12/6/1948 - ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ 62-67 ΕΘΝΟΦΥΛΑΚΩΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΝΤΑΡΤΕΣ ΣΤΟΝ ΤΑΫΓΕΤΟ

Στις 12 Ιουνίου 1948 ένας λόχος του 75ου Τάγματος Εθνοφυλακής της Μεσσηνίας έπεσε σε ενέδρα των ανταρτών στον Ταΰγετο. Σκοτώθηκαν 7 εθνοφύλακες και 65-70 πιάστηκαν αιχμάλωτοι. Όλοι ήταν από τις επαρχίες Μεσσήνης και Καλαμάτας. Μέχρι τον Δεκέμβριο του 1948, η αντιμετώπιση των ανταρτών στην Πελοπόννησο είχε ανατεθεί στη Χωροφυλακή και στην Εθνοφυλακή που είχε επιστρατεύσει ντόπιους πολίτες.

Στους αιχμαλώτους εθνοφύλακες δεν έγινε καν η συνήθης πρόταση αν θέλουν να ακολουθήσουν τους αντάρτες για να γλυτώσουν τη ζωή τους. Μετά τρεις ημέρες, δολοφονήθηκαν όλοι πλην τριών και οι σοροί τους ρίχτηκαν σε μια χαράδρα στη διάθεση των ορνέων και των αγρίων ζώων! Οι τρεις που γλύτωσαν ήταν τσαγκάρηδες. Τους κράτησαν ζωντανούς και τους έστειλαν σε κάποιο συνεργείο διόρθωσης αρβυλών των ανταρτών.

Ένα στέλεχος του ΚΚΕ που είπε ότι ρώτησε «γιατί δολοφονήθηκαν οι στρατιώτες», του απάντησαν ότι «βρεθήκαμε μπροστά σε κινήσεις του εχθρού, και ήταν πιθανόν να μας έφευγε κανένας, οπότε θα πρόδιδε την κίνησή μας και την κατεύθυνσή μας. Προκειμένου να χάναμε τα τμήματά μας, ήταν καλύτερα να σκοτώσουμε τους αιχμαλώτους»!

Δείτε όμως τι γράφει, ή ΜΑΛΛΟΝ ΤΙ ΔΕΝ ΓΡΑΦΕΙ, για το φριχτό αυτό έγκλημα ο καπετάνιος του «ΔΣΕ» Αρίστος Καμαρινός, που υποστηρίζει ότι επέζησε κρυπτόμενος για 14 χρόνια σε μια καταπακτή εντός μιας οικίας στην Καλαμάτα, πριν φύγει στην Τασκένδη, και επιστρέψει ως ηρωικός Αντιστασιακός και γίνει συγγραφέας των «κατορθωμάτων» του στον «ΔΣΕ»:

«...στις 12 Ιούνη, όταν το 75ο Τάγμα Εθνοφυλακής κινήθηκε από το Μοναστήρι Μαρδάκι προς το Άκοβο, βαδίζοντας σε μια στενωπό, ο λόχος οπισθοφυλακής του βλήθηκε με καταιγιστικά πυρά από την ενεδρεύουσα εκεί διμοιρία του ανθυπολοχαγού Δημήτρη Καστάνη και από τα βαριά πολυβόλα που ο Κονταλώνης είχε τοποθετήσει σε κατάλληλες θέσεις, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί πανικός στις γραμμές του αντιπάλου.

Οι κυβερνητικοί στρατιώτες προσπάθησαν να αμυνθούν αλλά οι θέσεις τους δεν τους ευνοούσαν για κάτι τέτοιο, ρίχνοντας μερικές τουφεκιές προσπάθησαν να υποχωρήσουν προς τη Νέδουσα, κάτι τέτοιο όμως στάθηκε αδύνατο αφού το έδαφος ήταν απότομο.

Στη συμπλοκή σκοτώθηκαν 15 οπλίτες και πιάστηκαν 56 αιχμάλωτοι στρατιώτες (σ.σ. Το ΠΡΩΤΟ ΨΕΥΔΟΣ. Αυξάνει τους νεκρούς και ελαττώνει τους αιχμαλώτους) . Ο ΔΣΕ κατέλαβε πολλά λάφυρα ανάμεσα στα οποία ένας ασύρματος και λίγο-πολύ ολόκληρος ο οπλισμός του λόχου».

Αυτό ήταν! Τι έγιναν μετά οι αιχμάλωτοι στρατιώτες; Τους κατάπιε η γη; Ο μεγάλος, ο ηρωικός καπετάνιος και συγγραφέας δεν αναφέρει ούτε λέξη για το έγκλημα!

Και το κράτος όμως, και η ηγεσία του Ελληνικού Στρατού, τι έκανε;

Ποιός άκουσε γι αυτούς τους νέους που έπεσαν στην υπηρεσία της πατρίδος, ελπίζω από σφαίρες και όχι τα μαχαίρια των ανταρτών;

Είδατε κανένα μνημείο γι αυτούς, κανένα κενοτάφιο σε κάποιο Στρατιωτικό Νεκροταφείο;

Ακούσατε ποτέ για κανένα μνημόσυνο στον τόπο θυσίας τους;

Οι απόγονοι των ανταρτών εκεί κοντά στον Ταΰγετο έστησαν «Μνημείο του ΔΣΕ»!

ΕΘΝΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΙΜΟΥΝ ΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΚΑΛΗ ΚΑΤΑΛΗΞΗ.

ΙΩΑΝΝΗΣ Κ. ΜΠΟΥΓΑΣ