Jean de Brem, φρουρός της Ευρώπης

Αξιωματικός, δημοσιογράφος, πολιτικός ακτιβιστής… Ο Jean-Nicolas Marcetteau de Brem δολοφονήθηκε από την κυβέρνηση του De Gaulle στις 18 Απριλίου του 1963. Ξεχάστηκε πολύ γρήγορα από τις επόμενες γενιές και η μνήμη του περιορίστηκε σε κύκλους όλων εκείνων που νοσταλγούσαν τη γαλλική Αλγερία. Ο Jean de Brem προσφέρει ωστόσο έναν ενδιαφέρον και μοναδικό προβληματισμό για την Ευρώπη στο έργο του “Διαθήκη για έναν Ευρωπαίο”. Εκδόθηκε σε δύο τόμους από τις εκδόσεις “Éditions de La Table Ronde” το 1964, ένα χρόνο μετά τη δολοφονία του και καλύπτει την ιστορία της Γηραιάς Ηπείρου, από την Αρχαιότητα έως τις αρχές του 20ού αιώνα. Αυτή η παθιασμένη και λεπτομερής ιστορία διαβάζεται εύκολα και κάθε γιος της Ευρώπης πρέπει να την έχει στη βιβλιοθήκη του. Δυστυχώς όμως, είχε την ίδια μοίρα με τον λαμπρό συγγραφέα της…

Γεννήθηκε στο Παρίσι στις 2 Αυγούστου 1935, από μια αριστοκρατική οικογένεια συνδεδεμένη με την αντεπαναστατική παράδοση της Βανδέας. Ανθυπολοχαγός στο περίφημο “2ο Αποικιακό Σύνταγμα Αλεξιπτωτιστών”, πολέμησε στην Αλγερία και έλαβε μέρος στην επιχείρηση του Σουέζ υπό τη διοίκηση του συνταγματάρχη Chateau-Jobert. Εμπειρίες που τον σημάδεψαν βαθιά και που τροφοδότησαν μέσα του ένα τραγικό αλλά ξεκάθαρο όραμα για το ευρωπαϊκό πεπρωμένο: έναν κόσμο που αγωνίζεται να μην ρουφήξει τον σύγχρονο μηδενισμό, μεταξύ της αναγκαστικής αποαποικιοποίησης, της γκωλιστικής γραφειοκρατίας και της αμερικανικής κυριαρχίας. «Ο καθένας μας είναι ο τελευταίος των Ευρωπαίων». Ο Jean de Brem που εκφράζεται έτσι στη Διαθήκη του, είναι η ίδια η φιγούρα αυτού του Ευρωπαίου ανθρώπου, ενός ξεχασμένου αρχέτυπου του οποίου η απουσία λείπει τόσο πολύ στην παρούσα στιγμή. Όπως ο Dominique Venner ή ο Ernst Jünger, οι δύο οντότητες συνυπάρχουν μέσα του και οι δύο ξεχωριστές αλλά μετά από μια πιο προσεκτική εξέταση, συνδέονται εγγενώς.

Υπάρχει ο αγωνιστής και ο συγγραφέας. Γενναίος, αφοσιωμένος, πιστός, είναι το παράδειγμα του ακτιβιστή που θυσιάζει τη ζωή του για έναν ανώτερο σκοπό και με την πένα και με τη φωτιά. Παθιασμένος με την ιστορία και τη γεωγραφία, ο συγγραφέας της “Διαθήκης” επιδιώκει δύο στόχους, τους οποίους δεν κρύβει. «Σε αυτό το βιβλίο ήθελα αφενός να εξυψώσω τους μάρτυρες και τους μεγάλους καπετάνιους που καθιέρωσαν την ευρωπαϊκή κυριαρχία στον κόσμο και αφετέρου να καταγγείλω τους μαθητευόμενους μάγους που προκάλεσαν την παρακμή της Δύσης και τώρα ετοιμάζουν την ολοκληρωτική συντριβή της. Ήθελα επίσης, εξηγώντας τι είναι η Ευρώπη σήμερα και τι θα μπορούσε να γίνει, να δώσω στον αναγνώστη μου λόγους να αγωνιστεί, δηλαδή μια ευκαιρία να κερδίσει». Για τον συγγραφέα, οι εξερευνητές και οι πολεμιστές της Γηραιάς Ηπείρου υπέταξαν τους λαούς της γης. Είναι πλέον ζήτημα «να διατηρήσουμε πάση θυσία τη μεγαλειώδη κληρονομιά ενός κόσμου, του οποίου οι φωτιές έχουν λάμψει σε όλες τις ηπείρους, σε όλους τους ωκεανούς».

Σχετικά με την Ευρώπη, ο Jean de Brem γράφει ότι «είναι μια μυρμηγκοφωλιά ανθρώπων και δυνατοτήτων, των οποίων οι προσπάθειες, ασκούμενες προς μια ενιαία κατεύθυνση, θα είχαν γιγάντια αποτελέσματα και θα ανέτρεπαν τη λεγόμενη κατεύθυνση της ιστορίας». Η παρακμή του «ευρωπαϊκού και χριστιανικού πολιτισμού» μπορεί να σταματήσει στα μάτια του μόνο με τη συμμαχία των λαών του. Ακριβώς όπως ο Pierre Drieu La Rochelle, αηδιασμένος από την πατριωτική ομφαλοσκοπία, επιβεβαίωσε: «Ξέρω ότι δεν μπορείς να μείνεις μόνος στην Ευρώπη, ή αν νομίζεις ότι είσαι αρκετά δυνατός για να είσαι μόνος εκεί, θα κάνεις μόνο τρελά πράγματα». Ο Jean de Brem, μακριά από κάθε ηττοπάθεια προωθεί την ένωση των εθνών σε ένα κοινό πολιτικό σχέδιο. Σύμφωνα με τα λόγια αυτού του στρατιώτη της Ευρώπης, «το έργο του, μισό ιστορικό, μισό πολιτικό, ενθαρρύνει τους Ευρωπαίους να επιστρέψουν στη δυτική νοοτροπία και εξυψώνει το ενεργητικό παρελθόν της Ευρώπης ως κύριο του κόσμου». Ενώ ο Maurice Bardèche, ένας άλλος μεγάλος ιστορικός της Ευρώπης, έγραψε: «Η Ευρώπη δεν πρέπει να είναι απλώς το διευρυμένο πλαίσιο της ανικανότητάς μας και της παρακμής μας». Ο Jean de Brem, όπως και ο Bardèche, βλέπει ένα μεγάλο πεπρωμένο για την Ευρώπη, της οποίας το πνευματικό και διανοητικό δέσιμο διαμορφώθηκε, σύμφωνα με τον ίδιο, στο Μεσαίωνα και διαδόθηκε σε όλο τον κόσμο στη σύγχρονη εποχή. «Η χριστιανική χιλιετία εκπλήρωσε τη μεγάλη εκπολιτιστική της αποστολή: ο ιπποτισμός υποστήριζε το νόμο και το πνεύμα του Θεού, ενώ το Βυζάντιο διαφύλαξε ευσεβώς τα μυστικά της Αρχαιότητας. Η σύνθεση αυτών των δύο μεσαιωνικών Ευρωπαίων, που κατακρημνίστηκε από το Ισλάμ, άκμασε κατά την Αναγέννηση». Για να παραμείνει πιστός σε αυτή την παράδοση και σε αυτές τις ρίζες, ο συγγραφέας ελπίζει ότι η Ευρώπη, μετά την παρακμή που προκάλεσαν οι επαναστάσεις, θα ξαναχτιστεί πάνω σε μια απόρριψη της «καταστροφικής παγκοσμιοποίησης» και «μια πρώτη κατανόηση όλων των λευκών».

Ο Jean de Brem αναπτύσσει έτσι ένα όραμα για τον κόσμο που επιδιώκει να διατηρήσει έναν «θνητό πολιτισμό, που πίστευε ότι ήταν ανίκητος». Στις αρχές της δεκαετίας του 1960, μια τέτοια σκέψη προφανώς δεν ήταν ευρέως διαδεδομένη και επομένως οραματική από πολλές απόψεις. Προκάλεσε επίσης στα δεξιά, μια πραγματική συζήτηση ιδεών. Μια συζήτηση που απεικονίζεται και από την περιπέτεια του εντύπου “Esprit Public”. Πράγματι αυτή η γαλλική πολιτική και λογοτεχνική επιθεώρηση, που θεωρείται το ανεπίσημο όργανο τύπου του OAS ( Οργάνωση Μυστικός Στρατός,γαλλική παραστρατιωτική οργάνωση αντιφρονούντων κατά τη διάρκεια του πολέμου της Αλγερίας), θα αποκαλύψει μια σφοδρή μάχη μεταξύ μιας επαναστατικής ευρωπαϊκής φατρίας και μιας άλλης, πιο αυστηρά εθνικιστικής και επηρεαζόμενης από τον Maurras. Αυτές οι καινοτόμες πολιτικές ιδέες, των οποίων ο Jean de Brem ήταν ένας από τους πρωτοπόρους, ενσωματώθηκαν μέσω της “Europe-Action”, ενός πολιτικού κινήματος που δημιουργήθηκε και ηγήθηκε από τον Dominique Venner τον Ιανουάριο του 1963. Αυτή η οργάνωση θα βασίζεται σε μια μηνιαία εφημερίδα με το ίδιο όνομα, της οποίας ο Jean Mabire, επίσης υποστηρικτής μιας «Ευρώπης των σαρκικών πατρίδων», θα είναι αρχισυντάκτης από το 1965. Ο Jean Mabire θα στέψει αυτό το ευρωπαϊστικό όραμα, αποτίοντας φόρο τιμής στον Jean de Brem, στο τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου του “Ο συγγραφέας, η πολιτική και η ελπίδα”.

«Ο κόσμος μας δεν θα σωθεί από τυφλούς επιστήμονες ή κουρασμένους μελετητές. Θα σωθεί από ποιητές και μαχητές, από εκείνους που σφυρηλάτησαν το «μαγικό σπαθί» για το οποίο μίλησε ο Ernst Jünger, το πνευματικό ξίφος που χλομιάζει τα τέρατα και τους δυνάστες. Ο κόσμος μας θα σωθεί από τους φύλακες που σταθμεύουν στα σύνορα του βασιλείου και του χρόνου», επιβεβαίωσε ο Dominique Venner. Ο Jean de Brem είναι ένας από αυτούς. Ένας άνθρωπος της δράσης που δεν αντιτίθεται στη χρήση βίας (εφόσον τη θεωρεί νόμιμη), που δεν διστάζει να σκοτώσει τον τραπεζίτη Lafond που δεν υποστήριξε καθόλου τον σύντροφό του, Bastien-Thiry: Στις 6 Μαρτίου του 1963, ο Jean de Brem έκανε μια ριζοσπαστική κίνηση: σκότωσε τον τραπεζίτη Henri Lafond, που ήταν ένοχος στα μάτια του, ότι γύρισε την πλάτη στους πατριώτες που δικάζονταν μετά την επίθεση της ομάδος του Bastien-Thiry. Ο συνταγματάρχης Bastien-Thiry εκτελέστηκε το 1963 επειδή οργάνωσε την απόπειρα δολοφονίας στον στρατηγό De Gaulle στο Petit-Clamart. «De la part de Bastien-Thiry!» φώναξε, πριν πατήσει τη σκανδάλη. Στο βιβλίο του “Je veux la tourmente”, ο Jean Curutchet, μια προσωπικότητα του OAS στη Γαλλία και συνιδρυτής του “Conseil National de la Revolution”, θυμίζει με άμεσο και έντονο ύφος τα χρόνια της παρανομίας και του ένοπλου αγώνα για τη γαλλική Αλγερία.

Ανάμεσα στα πιο συγκινητικά αποσπάσματα του τόμου, που δημοσιεύθηκε το 1964, ξεχωρίζει η ανάμνηση του θανάτου του Jean de Brem, με το όνομα «Alex», ο οποίος έπεσε κατά τη διάρκεια μιας αποστολής στο Παρίσι στις 18 Απριλίου 1963. Πιστός στην υπόθεση, ο «Alex» είχε συμφωνήσει να εργαστεί στο εξωτερικό, αλλά ήθελε να επιστρέψει στην πατρίδα του για να πραγματοποιήσει μια τελευταία ενέργεια. Ανακαλύφθηκε ενώ προσπαθούσε να κλέψει ένα αυτοκίνητο που προοριζόταν για μια μυστική επιχείρηση και άνοιξε πυρ εναντίον της αστυνομίας πριν τραυματιστεί από πυρά πολυβόλου. Ο Curutchet αφηγείται με πικρή διαύγεια την απεγνωσμένη προσπάθεια του φίλου του να καταπιεί ένα φύλλο χαρτιού που περιείχε εμπιστευτικές πληροφορίες, το οποίο ανακτήθηκε αμέσως από την αστυνομία, αφού ένας από αυτούς του έκοψε το λαιμό και αμέσως μετά τον τελείωσε με ένα χτύπημα στο κεφάλι. Μια βάναυση, σχεδόν κινηματογραφική σκηνή, που περικλείει το τραγικό και απόλυτο πνεύμα εκείνης της γενιάς νεαρών ακτιβιστών που μεταξύ ενθουσιασμού και ψευδαισθήσεων, είχαν επιλέξει να πολεμήσουν με ακάλυπτα πρόσωπα για να κρατήσουν την Αλγερία Γαλλική, αλλά κυρίως και μόνο σήμερα καταλαβαίνουμε τη σημασία, τους Ευρωπαίους στην Αφρική. «Θα πεθάνω χωρίς απογόνους, στειρωμένος από το άτομο ή σφαγμένος από φανατικούς», είχε γράψει προφητικά στην εισαγωγή του έργου του.

Ωστόσο είναι και ένας ιδεαλιστής ποιητής, που του αρέσει να συζητά ατελείωτα το μέλλον που θα χτιστεί. Ένας δραστήριος ακτιβιστής στους “Jeunes Indépendants”  (Ανεξάρτητους νέους) διασκεύασε τους στίχους του γερμανικού τραγουδιού “Ich hatte ein Kamerad”, υπό τον τίτλο “La Cavalcade”, Είναι και ο γαλήνιος συγγραφέας μιας εγκυκλοπαιδικής ιστορίας της Ευρώπης. Ο Jean de Brem έκανε «το καθήκον του ως εθνικιστής, Ευρωπαίος και επαναστάτης». Είτε συμμεριζόμαστε, είτε όχι τους αγώνες του, έχει ένα πλεονέκτημα που είναι το προνόμιο των ηρώων: την απόλυτη συνέπεια του αγώνα, του τον οποίο οδήγησε χωρίς αποτυχία μέχρι το τέλος. Χωρίς παρέκκλιση ή συμβιβασμό.

Πηγή: Institut Iliade

ΠΗΓΗ