Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2024
Παραδοσιακό ελληνικό Χάλοουιν
Η αποκολοκύνθωσις του ελληνικού λαού συνεχίζεται κανονικά και αναμένεται να ολοκληρωθεί οσονούπω
Παναγιώτης Λιάκος
Όλα τα είχε η Μαριορή, το Χάλοουιν τής έλειπε. Το Χάλοουιν (στα αγγλικά halloween) είναι μια κελτικής προελεύσεως παγανιστική γιορτή*, την οποία σταδιακά μετατρέπει σε παγκόσμια επιδημία σάχλας ο αμερικανικός κινηματογράφος. Οι εορτάζοντες μασκοφορούν, σκαλίζουν μακάβρια χαμόγελα σε κολοκύθες, τις οποίες αδειάζουν και βάζουν κεριά εντός τους, και οι πιτσιρικάδες χτυπάνε νυχτιάτικα τα κουδούνια της γειτονιάς ζητώντας από τους οικοδεσπότες να τους τρατάρουν ένα γλυκάκι, αλλιώς θα τους κάνουν φάρσα ή πείραγμα (το γνωστό πλέον σε -σχεδόν-όλους «trick or treat»).
Επειδή οι Αμερικανοί έχουν φτιάξει μια αυτοκρατορία με δικαίωμα, το οποίο έλαβαν από τη σημαία τους, να βομβαρδίζουν κάθε σημείο του πλανήτη για… ειρηνευτικούς σκοπούς, ό,τι μπούρδα και να κάνουν θεωρείται μοδάτη. Και η μόδα επιβάλλει στους ανοήμονες την υιοθέτησή της. Όσοι δεν είναι ακόμη ανοήμονες μπορούν γρήγορα να γίνουν, αρκεί να παρακολουθούν συστηματικά τηλεόραση και να ενημερώνονται για όσα τους απασχολούν από δημοφιλείς, trendy ιστοτόπους.
Αυτό έπραξε και ο Βρασίδας Σκαρδαμπαστούμπαης από το Τρίκορφο Δωρίδος, που διατηρεί καφεαναψυκτήριον. Προτού έλθει η περιπόθητη 31η Οκτωβρίου, σκαλίζει κι αυτός μια κολοκύθα, βάζει κεριά εντός της και λέει «trick or treat» στον αγροτοκτηνοτρόφο Βασίλη Κλαπανάρα, που πάει να παίξει μπιρίμπα για να σκοτώσει την ώρα του, που κάθε μέρα τη σκοτώνει και αυτή δεν λέει να πεθάνει, επιτέλους.
Και η Πίτσα Μπαμιατζή από το Μπραχάμι, που εργάζεται ως νηπιαγωγός στο ιδιωτικό πάρκινγκ νηπίων «Ο Πατσατσούφ», ετοιμάζει γκράντε γιορτή για το Χάλοουιν. Βάζει τα παιδάκια να μασκοφορεθούν και τα μαθαίνει να λένε «trick or treat», την ώρα που ακούγονται εκτελέσεις αμερικανικών ασμάτων αρμόζοντα στην ημέρα. Έτσι περνάει ο καιρός και το Τρίκορφο Δωρίδος αρχίζει και φαίνεται σαν θολή φωτοτυπία της Γιούτα, το Μπραχάμι σικαγοποιείται και η Αθήνα μοιάζει με το Μπρονξ. Γιούπι!
* Αυτήν τη γιορτή οι Δυτικοί την τηρούν κάθε 31η Οκτωβρίου, την παραμονή των αγίων Πάντων, που εορτάζονται την 1η Νοεμβρίου. Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι οι άγιοι Πάντες στην Ορθοδοξία εορτάζονται την πρώτη Κυριακή μετά την Πεντηκοστή. Δηλαδή, το καλοκαίρι.
ΠΗΓΗ: www.newsbreak.gr
Η κοινωνία βορά στα funds
Δικαστικός επιμελητής, συνοδευόμενος από αστυνομικές δυνάμεις, μαζί με κλειδαρά, εισέβαλαν χθες, 7 η ώρα το πρωί, σε φτωχικό άρρωστης 90χρονης για να της κάνουν έξωση από εκεί που μένει μαζί με τον επίσης ασθενή γιο της. Την ώρα που πήγε η κουστωδία για να ικανοποιήσει απαίτηση fund, στα νύχια του οποίου κατέληξε το ακίνητο, ευτυχώς δεν βρισκόταν η ηλικιωμένη γυναίκα ή ο γιος της. Όμως η εικόνα σόκαρε τους περιοίκους και η είδηση, που μεταδόθηκε στους ραδιοτηλεοπτικούς σταθμούς και στο διαδίκτυο, προκάλεσε θλίψη και αγανάκτηση στο κοινό.
Το οικονομικό και κοινωνικό τοπίο της χώρας μας, εν έτει 2024, θυμίζει την Αγγλία που περιγράφει ο Τσαρλς Ντίκενς, ο συγγραφέας που σημάδεψε την παγκόσμια λογοτεχνία του 19ου αιώνα με έργα όπως «Όλιβερ Τουίστ», «Μεγάλες προσδοκίες», «Χριστουγεννιάτικη ιστορία» κ.ά.
Η εξαθλίωση που περιέγραψε με λυρικό και ταυτόχρονα καυστικό τρόπο ο σπουδαίος δημιουργός υπάρχει. Οι ανισότητες δηλώνουν καθημερινά την παρουσία τους. Η προσχηματική λειτουργία των θεσμών είναι σχεδόν πανομοιότυπη με εκείνη των μυθιστορημάτων του Ντίκενς. Ο πλούτος, το μεγάλο κεφάλαιο, σε συνδυασμό με την πολιτική εξουσία που αυθαιρετούν σε βάρος των ανήμπορων ήταν και τότε κυρίαρχες δυνάμεις στην Αγγλία της βιομηχανικής επανάστασης, είναι και τώρα στην Ελλάδα της αποβιομηχάνισης.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η κυβέρνησή του έχουν δώσει γην και ύδωρ στα κερδοσκοπικά funds που αποκτούν υποθηκευμένα ακίνητα αντί πινακίου φακής. Η «προστασία» των δανειοληπτών, τελικά, είναι τα ΜΑΤ, μαζί με τον κλητήρα και τον δικαστικό επιμελητή, που ξεσπιτώνουν μια άρρωστη 90χρονη.
Όσο και να προσπαθούν οι υπουργοί και οι λοιποί παράγοντες της κυβέρνησης να φτιασιδώσουν την αποκρουστική πραγματικότητα με συνθήματα και προπαγανδιστικές καμπάνιες, η αλήθεια έρχεται στο φως. Κι η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει οίκτος από τα κερδοσκοπικά κεφάλαια. Δεν υπάρχει μέριμνα από την πλευρά της κυβέρνησης για τον λαό που δοκιμάζεται από την ακρίβεια, την ανεργία και την έλλειψη ευκαιριών.
Αυτή είναι η «Ελλάδα 2.0» του Κυριάκου Μητσοτάκη.
ΠΗΓΗ: www.dimokratia.gr
ΓΙΩΡΓΟΣ – ΜΑΝΟΣ: ΖΟΥΝ & ΜΑΧΟΝΤΑΙ! 1η Νοεμβρίου 2024 | 19:00 | Λ. Ηρακλείου 420
Την 1η Νοεμβρίου του 2013, δύο νέοι Έλληνες, δύο αδέρφια μας, ο Μάνος Καπελώνης και ο Γιώργος Φουντούλης έπεσαν χτυπημένοι από τις σφαίρες δειλών δολοφόνων, μπροστά στα γραφεία του Κινήματος της Χρυσής Αυγής στο Νέο Ηράκλειο.
Δολοφονήθηκαν επειδή ήταν Χρυσαυγίτες Εθνικιστές, γιατί τόλμησαν να σταθούν όρθιοι σε μια εποχή προσκυνημένων, αγωνιζόμενοι για Πατρίδα, Πίστη, Ελευθερία!
Όσα χρόνια κι αν περάσουν, η Χρυσή Αυγή δεν ξεχνά τους Ήρωες της.
Καλούμε όλους τους Έλληνες στην Τελετή Μνήμης και Τιμής, την Παρασκευή 1 Νοεμβρίου στο σημείο της δολοφονίας, στην Λεωφόρο Ηρακλείου 420, ώρα 19:00. Εκεί θα στείλουμε και πάλι το μεγάλο μήνυμα της Εθνικής Αντίστασης!
Γιώργο και Μάνο, οι ψυχές σας οδηγούν τους Εθνικούς μας Αγώνες!
Λεωφόρος Ηρακλείου 420
Παρασκευή, 1 Νοεμβρίου 2024
Έναρξη, ώρα 19:00
Τετάρτη 30 Οκτωβρίου 2024
Ernst Jünger: Εθνικισμός και Σύγχρονη Ζωή
Η εποχή μας στερείται κάθε μορφής: ολάκερη η ζωή είναι έτοιμη να μεταμορφωθεί σε μια δραστήρια δύναμη και ως εκ τούτου για αυτό δεν ενδιαφέρεται για σύμβολα. Όμως, κατά έναν περίεργο τρόπο έχουμε υιοθετήσει ένα τελετουργικό το οποίο έχει βαθιά συμβολική σημασία. Οι ρυθμοί της ζωής μας γίνονται ολοένα και πιο γρήγοροι κάθε λεπτό που περνά και αν κάποιος μπορεί να ομιλεί περί ελευθερίας δεν μιλά παρά μόνο για το είδος της ελευθερίας του μαθητευόμενου μάγου. Η καθημερινή μας εμπειρία δεν αφήνει απλά καθόλου χώρο για την πίστη στην ελευθερία της βούλησης. Λίγος χώρος μένει επίσης για τον συλλογισμό – ολόκληρες αργίες στο ημερολόγιο της μοίρας, περνούν η μια μετά την άλλη και λίγοι προσέχουν τα γεγονότα και τις μακριές συνέπειες τους, που θα καθορίσουν σημαντικά τις ζωές των μέλλουσων γενεών.
Όπως και να έχει, η ανάγκη για τον συλλογισμό, πάνω στο νόημα της ύπαρξης είναι γνωστή. Τι άλλο, πέρα από αυτή την ανάγκη, μπορεί να εξηγήσει το γεγονός πως στην στιγμή του θριάμβου οι άνθρωποι ξαφνικά σταματούν τους γοργούς ρυθμούς της ζωής τους λες και εύχονται να ερωτήσουν την σιωπή που περνά απαρατήρητη κάτω από τις παντοδύναμες ορμές του ανέμου. Και αυτό είναι κατανοητό, μιας και καταλαβαίνουμε και αναγνωρίζουμε την κίνηση του ρολογιού μόνο όταν το εκκρεμές σταματά. Έτσι κάνουμε και εμείς για μια στάση ενός λεπτού στο τρένο σε μια ανοιχτή πεδιάδα, έτσι σταματάμε τα γρανάζια των εργοστασίων και σβήνουμε τις μηχανές των αυτοκινήτων στον δρόμο, ώστε να αποτίσουμε φόρο τιμής στους νεκρούς, να θυμηθούμε έναν πόλεμο ή να αναμένουμε με χαρά την ανακήρυξη της ειρήνης. Το να σταματήσει κανείς τα κομβικά σημεία της ύπαρξης, για να αποκομίσει από αυτήν την ιδιαίτερη δραστηριότητα ακόμα και για ένα λεπτό και να το αφιερώσεις σε ένα πιο βαθύ νόημα, αυτός είναι ο πραγματικός συλλογισμός για την γενιά μας, που δαπανά όλη της την ενέργεια εξωτερικώς και δεν αναγνωρίζει θυσίες πιο σημαντικές από αυτές τις ενέργειας.
Αλλά ακόμα και τότε, η ανθρώπινη ύπαρξη, η οποία δίνει τόση έμφαση στην κίνηση και δεν δείχνει την ίδια σημασία στην σκέψη, δεν στερείται οπωσδήποτε νοήματος. Η ζωή ανάμεσα στις μηχανές και τα εύφλεκτα υλικά συνήθως αποκαλείται νηφάλια και άψυχη, θεωρείται ότι αποτελεί «παιχνίδι της ασφάλτου», και για να δοθεί έμφαση στην ψυχρή μηχανική της, οι άνθρωποι μιλούν περί της ζωής που διαχωρίζεται από το πεζοδρόμιο της πόλης από το φυσικό έδαφος και τους καρπούς του. Παρατηρώντας την επιφανειακή ροή των εργάσιμων ημερών, ακόμα και των αργιών μας, κάποιος δεν μπορεί παρά να συμφωνήσει με το συμπέρασμα μας. Έχουμε στα αλήθεια αργίες και δεν είναι ο τρόπος που βιώνουμε τον ελεύθερο χρόνο μας μια συνεχής παρατήρηση μιας κίνησης που ξαφνικά σταματά;
Βλέποντας τις μονότονες μάζες ανθρώπων να εγκαταλείπουν την πόλη σε λεπτές, σχεδόν στρατιωτικά δομημένες ουρές , παρατηρώντας τα γήπεδα στα οποία οι άνθρωποι φροντίζουν το σώμα τους ακριβώς όπως ένας εργάτης φροντίζει την μηχανή και τελικώς απορώντας μπροστά στην αυτοματοποιημένη συμπεριφορά του πλήθους στα κέντρα διασκέδασης, που πρακτικά φαίνεται να γιορτάζει μια μυστηριώδη λατρεία του ήχου μιας συνεχώς ρέουσας μουσικής. Παρατηρώντας όλα αυτά δεν μπορεί κανείς παρά να προσέξει, πως ακόμα και η αναψυχή έχει γίνει μια παραλλαγή της εργασίας, έχει γίνει απαραίτητο στολίδι του μηχανισμού και η απαραίτητη συντροφιά του.
Όμως η ζωή αυτή ακόμα δεν ορίζεται μόνο από τους μηχανισμούς, στην επιφάνεια μπορεί να δει κανείς νόημα, αν και δεν μπορεί να το αφουγκραστεί κάποιος αν παραμένει στην επιφάνεια. Σκεφτόμαστε τους εαυτούς μας γερά ασφαλείς, και με όσο πιο πολλές γεωμετρικές μορφές να κυριαρχούν στον κόσμο, τόσο πιο πολύ προσανατολιζόμαστε να ανακαλύψουμε έναν σκοπό στην ζωή, με άλλα λόγια κάτι το λογικό. Αλλά ακόμα και τότε, τα όνειρα, ανακαλύπτουν μια αυστηρή λογική τάξη, η οποία όμως δεν αποκλείει την εμφάνιση εντός τους, νήσων σε έναν μυστηριώδη ωκεανό. Ως εκ τούτου η φύση βρίσκει τον δρόμο της μέσω των πεζοδρομίων των μεγάλων πόλεων και εμφυσεί αληθινή ζωή στο έργο που κάνουν μηχανές και μαριονέτες, μια ζωή η οποία είναι ανώτερη από κάθε χρησιμότητα και που δεν υποκλίνεται στην κυριαρχία των κανόνων των μαθηματικών.
Ενώ ίσως κάποιος δεν θα έπρεπε να απασχολεί τον εαυτό του με το νόημα αυτής της ζωής, μιας και αυτή μπορεί να βιωθεί από πρώτο χέρι και κάποιος στην καλύτερη μπορεί να πιστεύει πως εκπληρώνει αυτό της το νόημα. Στην εξωτερική μορφή της θυμίζει τα σμήνη των κουνουπιών που πετούν από την επιφάνεια των ελών σε όμοιες συστοιχίες. Τότε γιατί αυτοί οι στοίχοι, δίχως να διαλύονται, στέκονται στο νερό, λες και φτιαχτήκαν από πέτρα, όταν τα σωματίδια από τα οποία είναι φτιαγμένες είναι σε συνεχή, χαοτική κίνηση; Μόνο η παρακάτω απάντηση μπορεί να δοθεί: λαμβάνουν σχήμα όχι χάρη στο άθροισμα των κουνουπιών, αλλά γιατί πραγματοποιούν εντός τους μια ανώτερη τάξη πραγμάτων. Στα μαθηματικά το οργανικό όλο δεν είναι ίσο με το άθροισμα των μερών του αλλά είναι ανώτερο από αυτό.
Παρομοίως στην ζωή μας πράγματα τα οποία φαίνονται αρχικά να μην έχουν νόημα, αλλά στην πραγματικότητα έχουν και αυτά ένα απώτερο νόημα. Και αυτό το αίσθημα κενότητας το οποίο μερικές φορές μας καταλαμβάνει, στην ουσία δεν είναι καθόλου φόβος μπροστά στην νηφαλιότητα και την ψυχρότητα της ζωής, αλλά φόβος έναντι αυτής της αξεπέραστης δύναμης με την οποία η ζωή καταλαμβάνει και απορροφά το άτομο, ξεβράζοντας κάθε εμπόδιο που ανυψώνει το άτομο στον δρόμο του. Αυτή η ζωή δεν είναι καθόλου νηφάλια, αντιθέτως, είναι μεθυστική. Μόνο όταν οι άνθρωποι μεθούν, θεωρούν τους ανθρώπους πιο νηφάλιους από ποτέ, και όταν κοιμούνται σε βαθύ λήθαργο θεωρούν τους εαυτούς τους πιο ξύπνιους από ποτέ.
Αλλά ας προσπαθήσουμε να φανταστούμε τους εαυτούς μας ως εξωτερικούς παρατηρητές που στέκονται σε μια από τις μεγάλες πλατείες στο απόγειο της κίνησης τους. Μια φανταστική εικόνα ξετυλίγεται μπροστά μας: χιλιάδες από τυχαία κινούμενους ανθρώπους, εκκωφαντικές κόρνες αυτοκινήτων, ένας πανίσχυρος καταρράκτης από εναλλασσόμενα φώτα κάθε χρώματος – αυτή η εικόνα δεν μας θυμίζει τα σμήνη κουνουπιών για τα οποία μιλήσαμε παραπάνω; Ασφαλώς, τα πάντα μέσα σε αυτό το ρέμα προσδοκούν τα δικά τους τυχαία συμφέροντα και αυτά, αθροιζόμενα, γεννούν τα ορθολογικά φαινόμενα της οικονομίας και των μεταφορών. Αλλά ακόμα και τότε αυτή η ροή ως ολότητα είναι μεγαλύτερη από το άθροισμα των ατόμων, είναι μια έκφραση μιας παντοδύναμης ζωής που αναβλύζει ως φλόγα από τα έγκατα και καίει σε κάθε ασύνειδο άτομο. Αυτό είναι το αιώνιο νόημα σε έναν ειδικό χωροχρόνο. Στον δικό μας χώρο και χρόνο!
Αυτή η παντοδύναμη ορμή για κατάκτηση είναι ότι καλύτερο που είναι έμφυτο στην ράτσα μας και άνοιξε για εμάς τον δρόμο σε πολλούς μυστηριώδεις κόσμους. Η λαχτάρα μας να ανακαλύψουμε ένα μυστήρια, να πάμε εκεί που το ψυχρό πάθος ενώθηκε με την πύρινη θέληση για ζωή, εμφανίζεται πιο γλαφυρά στον αγώνα για την κατάκτηση των πόλων, τα όρια της Γης μας, που βρίσκονται στο αιώνιο ψύχος και έχουν μια καθαρά μαγική σημασία. Μόνο μέσω αυτού μπορεί να καταλάβει κανείς το τρυφερό αίσθημα, την θυσία και την ετοιμότητα να εκπληρωθεί μια αποστολή. Αλλά το θαυμαστό κατόρθωμα έρχεται, φυσικά, από το πνεύμα το ίδιο, το οποίο εκφράζει αυτήν την αποφασιστικότητα. Μας ωθεί να σκάψουμε τα χαλάσματα αγνώστων πόλεων, να ρίξουμε δίχτυα στα άδυτα του ωκεανού προς αναζήτηση νέων πλασμάτων, και να πληθύνουμε περασμένες εποχές με φανταστικά πλάσματα. Παντού όπου απλώνεται η ματιά μας, η ζωή υπόσχεται την περιπέτεια και αυτοί οι οποίοι στην ουσία, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας καθρέπτης από έναν καθρέφτη που αντανακλά την ζωή μας.
Όμως ακριβώς αυτό είναι, η ζωή μας, από την οποία οι συμβολικοί αυτοί κύκλοι αναβλύζουν προς κάθε κατεύθυνση, που αποτελεί την πιο αποκομμένη από εμάς, περιοχή. Όμως ακόμα, καμία από τις μαγικές πόλεις της αρχαίας Ανατολής δεν μπορεί να συγκριθεί με την μεγαλούπολη της εποχής μας. Ναι, στα βάθη του ωκεανού υπάρχουν θαυμαστά πλάσματα, ψάρια που φωτίζουν το διάβα τους με πολύχρωμα φώτα, ψάρια που εξαπολύουν μελανά σύννεφα αλλά μπορούν αυτά να συγκριθούν με τα όργανα τα οποία έχουμε προς χρήση στην ζωή μας; Ασφαλώς ξαφνιαζόμαστε, αλλά όχι τόσο πολύ, χάνοντας το επουσιώδες. Δεν είναι η πρόοδος που είναι εκπληκτική, η οποία σαν έναν ικανό μάγο μας παρουσιάζει θαυμαστά κατορθώματα – κάθε τι νέο και ανήκουστο είναι ήδη γνωστό την επόμενη μέρα. Δεν είναι ο ρυθμός της κίνησης που είναι εκπληκτικός αλλά η ορμή από πίσω του που πάντα υπήρχε και πάντα θα υπάρχει. Δεν είναι τα όργανα τα οποία είναι θαυμαστά, αλλά το αιώνιο νόημα που τα δημιουργεί.
«Κάθε τι μεταβλητό δεν είναι παρά μια εικόνα» αλλά ακριβώς για αυτό είναι που απαιτεί αποθέωση. Πρέπει να απομονωνόμαστε εσωτερικώς από την καθαρά μηχανική διαδικασία της σύγχρονης ζωής, και ολοκληρωτικά να διαλυθούμε στην επιφάνεια της. Κάθε στιγμή αυτής της ζωής περιέχει εντός της βάθος και επιφάνεια, αυτό που γίνεται και αυτό που έγινε. Μόνο αποτιμώντας τα εξωτερικά φαινόμενα μπορούμε να καταλάβουμε το πνεύμα της κινητοποιούσας δύναμης, μόνο σε οτιδήποτε που αφορά το γίγνεσθαι, αυτό που οι λόγιοι αποκαλούν την natura naturans, μπορεί να ανακαλύψει κανείς την ζωντανή ουσία αυτού του οποίου έγινε. Μόνο ζώντας εντός ενός μεγάλου πολέμου μπορούμε να αποκτήσουμε την ικανότητα μιας διπλής οράσεως. Αυτή η όραση αντανακλάται στις δημιουργίες του μαγικού ρεαλισμού, όπου κάθε γραμμή του εξωτερικού κόσμου υποτάσσεται στις αυστηρές μαθηματικές φόρμουλες, και μέσω της ψυχρής του επιφάνειας, με ακατανόητο τρόπο αναβλύζει μια θερμή και μυστηριώδη λάμψη. Δεν είμαστε υλιστές, προσπαθούμε να αποκαλέσουμε εαυτούς ως ρεαλιστές μιας και ο πόλεμος μας δίδαξε αυτή την όραση. Ας δει κάποιος το σύγχρονο πολεμικό σκάφος. Μια έκφραση σιδηράς βουλήσεως, άνθρακος και ατσαλιού, λαδιού, εκρηκτικών και ηλεκτρισμού, μιας ειδικά διαμορφωμένης ομάδας ανθρώπων – από τον ναύαρχο ως τον καρβουνιάρη – με άλλα λόγια, ένα χειροκίνητο θαύμα ακριβούς μηχανικής, πρακτικής από κάθε άποψη, με αξία εκατομμυρίων. Και μόνο σε μερικά δευτερόλεπτα βουλιάζει, θυσιαζόμενο στο όνομα πραγμάτων τα οποία δεν μπορούν να είναι γνωστά με βεβαιότητα, τα οποία μόνο να πιστέψει κανείς μπορεί σε αυτά. Το φλεγόμενο πλοίο βουλιάζει αλλά δεν κατεβάζει την σημαία. Από τις κραυγές του «αέρα» συμμετέχει στην αιωνιότητα και φαίνεται πως η μοίρα μεθάει το αίμα. Στις μακρινές θάλασσες θυσιάστηκε για μια πατρίδα, που σε κάθε περίπτωση θα μπορούσε να σβήσει από την ιστορία την επόμενη μέρα.
Οι κραυγές ενός θνήσκοντος πληρώματος που διαπερνά τις καρδιές μας και φτάνουν στα βάθη των ψυχών μας, όπως ο κεραυνός φωτίζει το χάσμα μεταξύ δυο κόσμων – ένα χάσμα που γίνεται αντιληπτό από τον καθένα από εμάς, από τον βιομηχανικό εργάτη έως τον γραμματέα που κάθεται πίσω από έναν πολυγράφο. Φυσικά δεν μιλάμε για την δόξα του ήρωα που τραβά νεαρούς άνδρες προς μεγαλειώδη κατορθώματα, αλλά ομιλούμε περί της αξιοπρέπειας του ανθρώπου καθ’ αυτήν. Και για όσο κρατά ο αγώνας – και φυσικά κρατά – δεν αποτελούμε μέρη μόνο αυτού που έγινε, συμμετέχουμε και στο γίγνεσθαι. Όσο δεν είμαστε ικανοποιημένοι με ορθολογικούς στόχους δεν θα σταματήσουμε να επιθυμούμε να αποκτήσουμε νόημα. Το να μην δεχτούμε στην ονομαστική του αξία αλλά ως ένα σύμβολο για το οποίο θα είμαστε έτοιμοι για κάθε θυσία, μεγάλη ή μικρή – αυτή είναι η αξιοπρέπεια του ανθρώπου.
Ως εκ τούτου ο καθένας μπορεί να κάνει μια επαρκή συνεισφορά, να υιοθετήσει το εθιμικό για το οποίο μιλήσαμε προηγουμένως στην αρχή. Έτσι και αλλιώς ένα και μόνο λεπτό είναι αρκετό για να συλλογιστούμε. Ανάμεσα στα αυτοκίνητα και τις φωτεινές πινακίδες της μεγαλούπολης, στις παχιές μαζικές συναθροίσεις, στους μηχανικούς ρυθμούς της δουλειάς και της διασκέδασης, στην φασαρία της σύγχρονης Βαβυλώνας ο καθείς μπορεί να κάνει την εφικτή του συνεισφορά σταματώντας για ένα λεπτό, όπως ένας άνθρωπος από έναν άλλο κόσμο που με παιδικό ενθουσιασμό θα πει: «Ναι, υπάρχει νόημα σε όλα αυτά, ένα βαθύ νόημα, και εγώ επίσης το εκπληρώνω».
ΠΗΓΗ: xrisiavgi.com
Η ανοιχτή υπόθεση Κατσίφα
Η διαχρονική ατιμία των ελληνόφωνων «Aρχών» δεν μπορεί να καλύψει κάτω από τη βρομιά τους την αλήθεια
Παναγιώτης Λιάκος
Στις 28 Οκτωβρίου 2018 δολοφονήθηκε από Αλβανούς αστυνομικούς ο Κωνσταντίνος Κατσίφας. Το «έγκλημά» του ήταν ότι σημαιοστόλισε το χωριό του στη Βόρειο Ήπειρο, τις Βουλιαράτες, για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου και ότι φρόντιζε με κάθε τρόπο να μείνει ο τόπος του ελληνικός. Τον είχαν βάλει στο μάτι από καιρό και τον σκότωσαν, δίχως καν να κρατήσουν τα προσχήματα. Δεν χρειάζονται νομιμοφανείς δικαιολογίες οι Αλβανοί όταν προωθούν το σχέδιό τους για τον αφελληνισμό της Βορείου Ηπείρου. Ούτε όταν δολοφόνησαν τον Αριστοτέλη Γκούμα το 2010, στη Χειμάρρα, κράτησαν προσχήματα. Το «έγκλημα» του Γκούμα ήταν ότι μιλούσε ελληνικά. Ελληνική γλώσσα χρησιμοποιούσε ο μεν, ελληνικές σημαίες τοποθετούσε ο δε, και ο φόνος χρησιμοποιήθηκε σαν εργαλείο ξεκαθαρίσματος κρατικών λογαριασμών.
Η διαδικασία που ακολουθήθηκε από το αλβανικό κράτος για την «εξιχνίαση» της δολοφονίας Κατσίφα ήταν γελοία και προδήλως στημένη από την αρχή έως το τέλος. Η πλευρά των ελληνόφωνων κυβερνήσεων, είτε του Τσίπρα είτε του Μητσοτάκη, τήρησε την ίδια στάση: Έκανε το «παπί», τρέμοντας μην τυχόν και αποδειχθεί ότι η δολοφονία του Βορειοηπειρώτη αγωνιστή έγινε υπό την ανοχή -αν όχι την παρότρυνση- της αλβανικής κυβέρνησης. Δεν μπορούν να εξηγηθεί διαφορετικά η σωρεία «πρόχειρων», «ατελών» και βεβιασμένων κινήσεων* της εξιχνίασης του φόνου Κατσίφα από τις αλβανικές Αρχές. Όμως, το βασικό πρόβλημα σε αυτήν την υπόθεση δεν είναι οι Αλβανοί. Εκ στόματος κόρακος εξελεύσεται κρα. Δεν περιμένει κάποιος αηδονίσματα από την πλευρά ενός ανθελληνικότατου μορφώματος, όπως το αλβανικό κράτος. Εκείνο που χρήζει ονειδισμού είναι η άθλια στάση που κράτησαν οι κυβερνήσεις στην Ελλάδα, που αντιμετωπίζουν τους Έλληνες, την πατρίδα και την τιμή του έθνους σαν αναλώσιμα υλικά. Δολοφονήθηκε ο Κατσίφας και αντί να αξιώσουμε να επιβληθεί Δικαιοσύνη (και στην έσχατη περίπτωση να επιβάλει η Ελλάδα την πρέπουσα ποινή στους φυσικούς και τους ηθικούς αυτουργούς), ελληνόφωνοι πρωθυπουργοί και υπουργοί χαριεντίζονται και προωθούν την ένταξη της Αλβανίας στην Ε.Ε..
* Αξίζει κάποιος να διαβάσει όλα τα σχετικά με το πλύσιμο του πτώματος και τη ραφή των τραυμάτων του Κατσίφα από τις αλβανικές Αρχές (μην τυχόν και μείνει κάνα στοιχείο αξιοποιήσιμο), την άδεια για πεντάλεπτη (!) ιατροδικαστική εξέταση από Έλληνα ιατροδικαστή, το πόρισμα της εισαγγελίας Πρωτοδικών Αργυροκάστρου, που χαρακτήριζε «αυτοκτονία» τη δολοφονία, και άλλα πολλά…
ΠΗΓΗ: www.newsbreak.gr
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΗ: