε να είναι «η νέα κανονικότητα» για την κοινωνία.

Με άλλα λόγια, ο άνθρωπος που ζει σε συνθήκες προνομίων, με άνεση, προσωπικό και μηδενική εργασιακή πίεση, θεωρεί πως οι απλοί εργαζόμενοι πρέπει να συνεχίζουν να δουλεύουν μέχρι τα βαθιά γεράματα, γιατί η σύνταξη προκαλεί «στασιμότητα». Είναι η γνωστή λογική του WEF: αν η πραγματικότητα δεν ταιριάζει με το αφήγημα, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα.

Ο Σβαμπ περιγράφει τη δική του ζωή ως παράδειγμα, ενεργός, ταξιδεύει, γράφει βιβλία, έχει μια ολόκληρη μηχανή πίσω του που τον στηρίζει, και τη σερβίρει ως «μοντέλο» για τον 70χρονο εργαζόμενο που έχει φτύσει αίμα σε οικοδομές, φορτηγά, γραμμές παραγωγής και βάρδιες. Το WEF «προτείνει» να μην σταματήσουν ποτέ. Ούτε να ξεκουραστούν. Ούτε να ζήσουν την τρίτη ηλικία τους χωρίς εργασιακό άγχος. Όχι. Η σύνταξη πρέπει να γίνει «ξεπερασμένη έννοια».

Με τα λόγια του Σβαμπ

«Κατά τη διάρκεια αυτής της παρατεταμένης φάσης της καριέρας και της ζωής μου, συνάντησα αμέτρητα άτομα που αποκαλούνται «συνταξιούχοι» και τα οποία δυσκολεύονταν να διαχειριστούν την απώλεια κατεύθυνσης, σκοπού και, συχνά, υγείας. Ο ενθουσιασμός, οι προκλήσεις και η αίσθηση κοινότητας που κάποτε τους πρόσφερε η εργασία εξαφανίστηκαν απότομα, αφήνοντάς τους να νιώθουν αποκομμένοι και ανικανοποίητοι.

Έγινε σαφές για μένα ότι η κοινωνική μας προσέγγιση στη συνταξιοδότηση είναι παρωχημένη: τη θεωρεί ως μια περίοδο «χαμηλών ρυθμών» αντί ως ένα νέο κεφάλαιο με δυνατότητες ανάπτυξης, δημιουργικότητας και προσφοράς.

Αυτή η διαπίστωση ήταν που με ενέπνευσε να γράψω το βιβλίο Longevity and Retirement in the Intelligent Age και να καλέσω σε ένα νέο αφήγημα για τη γήρανση και τη συνταξιοδότηση. Αυτό που είχα την τύχη να βιώσω προσωπικά – να παραμένω ενεργός στην εργασία, στη μάθηση και στη συμβολή στην κοινωνία μέχρι και τα 80 μου – θα έπρεπε να είναι ο κανόνας, όχι η εξαίρεση».

Κι όλα αυτά ο Σβαμπ τα λέει την ώρα που παντού στον κόσμο ανεβαίνουν τα όρια ηλικίας, οι συντάξεις μειώνονται, και οι άνθρωποι φτάνουν εξουθενωμένοι στα 65, αν φτάσουν. Η ανάρτηση του Σβαμπ δεν είναι αφελής. Είναι πολιτική γραμμή. Είναι το μήνυμα του WEF προς κυβερνήσεις: κόψτε τις συντάξεις, «επαναπροσδιορίστε» τη γήρανση, ανοίξτε τον δρόμο για εργασία μέχρι θανάτου.

Όταν όμως όλη σου η ζωή είναι συνέδρια στο Νταβός, ιδιωτικά τζετ και συζητήσεις για «τον κόσμο του αύριο», είναι εύκολο να λες στους υπόλοιπους ότι η σύνταξη είναι περιττή. Για όσους όμως ζουν στον πραγματικό κόσμο, η δήλωση του Σβαμπ είναι απλώς αυτό που φαίνεται: προκλητική, κυνική και εντελώς αποκομμένη από την κοινωνία.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΤΟΥ ΣΒΑΜΠ ΕΔΩ

ΠΗΓΗ: www.dimokratia.gr

Arditi - Spiritually Blind

«Συντηρητικός τραμπισμός» και άλλα ανέκδοτα

Δεν υπάρχει πιο ξεκαρδιστικό και συνάμα αποκαρδιωτικό συναίσθημα από την επιβεβαίωση όσων είχαμε γράψει κατά το παρελθόν για τον τραμπισμό και τους υποστηρικτές του. Σαρκαστήκαμε το επιχείρημα των φυντανιών της alt right, που μόλυναν τον ελληνικό εθνικιστικό χώρο τα τελευταία χρόνια, περί των υποσχέσεων στήριξης ενός πανευρωπαϊκού εθνικιστικού και συντηρητικού κινήματος από τον Αμερικανό πλανητάρχη και την πολιτική του παράταξη. Μετά την πρώτη του εκλογή στην προεδρία των ΗΠΑ είχαμε διαπιστώσει ότι ο Τραμπ δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο από έναν (ακρο)δεξιό μοχλό εκτόνωσης της κοινωνικής δυσαρέσκειας προς την παγκοσμιοποίηση.

Μέσω της εκσυγχρονιστικής και φιλελεύθερης στον πυρήνα της, επενδυμένης με ψευτοσυντηρητικό και ψευτοεθνικιστικό μακιγιάζ,  alt right ιδεολογίας, ο Τραμπ και οι συνεργάτες του (πχ Μπάνον) άρχισαν να εκφυλίζουν πανευρωπαϊκά τον εθνικιστικό χώρο, μετατρέποντάς τον σε μια ουρά της μεταμοντέρνας καπιταλιστικής Δεξιάς και απομακρύνοντάς τον από τις παραδοσιοκρατικές ρομαντικές ιδεολογικές του καταβολές.  Σήμερα, δέκα χρόνια μετά, το έργο τους έχει σχεδόν ολοκληρωθεί. Ο εθνικισμός αγνοείται σε όλη την Ευρώπη δια μέσω της ψευδαίσθησης ότι ανθίζει σε αναδυόμενα κόμματα. Πρόκειται για κόμματα (ακρο)δεξιές, λίμπεραλ και αμερικανοκίνητες ρέπλικες του αληθινού εθνικισμού, που εκτονώνουν την γενική δυσαρέσκεια για την παγκοσμιοποίηση μέσω μιας πολιτικής εξομοίωσης του εθνικισμού που στην πραγματικότητα είναι εξόχως αντιεθνικιστική.

Το ωραίο της υπόθεσης είναι ότι, πλέον, οι μάσκες έχουν πέσει. Κι ενώ τα γκαρσόνια του τραμπισμού στον ελληνικό εθνικιστικό χώρο προπαγάνδιζαν ότι η έλευση του προέδρου με την βαμμένη κόμη θα σηματοδοτούσε μια κινηματική ενίσχυση συντηρητικών αντιλήψεων και πολιτικών ιδεών, αναμένοντας σαν τα λιγούρια ότι θα τους δινόταν η ευκαιρία να κερδίσουν χώρο στο ελλαδικό πολιτικό στερέωμα, η πραγματικότητα αποτέλεσε ένα ακόμη κρύο πιάτο στην κουζίνα των προβοκατόρικων πολιτικών τους menu. Με την διαφορά ότι αυτή την φορά θα πρέπει να δοκιμάσουν και οι ίδιοι το άνοστο γεύμα τους.

Έφτασε στην Ελλάδα η Κίμπερλι Γκιλφόιλ, μια περσόνα του αμερικανικού life style με κωμικοτραγικά πολιτικά γνωρίσματα. Ως επιλογή σηματοδότησε το πώς βλέπει ο Τραμπ την χώρα μας. Σαν ένα απέραντο νησί ακολασιών, life style ξεσαλώματος και αστικοφιλελεύθερης πλαστικής ξεφτίλας.

Η νέα πρέσβειρα έδωσε από την πρώτη μέρα το πολιτικό της στίγμα. Συνεχείς νυχτερινές έξοδοι σε life style κακόγουστα στέκια, γεύματα σε πολυτελή εστιατόρια, φωτογραφήσεις σε κάθε σημείο της πρωτεύουσας που απλώνονται σε όλα τα τηλέφωνα των αποχαυνωμένων μέσω του αστικοφιλελεύθερου life style συμπολιτών μας, αγκαλίτσες με τους δελφίνους για την διαδοχή στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας και κάποιες δηλώσεις αντιπαράθεσης με την Κίνα στο ξώφαλτσο. Ένα κίβδηλο life style κιτσαριό, ένα πολιτικό κατιναριό περιτυλιγμένο σε πλουτοκρατική αποχαύνωση κοσμικών δεξιώσεων, ένας χοντροκομμένος αγοραίος υλισμός, μια νεοφιλελεύθερη μηδαμινότητα. Αυτό είναι το όραμα του Τραμπ για τον κόσμο και ειδικότερα για την χώρα μας, έτσι όπως εκφράζεται συμβολικά και υλικά με την συγκεκριμένη επιλογή.

Τα χείλη των ακροδεξιών γκαρσονιών του εθνικιστικού χώρου παραμένουν άλαλα. Οι αχυράνθρωποι του χώρου θα ήθελαν κάτι παραπάνω από τον πρόεδρο της καρδιάς τους. Όμως, η αξιολόγησή τους από τους εργοδότες τους παραμένει αρνητική. Είναι τα ψώνια από το κάτω ράφι. Πρέπει να αρκεστούν στην πληρωμή με τυρόπιτα και να ποντάρουν στη ζωώδη ανοησία όσων δεν έχουν αντιληφθεί ακόμη τι συμβαίνει, μήπως και παίξουν για λίγο καιρό ακόμη το «χαρτί του παραδοσιοκράτη, συντηρητικού και εθνικιστή» Τραμπ. Μέχρι να τους ψηλιαστεί και ο τελευταίος αδαής και να περάσουν στο επόμενο πολιτικό menu.

Γιατί, πλέον τίποτα δεν μπορεί να κρύψει ότι ο Τραμπ, η Κίμπερλι και ο συρφετός της alt right των ρεπουμπλικάνων παράγουν πολιτικές και, κυρίως, πολιτιστικές συνθήκες ολόιδιες με εκείνες των Δημοκρατικών και απόλυτα συνεπείς με τον πολιτικό και οικονομικό (νεο)φιλελευθερισμό.  

ΠΗΓΗ: Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ.

"Η Κρίση της Νεωτερικότητας" | "Ενάντια στη νεολαία του σύγχρονου κόσμου" του Julius Evola

Η Κρίση της Νεωτερικότητας

Φεμινισμός, Φιλελευθερισμός, Διαζύγιο, Παιδεία και οι Πνευματικές Προϋποθέσεις της Αυτοκρατορίας

Εκδόσεις : Νέα Γενεά

Ο Ιταλός παραδοσιοκράτης στοχαστής, Julius Evola, στο βιβλίο αυτό δεν περιορίζεται σε μια απλή κοινωνιολογική ή πολιτική κριτική· αναζητά τις μεταφυσικές και πνευματικές ρίζες της κρίσης του σύγχρονου κόσμου και διεισδύει στον ίδιο τον πυρήνα τους, αποκαλύπτοντας τις πνευματικές αιτίες της παρακμής. Αποδομεί τον φεμινισμό, την δημοκρατία και τον φιλελευθερισμό, αναλύει τον θεσμό της οικογένειας, θέτει προβληματισμούς για το διαζύγιο και την παιδεία, ενώ παράλληλα αποκαλύπτει τα δύο πρόσωπα του εθνικισμού, καθώς και του φιλελευθερισμού. Αντιπαραθέτει την ιδέα της Αυτοκρατορίας που υπερβαίνει τα εθνικά και κομματικά όρια, ως πνευματική αρχή που δύναται να προσφέρει εκ νέου νόημα και προσανατολισμό. Η εναλλακτική προοπτική που προβάλλει θεμελιώνεται πάντοτε στην Παράδοση και στο πνευματικό υπόβαθρο που αυτή συνεπάγεται. Ένα έργο αιχμηρό και αποκαλυπτικό, το οποίο δεν απευθύνεται σε όσους αναζητούν εύκολες απαντήσεις, αλλά σε εκείνους που θέλουν να σταθούν όρθιοι μέσα στα ερείπια και την κρίση του σύγχρονου κόσμου.

Ενάντια στη νεολαία του σύγχρονου κόσμου

Ο Φεμινισμός και το Λυκόφως του Πολιτισμού

Εκδόσεις : Νέα Γενεά

Σε αυτήν την έκδοση συγκεντρώνονται ορισμένα από τα σημαντικότερα κείμενα του Julius Evola που αφορούν τη νεολαία, την παράδοση, την πολιτική και την πνευματική στάση απέναντι στην παρακμή της σύγχρονης κοινωνίας. O Evola προτείνει έναν ριζοσπαστικό και άνωθεν δρόμο αντίστασης απέναντι στις μορφές πνευματικής και πολιτικής παρακμής. Η νεότητα, όπως την εξετάζει, δεν ταυτίζεται με την ηλικία, αλλά με την ικανότητα να ζει σύμφωνα με ένα ιδανικό, να υπερβαίνει τον υλισμό και τον ηδονισμό και να κρατά σταθερή στάση απέναντι στο ψευδές και το χυδαίο.

Αναλύει επίσης την έννοια της Δεξιάς και της παράδοσης, τις πολιτισμικές και ιστοριογραφικές τους βάσεις, αλλά και τις σύγχρονες προκλήσεις, όπως ο φεμινισμός και η παρακμή του πολιτισμού, ενώ προβάλει την ανάγκη για πνευματική ανύψωση, αυτοπραγμάτωση και υπέρβαση.

«Αυτό που διαθέτουμε εμείς είναι το θάρρος του ριζοσπαστισμού, το “Όχι” που λέγεται στην πολιτική παρακμή σε όλες της τις μορφές, τόσο της Αριστεράς όσο και της υποτιθέμενης Δεξιάς.»

Julius Evola

ΠΗΓΗ

Ernst von Salomon, το αριστοκρατικό μέλος των Freikorps: ο εξόριστος, ο απαγορευμένος καταστροφέας των πάντων, o εχθρός του σύγχρονου πολιτισμού

Ο Ernst von Salomon ήταν ο παρίας, αυτός ο εξόριστος, καταστροφέας των πάντων, αφοσιωμένος στην περιθωριοποίηση που  περπάτησε στα ερείπια από μάχη σε μάχη και πρόθυμος να καταστρέψει ακόμη και τον εαυτό του για να λιθοβολήσει τον σύγχρονο πολιτισμό. Κρεμασμένος στους κόλπους μιας παράλογης, καταστροφικής, αρρενωπής, αισθητικής, ηρωικής Kultur, ο von Salomon χρειάστηκε να αντιμετωπίσει την «Zivilisation», με την παρακμή της  ορθολογικής και εγωιστικής αστικής τάξης, με επίκεντρο το συμφέρον του ατόμου μέσα σε μια κοινωνία που παρακμάζει.  

Ο Ernst von Salomon γεννήθηκε στο Κίελο της Γερμανίας το 1902, από μια οικογένεια μακρινής γαλλο-γερμανικής αριστοκρατικής καταγωγής. Μετά από αρκετές σχολικές αποτυχίες, ο πατέρας του τον μύησε σε μια στρατιωτική καριέρα. Ο νεαρός Ernst κοίταξε τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο με έκπληξη, για να ενταχθεί στα Freikorps το 1919. Όπως ο Junger , έτσι και αυτός ερμήνευσε τη φιγούρα της σύγχρονης εποχής ενάντια στην νεωτερικότητα του εικοστού αιώνα. Ενάντια στην  δημοκρατία των συμφερότων, αυτή της Βαϊμάρης, ενάντια τα σύμφωνα των Βερσαλλιών και τις αξίες της αστικής Gestalt (αστική ασφάλεια , κοινωνικός έλεγχος, εμπορικό πνεύμα, οπορτουνισμός), η ζωή του von Salomon σημαδεύτηκε εξ ολοκλήρου από μια ιεραρχική-στρατιωτική αντίληψη, πάντα πολιτικοποιημένη, με στόχο την αντιπαράθεση και σε σύγκρουση εναντίον του οικοδεσπότη, εκείνου που αρνείται την ταυτότητα του άλλου. Στα Freikorps ο  von Salomon υπέστη τη γοητεία της βίας, που έγινε κατανοητή ως μια ερωτική και αισθητική παρόρμηση και σε αυτές τις παραστρατιωτικές και παράτυπες πολιτοφυλακές αναζητούσε τη λύτρωση του, την εκδίκηση του γερμανικού πνεύματος ενάντια στην «προδότρια» δημοκρατία. 

Το 1922 καταδικάστηκε σε 5 χρόνια φυλάκιση για τη δολοφονία του τότε υπουργού Εξωτερικών Walter Rathenau, αλλά εξέτισε μόνο λίγους μήνες από την ποινή του. Η εμπειρία του στα Freikorps, δημοσιεύτηκε στο περίφημο έργο του “Die Geächteten” (τα Απαγορευμένα), ένα ιστορικό και υπαρξιακό έπος των «στρατιωτών της τύχης» που οφείλουν  την αγριότητά τους στον εμφύλιο πόλεμο που σημάδεψε την αρχή της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, πρωταγωνιστές πρώτα της σκληρής καταστολής κατά την οποία δολοφονήθηκαν η Rosa Luxemburg και ο Karl Liebknecht και τέλος της μακροχρόνιας τρομοκρατικής υπόθεσης που κορυφώνεται με τη δολοφονία του υπουργού Rathenau. Είναι ένα πολύτιμο ντοκουμέντο για την κατανόηση της ευρωπαϊκής ιστορίας που προετοίμασε τον εθνικοσοσιαλισμό και ταυτόχρονα, ένα μυθιστόρημα τρομακτικά επίκαιρο, αυτής της αισθητικής της βίας που είναι η βάση κάθε επανάστασης. Από τα “Απαγορευμένα” λοιπόν, προκύπτει σε ένα αυτοβιογραφικό κλειδί, το τρομερά βίαιο όραμα της πολιτικής και του πολέμου. Αυτές φαίνεται να είναι οι μόνες περιπτώσεις ικανές να απομακρύνουν τον σύγχρονο άνθρωπο από την αστική τάξη, να τον θέσουν πριν από την ακραία πράξη, την ολοκληρωτική αυτοθυσία, που αποκαλύπτει μια ιεράρχηση της κοινωνίας με βάση ένα αριστοκρατικό κριτήριο, ανώτερη από την αστική οικονομική αναλογία που διατάσσει την πραγματικότητα σύμφωνα με τη νομισματική αρχή. 

Το έργο αυτό περιφρονεί τον αστό, τη μικρότητά του, τη μικροπρέπειά του, την οικονομική του αξία ως ομογενοποιητική δύναμη ικανή να εντάξει όλη την πραγματικότητα στη μορφή της. Στο βιβλιο “Überlegungen eines Unpolitischen” του Thomas Mann προτείνεται η ίδια δυναμική της σύγκρουσης στην οποία συμμετέχει ο δικός μας αιρετικός: «βαθιά κουλτούρα ενάντια στον επιφανειακό πολιτισμό, οργανική κοινότητα έναντι της μηχανικής κοινωνίας, ήρωες εναντίον εμπόρων, αίσθημα ενάντια στον συναισθηματισμό, αρετή έναντι του λογαριασμού». Εν ολίγοις, ο von Salomon  κατάλαβε ότι ο πόλεμος που διεξήγαγαν τα Freikorps (συχνά εκμεταλλευόμενα για δημοκρατικούς σκοπούς) και οι συγκρούσεις μεταξύ εθνικιστών και κομμουνιστών, αποδείχθηκαν λειτουργικές για την αποκρυστάλλωση της αστικής τάξης, που τώρα κυριαρχεί. Αποστασιοποιήθηκε επίσης από την άνοδο του Χίτλερ στην καγκελαρία το 1933 και από τον εθνικοσοσιαλισμό, τον οποίο το βιβλίο του θεωρεί ως συμβιβαστική εκπόρευση της αστικής ιδεολογίας. Ο Von Salomon κατέληξε στους καταλόγους των επαναστατών που αντιτάχθηκαν στο Τρίτο Ράιχ. 

Εν τω μεταξύ, η προσοχή του είχε στραφεί για αρκετό καιρό στον αγροτικό κόσμο και αυτό φαίνεται σε όλες τις αντιφιλελεύθερες ενεργειές του, για την προμοντέρνα, προκαπιταλιστική ανθρωπολογία της οποίας ήταν ο φορέας. Οι δεσμοί χώματος και αίματος αντικατέστησαν τους αστικούς εμπορικούς δεσμούς. Ο κόσμος των αγροτών ήταν μια δεξαμενή με ιστορίες, παραδόσεις, τελετουργίες, χρήσεις, έθιμα και ήταν οντολογικά αντίθετος με την πόλη, επενδυμένος από τους μύθους της προόδου, της τεχνολογίας, έδρα της διαφθοράς. Το αγροτικό σύμπαν ήταν το σημείο επαφής μεταξύ των εθνικιστικών πρωτοποριών και των κομμουνιστών, ωστόσο, αναπόφευκτα το NSDAP ήταν πιο ικανό να κολακέψει τα αντικαπιταλιστικά αισθήματα των αγροτών, σε μια σύγκρουση με το αστικό κράτος και τη γραφειοκρατία του, που πρότεινε ιδέες σαφείς και απλοποιημένες. Ο αναρχισμός του αγροτικού κινήματος (Landvolkbewegung) που δομήθηκε μεταξύ 1928 και 1933, αφού φαινόταν ότι ήταν η δύναμή του, ήταν στην πραγματικότητα η αιτία για την ένταξη πολλών στον Εθνικοσοσιαλισμό. Ο von Salomon , αφού τάχθηκε δίπλα στο κίνημα, το παρακολούθησε απογοητευμένος να συμβιβάζεται, υποστηρίζοντας την ασυμβατότητα μεταξύ των επαναστατικών φιλοδοξιών και της αγροτικής ουσίας. 

Επιστρέφοντας στο Βερολίνο, συνελήφθη για τις ανατρεπτικές του δραστηριότητες στη γερμανική ύπαιθρο και άρχισε να ενδιαφέρεται για τις εθνικο-μπολσεβίκικες θέσεις. Μόλις απελευθερώθηκε, δημιούργησε έναν ανεξάρτητο χώρο για τον εαυτό του και όλη την εθνικοσοσιαλιστική περίοδο αφιέρωσε τον εαυτό του στη λογοτεχνία και τον κινηματογράφο και έγραψε δοκίμια, μυθιστορήματα και σενάρια. Αιώνια αντίθετα στο ρεύμα και αιώνια ηττημένος, μεγάλωσε σε στρατιωτική καριέρα και στη συνέχεια κατέληξε να γράφει σενάρια για αντιμιλιταριστικές ταινίες, ήταν υποστηρικτής του Hitler όταν ήταν άγνωστος και μετά αντιναζιστής μόλις ο Furher ήρθε στην εξουσία. Κατάφερε να προστατεύσει την Εβραία σύζυγό του καθ’ όλη τη διάρκεια του Τρίτου Ράιχ και στη συνέχεια συνελήφθη και κακομεταχειρίστηκε από τα αμερικανικά στρατεύματα το 1945.  Σε μια συνέντευξη που άφησε λίγο πριν το θάνατό του το 1972, έκλεισε έτσι: «Ήμουν αρκετά τυχερός να ζήσω μια τρομερά τρελή και παθιασμένη εποχή, αλλά μη μου ζητήσετε να δω τη ζωή για κάτι άλλο από αυτό που είναι στην πραγματικότητα: μια φάρσα».

ΠΗΓΗ