Οι Πρέσπες του Αιγαίου έρχονται – Το παραδέχτηκε κυνικά ο Μητσοτάκης

Ώριμο το έδαφος για συνεργασία με την Τουρκία δήλωσε ο Μητσοτάκης, την 5η Δεκεμβρίου σε δημόσια συζήτηση ώστε το Ανώτατο Συμβούλιο Συνεργασίας Ελλάδας-Τουρκίας να πραγματοποιηθεί μέσα στο πρώτο τρίμηνο του 2026, ανακοινώνοντας μάλιστα ότι η συνάντηση με τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν θα γίνει στην Άγκυρα. Υποστήριξε ότι τέτοιου είδους επαφές δεν χρειάζεται απαραίτητα να συνοδεύονται από «θεαματικές εξαγγελίες» και ότι ο στόχος είναι μια «επισκόπηση των σχέσεων» στο πλαίσιο της λεγόμενης «θετικής ατζέντας», τονίζοντας τη σημασία των ανοιχτών διαύλων επικοινωνίας με την Τουρκία ακόμη και σε περιόδους έντασης.

Η Ελλάδα δεν απειλείται από τους χάρτες της Τουρκίας. Απειλείται από τους χάρτες που σκίζουμε μόνοι μας κάθε φορά που φοβόμαστε να υψώσουμε το ανάστημά μας. Μας λένε «να έχουμε ήρεμα νερά», λες και η δουλοπρέπεια μπορεί ποτέ να γίνει συνώνυμο της σταθερότητας. Ηρεμία με το σπαθί του άλλου πάνω στο λαιμό δεν λέγεται ειρήνη. Λέγεται ακινησία. Λέγεται παράλυση. Λέγεται η αρχή της απώλειας.

Και όσο εμείς μιλάμε για «διάλογο», η Τουρκία μιλάει για «διεκδικήσεις». Η Άγκυρα δεν κάθεται στο τραπέζι για να βρει λύση, που κάθεται για να δει πόσο ακόμα είμαστε διατεθειμένοι να ανεχθούμε. Και δυστυχώς, η απάντηση που δίνουμε με τη στάση μας είναι «αρκετά». Δίνουμε την εικόνα μιας χώρας που φοβάται να πει όχι, μιας ηγεσίας που προτιμά την ψευδαίσθηση της ασφάλειας από την ίδια την έννοια της αξιοπρέπειας.

Είναι τραγική ειρωνεία να ακούμε ότι «δεν γίνεται διάλογος υπό πίεση» όταν μιλάμε για αγρότες που πετούν λαχανικά, αλλά να θεωρούμε «ώριμη και χρήσιμη» μια συνομιλία με μια χώρα που απειλεί το Αιγαίο, που παραβιάζει τα σύνορά μας, που παρενοχλεί τα πλοία μας, που μνημονεύει casus belli σαν να είναι τουριστικός οδηγός. Αν η πίεση των πολιτών θεωρείται πρόβλημα, η πίεση της Τουρκίας γιατί θεωρείται «ευκαιρία για επαναπροσέγγιση»;

Η Ελλάδα έχει ξεχάσει ότι η θέση της σε αυτόν τον κόσμο δεν χαρίζεται, απαιτείται. Δεν την ορίζουν οι αναλύσεις, αλλά η βούληση. Δεν την υποστηρίζουν οι ξένοι, αλλά η δική της πυγμή. Κι όσο παραμένουμε σε μια εξωτερική πολιτική που μοιάζει να ζητάει την άδεια για να υπερασπιστεί τον εαυτό της, τόσο η Τουρκία θα ανεβάζει τον πήχη των απαιτήσεων, γιατί έτσι λειτουργεί η ισχύς: δοκιμάζει μέχρι να συναντήσει τοίχο. Αν δεν συναντήσει, προχωρά.

Η Ελλάδα έχει τον δικό της ρόλο, τη δική της ιστορία, τη δική της γεωγραφία. Δεν χρειάζεται να παρακαλέσει για αναγνώριση. Πρέπει να τη διεκδικήσει. Και αν η Τουρκία μιλάει με τη γλώσσα του θράσους, η Ελλάδα οφείλει να υπερασπιστεί τα κυριαρχικά της δικαιώματα. Ο σεβασμός δεν κερδίζεται με «ήρεμα νερά». Κερδίζεται με πυγμή, με την ξεκάθαρη δήλωση ότι το Αιγαίο, τα σύνορα, τα νησιά, η κυριαρχία δεν είναι αντικείμενα διαπραγμάτευσης, αλλά δεδομένα που δεν αγγίζονται και δεν εξαγοράζονται για λίγους μήνες επίπλαστης ειρήνης.

ΠΗΓΗ: xrisiavgi.com