Μαγάρισαν και τον Λούκυ Λουκ

 Παρασκευή, 9 Ιουλίου 2021 

Από τότε που πέθανε ο René Goscinny (το 1977), οι ιστορίες του Λούκυ Λουκ (όπως και εκείνες του Αστερίξ) στα νέα τεύχη που συνέχισαν να κυκλοφορούν οι εκδότες, ήταν εμφανώς υποδεέστερες και φτωχότερες σε έμπνευση, χαρακτήρες, χιούμορ και σπιρτάδα. Ο Morris βέβαια, συνέχιζε να σκιτσάρει και να προσπαθεί να κρατήσει ζωντανό το πνεύμα του θρυλικού "φτωχού και μόνου καουμπόι", είτε γράφοντας ο ίδιος τις νέες ιστορίες, είτε συνεργαζόμενος με διάφορους συγγραφείς, κάποιοι οι οποίοι ομολογουμένως το παλεύανε.. Όμως το 2001 ο Μόρις πέθανε και τα πράγματα από εκεί και πέρα ξέφυγαν τελείως. Προς το χειρότερο βέβαια. Είναι ξεκάθαρο ότι τόσο οι ιστορίες όσο και τα σκίτσα δεν έχουν πλέον καμία σχέση με το πρωτότυπο κόμικ. Όποιος δεν είναι φαν του Λούκυ μπορεί και να μην καταλαβαίνει τίποτα, βέβαια.

Και να που ενώ ο ήρωάς μας ξέφυγε από τόσους και τόσους ντεσπεράντος και τσακάλια, δεν κατάφερε να γλυτώσει από τα δίχτυα των φανατικών πιστών της πολιτικής ορθότητας και της νεοταξικής αριστερής ατζέντας, οι οποίοι είτε είναι άσχετοι με την αμερικάνικη ιστορία, είτε την παραποιούν σκόπιμα (ίσες πιθανότητες και τα δύο). Κι έτσι άρχισαν να επιδίδονται σε ιστορίες που όχι μόνο δεν ήταν "σύμφωνα με τον Morris", (όπως θέλουν να καυχώνται) αλλά που έδειχναν έναν άλλον Λούκυ Λουκ, βγαλμένο από τα σκοτεινά εργαστήρια της πολιτικής ορθότητας. Τους είδαμε (στο τεύχος "Ο άνθρωπος από την Ουάσινγκτον") να αναπραγάγουν όλα τα γνωστά συκοφαντικά στερεότυπα και να βγάζουν την χολή τους για το Νότο, κάτι που ο Morris και ο Goscinny ουδέποτε έκαναν.  Όποτε ο Λούκυ πατούσε το πόδι του στο Νότο, πρόβαλαν από παντού λευκοί ρατσιστές που εκφόβιζαν και βασάνιζαν ταλαίπωρους μαύρους χωρίς λόγο.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ