Φαυλοκρατία

  

«Ἄρχοντες καὶ διοικηταί, ἄσωτοι καὶ διεφθαρμένοι δὲν κυττάζουν τὸ καλὸν τῆς Πατρίδος» (από επιστολή του θρυλικού Οδυσσέως Ανδρούτσου προς τον οπλαρχηγό Ιωάννη Δυοβουνιώτη το 1825)

γράφει ο Νίκος Παπαγεωργίου

Η 8η Δεκεμβρίου έχει καθιερωθεί ως Παγκόσμια ημέρα κατά της διαφθοράς και εκ προοιμίου θα δηλώσουμε ότι η φαυλοκρατία είναι ταυτόσημη με την διαφθορά. Όταν λοιπόν μιλάμε για φαυλοκρατία εννοούμε μαζί και την διαφθορά, αλλά και το αντίθετο, όταν μιλάμε για διαφθορά εννοούμε μαζί και την φαυλοκρατία. Από την ημέρα που καθιερώθηκε ο κοινοβουλευτισμός ως πολιτικό σύστημα διακυβέρνησης των λαών, από τότε ακριβώς παρουσιάστηκε και η φαυλοκρατία. Λένε οι κοινοβουλευτικοί πως η δημοκρατία μπορεί να μην είναι το καλλίτερο σύστημα διακυβερνήσεως δεν γνωρίζουν όμως κανένα καλύτερο. Θα μπορούσαμε να συμφωνήσουμε εάν η δημοκρατία, ο κοινοβουλευτισμός, δεν ήταν συνώνυμα της φαυλοκρατίας. Η φαυλοκρατία είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο που διαπερνά την σπονδυλική στήλη της δημοκρατίας δηλαδή τον κοινοβουλευτισμό. Τις τελευταίες δεκαετίες όλοι οι Έλληνες γνωρίζουν πλέον ότι κοινοβουλευτισμός και φαυλοκρατία είναι οι δύο όψεις τους αυτού νομίσματος.

Η φαυλοκρατία είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα επίορκων κοινοβουλευτικών αλλά και δημόσιων λειτουργών. Δεν μπορούμε να μην παραδεχτούμε ότι η φαυλοκρατία απαντάτε μόνο σε κοινοβουλευτικές δημοκρατίες. Θα συμφωνήσουμε ότι υφίσταται και σε ολοκληρωτικά καθεστώτα. Σε ολοκληρωτικά καθεστώτα όμως με διεθνιστικό προσανατολισμό. Όλοι γνωρίζουμε για την διαφθορά η οποία επικρατούσε στα ανατολικά ευρωπαϊκά κράτη υπό κομμουνιστική κατοχή. Είναι σε όλους γνωστή η περίπτωσης Τσαουσέσκου. Μάθαμε για την διαφθορά μέσα στην οποία ζούσε η νομενκλατούρα στην Σοβιετική Ρωσία αλλά και στις άλλες υπό κατοχή χώρες του Ανατολικού μπλοκ. Αντίθετα τα φαινόμενα φαυλοκρατία( διαφθοράς) δεν υφίστανται θα λέγαμε σε ολοκληρωτικά καθεστώτα με εθνικό προσανατολισμό. Σε περίπτωση ύπαρξης διαφθοράς τα καθεστώτα αυτά έχουν την ικανότητα να την πατάξουν άμεσα, χρησιμοποιώντας μεθόδους οι οποίες καθιστούν αδύνατη την επανεμφάνιση της.

Στο βιβλίο η «Φαυλοκρατία», ο Θεόδωρος Ζιάκας για την ελληνική φαυλοκρατία δίνει τον εξής ορισμό: « Ο όρος φαυλοκρατία αναφέρεται στο κράτος του φαύλου, των φαύλων και της φαυλότητας. Και παραπέμπει σε έναν συγκεκριμένο τρόπο άσκησης της πολιτικής λειτουργίας, από τον κοινοβουλευτισμό». Μία άλλη άποψη περί φαυλοκρατίας είναι ότι: «πρόκειται για νοοτροπία αλλοτρίωσης της πολιτικής λειτουργίας σε κατοχή και νομή του κράτους, από ανταγωνιζόμενες κοινοβουλευτικές φατρίες επαγγελματιών της εξουσίας. Κάθε φατρία διεκδικεί για λογαριασμό της το μονοπώλιο των προνομίων και του λουφέ, που εξασφαλίζει η καθεστωτική διαχείριση των κοινών από τους πολιτικούς».

Εάν θα θέλαμε να δώσουμε την κοινωνιολογική διάσταση της φαυλοκρατίας (διαφθοράς), θα λέγαμε ότι: στη δημόσια ζωή φαυλοκρατία είναι η χρήση της δημόσιας εξουσίας είτε για ιδιωτικό κέρδος, προαγωγή ή γόητρο, είτε προς όφελος μίας ομάδος ή τάξεως( π.χ. βουλευτές), κατά τρόπο που ν’ αποτελεί παράβαση του νόμου ή των κανόνων της ηθικής συμπεριφοράς. Η φαυλοκρατία περικλείει παράβαση δημοσίου καθήκοντος ή απομάκρυνση από τους κανόνες της ηθικής, με αντάλλαγμα προσωπικό χρηματικό κέρδος, εξουσίας ή γοήτρου. Η συμπεριφορά αυτή μπορεί να είναι παράνομη μπορεί όμως να αποτελεί απομάκρυνση από τους κανόνες της ηθικής, χωρίς όμως παράβαση του νόμου. Σύμφωνα με το βρετανικό Νόμο (περί Διαφθοράς και Παρανόμων μεθόδων του 1833 τον οποίο αντέγραψαν πολλές χώρες σε ολόκληρο τον κόσμο) τιμωρείται η νοθεία κατά την εκλογική διαδικασία, η δωροδοκία των δημοσίων αξιωματούχων, η νόθευση δημοσίων εγγράφων, ο σφετερισμός των δημοσίων κεφαλαίων, η πώληση δημοσίων οργανισμών με σκοπό τον χρηματισμό (μίζες). 

Η ευνοιοκρατία, η ανήθικη συμπεριφορά, ή κατάθεση κεφαλαίων σε φιλικές τράπεζες, η παροχή πληροφοριών σε φίλους, πρώην ή μέλλοντες, σε συνεργάτες ή συνεταίρους, βάση των οποίων τα πρόσωπα αυτά θα μπορούν να αποκομίσουν χρηματικά οφέλη ( περίπτωσης χρηματιστηρίου), αλλά και η παροχή προστασίας σε ταξικά συμφέροντα, θεωρούνται συνήθως, παρ’ όλο ότι δεν συνιστούν πάντα παρανομίες, παραδείγματα διαφθοράς στο δημόσιο βίο. Φυσικά η φαυλοκρατία δεν αποτελεί χαρακτηριστικό μιας περιόδου στην πολιτική ιστορία μιας χώρας. Αυτή ποικίλει κατά τις ιστορικές φάσεις, αλλά και από χώρα σε χώρα. Η μεταπολιτευτική φαυλοκρατία στην πατρίδα μας είναι ανίκανη, διεφθαρμένη, εθελόδουλη, μειοδοτική. Στην πατρίδα μας υπάρχει κοινοβουλευτική αναξιοκρατία η οποία οδήγησε εκτός των άλλων την χώρα σε καθεστώς κατοχής.

ΠΗΓΗ: www.elkosmos.gr