Τι δείχνει η υπόθεση Χιλεντζάκη (της ΝΔ) και του Λαμπράκη (ΠΑΣΟΚ) ως προς το πως ορίζεται η εγκληματική οργάνωση

  

Επειδή η επικαιρότητα σε αυτή τη χώρα μας κάνει καθημερινά σοφότερους καλό είναι να δούμε τι δείχνει η υπόθεση Χιλεντζάκη (της ΝΔ) και του Λαμπράκη (ΠΑΣΟΚ) ως προς το πως ορίζεται η εγκληματική οργάνωση στην Ελλάδα (πιθανότατα και σε πολλές χώρες της Δύσης που έχουν πλέον και αυτές απομυθοποιηθεί τα τελευταία χρόνια).

Όταν πρόκειται για μέλη και στελέχη συστημικών κομμάτων όπως της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ, τα οποία συμμετέχουν σε εγκληματικές οργανώσεις με βάση τις ανακοινώσεις της αστυνομίας και των δικαστικών αρχών, αυτά τα άτομα δεν έχουν καμία σχέση με τις ηγεσίες των κομμάτων.

Αν όμως πρόκειται για την ηγεσία ενός αντισυστημικού κόμματος, όπως είχε συμβεί με την Χρυσή Αυγή και διαπραχθεί έγκλημα από μέλος του, γιατί όχι και από ψηφοφόρο του (στην περίπτωση της δολοφονίας της Σαλαμίνας τα ΜΜΕ έσπευσαν να τονίσουν ότι η νύφη που σκότωσε την πεθερά είχε πολιτευτεί με την Χρυσή Αυγή), εκεί θα έχει ευθύνη η ηγεσία του και λίγο πολύ και όλοι όσοι το ψήφισαν.

Έτσι κρίνει η Δικαιοσύνη και μαζί της όλα τα εγχώρια συστημικά ΜΜΕ τα οποία όμως παραλείπουν σε κάθε δολοφονία να μας ενημερώσουν για το τι ψήφισε ο εκάστοτε δολοφόνος.

Βέβαια δεν υπάρχει και κάποιος να ρωτήσει μέσα σε αυτά τα ΜΜΕ κατά την διάρκεια ζωντανής μετάδοσης, «γιατί ρε παιδιά η περίπτωση εδώ είναι διαφορετική;».

Ίσως γιατί μέσα σε αυτά τα ΜΜΕ φροντίζουν να μην εισέρχονται άνθρωποι που θα κάνουν ενοχλητικές ερωτήσεις.

Γιατί όπως είναι γνωστό η προπαγάνδα δε «χαλάει» ποτέ από τις απαντήσεις, αλλά από τις ερωτήσεις και γι’ αυτό πρωτίστως διώκονται αυτοί που ρωτάνε και όχι αυτοί που απαντάνε.

Έχετε δει ποτέ κανέναν «συστημικό-συμβατικό» να τσαντίζεται από απάντηση; Η τσαντίλα ξεκινάει πάντα με ερωτήσεις.

Γιατί οι απαντήσεις μπορούν να εξουδετερωθούν ακόμα και με μία γελοία εξήγηση ενώ οι ερωτήσεις περιπλανώνται για πάντα στην «ατμόσφαιρα».

ΠΗΓΗ: www.pronews.gr

Ο "Δράκουλας" του Bram Stoker σε μετάφραση Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη

1903: Το πασίγνωστο γοτθικό μυθιστόρημα του Bram Stoker Dracula (1897) μεταφράζεται από τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη για την εφημερίδα Νέον Άστυ, σε 116 συνέχειες, με τον τίτλο Ο πύργος του Δράκουλα.

 

1906: Η μετάφραση αναδημοσιεύεται στο περιοδικό Α.Ο.Δ.Ο του Βλάση Γαβριηλίδη.

 

2025: Κυκλοφορεί πρώτη φορά σε βιβλίο από τις Εκδόσεις Κύφαντα με εισαγωγή και φιλολογική επιμέλεια της φιλολόγου Αρετής Φωτοπούλου, Μ.Α., σε πολυτελή σκληρόδετη έκδοση.

 

Ο μελετητής του παπαδιαμαντικού έργου Λάμπρος Καμπερίδης προτείνει να αντιμετωπίσουμε το έργο του Σκιαθίτη, μεταφραστικό και πρωτότυπο, ως ενιαίο, στο οποίο «οι αμφίδρομες επιδράσεις […] σημαδεύουν τους δύο πόλους της δημιουργίας του […]. Ο τρόπος με τον οποίο εργάζεται κατά την εκπόνηση των μεταφράσεων είναι δημιουργικός, καθώς προσλαμβάνει το πρωτότυπο και το φιλτράρει μέσα από το δικό του γλωσσικό αισθητήριο, δημιουργώντας ένα έργο ζωντανό και ισότιμο και επηρεαζόμενος και ο ίδιος από το πρωτότυπο». (Από την εισαγωγή του βιβλίου).

Περίπτερα και μίνι μάρκετ «μεταναστών» στην Αθήνα: αδικαιολόγητη έκρηξη και αναπάντητα ερωτήματα

γράφει η Ελένη Παπαδοπούλου
Δημοτική Σύμβουλος Αθηναίων

Κάποια στιγμή κάποιος ανευθυνοϋπεύθυνος να μας εξηγήσει πώς γίνεται να έχουν πάρει εργολαβία περίπτερα και ψιλικατζίδικα- μίνι μάρκετ Πακιστανομπαγκλαντές. Μα μόνο αυτοί να έχουν αυτα τα μαγαζιά. Μα κανείς άλλος. Ούτε Αλβανός, ούτε Ρουμάνος, για Έλληνες δεν συζητώ. Μόνο σε άλλες πόλεις πλέον. Τρομεροί επιχειρηματίες οι Ασιάτες και μερικοί Αφρικανοί. Ενώ οι άλλοι έκλειναν μέσα στα μνημόνια αυτοί άνοιγαν όχι το ένα μετά το άλλο, αλλά το ένα δίπλα στο άλλο. Χρυσές δουλειές μίνι μάρκετ, κομμωτήρια και μαγαζιά με κινητά που είναι δίπλα δίπλα. Οι μοναδικές επιχειρήσεις στον πλανήτη που έχουν έσοδα, ενώ πουλάνε σε γειτονιές τα ίδια πράγματα με τον διπλανό και άλλους τρεις απέναντι τους.

Οι μοναδικές επιχειρήσεις στον πλανήτη που έχουν έσοδα χωρίς πελάτες.
Όχι. Δεν μας δουλεύουν οι Πακιστανομπαγκλαντές. Η κυβέρνηση και οι υπουργοί Οικονομικών, Ανάπτυξης, Δημοσίας Τάξης και Μετανάστευσης μας δουλεύουν που δεν έχουν ακόμη διαλύσει τα κυκλώματα που τους ανοίγουν επιχειρήσεις και δεν τους έχουν χώσει όλους φυλακή. Έλεγχοι μηδέν σε όλους αυτούς. Το μαύρο χρήμα ρέει ανενόχλητο. Και γιατί όχι, αφού υπάρχουν μερικά εκατομμύρια νόμιμοι ηλίθιοι, εμείς δηλαδή, που πληρώνουμε φόρους για να παριστάνει τον επιχειρηματία ο Μοχάμεντ από το Πακιστάν που δεν πληρώνει τίποτα. Που βρήκε το κεφάλαιο ο Μοχάμεντ δεν απασχολεί κανέναν. Πώς βγάζει τα έξοδα του επίσης. Πώς πληρώνει υπαλλήλους επίσης. Το δούλεμα πάει σύννεφο.

Το ότι καταστρατηγούν ό,τι νόμο υπάρχει από τον πιο απλό του ωραρίου λειτουργίας μέχρι τις υγειονομικές διατάξεις και την κατάληψη χώρου κι αυτό δεν ενοχλεί κανέναν.
Μετά είμαστε συνωμοσιολόγοι, επειδή μας μπαίνουν ψύλλοι στα αυτιά με αυτή την αδιαφορία του Κράτους απέναντι σε αυτό το αίσχος.
Είμαστε δε και ρατσιστές που αναρωτιόμαστε πού βρήκαν τα λεφτά.
Είμαστε και φασίστες που θέλουμε να παταχθεί η παρανομία τους.
Εντάξει, καταλάβαμε.

ΠΗΓΗ: elkosmos.gr

Πολιτική Ομιλία στην Δράμα: Το Εθνικιστικό Κίνημα στο προσκήνιο των εξελίξεων

  

Σήμερα, Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2025 και ώρα 20:00 στα γραφεία της Τοπικής Οργανώσεως Δράμας, θα πραγματοποιηθεί ανοιχτή πολιτική ομιλία με συμμετοχή πολύπειρων στελεχών της Χρυσής Αυγής.

Η διαφαινόμενη «αυλαία» της δικαστικής σκευωρίας στο Εφετείο, αλλά και οι δυσμενείς πολιτικές εξελίξεις στα εθνικά και κοινωνικά ζητήματα, καθιστούν αναγκαία για τον τόπο μας όσο ποτέ την ανάδειξη του λαϊκού εθνικιστικού Κινήματος σε πρωταγωνιστικό ρόλο στα δρώμενα της Πατρίδος μας. Η Χρυσή Αυγή καλεί σε εγρήγορση κάθε Έλληνα που αντιστέκεται στην επέλαση της φιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, μακριά από τα συστημικά «πατριωτικά» δεκανίκια της (άκρας) Δεξιάς, τα οποία υπόσχονται άκοπες «εύκολες λύσεις».

Ημερομηνία: Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου
Ώρα προσέλευσης: 19:30
Τοποθεσία: Οδός Βεργίνας 37 – Στοά Παρασκευαΐδη 1ος όροφος, Δράμα

Οι Πρέσπες του Αιγαίου έρχονται – Το παραδέχτηκε κυνικά ο Μητσοτάκης

Ώριμο το έδαφος για συνεργασία με την Τουρκία δήλωσε ο Μητσοτάκης, την 5η Δεκεμβρίου σε δημόσια συζήτηση ώστε το Ανώτατο Συμβούλιο Συνεργασίας Ελλάδας-Τουρκίας να πραγματοποιηθεί μέσα στο πρώτο τρίμηνο του 2026, ανακοινώνοντας μάλιστα ότι η συνάντηση με τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν θα γίνει στην Άγκυρα. Υποστήριξε ότι τέτοιου είδους επαφές δεν χρειάζεται απαραίτητα να συνοδεύονται από «θεαματικές εξαγγελίες» και ότι ο στόχος είναι μια «επισκόπηση των σχέσεων» στο πλαίσιο της λεγόμενης «θετικής ατζέντας», τονίζοντας τη σημασία των ανοιχτών διαύλων επικοινωνίας με την Τουρκία ακόμη και σε περιόδους έντασης.

Η Ελλάδα δεν απειλείται από τους χάρτες της Τουρκίας. Απειλείται από τους χάρτες που σκίζουμε μόνοι μας κάθε φορά που φοβόμαστε να υψώσουμε το ανάστημά μας. Μας λένε «να έχουμε ήρεμα νερά», λες και η δουλοπρέπεια μπορεί ποτέ να γίνει συνώνυμο της σταθερότητας. Ηρεμία με το σπαθί του άλλου πάνω στο λαιμό δεν λέγεται ειρήνη. Λέγεται ακινησία. Λέγεται παράλυση. Λέγεται η αρχή της απώλειας.

Και όσο εμείς μιλάμε για «διάλογο», η Τουρκία μιλάει για «διεκδικήσεις». Η Άγκυρα δεν κάθεται στο τραπέζι για να βρει λύση, που κάθεται για να δει πόσο ακόμα είμαστε διατεθειμένοι να ανεχθούμε. Και δυστυχώς, η απάντηση που δίνουμε με τη στάση μας είναι «αρκετά». Δίνουμε την εικόνα μιας χώρας που φοβάται να πει όχι, μιας ηγεσίας που προτιμά την ψευδαίσθηση της ασφάλειας από την ίδια την έννοια της αξιοπρέπειας.

Είναι τραγική ειρωνεία να ακούμε ότι «δεν γίνεται διάλογος υπό πίεση» όταν μιλάμε για αγρότες που πετούν λαχανικά, αλλά να θεωρούμε «ώριμη και χρήσιμη» μια συνομιλία με μια χώρα που απειλεί το Αιγαίο, που παραβιάζει τα σύνορά μας, που παρενοχλεί τα πλοία μας, που μνημονεύει casus belli σαν να είναι τουριστικός οδηγός. Αν η πίεση των πολιτών θεωρείται πρόβλημα, η πίεση της Τουρκίας γιατί θεωρείται «ευκαιρία για επαναπροσέγγιση»;

Η Ελλάδα έχει ξεχάσει ότι η θέση της σε αυτόν τον κόσμο δεν χαρίζεται, απαιτείται. Δεν την ορίζουν οι αναλύσεις, αλλά η βούληση. Δεν την υποστηρίζουν οι ξένοι, αλλά η δική της πυγμή. Κι όσο παραμένουμε σε μια εξωτερική πολιτική που μοιάζει να ζητάει την άδεια για να υπερασπιστεί τον εαυτό της, τόσο η Τουρκία θα ανεβάζει τον πήχη των απαιτήσεων, γιατί έτσι λειτουργεί η ισχύς: δοκιμάζει μέχρι να συναντήσει τοίχο. Αν δεν συναντήσει, προχωρά.

Η Ελλάδα έχει τον δικό της ρόλο, τη δική της ιστορία, τη δική της γεωγραφία. Δεν χρειάζεται να παρακαλέσει για αναγνώριση. Πρέπει να τη διεκδικήσει. Και αν η Τουρκία μιλάει με τη γλώσσα του θράσους, η Ελλάδα οφείλει να υπερασπιστεί τα κυριαρχικά της δικαιώματα. Ο σεβασμός δεν κερδίζεται με «ήρεμα νερά». Κερδίζεται με πυγμή, με την ξεκάθαρη δήλωση ότι το Αιγαίο, τα σύνορα, τα νησιά, η κυριαρχία δεν είναι αντικείμενα διαπραγμάτευσης, αλλά δεδομένα που δεν αγγίζονται και δεν εξαγοράζονται για λίγους μήνες επίπλαστης ειρήνης.

ΠΗΓΗ: xrisiavgi.com