Mηδενισμός και λεηλασία της φύσης, του Dominique Venner

O Dominique Venner ήταν μια από τις μεγαλύτερες μορφές της Ευρώπης του 20ου αιώνα. Πολεμιστής, ριζοσπαστικός πολιτικός ακτιβιστής και διανοούμενος, αποτέλεσε το σύμβολο του νεομάρτυρα, αφού αυτοκτόνησε για την παρακμή της Ευρώπης και την πτώση του Ευρωπαϊκού πολιτισμού. Τα γραπτά του είναι πραγματικά διαμάντια, εγχειρίδια ζωής και επιβίωσης για το πνεύμα και την ψυχή. Στο σημερινό άρθρο, σας παραθέτω σε μετάφραση μου ένα όμορφο κεφάλαιο, στα όρια της δυστοπίας, από το βιβλιο του, «Ιστορία και παράδοση των Ευρωπαίων, 30000 χρόνια ταυτότητας»:

Κατά τη διάρκεια των πρώτων τριάντα ετών του εικοστού αιώνα, πολλοί συγγραφείς και φιλόσοφοι προσπάθησαν να φανταστούν ποιο θα ήταν το μέλλον ενός κόσμου που θα κυριαρχείται εξ ολοκλήρου από την τεχνολογία, την οικονομική ανάγκη και τον μηδενισμό. Ένας από τους πιο διορατικούς ήταν ο Aldous Huxley. Το 1932 δημοσίευσε το “Θαυμαστός Νέος Κόσμος”, ένα φανταστικό μυθιστόρημα που διαδραματίζεται γύρω στο 2500 της εποχής μας. Επομένως ο συγγραφέας νόμιζε ότι προέβλεπε την εξέλιξη της οικονομίας, της επιστήμης και της κοινωνίας σε πέντε ή έξι αιώνες πιο μετά. Λάθος! Το 1946, στον πρόλογο μιας νέας έκδοσης, ο Huxley εκτίμησε ότι οι καιροί άρχισαν να τον προλαβαίνουν πολύ νωρίτερα. Τρεις έως τέσσερις γενιές θα ήταν αρκετές για να γεφυρώσουν το χάσμα μεταξύ μυθοπλασίας και πραγματικότητας. Αυτή τη φορά δεν έκανε λάθος. Στη νέα εποχή του “Θαυμαστός Νέος Κόσμος”, τα χρόνια μετρήθηκαν ξεκινώντας από τον Henry Ford, εφευρέτη της καταναλωτικής κοινωνίας: «Όσο υψηλότεροι είναι οι μισθοί, τόσο πιο εύκολο είναι η πώληση». Μάλιστα ανέβηκε το βιοτικό επίπεδο και κατά συνέπεια η εξάρτηση όλων από το σύστημα. Ο πλανήτης του έργου του, κυβερνάται από μια ολιγαρχία. Εκεί βασιλεύει η τεχνική και η τάξη. Μεγάλη πρόοδος έχει σημειωθεί χάρη στη γενετική.

Η αναπαραγωγή δεν αφήνεται πλέον στην οικογένεια που έχει εξαφανιστεί. Γίνεται μέσω της κλωνοποίησης. Η σεξουαλικότητα δεν είναι παρά ένα παιχνίδι, αλλά η λειτουργία της είναι πρωταρχικής σημασίας. Όσο παίζεις έτσι, δεν ανατρέπεις την κοινωνική τάξη. Η απεριόριστη σεξουαλική ελευθερία εξημερώνει τα αρσενικά και αντισταθμίζει την εξαφάνιση των άλλων ελευθεριών. Ταυτόχρονα, το σύστημα καλλιεργεί τον τρόμο προς την ομορφιά και τη αξιοπρέπεια. Τα παιδιά μαθαίνουν να μισούν τα βιβλία και τα λουλούδια. Τίποτα σοφότερο. Τα βιβλία θα μπορούσαν να αφυπνίσουν το κριτικό πνεύμα και η αγάπη για τη φύση δεν θα ευνοούσε την κατανάλωση εμπορευμάτων. Δεδομένου ότι όλα πρέπει να προβλεφθούν, σε περίπτωση αποτυχίας, συνταγογραφείται ένα αποτελεσματικό ηρεμιστικό.

Περίπου δεκαπέντε χρόνια μετά τον Huxley, ο George Orwell δημοσίευσε μια εξίσου διάσημη προεπισκόπηση του κόσμου μας, το “1984”. Ήταν εμφανώς εμπνευσμένο από το κομμουνιστικό μοντέλο που είχε μπροστά στα μάτια του – ήταν το 1949. Ωστόσο, ο Orwell περιέγραψε τα περιγράμματα μιας εξέλιξης, που επηρέασε εξίσου τις φιλελεύθερες κοινωνίες. Ο καθολικός έλεγχος που ασκεί ο Big Brother και οι κάμερες του για την ενημέρωση της αστυνομίας της σκέψης, φαίνεται στη δουλειά με τους εξειδικευμένους «παρατηρητές» του, τις γιγάντιες υποκλοπές του Echelon ή του Διαδικτύου. Η καταγγελία ενθαρρύνεται, η πνευματική τρομοκρατία λειτουργεί πολύ καλά για να εξουδετερώσει κάθε εσφαλμένη σκέψη. Τέσσερα μεγάλα Υπουργεία κυριαρχούν στην κοινωνία του 1984, αυτά της αλήθειας, της ειρήνης, της αγάπης και της αφθονίας. Τέτοια υπουργεία ψεμάτων έχουν πολλαπλασιαστεί. Μια σύντομη αναδρομή των προληπτικών αναλύσεων δεν μπορεί να παραλείψει το βιβλίο «La Societé du spectacle» (Η κοινωνία τιυ θεάματος), ένα δοκίμιο που δημοσιεύτηκε από τον Guy Debord το 1967, από μια σαφώς μαρξιστική οπτική. Χωρίς να έχει τη φαντασία προηγούμενων συγγραφέων, ο Debord ανέπτυξε μια ενδιαφέρουσα θεωρία της εμπορικής κοινωνίας. Ωστόσο δεν ξεσκέπασε τη βαθιά λογική του. Η θεωρία του για το θέαμα, δηλαδή του ψεύδους με φαινομενικά και εικόνα, περιέγραψε ένα από τα εργαλεία του συστήματος, χωρίς όμως να αντιληφθεί τη φύση του.

Αυτό εξηγεί αναμφίβολα τον κολακευτικό απόηχο που δόθηκε στο βιβλίο του, ένα προνόμιο που αρνήθηκε ο Ρώσος δοκιμιογράφος Eduard Limonov για το «Grand hospice occidental», ένα προκλητικό δοκίμιο, που οριοθετούσε καλύτερα την καρδιά του στόχου. Για παρόμοιους λόγους, μια εύγλωττη σιωπή χαιρέτησε το σχετικό δοκίμιο που δημοσιεύτηκε το 1999 από τη Flora Montcorbier με τον τίτλο «Le Communisme de marché». H συγγραφέας του είναι και φιλόσοφος και οικονομολόγος. Με μια έντονη διαύγεια, ενημέρωσε και ξεπέρασε τις διαισθήσεις των προκατόχων της. Κυκλοφόρησε ένα πειστικό ερμηνευτικό κλειδί για το οργανωμένο χάος, που χαρακτηρίζει τη δυτική κοινωνία στην προχωρημένη φάση του μηδενισμού, αν και αυτή η έννοια δεν χρησιμοποιείται.

Η κατασκευή των ζόμπι

Κανείς δεν είχε μπει στον κόπο προηγουμένως να καταλάβει την περίεργη κατάληξη του Ψυχρού Πολέμου, της πρωτεύουσας της μεγάλης αναταραχής. Ποιος βγήκε νικητής από τον Ψυχρό Πόλεμο; Οι Ηνωμένες Πολιτείες φυσικά, αλλά και η οικονομία της αγοράς, όπως και η θρησκεία της Ανθρωπότητας, μία ενιαία και παγκόσμια. Μια θρησκεία κοινή για τους δύο αντιπάλους της προηγούμενης μέρας. Και αυτή δεν ήταν η μόνη τους συγγένεια. Τι ήθελαν οι κομμουνιστές του παρελθόντος; Ήθελαν να μοιραστούν τα πλούτη της ανθρωπότητας και της ορθολογικής διαχείρισης που θα εξασφάλιζε ειρήνη και αφθονία για όλους. Ήθελαν επίσης τη δημιουργία ενός νέου ανθρώπου, ικανού να επιθυμεί αυτά τα οφέλη, ενός λογικού και συμπαντικού ανθρώπου, απαλλαγμένου από όλα εκείνα τα εμπόδια που είναι οι ρίζες, η φύση και ο πολιτισμός. Τέλος, ήθελαν να ικανοποιήσουν το μίσος τους για τους συγκεκριμένους ανθρώπους, φορείς διαφορετικοτήτων και εξίσου το μίσος τους για την παλιά Ευρώπη, πολλαπλή και τραγική. Και η αμερικανική Δύση τι θέλει; Λοιπόν θέλει το ίδιο πράγμα. Η διαφορά υπάρχει στις μεθόδους. Απορρίπτοντας τον σχεδιασμό μέσω καταναγκασμού, το αμερικανικό σύστημα βλέπει την αγορά ως τον κύριο παράγοντα οικονομικής ορθολογικότητας και αλλαγής. Εξ ου και η ονομασία «κομμουνισμός της αγοράς» που έδωσε η Flora Montcorbier.

Ο «κομμουνισμός της αγοράς», ένα άλλο όνομα για την παγκοσμιοποίηση, δεν μοιράζεται μόνο το ακτινοβόλο όραμα του τελικού στόχου με τον πρώην σοβιετικό εχθρό αδελφό του. Για να αλλάξει ο κόσμος, ο άνθρωπος πρέπει επίσης να αλλάξει, να κατασκευάσει τον «hono oeconomicus» του μέλλοντος, το ζόμπι, τον άνθρωπο του μηδενισμού, το κενό περιεχομένου, που διακατέχεται από το πνεύμα της αγοράς και της παγκόσμιας ανθρωπότητας. Το ζόμπι πολλαπλασιάζεται μπροστά στα μάτια μας. Είναι χαρούμενο «αφού το πνεύμα της αγοράς του ψιθυρίζει ότι η ευτυχία συνίσταται στην ικανοποίηση όλων των επιθυμιών του». Και οι επιθυμίες του είναι αυτές της αγοράς, διεγείρονται μόνο για να ικανοποιηθούν, αλλά υπάρχει ακόμα κάποια αντίσταση. Δεδομένου ότι το σχέδιο είναι μεγαλοπρεπές, δεν τσιγκουνεύονται τα μέσα για να τo σπάσουν. Οι πεισματάρηδες που δεν αναγνωρίζουν τα οφέλη του συστήματος, μπορούν να περιμένουν τη μοίρα του Ιράκ το 1991 ή της Σερβίας το 1999.

Ο κόσμος είναι γεμάτος κακές δυνατότητες που πρέπει να εξημερωθούν ή να επανεκπαιδευτούν. Για να ζομπιοποιήσουν τους Ευρωπαίους, κάποτε τόσο επαναστάτες, ανακαλύπτονται τα πλεονεκτήματα της μετανάστευσης. Τα αποτελέσματα είναι εξαιρετικά. Η εγκατάσταση ως μια στέγη για κοινότητες μεταναστών, επιταχύνει την προλεταριοποίηση των ίδιων των μεταναστών, αλλά και των αρχικών εργατών, των «μικρών Λευκών». Στερούμενοι οι ιθαγενείς από την προστασία ενός συνεκτικού έθνους (που αντιμετωπίζεται ως ύποπτο από τη δημόσια εξουσία και καταγγέλλεται από ηθικές αρχές) χάνουν τα τελευταία κοινοτικά προνόμιά τους. Γίνονται γυμνοί προλετάριοι, πιθανά ζόμπι. Για να τερματιστούν αυτές οι διαφωνίες, το «μεγάλο κόλπο» ήταν η χρήση των τελευταίων κομμουνιστών διανοουμένων, των ταξιδιωτών τους και των γειτόνων τους. Αυτοί παρείχαν τον σημαντικό ιεροεξεταστικό κλήρο της θρησκείας της Ανθρωπότητας, αυτό το νέο όπιο του λαού, στο οποίο το θέαμα δομεί τις μεγάλες μάζες. Αυτή έχει τα δόγματά της και τον κοσμικό της βραχίονα, τον αμερικανικό στρατό, τους ευρωπαϊκούς βοηθούς της και τα διεθνή ή εθνικά δικαστήρια.

Ένα από τα ευνοημένα εργαλεία είναι η ταυτόχρονη εκμετάλλευση του αισθήματος συλλογικής ενοχής των Ευρωπαίων και της συμπονετικής τους τάσης. Η «θυματολογία» έχει γίνει το σύστημα νομιμοποίησης, μιας λιγότερο νόμιμης κοινωνίας. Για να κάνει τους ανθρώπους να ξεχάσουν οτιδήποτε είναι αμφισβητούμενο, αυτή αποτελεί ένα μόνιμο δικαστήριο ενός ποινικοποιημένου παρελθόντος. Και έτσι είναι διπλό χτύπημα. Καταγγέλλοντας τα «εγκλήματα» του παρελθόντος ή αυτά των εξωτικών δικτατοριών, αποδίδεται φτηνά μια πατέντα υψηλού ήθους. Συγκριτικά, υποδηλώνει ότι παρά τη διαφθορά και τα ελαττώματα της, είναι ακόμα πιο ηθική, επομένως καλύτερη. Αλλά τα καλύτερα σχεδιασμένα συστήματα υπόκεινται σε απροσδόκητα γεγονότα. Έτσι βλέπουμε τη «θυματολογία» μερικές φορές να στρέφεται εναντίον των χρηστών της. Η αστυνομία της σκέψης κυνηγά το «Κακό», δηλαδή το γεγονός του να είσαι διαφορετικός, ατομικιστής, να αγαπάς τη ζωή, τη φύση, το παρελθόν, να καλλιεργείς κριτικό πνεύμα και να μην θυσιάζεσαι στην οικουμενική θεότητα. Κακό σημαίνει επίσης να μην είσαι ανόητος και να βλέπεις ότι το σύστημα, σύμφωνα με την έκφραση της Flora Montcorbier, «απευθύνεται στη φιλελεύθερη πίστη, σε έναν ηθικολογικό ανθρωπισμό, σε έναν αντισταθμιστικό οικολογισμό για να συγκαλύψει τον αναπόφευκτο και ουσιαστικό χαρακτήρα της καταστροφής του ανθρώπου, της Φύσης. της κοινωνικής ζωής». Μέσω γενετικών χειρισμών και βιομηχανικών απορριμμάτων σε πλανητική κλίμακα, η καταστροφή της φύσης βρίσκεται σε καλό δρόμο.

Από την τεχνική αλαζονεία στις καταστροφές

Οι προειδοποιήσεις είναι τελείως μάταιες. Τίποτα δεν φαίνεται να μπορεί να περιορίσει την τρελή σπείρα του μηδενισμού που εφαρμόζεται στην τεχνολογία. Από ανακαλύψεις που δοξάζονται ως βιολογικές «πρόοδοι», οι παρεμβάσεις σε ζωντανά όντα προκαλούν τον κόσμο να καλπάσει προς μια προβλέψιμη άβυσσο. Aυτές ταράζονται από την επιθυμία για δύναμη των επιστημόνων, την επιθυμία για οικονομικά οφέλη, την απαίτηση ενός κοινού που υπόσχεται το φεγγάρι. H «βιοτεχνική επανάσταση», η κλωνοποίηση και οι χειρισμοί της, που επιδεικνύονται στους ανόητους ως προοπτική σωτηρίας, συμβάλλουν σε καταστροφές και σε ασύλληπτες, αλλά σίγουρες, διαστάσεις. Ο άνθρωπος δεν είναι στο ύψος του καθήκοντος: παρά την περηφάνια του, ο «μεγάλος» εγκέφαλός του είναι ακόμα πολύ μικρός για να κυριαρχήσει στην πολυπλοκότητα των ζωντανών όντων. Στη μηδενιστική προοπτική, η φύση θεωρείται ένα ξένο σώμα που υπόκειται σε απεριόριστη εκμετάλλευση. Η επιστημονική μέθοδος συνίσταται στη μηχανική διάσπαση της φύσης σε μερικά και μετρήσιμα φαινόμενα. Εφαρμοσμένη στη βιολογία, η θεωρία συστημάτων παρέχει μια τρομερά ψευδή και απλοποιημένη εικόνα των ζωντανών όντων. Οι βιοτεχνολογίες δεν είναι τίποτε άλλο παρά εμπειρικοί δημιουργοί, αλλά με μεγάλη άμεση κερδοφορία. Κάθε έγκαιρη επιτυχία επιδεινώνει μόνο τη ζημιά του συνόλου. Μπορείτε να βασιστείτε στον γιατρό Faust. Θα τα τινάξει όλα στον αέρα. Με κάποιες νέες ανίατες ασθένειες και κάποιες λεγόμενες «φυσικές» καταστροφές, ο 21ος αιώνας προσφέρει μια μικρή ιδέα για το τι επιφυλάσσει το μέλλον.

Και μπορούμε να βασιστούμε στους ειδικούς και τους σπεσιαλίστες στις προβλέψεις. Οι μηχανικοί και οι αρχιτέκτονες που γύρω στο 1975, συνέλαβαν την ιδέα για τους δύο γιγάντιους πύργους του Ford Trade Center στη Νέα Υόρκη, ήθελαν να τους κάνουν τους ψηλότερους στον κόσμο. Ενσάρκωναν την «φαουστιανή» υπερηφάνεια στο πιο παιδικό στυλ της. Το πρωί της Τρίτης της 1ης Σεπτεμβρίου 2001, εξαφανίστηκαν μέσα σε λίγες στιγμές, αφού χτυπήθηκαν από δύο πειρατικά αεροσκάφη, τα ίδια υπερτεχνολογικά σύμβολα. Το μόνο που απέμεινε ήταν ένας σωρός από μπάζα και στριμμένα δοκάρια, που κάλυπταν τα πτώματα. Ενώ ο Παρθενώνας, το Stonehenge και οι καθεδρικοί μας ναοί είχαν αντέξει στους αιώνες, τις ιστορικές καταστροφές και κάποιους βομβαρδισμούς, η άμεση κατάρρευση αυτών των γυάλινων κάστρων ξεχώριζε ως σαφές σημάδι της εποχής τους. Οι ειδικοί είχαν εγγυηθεί, ότι οι δύο πύργοι ήταν απόδειξη ενάντια στις ισχυρότερες καταιγίδες, ή ακόμα και στην πρόσκρουση ενός αεροπλάνου. To είδαμε! Σε λίγα λεπτά εκείνης της Τρίτης της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, η μεγαλύτερη και πιο ισχυρή από τις αυτοκρατορίες, ισχυρή στο άτρωτο και το γιγάντιο οπλοστάσιό της, που βασίλευε πάνω από τις θάλασσες και τους ουρανούς, πάνω από τον πλούτο του κόσμου και τη φαντασία των υποταγμένων λαών, αυτή η αυτοκρατορία που κυριάρχησε στις επιστήμες και τις τεχνικές, ξαφνικά συντρίφτηκε από τη δράση μιας μικρής ομάδας φανατικών, των οποίων τα μόνα όπλα τους ήταν κάποια σπαθιά, η θέλησή τους και η πρακτική τους νοημοσύνη. Ως συνήθως, οι ειδικοί είχαν προβλέψει και δεν είχαν αποτρέψει τίποτα.

Ο ίδιος τύπος εμπειρογνωμόνων εγγυήθηκε επίσης ότι οι πυρηνικοί σταθμοί που κατασκευάστηκαν σε μεγάλους αριθμούς από τη δεκαετία του 1960, θα ήταν απόδειξη ενάντια σε όλους τους κινδύνους. Το προφητικό δράμα του «Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου» διέψευσε προσωρινά αυτούς τους ισχυρισμούς. Και μετά κυριάρχησε ξανά η τεχνολογική αλαζονεία, περιμένοντας την επόμενη καταστροφή.

ΠΗΓΗ: samuraithsdyshs.wordpress.com