Για τον Ζαν Μαρί Λεπέν

Έφυγε από τη ζωή ο πολιτικός που υπερασπίστηκε το έθνος του και συνολικά την Ευρώπη, κόντρα στο ρεύμα του κοσμοπολίτικου μηδενισμού

Του Παναγιώτη Λιάκου

Πέθανε ο Ζαν Μαρί Λεπέν σε ηλικία 96 ετών. Ήταν ένα από τα πιο σκληρά καρύδια της ευρωπαϊκής πολιτικής σκηνής. Δεν είναι, δα, και πολλοί οι διάσημοι πολιτικοί της Γαλλίας που έχουν προϋπηρεσία στη Λεγεώνα των Ξένων και πολεμικές δάφνες από τον πόλεμο στην Ινδοκίνα, όπως εκείνος.

Ο αποβιώσας πολιτικός διακρινόταν για την ελληνολατρεία του. Σε δεκάδες ομιλίες και παρεμβάσεις του υπερασπίστηκε τον Ελληνισμό και είχε κατ’ επανάληψιν καταδικάσει την Τουρκία για τις επεκτατικές βλέψεις της σε βάρος της πατρίδας μας. Άλλωστε, η δεύτερη γυναίκα του Ζανίν Πάσχου καμάρωνε -και καμαρώνει ακόμα- για την ελληνική καταγωγή της.

Όσα έλεγε και πρότεινε ο Λεπέν θεωρούνταν «ακραία», αλλά ο χρόνος επιβεβαίωσε τους ισχυρισμούς του: Είχε δει από νωρίς το ισλαμικό τσουνάμι να πλημμυρίζει τις γειτονιές της Ευρώπης. Είχε προβλέψει και εκτιμήσει σωστά τη σημασία του Δημογραφικού και του ταυτοτικού ζητήματος καθώς και της ανάγκης για την υπεράσπιση του δυτικού πολιτισμού, του χριστιανισμού και της παράδοσης.

Όσοι τον πολέμησαν αποδείχτηκε μεν ότι είχαν πέρα για πέρα λάθος, αλλά πολλοί εξ αυτών δικαιώθηκαν στα μάτια του προσωπικού τους τραπεζίτη και του επενδυτικού τους συμβούλου. Έκαναν τη μπάζα τους, διαλύοντας τις ευρωπαϊκές πατρίδες και τα έθνη, τα οποία σήμερα στενάζουν από τον ζυγό του μηδενισμού, της αθεΐας και της απονοηματοδότησης του βίου τους.

Ο Λεπέν αγωνίστηκε στον πολιτικό στίβο επί περισσότερα από 60 χρόνια και σημείωσε πολλές εκλογικές επιτυχίες χωρίς να εκλέξει… βουλευτές. Ο λόγος ήταν ότι είχε αρχιτεκτονηθεί έτσι το εκλογικό σύστημα της χώρας του, ώστε στον β’ γύρο να συσπειρώνονται εναντίον των υποψηφίων του Εθνικού Μετώπου άπαντες οι αριστεροδέξιοι κοσμοπολίτες και να εκλέγουν τους δικούς τους.

Είναι μάλιστα τόσο το μένος του συστήματος εναντίον του Λεπέν και όσων συμβολίζει, ώστε η ελληνική έκδοση της Wikipedia αρχικά ισχυρίστηκε ότι η αιτία θανάτου του ήταν η «παχυσαρκία», κάτι που υποχρεώθηκε εντός λίγων λεπτών να αλλάξει σε «καρδιακή ανεπάρκεια».

Πάντως, η μεγαλύτερη επιτυχία του στην πολυκύμαντη διαδρομή του είναι ότι πρόσφερε στον λαό του και συνολικά στην ελεύθερα σκεπτόμενη Ευρώπη πολιτικό διέξοδο και βήμα για να εκφραστεί.

Αιωνία η μνήμη του.