TRUMP ΚΑΙ SCHMITT, ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΚΜΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

Το παρακάτω άρθρο, είναι του Ιταλού φιλόσοφου και αναλυτή, Alberto Giovanni Biuso, όπου μας κάνει μια σύντομη αλλά περιεκτική ανάλυση της Σκέψης του μεγάλου Γερμανού νομικού Carl Schmit, πάνω σε θέματα Δικαίου. Κάτι που ο μεγάλος εχθρός της ανθρωπότητας, οι ΗΠΑ, έχουν εντελώς καταστρέψει, στο όνομα της βίαιης και βάρβαρης νοοτροπίας τους. Η περιγραφή είναι εντυπωσιακή, σε έναν τρομερό συνδυασμό με τα λόγια και το πνεύμα του μεγάλου Γερμανού..ένας από τους θησαυρούς της παλαιάς Ευρώπης η οποία χάθηκε στην νεωτερικότητα και διαλύθηκε ανάμεσα σε ΗΠΑ και Ρωσία…:

………………………………………………………………………………

Μετά τους πολέμους που ακολούθησαν τη διάλυση της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, επομένως μετά τις μεσαιωνικές συγκρούσεις μεταξύ των χριστιανικών λαών, η καινοτομία που αντιπροσωπεύεται στη σύγχρονη εποχή με τη γέννηση συγκεντρωτικών και αυτόνομων κρατών, απαιτούσε την ανάπτυξη νέων μορφών συνύπαρξης και δικαίου, που ολοκληρώθηκαν και επικυρώθηκαν στην ειρήνη της Βεστφαλίας του 1648, η οποία έκλεισε την πολύ βίαιη φάση των θρησκευτικών πολέμων. Με αυτήν και μερικές άλλες μεταγενέστερες συνθήκες, γεννήθηκε το “Jus Publicum Europaeum”,* το οποίο αποτέλεσε «ένα αριστούργημα της ανθρώπινης λογικής» για την ικανότητά του να βάλει τέλος στις «σφαγές των πολέμων μεταξύ θρησκευτικών φατριών» και τον περιορισμό των συγκρούσεων στη μορφή του «απλού πολέμου μεταξύ κρατών», ως περιορισμένου πολέμου που καθοδηγείται από κανόνες που απέφευγαν την καταστροφική εμπλοκή πληθυσμών.

Το αποτέλεσμα ήταν το «απροσδόκητο γεγονός ότι για δύο αιώνες δεν έλαβε χώρα πόλεμος εξόντωσης σε ευρωπαϊκό έδαφος» όπως αναφέρει ο Carl Schmitt, στο έργο του “Ο Νόμος στην γη”. Μετά ήρθαν οι «αξίες», δηλαδή η επιστροφή στους πολέμους που έγιναν στο όνομα των απόλυτων και ιερών αρχών. Στο Μεσαίωνα αυτές οι αρχές αναφέρονταν σε θεολογικές αλήθειες. Με τη Γαλλική Επανάσταση και τους Ναπολεόντειους πολέμους, αυτές βασίστηκαν σε ηθικές αρχές, που συνοψίζονται στη φόρμουλα των «ανθρώπινων δικαιωμάτων». Η σχέση με τους πληθυσμούς της Αμερικής, είναι ήδη μια ένδειξη των πολλών «ανθρωπιστικών παρεμβάσεων» ιμπεριαλιστικού χαρακτήρα, που καθοδήγησαν τη δράση της Ευρώπης πρώτα και της Δύσης αργότερα, όπως φαίνεται ξεκάθαρα από τις θέσεις του Άγγλου φιλοσόφου και πολιτικού του δέκατου έκτου αιώνα Francis Bacon, ο οποίος υποστηρίζει ότι «οι Ινδιάνοι είναι ως κανίβαλοι, «εξορισμένοι από την ίδια τη φύση». Είναι έξω από την ανθρωπότητα, «hors l’humanité» και δεν έχουν δικαιώματα»...Δεν είναι καθόλου παράδοξο ότι τέτοια απάνθρωπα επιχειρήματα να υποστηρίζονται από ανθρωπιστές και ουμανιστές στοχαστές.

Μία από τις θεμελιώδεις αρχές της Βεστφαλίας, ήταν η απαγόρευση της ανάμειξης στις εσωτερικές υποθέσεις άλλων κρατών. Αντίθετα, οι «ηθικοί πόλεμοι» της νεωτερικότητας, εξαπολύονται για να φέρουν καλοσύνη και αξίες σε αυτούς που πιστεύεται ότι δεν τις έχουν. Με την επιστροφή του πολέμου σε βάση ηθικών λόγων, ο εχθρός έχανε όλο και περισσότερο την ανθρωπιά του και σήμερα βλέπουμε ότι έχει μετατραπεί σε έναν απλό τρομοκράτη, που δεν αναγνωρίζεται ότι έχει καμία νομική μορφή ή τυπικό δικαίωμα, αλλά μόνο το προσόν του εγκληματία πολέμου, που επομένως δεν έχει δικαίωμα σε εγγυήσεις και δίκες, αλλά σε έναν απλό και επιθυμητό οριστικό αφανισμό. Για να αναφερθούμε μόνο στις πιο πρόσφατες περιπτώσεις, σκεφτείτε τη Σερβία του Milosevic, τη Λιβύη του Gheddafi, το Ιράκ του Saddam Hussein, την παλαιστινιακή αντίσταση της Hamas στη Γάζα. Ήδη με το “Δόγμα του Kant ” για το δικαίωμα (1797), επινοήθηκε η φιγούρα του “hostis injustus”, του “άδικου εχθρού”, ενάντια στον οποίο ένας προληπτικός πόλεμος γίνεται δίκαιος πόλεμος, στην πραγματικότητα γίνεται μια σταυροφορία που προκαλείται από ιδεολογικούς και ηθικούς λόγους και όχι από την αρχή της πολιτικής και νομικής πραγματικότητας. Έτσι φτάνουμε στους …”ανθρωπιστικούς βομβαρδισμούς” του παρόντος μας. Ένα παρόν που γεννήθηκε από δύο θεμελιώδη γεγονότα: το Δόγμα Monroe (1823) και τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο (1914-1918). Το δεύτερο στοιχείο είναι πολύ πιο γνωστό από το πρώτο, αλλά ήταν το πρώτο που συνέβαλε στην εμφάνιση του δεύτερου.

Το δόγμα του προέδρου των ΗΠΑ, Monroe, δημιουργεί την έννοια και την πραγματικότητα του δυτικού ημισφαιρίου, σε αντίθεση με τον ευρωπαϊκό χώρο, όπου η αντίθεση δεν είναι μόνο μεταξύ του νέου και του παλιού, μεταξύ της θάλασσας και της στεριάς, αλλά και μεταξύ εντελώς διαφορετικών ηθικών και πολιτικών σφαιρών. Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής είναι η δύναμη που δημιούργησε το Δυτικό Ημισφαίριο και προσδιορίζει από μόνη της μια χώρα επιλογής, που είναι πρώτα από όλα ηθική και αποδίδει στον εαυτό της μια δεοντολογική και ανθρωπιστική πρωτοκαθεδρία, παρόλο που γεννήθηκε από την εξόντωση και τη γενοκτονία των λαών που κατοικούσαν στην Αμερική. Πρόκειται επομένως για έναν επιλεγμένο πολιτισμό, για μια νέα Ιερουσαλήμ, της οποίας το προφανές πεπρωμένο συνίσταται στη διάδοση της «ελευθερίας και της δημοκρατίας» σε όλο τον κόσμο. Μετά τον Monroe, η πολιτική των ΗΠΑ ανέκαθεν ταλαντευόταν μεταξύ απομονωτισμού και παρεμβατισμού, μέχρι το βασικό γεγονός του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και τις επακόλουθες συνθήκες ειρήνης, με τις οποίες οι Ηνωμένες Πολιτείες έγιναν η κυρίαρχη θέση της παγκόσμιας πολιτικής, καθιστώντας την Ευρώπη υποτελή της. Έτσι ξεκίνησε η παρακμή της ηπείρου μας. Ένα ηλιοβασίλεμα που μετά από έναν αιώνα τώρα βλέπει την εκπλήρωσή του.

Η δυναμική που προσπάθησα να συνοψίσω είναι πολύ επιζήμια, γιατί επαναφέρει χώρο, νομιμότητα και δύναμη στους πιο καταστροφικούς λόγους ανθρώπινης συμπεριφοράς, τόσο των ατόμων όσο και των κοινοτήτων, οι οποίοι είναι πάντα θεολογικοί και ηθικοί λόγοι. Ο Carl Schmitt εντοπίζει μια βαθιά σύνδεση μεταξύ της ουτοπίας και του μηδενισμού, μεταξύ της ουτοπίας της ακύρωσης του πολέμου (αιώνια ειρήνη) και της αχαλίνωτης εξαπόλυσης του πολέμου. Στην πραγματικότητα, μέχρι τον 20ο αιώνα, ο στόχος του διεθνούς δικαίου και των σχέσεων μεταξύ των λαών δεν ήταν μια αδύνατη εξάλειψη του πολέμου, αλλά ένας πρακτικός περιορισμός με στόχο την αποφυγή των πιο καταστροφικών εκβάσεων. Ενώ αντίθετα, με την παρακμή των αρχών της Βεστφαλιας, θεμελιώθηκε η διεκδίκηση του δικαιώματος ανάμειξης στις εσωτερικές υποθέσεις άλλων κρατών, «για ανθρωπιστικούς λόγους». Ποιος όμως αποφασίζει πού, πότε και γιατί να παρέμβει στις υποθέσεις των άλλων κοινοτήτων; Το καθιερώνει απλά ο ισχυρότερος. Το καθιερώνει η παγκόσμια δύναμη, που σε μια δεδομένη στιγμή έχει τη δύναμη να υποτάξει τους άλλους στα δικά της συμφέροντα, μεταμφιεσμένα σε αρχές οικουμενικές, παγκόσμιες, απόλυτες.

Ο Donald Trump ασκεί αυτή τη μορφή αποικιακής και αυτοκρατορικής κυριαρχίας, σβήνοντας μυθοπλασίες και υποκρισίες, αφαιρώντας από την Ευρώπη την ψευδαίσθηση των ισότιμων σχέσεων με τις ΗΠΑ, που δεν υπήρξαν ποτέ. Η έννοια των αξιών, όπως η δημοκρατία, η ελευθερία, η νομιμότητα, εξηγείται και επιβάλλεται από τη δύναμη που έγινε αισθητή (και γίνεται αισθητή) ως η υπέρτατη ενσάρκωση αυτών των αξιών. Το δόγμα Monroe του η «Αμερική για τους Αμερικανούς» σήμαινε «ο πλανήτης για τους Αμερικανούς». Η αρχαία αποικιοκρατική αρχή, η πεποίθηση ότι είμαστε οι μόνοι κάτοχοι του “Καλού και της Αλήθειας”, οδήγησαν την Ευρώπη στον θρίαμβο της, αλλά τώρα την οδηγεί στη διάλυσή της. Πρέπει λοιπόν να ειπωθεί, ενάντια σε κάθε εκπολιτιστικό ισχυρισμό της δυτικής αποικιοκρατίας, ότι οι άλλοι δεν έχουν καμιά αξίωση να συμμορφωθούν με τις φιλελεύθερες και καπιταλιστικές αρχές, καθώς οι άλλοι έχουν τους δικούς τους πολιτισμούς και συστήματα. Για να ξεπεραστεί η αντίσταση άλλων πολιτικών κοινοτήτων στην επιβολή των αξιών της κυρίαρχης δύναμης, ο πόλεμος έχει μετατραπεί σε ανθρωπιστική αστυνομική πρακτική, με στόχο να φέρει κάθε τόπο, χώρα και πολιτισμό στις παραμέτρους και τις αξίες του δυτικού πολιτισμού: «Στο βαθμό που σήμερα ο πόλεμος μετατρέπεται σε αστυνομική δράση ενάντια σε διαταράχτες της ειρήνης, εγκληματίες και επιβλαβή στοιχεία, πρέπει επίσης να ενισχυθεί η αιτιολόγηση των μεθόδων αυτού του αστυνομικού βομβαρδισμού. Αναγκάζεται κανείς έτσι να ωθήσει τη διάκριση του αντιπάλου σε αβυσσαλέες διαστάσεις» λέει σωστά ο Γερμανός νομικός στο ο “Ο Νόμος στην γη”.

Συνέβη, όπως αναφέρθηκε, σε Σερβία, Λιβύη, Ιράκ, Παλαιστίνη. Μπορούμε σίγουρα να προσθέσουμε και την Ουκρανία, για την οποία – μαζί με πολλά άλλα στοιχεία – αγνοήθηκε επίσης η απλή αλλά απαραίτητη διάκριση μεταξύ του επιχειρησιακού επιτιθέμενου, της Ρωσίας και του στρατηγικού επιτιθέμενου, του ΝΑΤΟ. Μια διάκριση που δεν σεβάστηκε τις συμφωνίες που έγιναν με τη Σοβιετική Ένωση, προς στο τέλος της, για τη μη επέκταση του ΝΑΤΟ προς την Ανατολή και οργάνωσε μια σειρά από πραξικοπήματα μεταμφιεσμένα σε δημοκρατικές διαδηλώσεις, μεταξύ των οποίων το πιο σοβαρό και προάγγελος της καταστροφής ήταν το πραξικόπημα του Maidan (2014), που παρέδωσε την Ουκρανία στον έλεγχο των ΗΠΑ. Ο Schmitt γράφει ότι «χωρίς την άμεση σύσταση αμερόληπτων διεθνών δικαστηρίων, η παλιά αρχή, σύμφωνα με την οποία η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση, θα ανατρεπόταν διαφορετικά στη νέα, σύμφωνα με την οποία η άμυνα μπορεί να είναι η καλύτερη και πιο αποτελεσματική από τις επιθέσεις», για παράδειγμα προκαλώντας τον εχθρό, όπως έκαναν το ΝΑΤΟ και η Ουκρανία με τη Ρωσική Ομοσπονδία. Και συνεχίζει: «και σε αυτούς τους ορισμούς του επιτιθέμενου τα βαθύτερα αίτια του πολέμου, όπως ο γενικός επανεξοπλισμός και η έλλειψη ασφάλειας, αφήνονται εσκεμμένα εκτός προσοχής». Αυτό είναι δύο από τους λόγους για τους οποίους η Ρωσική Ομοσπονδία αναγκάστηκε να επέμβει στην Ουκρανία, για να υπερασπιστεί τα ρωσόφωνα εδάφη και να αποτρέψει την ύπαρξη στρατών του ΝΑΤΟ, απευθείας στα νότια σύνορά της.

Η φιλοσοφία του δικαίου που αναπτύχθηκε από τον Carl Schmitt, το πρώτο μισό του εικοστού αιώνα, υπογραμμίζει λοιπόν πώς η Δύση έγινε ο πραγματικός εχθρός της Ευρώπης και η Ευρωπαϊκή Ένωση αποτελεί τη δομή που οδηγεί στη διάλυση του ευρωπαϊκού πολιτισμού και του πολιτισμού στην παγκοσμιοποιημένη δυναμική που υπόκειται στην κυριαρχία των ΗΠΑ: «Η φόρμουλα του δυτικού ημισφαιρίου στρεφόταν ακριβώς ενάντια στην Ευρώπη, την αρχαία Δύση. Δεν στράφηκε εναντίον της παλιάς Ασίας ή της Αφρικής, αλλά κατά της παλιάς Δύσης. Η νέα Δύση ισχυρίστηκε ότι ήταν η αληθινός Δυτικός κόσμος, η αληθινή Δύση, η αληθινή Ευρώπη. Η νέα Δύση, η Αμερική, ήθελε να ξεριζώσει την Ευρώπη που μέχρι τότε αντιπροσώπευε τη Δύση, από την ιστορικο-πνευματική της θέση, ήθελε να την απομακρύνει από τη θέση της ως το κέντρο του κόσμου»...Σήμερα, στη δεκαετία του 20, του 21ου αιώνα, αυτό το έργο έχει πράγματι υλοποιηθεί.

*Η έννοια του Ius Publicum Europaeum, περιγράφει το δημόσιο δίκαιο του ευρωπαϊκού νομικού χώρου που αποτελείται από το δίκαιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τους νόμους των κρατών μελών της καθώς και από άλλες νομικές πηγές, όπως το δίκαιο του Συμβουλίου της Ευρώπης. (υπάρχει σχετικό άρθρο στο ιστολόγιο).

ΠΗΓΗ: https://samuraithsdyshs.wordpress.com