Τα μέσα κοινωνικής δικτυώσεως και το ηλεκτρονικό προλεταριάτο

31 Μαρτίου 2021

Μετά την ολοκλήρωση της προσφάτου στρατιωτικής παρελάσεως στην Αθήνα, ενώπιον ξένων προσκεκλημένων από Μ.Βρετανία-Γαλλία-Ρωσία, επ’ ευκαιρία της συμπληρώσεως 200 ετών από την Ελληνική Επανάσταση, παρετέθη δεξίωση προς τους ξένους επισήμους, το μουσικό σκέλος της οποίας είχε ως πρωταγωνιστή τον εξέχοντα, διεθνούς φήμης βιολιστή και διευθυντή ορχήστρας, Λεωνίδα Καβάκο. Σε παλαιότερο άρθρο μας, πέραν της τεραστίας αξίας του Καβάκου ως σπουδαίου ερμηνευτού διεθνούς αναγνωρίσεως (θεωρουμένου ως εκ των κορυφαίων παγκοσμίως),  είχαμε αναδείξει την σαφώς εθνική στάση του, με βάση κατά καιρούς αξιέπαινες δημόσιες δηλώσεις του και ανάλογες θαρραλέες τοποθετήσεις του σε συνεντεύξεις, καθώς και την σταθερή και απερίφραστη εκ μέρους του στηλίτευση της παρακμιακής πορείας του συγχρόνου Ελληνισμού στο πεδίο της τέχνης και του πολιτισμού, ιδίως δε την εκ μέρους του καταγγελία της διεισδύσεως των χθαμαλών, γυφτοειδών και οριενταλικών ήχων που έχουν κατακλύσει την σύγχρονη Ελλάδα. Για τις τοποθετήσεις του αυτές είχε τεθεί στο στόχαστρο, εισπράττοντας κατά καιρούς τα φαρμακερά βέλη του εθνομηδενιστικού κατεστημένου που δεν ανέχεται από προσωπικότητες του πολιτισμού τέτοιας εμβελείας, να εκφράζουν εθνικές απόψεις.

Η παρουσία του Λεωνίδα Καβάκου στο δείπνο των επισήμων προσκεκλημένων ηγετών, μας θύμισε μία επίθεση που υπέστη ο καλλιτέχνης μόλις λίγες μέρες νωρίτερα, επίθεση που έλαβε χώρα στο σκοτεινό και δυσώδες περιβάλλον των «μέσων κοινωνικής δικτύωσης», όπου ο κάθε σπιθαμιαίος άγνωστος ή και ανώνυμος σχολιαστής έχει την ευκαιρία να σχολιάζει, να εκτοξεύει χολή και να διαπομπεύει προσωπικότητες τις οποίες, υπό άλλες, φυσιολογικές συνθήκες, δεν θα τολμούσε ούτε να αντικρύσει. Θα αναφέρουμε το περιστατικό αυτό διότι είναι εξόχως διδακτικό όσον αφορά τις προεκτάσεις του.

Σχετικά προσφάτως, λοιπόν, ο Λεωνίδας Καβάκος, πραγματοποίησε μία ανάρτηση στον προσωπικό του λογαριασμό σε κάποιο μέσο κοινωνικής δικτυώσεως, όπου σχολίασε την κατάντια της σημερινής ελληνικής κοινωνικής πραγματικότητος. Πιο συγκεκριμένα, θέλησε να σχολιάσει τα τεκταινόμενα (κατά τον χρόνο της συγκεκριμένης αναρτήσεως) γεγονότα του άλσους της Νέας Σμύρνης, τα οποία σχεδόν μονοπωλούσαν την ειδησεογραφία κατά το διάστημα εκείνο. Στην επίμαχη παρέμβασή του, απέφυγε να υιοθετήσει επικριτική στάση εναντίον των δυνάμεων ασφαλείας ή της κυβερνήσεως, χωρίς βεβαίως και να τις υπερασπιστεί ∙  αρκέστηκε να περιγράψει την μιζέρια και την ασχήμια των καιρών, γεγονός το οποίο, απ’ ότι φαίνεται, στάθηκε αρκετό ώστε να εξοργιστούν πολλοί από τους διαδικτυακούς του “ακολούθους”, οι οποίο δεν εδίστασαν να το εκφράσουν με επιθετικό μάλιστα τρόπο!

Το γεγονός λοιπόν ότι η άποψη του σπουδαίου αυτού μουσικού δεν συνέπλεε με την δική τους, έκανε πολλούς διαδικτυακούς του “φίλους” να ξεκινήσουν σφοδρή επίθεση εναντίον του, με συνεχή σχόλια επί της συγκεκριμένης αναρτήσεως, με τα οποία τον καλούσαν (με επιθετική διάθεση και σε έντονο τόνο) να λάβει θέση όμοια με την δική τους. Σε πολλά από τα σχόλια αυτά ήταν επίσης έκδηλος ο εκνευρισμός των επιτιθεμένων σχετικώς με την απολύτως αυτονόητη παρατήρηση του Καβάκου ότι η σημερινή ελληνική κοινωνία δεν τιμά ούτε εμπνέεται από την “μεγαλειώδη επανάσταση των Μεγίστων Ηρώων του 1821” αλλά, αντιθέτως, ότι ο δημόσιος λόγος κατακλύζεται από ειδήσεις οι οποίες προκαλούν “θλίψη, αηδία, οργή αλλά, πάνω από όλα, ντροπή”.

Το γεγονός ότι κάποιος τίθεται στο στόχαστρο της ιδιοτύπου αναρχο-μπολσεβικικής τρομοκρατίας απλώς και μόνο επειδή αρνείται να την υποστηρίξει, δεν εκπλήσσει βεβαίως τον γνώστη της συγχρόνου ελληνικής ιστορίας, αφού, κατά την διάρκεια του συμμοριτοπολέμου, επί παραδείγματι, αμέτρητες ήσαν οι σφαγές αθώων Ελλήνων, όχι επειδή ήταν “σφοδροί αντικομμουνιστές”, αλλά μόνο και μόνο επειδή είχαν αρνηθεί ή  είχαν απλώς αποφύγει να προσχωρήσουν σε κάποια κομμουνιστική οργάνωση. Οι επιθέσεις εναντίον του Λεωνίδα Καβάκου δεν αποτελούν, όπως προανεφέρθη, καινούριο φαινόμενο. Προ ολίγων ετών, ο μεγάλος αυτός Έλλην μουσικός, με θάρρος και ευθύτητα, κατακεραύνωσε απερίφραστα το αίσχος της ροπής των νέων Ελλήνων προς τα ανατολίτικα τσιφτετέλια, τους αμανέδες και τα ρεμπέτικα, αντί των ελληνικών δημοτικών τραγουδιών και της κλασσικής μουσικής, πυροδοτώντας, τότε, θύελλα αντιδράσεων από τον εσμό των τσιφτετ-ελλήνων, οι οποίοι, αντί να προβληματιστούν από τα λεγόμενα του μεγάλου αυτού καλλιτέχνη, αισθάνθηκαν θιγόμενοι και πέρασαν στην αντεπίθεση. Σε εκείνο το γεγονός είχαμε αναφερθεί σε παλαιότερη ανάρτησή μας: https://www.armahellas.com/2017/01/12/%e1%bc%80%ce%ba%cf%8c%ce%bc%ce%b7-%ce%bc%ce%af%ce%b1-%ce%bc%ce%b5%ce%b3%ce%ac%ce%bb%ce%b7-%ce%b4%ce%b9%ce%b5%ce%b8%ce%bd%e1%bd%b4%cf%82-%ce%b2%cf%81%ce%ac%ce%b2%ce%b5%cf%85%cf%83%ce%b9%cf%82-%cf%84/).

Η πρόσφατη όμως αντίδραση είχε διαφορετική χροιά, αφού, σε αντίθεση με την προηγουμένη η οποία είχε εκφρασθεί κυρίως μέσω άρθρων και κειμένων τα οποία δημοσιεύθηκαν σε ιστοσελίδες ή στον τύπο, τώρα, κατά την εποχή της απολύτου κυριαρχίας των μέσων κοινωνικής δικτυώσεως, η εναντίον του Καβάκου επίθεση εξαπολύθηκε από τον διαδικτυακό όχλο!

Το περιστατικό αυτό, ανεξαρτήτως του ποιος έχει δίκαιο και ποιος άδικο, φανερώνει ότι τα σύγχρονα μέσα κοινωνικής δικτυώσεως είναι μέσα τα οποία εμπράκτως υλοποιούν την “πολυπόθητη”, ακόμα και από κάποιους υποτιθεμένους “εθνικόφρονες”, “άμεση” και “πραγματική” δημοκρατία…

Σε αυτά τα ηλεκτρονικά μέσα, ο λόγος ενός αξίου ανθρώπου έχει την ίδια ακριβώς δύναμη, απήχηση και βαρύτητα με το ασυνάρτητο σχόλιο  τιποτένιων μικρανθρώπων, με την διαφορά ότι οι τελευταίοι, καθώς και οι τοποθετήσεις και τα φθονερά σχόλιά τους, υπερτερούν, αριθμητικώς, κατά τρόπο συντριπτικό. Το θυμικό ενός τυπικού μικρανθρώπου-ενεργού θαμώνος των μέσων κοινωνικής δικτυώσεως κατακλύζεται από μίσος και φθόνο ∙  κίνητρά του  μονίμως αποτελούν το θράσος και έπαρση, ενώ το εγώ του είναι φουσκωμένο από την (ψευδ)αίσθηση ισχύος που του παρέχει η αμεσότης της εκφράσεως του δημοσίου, αν και ανωνύμου, λόγου του. Αισθάνεται την ακατανίκητη ανάγκη να παρεμβαίνει συνεχώς και να σχολιάζει τους πάντες και τα πάντα. Μία τέτοια στάση έρχεται βέβαια σε πλήρη αντίθεση με την φυσικώς πρέπουσα στάση, που δεν είναι παρά η συστολή και η σιωπή αυτού που δεν έχει κάτι αξιόλογο να εκφράσει.

Σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον, η φυσική τάξη και αίσθηση αντιστρέφονται ∙  οι πραγματικά άξιοι σιωπούν, ενώ οι τιποτένιοι ξεθαρρεύουν – και όχι απλώς για να μιλήσουν αλλά για να φλυαρήσουν και συνηθέστατα με απύθμενο θράσος και αναίδεια. Αυτός ο χθαμαλός, αν και συνήθης σε οχλοκρατικές καταστάσεις, τύπος ανθρώπου, αισθάνεται ότι έχει το περιθώριο να κατακρίνει, να υβρίζει και να προσβάλει καταξιωμένους καλλιτέχνες, σοβαρούς διανοητές και γενικώς ανθρώπους με αξία, δίχως να έχει ουδεμία συνέπεια. Όλα βεβαίως κρίνονται βάσει των αριθμών, βάσει του πόσες θετικές και πόσες αρνητικές ανταποκρίσεις (“likes”) εισπράττει το κάθε σχόλιο, φωτογραφία ή βίντεο και όχι ποια είναι η πραγματική αξία του. Έτσι λοιπόν, ένας χαώδης όχλος αφήνεται να αποφασίζει, δια βοής, περί του αν θα στείλει στο πυρ το εξώτερον ανθρώπους ποιότητος που απλώς του θυμίζουν την κατωτερότητα του ή αν θα αναδείξει τενεκέδες ξεγάνωτους οι οποίοι όμως γνωρίζουν να εκτρέφουν την δίψα του όχλου για κολακεία και επιβεβαίωση.

Μια άλλη πτυχή της ομοιότητος της συγχρόνου αυτής διαδικτυακής χάβρας και του θεωρητικού της κατασκευάσματος, που έχει παραπλανητικώς βαπτιστεί «άμεση δημοκρατία», είναι το ότι ενώ φαινομενικώς υπάρχει απεριόριστη ελευθερία, στην πράξη, η ελευθερία προορίζεται για τους πολλούς και ακινδύνους, ενώ ο επικίνδυνος αντιδημοκρατικός λόγος των ολίγων, στην καλύτερη περίπτωση φιμώνεται και αποσιωπάται ενώ στην χειρότερη, οι εκφραστές του φυλακίζονται ή και εξοντώνονται. Στην περίπτωση της δημοκρατίας, όπου σημασία έχουν οι αριθμοί και όχι η ατομική αξία, η δύναμη κατέχεται από τους παρασκηνιακούς διαμορφωτές της κοινής γνώμης, δηλαδή των μαζών. Οι διάφοροι πολιτικοί ηγέτες αποτελούν απλώς τις άβουλες και υπάκουες μαριονέτες των πρώτων. Οι παρασκηνιακοί αυτοί κυβερνήτες σε ένα πρώτο επίπεδο είναι οι διάφοροι επιχειρηματίες, ιδιοκτήτες των μέσων μαζικής ενημερώσεως (εξαπατήσεως), οι οποίοι όμως με την σειρά τους ελέγχονται από τους, ακόμα περισσότερο αφανείς και παρασκηνιακούς, ηγέτες του χρήματος, των τραπεζών και του χρέους, στο οποίο υποτάσσονται άπαντες, από τις μεγάλες εταιρείες ως τα ισχυρότερα φαινομενικώς κράτη. Άλλωστε, όπως είχε πει και ένας γόνος γνωστής τραπεζικής οικογενείας (γνωστής “περιουσίου” καταγωγής), “άφησέ με να ελέγχω το χρήμα ενός έθνους και δεν με ενδιαφέρει ποιος φτιάχνει τους νόμους”.

Στην περίπτωση λοιπόν των δημοκρατιών, ο μοναδικός παράγων που απειλεί αυτό το σύστημα εξουσίας είναι ο ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Ο άνθρωπος που δεν υποτάσσεται στην παρόρμηση της μαζικής ψυχολογίας ούτε τον αγγίζει ο συνεχής βομβαρδισμός από τους προπαγανδιστές των μέσων μαζικής εξαπατήσεως. Το πιο κοινό όπλο του συστήματος εξουσίας για την εξουδετέρωση του ελεύθερου ανθρώπου, σε πρώτο βαθμό είναι η αποσιώπηση και, όταν αποτύχει αυτή, επιστρατεύεται η λασπολογία και η κατασυκοφάντηση. Για τις περιπτώσεις που αυτά τα μέτρα δεν αποδίδουν, οι μαριονέτες που φαύλου συστήματος έχουν θεσμοθετήσει τα λεγόμενα «αδικήματα γνώμης» τα οποία, συν τω χρόνω, με την τακτική του μιθριδατισμού, εντείνονται, προκειμένου τα πλοκάμια τους να τυλίξουν κάθε πτυχή του ελευθέρου και ανεξαρτήτου λόγου και βίου.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στα μέσα κοινωνικής δικτυώσεως. Σε αυτά, η εξουσία συγκεντρώνεται στους μετόχους της εταιρείας που διαχειρίζεται την εκάστοτε ιστοσελίδα και υποτάσσεται στην πολιτική που αυτή ακολουθεί. Όπως είναι γνωστό για τα περισσότερο δημοφιλή μέσα, οι ιδιοκτήτες τους συγκαταλέγονται στις υψηλές κεφαλές του διεθνούς συστήματος εξουσίας, όπως αυτό περιεγράφη προηγουμένως. Οι ακίνδυνες δημοσιεύσεις μένουν ανεπηρέαστες, δημιουργώντας ένα περιβάλλον ακατασχέτου φλυαρίας, εντός της οποίας τα πάντα πνίγονται. Απεναντίας, δημοσιεύματα που ευνοούν το Σύστημα και τους αποδομητικούς σκοπούς του, προωθούνται ενεργώς. Αντιθέτως, ελεύθερες φωνές (που γίνονται αντιληπτές από το Σύστημα ως δυνάμει επικίνδυνες) μπορεί να δουν ξαφνικά τις δημοσιεύσεις τους να λογοκρίνονται ή, σε πολύ προχωρημένες περιπτώσεις, τους λογαριασμούς τους να απενεργοποιούνται μονίμως! Μάλιστα, προσφάτως, το Facebook δημιούργησε ένα τόπο, στο προφίλ κάθε χρήστου, στον οποίο αναγράφονται όλες οι “ποινές” που του έχουν επιβληθεί, περίπου σαν να πρόκειται για ένα διαδικτυακό ποινικό μητρώο! Το αποκορύφωμα του μπιγκμπραδερικού συμμορφωτισμού!

Συμπεραίνουμε λοιπόν ότι το Σύστημα δίνει απεριόριστη ελευθερία στους φύσει ανελευθέρους αλλά επιφυλάσσει την φίμωση στον πραγματικώς ελευθέρους. Αυτή η τακτική του Συστήματος αν και εφαρμόστηκε με τεράστια επιτυχία για πολλές δεκαετίες, σήμερα βρίσκει νέα εφαρμογή με την ευρεία διάδοση του διαδικτύου. Το διαδικτυακό προλεταριάτο ενθαρρύνεται να κατακλύσει και να επισκιάσει οτιδήποτε και οιονδήποτε έχει αξία και ποιότητα ενώ ο ελεύθερος λόγος τελεί μονίμως – και όλο και πιο στενά –  υπό διωγμόν!

Υ.Γ.: Όπως έγινε γνωστό, ενώπιον των ξένων επισήμων ο Λεωνίδας Καβάκος ερμήνευσε, μεταξύ άλλων, δύο από τους θαυμάσιους “36 Ελληνικούς χορούς” του Σκαλκώτα. Βρήκαμε ένα βίντεο με τον Καβάκο να ερμηνεύει έναν από αυτούς:

 ΠΗΓΗ: www.armahellas.com