Dominique Venner: Κληρονομημένη Μνήμη - Η Ευρώπη και το Πεπρωμένο της

Του Dominique Venner, στο περιοδικό Éléments:

Ο όρος «μνήμη» έχει χρησιμοποιηθεί υπερβολικά. Όμως δεδομένου ότι και η λέξη «αγάπη» χρησιμοποιείται τόσο υπερβολικά, μήπως θα πρέπει να σταματήσουμε να τη χρησιμοποιούμε με την πιο σύνθετη έννοια; Το ίδιο ισχύει και για τη «μνήμη». Λόγω της δύναμης της «μνήμης» της, που μεταδίδεται μέσα στις οικογένειες, μια κοινότητα μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει με την πάροδο του χρόνου, παρά τις παγίδες που συμβάλλουν στη διάλυσή της.

Ευρώπη-πολιτισμός

Όταν μιλάω για Ευρώπη ή Ευρωπαίους, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία στο μυαλό μου. Δεν σκέφτομαι την Ευρωπαϊκή Ένωση, έναν προσωρινό οργανισμό, ένα αμερικανικό προτεκτοράτο, ένα προαίσθημα μιας παγκοσμιοποιημένης ουτοπίας. Ούτε σκέφτομαι το όνειρο μιας μελλοντικής ευρωπαϊκής δύναμης που δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την προηγούμενη προϋπόθεση, ενός ευρωπαϊκού μυστικισμού. Και αυτό θα προκύψει μόνο από την αφύπνιση της μνήμης μας. Επομένως, η αφύπνιση της μνήμης είναι η πρώτη προϋπόθεση όλων. Όταν προφέρεται το όνομα Ευρώπη, έρχεται στο μυαλό μια εξαιρετική κοινότητα λαών, ιστορίας και κουλτούρας.

Αναφερόμενος στην αρχή του Επίκτητου, «τι εξαρτάται από εμάς και τι όχι», ξέρω ότι δεν εξαρτάται από εμένα αν βρέχει ή λάμπει ο ήλιος, αλλά εξαρτάται από εμένα αν παραπονιέμαι ή περπατάω χαμογελώντας στη βροχή. Δεν είναι δική μου δουλειά να αναδυθεί από το πουθενά μια ταυτοτική ευρωπαϊκή θρησκεία, αλλά είναι δική μου δουλειά να ανακτήσω τη μνήμη και την υπερηφάνεια για την ταυτότητά μου. Δεν εξαρτάται από εμένα να αλλάξω ξαφνικά την κοινωνία μου, αλλά εξαρτάται από εμένα να διασφαλίσω ότι ζω με μια δέσμευση στις αρχές μου και να διακρίνω τις ιδέες που αποξενώνουν ένα ευρωπαϊκό ξύπνημα. Οι κινητήριες ιδέες που έχουν διαποτίσει αυτό το έργο, έχουν τις ρίζες τους στη συνείδηση ​​ενός ευρωπαϊκού πολιτισμού, που υπερβαίνει τα ρήγματα του χρόνου και τους ανταγωνισμούς μεταξύ περιοχής, έθνους, κράτους, ένωσης, αυτοκρατορίας…Μπορεί κανείς να είναι ταυτόχρονα Βρετόνος ή Καταλανός, Γάλλος, Ισπανός και Ευρωπαίος, παιδί του ίδιου πολιτισμού που έχει διασχίσει τους αιώνες από την πρώτη και τέλεια κρυστάλλωση, που ήταν τα ομηρικά έπη. Ένας πολιτισμός – όπως είπε με βεβαιότητα ο Fernand Braudel (Είναι ο σπουδαιότερος Γάλλος ιστορικός της μεταπολεμικής περιόδου) – είναι μια συνέχεια η οποία όταν αλλάζει, ακόμη και τόσο βαθιά όσο υπονοεί μια νέα θρησκεία, ενσωματώνει αρχαίες αξίες που επιμένουν μέσα του και εξακολουθούν να παραμένουν στην ουσία του.

Ποιοι είμαστε; Τι είναι ένας Ευρωπαίος; Τι είναι ο ευρωπαϊκός πολιτισμός; Οι θεσμοί που προέκυψαν από τη Συνθήκη της Ρώμης δεν έχουν σταματήσει να παραπαίουν σε αυτόν τον βάλτο ψευδών ερωτημάτων και λανθασμένων απαντήσεων. Το ζήτημα της καταγωγής τέθηκε κατά τη διάρκεια των συζητήσεων που προηγήθηκαν του σχεδίου του Ευρωπαϊκού Συντάγματος. Το Βατικανό ζήτησε να οριστεί η Ευρώπη με βάση τις «χριστιανικές ρίζες» της, ένα αίτημα που απορρίφθηκε. Ωστόσο, το γεγονός ότι η Ευρώπη έχει χριστιανικές ρίζες είναι ιστορικά προφανές. Αλλά αυτές οι ρίζες δεν είναι οι παλαιότερες και δεν μπορούν, από μόνες τους, να ορίσουν την Ευρώπη. Μετά την ομιλία του στο Regensburg στις 12 Σεπτεμβρίου 2006, ο ίδιος Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ΄, παραδέχτηκε ότι η θρησκεία του δεν έχει μόνο εβραϊκές ρίζες, αλλά και αρχαίες ελληνικές. Η εσωτερική σύγκλιση που έχει επέλθει μεταξύ της βιβλικής πίστης και της φιλοσοφικής προσέγγισης της ελληνικής σκέψης, είναι ένα γεγονός αποφασιστικής σημασίας, ένα γεγονός που, ακόμη και σήμερα, μας δημιουργεί υποχρεώσεις.

Και ο Πάπας πρόσθεσε: «Παρατηρώντας αυτή τη συνάντηση, δεν μπορούμε να εκπλαγούμε που ο Χριστιανισμός, παρά την προέλευσή του και τη σημαντική ανάπτυξή του στην Ανατολή, βρήκε τελικά στην Ευρώπη τον τόπο όπου άφησε το αποφασιστικό ιστορικό του αποτύπωμα. Με άλλα λόγια, επειδή η Ευρώπη υπήρχε ήδη ως πολιτισμός, ο Χριστιανισμός, μια ετερογενής θρησκεία επηρεασμένη από μια προϋπάρχουσα ελληνική και ευρωπαϊκή ψυχή, μπόρεσε να αναπτυχθεί όπως έχει». Το γνωρίζαμε ήδη αυτό, αλλά ήταν απαραίτητο ένας Πάπας να επιβεβαιώσει ότι ο Χριστιανισμός δεν είναι η προέλευση της Ευρώπης, αλλά μια εξωτερική προσθήκη.

Προέλευση, παράδοση και ποικιλομορφία

Ας επιστρέψουμε στο αρχικό ερώτημα: ποιες είναι οι απαρχές της Ευρώπης και της ευρωπαϊκής ταυτότητας; Αυτό είναι ένα κρίσιμο ερώτημα για τους Ευρωπαίους που αρνούνται να αρκεστούν στο να μην είναι τίποτα. Η απάντηση θα βασιστεί στην ακλόνητη συνείδηση ​​που υποστηρίζεται από την παράδοσή μας. Όλοι οι μεγάλοι πολιτισμοί βασίζονται σε μια αρχαία παράδοση που έχει αντέξει στο χρόνο. Καθεμιά από αυτές έχει ως πνευματικό της θεμέλιο το βιβλίο ή τον λόγο ενός σοφού, ενός προφήτη ή ενός ιδρυτικού ποιητή. Η κινεζική παράδοση έχει τον Κομφούκιο, η θιβετιανή παράδοση έχει τον Βούδα, η σημιτική παράδοση έχει τον Μωυσή και τον Μωάμεθ, η ινδουιστική παράδοση έχει τις Βέδες και η ευρωπαϊκή παράδοση έχει τον Όμηρο. Η παράδοση δεν εξηγεί πώς να κατασκευάσεις έναν υπολογιστή. Αποκαλύπτει τις αρχές της αέναης αναγέννησης. Η παράδοση δεν είναι ένα ετερογενές άθροισμα. Η παράδοση είναι η πηγή των ιδρυτικών ενεργειών. Είναι η προέλευση και η προέλευση προηγείται της αρχής. Αυτό ισχύει για όλους τους λαούς, μεγάλους ή μικρούς, που έχουν αντέξει στην ύπαρξή τους μέσα στο χρόνο: Άραβες, Βάσκοι, Εβραίοι, Ιάπωνες, Αφρικανοί, Ίνκας, Κινέζοι…

Και αυτό ισχύει για τους Ευρωπαίους, τυχερούς κατόχους των πατρίδων τους και της κληρονομιάς τους, οι οποίες αποτελούν τις πολλαπλές εκδηλώσεις της μεγάλης πριγκιπικής τους παράδοσης, που τραγουδήθηκε πριν από πολύ καιρό από τους αρχέγονους ποιητές της Αρχαίας Ελλάδας. Η σύγκρουση των πολιτισμών η οποία εμφανίστηκε στα τέλη του 20ού αιώνα και οι εκδηλώσεις της οποίας ξεπερνούν κατά πολύ τη σύγκρουση μεταξύ του Ισλάμ και μιας «Δύσης» – που βιαστικά αφομοιώθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες – δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από την ειδική εκδήλωση ενός δυνητικά αιώνιου κινήματος, του οποίου το σκηνικό ήταν σε διάφορες χρονικές στιγμές η αρχαία Μεσοποταμία, όπως και η Αίγυπτος των Φαραώ και η Κίνα που αντιμετώπιζε τους λαούς των στεπών και η Ελλάδα που στην εποχή της αντιμετώπιζε την μηδική απειλή, αλλά και η Ρώμη αργότερα που αντιμετώπιζε τον καρχηδονιακό κίνδυνο, η Ιβηρία, η Γαλατία και η Γερμανία που αντιμετώπιζαν τη ρωμαϊκή κατάκτηση και ούτω καθεξής, χωρίς τέλος.

Στην ποικιλομορφία τους οι άνθρωποι υπάρχουν μόνο λόγω αυτών που τους διαφοροποιούν: φυλές, λαοί, έθνη, κουλτούρες, πολιτισμοί και όχι λόγω της ζωώδους φύσης τους, η οποία είναι παγκόσμια. Η σεξουαλικότητα είναι τόσο κοινή σε όλη την ανθρωπότητα όσο και η ανάγκη για φαγητό. Σε αντάλλαγμα, τόσο η αγάπη όσο και η γαστρονομία, είναι τα χαρακτηριστικά ενός πολιτισμού, πρόκειται για μια συγκεκριμένη δημιουργική προσπάθεια μακράς διάρκειας. Και ο έρωτας όπως τον αντιλαμβάνονται οι Ευρωπαίοι, είναι ήδη παρών στα ομηρικά έπη μέσα από τους αντιθετικούς χαρακτήρες της Ελένης, της Ναυσικάς, του Έκτορα, της Ανδρομάχης, του Οδυσσέα ή της Πηνελόπης. Αυτό που αποκαλύπτεται έτσι μέσω ορισμένων ανθρώπων είναι εντελώς διαφορετικό από αυτό που μας διδάσκουν οι μεγάλοι πολιτισμοί της Ασίας, των οποίων την εκλέπτυνση και την ομορφιά δεν αμφισβητούμε.

Η ιδέα μας για την αγάπη δεν είναι πιο επιπόλαιη από την τραγική αίσθηση της ιστορίας και της ζωής, που χαρακτηρίζει το ευρωπαϊκό πνεύμα. Ορίζει έναν πολιτισμό, την εγγενή πνευματικότητα του και το νόημα της ύπαρξης, καθώς και την ιδέα μας για την εργασία. Είναι αυτός ο μοναδικός στόχος του να ικανοποιήσει ορισμένα ενδιαφέροντα, όπως πίστευε ο Adam Smith, ή μήπως ο σκοπός του αποσκοπεί επίσης στην επίτευξη αριστείας, ακόμη και σε φαινομενικά ανώδυνα καθήκοντα; Αυτή η αντίληψη οδήγησε τους προγόνους μας να δημιουργούν όλο και μεγαλύτερη ομορφιά στα πιο ταπεινά και υψηλά καθήκοντα. Το να έχει κάποιος επίγνωση αυτού, δίνει μια μεταφυσική έννοια στη «μνήμη». Προϋπόθεση για κάθε αναγέννηση, είναι η καλλιέργεια της «μνήμης» μας, να την μεταβιβάζουμε ζωντανή στα παιδιά μας, αλλά και να κατανοήσουμε τις δοκιμασίες που μας επέβαλε η ιστορία. Αντιμέτωποι με τις πρωτοφανείς προκλήσεις που μας επιβλήθηκαν από τις καταστροφές του «αιώνα του 1914» και την θανάσιμη αποθάρρυνση που προκάλεσε, θα βρούμε στην ανάκτηση της εθνικής και πολιτιστικής μας «μνήμης» απαντήσεις, για τις οποίες οι πρόγονοί μας, που ζούσαν σε έναν σταθερό, ισχυρό και προστατευμένο κόσμο, δεν είχαν καμία γνώση.

ΠΗΓΗ